Zwijmelen op Zaterdag

Het is al half 2 en ik zit hier nog te luisteren en te wakker zijn. Ik heb een heel mooi liedje voor jullie.
Na dagen jeukerdejeuk en pijn en krabben en daar weer geïrriteerd van zijn zit ik nu redelijk rustig te zijn. Vanmorgen een consult gehad met een fythotherapeute om de allergische uitbraak te behandelen. Kom ik er toch achter dat de crème die ik vorig weekend zo kwistig smeerde tegen de schraalheid en kou voor die uitbraak heeft gezorgd. Tegenwoordig zit daar namelijk pinda-olie in. En daar kan ik helemaal niet tegen!
Mooi dat dat niet als extra waarschuwing op de verpakking is gezet.
Echt hoor, ik weet dat ze gezuiverde pinda-olie gebruiken in producten maar stel je voor dat dat niet zo was. Wat had er dan gebeurd? Het komt immers ook in je bloed via je huid.
Gelukkig weet ik het nu.
Heb ik dus in de aanbieding een tubetje coldcreme van Weleda.
Gratis op te halen! Anders beland het in de vuilnisbak.
Liefhebbers?

Fijn weekend
Enjoy the music :)

Jeuk jeukerde jeuk jeuk

Allergie-ogen, ik lijk wel 80 :(

Dikke ogen, daar loop ik mee rond, alweer een paar dagen een beetje maar vandaag dus heeel erg.
Even kijken?
Nou dit dus!

Bent u al geschrokken?
Nou ik wel, met deze uitbraak van allergie ben ik weer 30 jaar ouder geworden overnacht. Bah wat kan ik hier toch van balen zeg. Helemaal, omdat ik nu alweer 100 keer te horen heb gekregen dat ware schoonheid van binnen zit. Wat nou schoonheid. Daar had ik het helemaal niet over. ZUCHT
Mijn huid is hard, schraal, het kriebelt en is zwaar gerimpeld door de exceem...
Echt hoor,
ik ben mooi niet naar buiten gegaan dit keer. Er zijn grenzen!
Nu maar hopen dat het morgen minder dik is. Dat de pijn en jeuk wat afgezakt is. Zou ik zo dankbaar voor zijn.
Dan duurt het natuurlijk weer dagen voordat mijn huid weer een beetje strak getrokken is. En ik weer mijn leeftijd lijk. Ook weer zoiets. En hoe ouder ik wordt hoe langer dat duurt en hoe minder goed het ook lukt. Best wel een klein pijnpuntje. Aging gracefully ....
Nou ja, ik kan er toch niets aan veranderen, het hoort onvermijdelijk bij het ouder worden. En ouder worden wil ik wel, want jong blijven betekent toch een zekere vroege dood niet waar? Het is alleen zo dat het afscheid nemen van redelijk jong zijn mij zwaarder valt dan ik pakweg 25 jaar geleden gedacht had. Toen zei ik nog stoer dat dat er gewoon bij hoorde. Jaha...Toen lag de wereld nog aan mijn voeten om veroverd te worden.
Het gekke is dat de wereld daar nog steeds ligt en dat ik amper met veroveren begonnen ben. Ik had helemaal geen tijd om te veroveren, kinders baan, man...wanneer moest ik die wereld nou veroveren?
Ik denk dat ik daar nu maar eens mee moet beginnen.
Kan mij de rimpels en dikke ogen en blubberbuik en love handles schelen....pffffff
Ik moet de wereld veroveren,
ik heb werk te doen,
ja, op ontdekkingstocht moet ik.

Maar eerst ga ik slapen, veel slapen, rustig slapen(hoop ik) lekker slapen.
Beauty-slapen ;)
Op weg naar dromenland. Dat vind ik al een avontuur op zich.
Morgen zie ik wel weer verder, en als ik dan op pad ga dan horen jullie het wel. Slaap lekker!

Dag Vriendje

Het is uit.
Al een tijdje had ik sterk het vermoeden dat het over was. Niet dat dochter dat ook toe wilde geven hoor, of misschien wist ze het zelf nog niet. Maar ik zag het en ik voelde het. Ze werd stiller en stiller, wou niet zo vaak meer naar hem toe. Ze werd wat afstandelijk en soms ook helemaal niet zo aardig tegen hem. Ging ineens met andere vrienden om, en verbleef vervolgens de hele vakantie in haar kamer. Waar ze een paar keer uit kwam om iets te doen met wat vrienden/innen en vriendje. Maar Vriendje alleen met haar, heb ik de hele vakantie niet gezien.
Ze zag bleekjes en had ze vaak van die kleine oogjes.
Of ze gehuild had? Was het uit, hadden ze ruzie gehad?
Maar op alles werd een ontkennend antwoord gegeven.
Dan ben je ineens die moeder die zich er tegenaan loopt te bemoeien en dus loopt te zeuren. Ik hoefde echt niet zo bezorgd te wezen hoor. Er was niks aan de hand.
En toen kwam hij zomaar weer een keertje. Ik zag de blik in zijn ogen. Beetje wanhopig, ook al van die kringen er onder. Het liep wat stroef, net als de keer daarna, alweer 2 weken verder. Dus vroeg ik het nog maar eens een keer....is het nog wel oké tussen jullie? Zijn jullie wel eerlijk tegen elkaar?  Ben je wel eerlijk tegen jezelf?

Vandaag werd er eindelijk gepraat,
ze zijn erover uit dat het niet veel meer voorstelde.
Plompverloren deelde ze me mee dat het uit was, peilde onze reacties, en zei toen dat ze nog steeds vrienden zijn.
Of ze verdrietig was, vroeg Zoon.
Nee hoor, zei Dochter.Ik geloof van niet.
Ik denk dat ze haar tranen weken geleden al vergoten heeft.
Best wel jammer hoor,
Tis zo'n lieve knul.
Komt hij ook niet meer piano spelen......

Zwijmelen op Zaterdag: Say Something

Vorige week schreef ik nog een enorme post en toen werd het toch stil....(Zo stiiiiil in mijhij....)
Ik had nergens woorden voor, opperdepop. Ik had trouwens ook geen daden meer. Ik kakte in en deed niets meer. Het werd stil in mij, de batterij was op. Geen idee wat ik nu eigenlijk echt gedaan heb, het is als in een roes voorbij gegaan.
De wereld draaide maar door. En nu is het alwéér zaterdag.
Ja, en wat zal ik nu eens zeggen hè......
Fijn weekend dan maar?
:)

 

Zwijmelen op Zaterdag

Raar toch hoe je op bepaalde gedachten komt.
Kijk ik gisteren naar DWDD, zie ik daar 3 muzikanten aan tafel zitten,  waaronder een meisje met veel haar op haar voorhoofd. Ken je dat, dat de haargrens zo laag zit dat je maar een half voorhoofd ziet. Ik krijg het dan altijd een beetje warm. En de kapsels die daaruit voortkomen zijn ook altijd zo ...nou ja bij dat meisje lag  het over haar voorhoofd en een speldje aan de zijkant. Het heeft iets dierlijks.....met van die prominente wenkbrauwen die elkaar bijna raken in het midden. Ze kan er niets aan doen, dat weet ik ook wel. 'T is ook echt mijn ding...
En toen moest ik ineens denken aan die zangeres uit de jaren 80. Die was ook zo harig....als die lachte keek ze ook altijd zo moeilijk. Zó tegenstrijdig, een lachende mond en fronsende wenkbrauwen. Ik heb het nu een paar keer geoefend maar mij lukt het niet hoor om twee emoties in één keer te tonen.
Afijn, ik zat me gelijk te bedenken waar ze ook alweer over zong, en die zware stem die ze had. Zo'n mooi timbre zat er in. Wat zou er toch van haar geworden zijn?
Ik zie het zo weer voor me, dat filmpje in sepia kleuren ergens in Zuid-Amerika...een beetje zoals toen ook de koffiereclame van Nescafe. Retro was toen ook al erg in de mode :) En zij was in het zwart dacht ik...ja ik geloof het wel.
O en nu weer ik ook weer hoe dat liedje heette.(Ik heb hem even afgedraaid in mijn hoofd voor ik de titel wist haha) Twist in my sobriety....even opzoeken.
Tanita Tikaram
Moet ik gelijk aan nog een andere zangeres denken, die kwam wat later. Die had ook altijd van die mannenpakken aan. Zelf gemaakt door haar moeder vertelde ze ooit in een Breakfast Morning show van de BBC. Ze was de ontdekking van het jaar.....Sleeping Satelite, dat was het nummer, ja ik weet het nog. Haar album Great expectations werd zelfs platina en daarna werd het ook rond deze zangeres stil. Zou zij nog zingen?

In ieder geval heb ik dus deze twee nummers uitgekozen voor de zwijmel.
Ik ga het weekend vieren, na alle ontboezemingen en tranen van deze week.
Taartjes eten en ander lekkers, films kijken en een cadeautje kopen voor mezelf en Zoon en Dochter.
Omdat ik vind dat we dat verdiend hebben. Gewoon!
Veel licht en liefde laten stromen
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡.Fijn Weekend .♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

Dit was hem dus.....

Gebed-Bibje 1994

Vanaf dag 1 dat Zoon naar school ging werd hij gepest. Hij kwam binnenlopen, ging zitten en het was fout. De groep accepteerde hem niet. Voor de week om was had hij zijn eerste pak rammel te pakken en verklaarde hij dat hij nooit meer naar school wou!
Juf deed die eerste week nog ongeveer haar best om zich te verontschuldigen voor het brute gedrag van zijn klasgenootjes. Dat het ook wel een beetje een ongeluk was, dat hij die schep op zijn neus kreeg(bloedneus en diepe snee) Hij zat namelijk op de verkeerde plek in de zandbak en ging daar niet weg. Ook had hij al een keer iets omver gelopen," en nou ja",lachte ze wat ongemakkelijk," hij eet met zijn mond open. En zijn shirt hangt altijd uit zijn broek. Daar houden de kinderen niet van."
Zoon was de jongste kleuter, net 4 jaar oud en nog wat onhandig.
Na anderhalf jaar en heel veel incidenten later, besloot ik mijn inmiddels zwaar depressieve kind van die school af te halen. Juf gaf  Zoon overal de schuld van. Het pesten was zijn eigen schuld, hij deed raar en daarom deden de klasgenootjes zo. En met zo bedoel ik dan dat hij nergens aan mee mocht doen. Dat bij elke scheet die hen dwars zat zijn naam hardop werd gebruld, of hij er nu wel of niet in de buurt was. Dan kwam juf aansnellen, die op haar beurt  hem dan meteen aan pakte zonder zich af te vragen of er überhaupt iets aan de hand was. Dan moest hij weer op een stoeltje zitten. Het knijpen, stiekem slaan en buitensluiten was aan de orde van de dag. Maar werd altijd weer heftig ontkend door deze jonge onervaren juf.
Tot er een nieuw jongetje in de klas kwam en zij vriendjes werden. Daar was de klas niet van gediend. Niet dat het jongetje zich daar iets van aantrok...in de eerste instantie....dat kwam later pas toen ze een keer samen in een boom zaten en het jongetje eruit kukelde. Hij brak daarbij zijn arm. Zoon die hem nog probeerde vast te grijpen kreeg van dit voorval de schuld. Hij zou hem uit die boom geduwd hebben. De klas had het allemaal gezien. Jongetje werd ingelijfd bij hen en Zoon werd gestraft voor iets wat hij niet eens gedaan had. Juf, had het niet eens gezien, die had zitten tutten met de meisjes ergens anders op het plein. Maar gaf hem wel meteen de schuld.
Ik weet nog dat ik daarna met Zoon praatte. Waarop hij hevig teleurgesteld in mij schreeuwde, dat hij niks gedaan had en dat ze zaten te liegen. Ik  ben toen gaan vragen aan andere ouders of die wat gezien hadden. Er zaten namelijk altijd ouders in de hal vrijwilligerswerk te doen. En ja hoor....er waren getuigen die hem gelijk gaven. Niet dat dat ook maar iets uitmaakte. Ik kan me zelfs een excuus niet herinneren van de juf naar mij of Zoon toe. Van toen af aan ging het helemaal bergafwaarts met Zoon. Hij begon zich openlijk te verzetten en zijn gedrag verslechterde zienderogen.
De volgende school was al niet veel beter. Aangezien school de nieuwe juf had ingelicht werd Zoon door deze juf extra streng aangepakt. Het "Ze knijpt me steeds,"kwam steeds vaker over zijn lippen. Buitenspelen was voor hem vaak strafbankje zitten, en sleuren aan zijn armen als er iets gebeurde op het schoolplein of in de klas was heel normaal. Haar dag-aantekeningen varieerden van "hij gooide gericht met zand in de zandbak tot aan, het ging weer waardeloos vandaag" ....de kinderen hadden al heel snel door dat deze juf niet zo blij was met Zoon. Waarop zij dachten dat ze hem wel mochten treiteren. Juf had dat niet in de gaten óf wou het niet zien. Bovendien uitte ze haar frustratie meermaals bij collega's en hulpmoeders van school. Waardoor het getreiter zich ook verplaatste naar de buurt waar we woonden. Dat ging zover dat hij de schuld kreeg van allerlei dingen waar hij zelf niet eens bij was. Moeders die verhaal kwamen halen, terwijl wij die dag weg waren geweest. Politie die hèm op de vingers tikte, terwijl wij gebeld hadden i.v.m. bedreigingen. Het kon nooit gekker.
Maar veilig buiten spelen? Veilig naar school? Vrienden?
Hij had er een paar, maar die lieten zich langzamerhand inlijven bij de treiterkliek. Anders werden ze ook in elkaar gemept. Voor hem opkomen deden ze niet, daar waren ze te bang voor. Je kunt je amper voorstellen hoe angstig en eenzaam dat gevoeld moet hebben. Het liep zo de spuigaten uit dat we moesten verhuizen en slachtofferhulp ons bij moest staan. Dit om de politie duidelijk te maken dat Zoon het slachtoffer was, en wat ze er nu eens aan gingen doen?(2,3)

Zoon heeft nooit echt terug gevochten.
Had hij dat maar wel gedaan denk ik nu wel eens.
Dan zou hij zich nu een stuk sterker en zelfverzekerder voelen, misschien....

Het is inmiddels ruim een jaar geleden dat de laatste treiteraar overwonnen is. Dat was de hulpverlening, die er nog een hele grote schep boven op deed.(4)  Er is inmiddels heel wat verwerkt aan verdriet en boosheid aangaande het getreiterd worden. Gelukkig wel! Maar de onbevangenheid, de onschuld, die komt nooit meer terug. En het besef dat hij geen fijne kindertijd gehad heeft valt rauw.

Kinderen én volwassenen beseffen zich vaak niet hoe in en in gemeen en harteloos ze kunnen zijn.

Of misschien ook wel en nemen ze onbewust wraak voor iets wat hen ooit is overkomen. Ik hoop dat mijn hart ooit nog eens zo verzacht dat ik ze vergeven kan, dat ze de jeugd van mijn kind gestolen hebben. Want eigenlijk wens ik ze hetzelfde toe...........




1 http://bibje.blogspot.nl/2009/08/bedankt-lieve-buren.html 
2 http://bibje.blogspot.nl/2010/03/gesprek.html
3 http://bibje.blogspot.nl/2010/03/wat-zal-ik-zeggen.html

We choose Love

Ik zit aan mijn tafel naast mijn bed. Al een tijdje...
Hoor de vogels buiten, als was het een lied dat de lente aankondigt. Maar ik weet wel beter, het is nog winter. Ook al zie je dat buiten niet, en voel je dat ook niet. De zon probeert door de wolken te breken, maar het wil niet erg lukken.
Er hangt een belofte in de lucht, al kan ik hem niet goed vangen.

De afgelopen dagen ben ik namelijk steeds bezig geweest met het schrijven en herschrijven en steeds weer verbeteren van een stuk over Zoon. En nu ik denk dat ik klaar ben weet ik eigenlijk niet of ik hem wel posten moet. Ik heb zijn toestemming , daar ligt het niet aan. Maar het ligt wel gevoelig. Het spreken van deze waarheid valt me zwaar. Ook al voel ik mij enigzins gesterkt door Kakel en haar moedige relaas.
Maar dat was niet waarom ik het schreef. Getriggert als ik was door de aanslagen in Parijs wou ik  verklaren wat pesten doet met mensen. Pesten zoals dat gebeurt op scholen, maar ook het pesten middels satire, of via politieke spreekbuizen. Decennia had je het pesten van communisten/socialisten, Antillianen en Surinamers en Joden en zigeuners..... en door de eeuwen heen iedereen die afweek of niet voldeed aan de norm.
Het voortdurend demoniseren en apart zetten is op zijn minst traumatiserend. Helemaal als  alle frustratie, boosheid, woede en verdriet ook nog eens op deze groep wordt afgereageerd. Welke gevolgen zulk gedrag naar anderen heeft laat zich niet moeilijk raden maar wil men niet graag onder ogen zien. Men lijkt zich maar niet bewust te zijn dat het hier helemaal niet om het vrije woord/beeld gaat. Het gaat om die laag die daaronder ligt. Het wij/zij denken. Het zondebok zoeken voor problemen. Het hele debat over het vrije woord is niets anders dan een rookgordijn om het wij/zij denken nog even scherper op de agenda te zetten. Wij zijn goed en zij voldoen niet aan onze normen/verwachtingen.
Wat die verwachtingen zijn is niet bepaald duidelijk. Het hangt in het midden van niet welkom zijn en verplicht integreren(opgaan in de massa)tot aan de macht van een andere staat accepteren en doen wat die zegt.
Daar moest ik dus aan denken toen ik Zoon's verhaal opschreef.
Want Zoon voldeed ook niet aan de verwachtingen van anderen. En als gevolg daarvan meenden die anderen dat ze hem mochten zeggen wat ze ervan vonden. Hoe kwetsend dat ook was. Toen hij daar niet volgens verwachting naar handelde vond men dat men hem ook fysiek pijn mocht doen. Ja ook de volwassenen die hem treiterden (leerkrachten en hulpverleners). Allemaal in het kader van zorgen dat hij ging voldoen! Iets wat gewoon helemaal niet kan, voldoen aan de ander.
Je kunt alleen maar jezelf zijn.
Je eigen authentieke zelf,
die bij voldoende zelf-liefde geen behoefte heeft aan hatelijk gedrag.
Daarom dus:
~(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡. .♡ .¸¸.•´¯`• You are not put on this earth to stand trial, you are not a verdict to be handed down by others’ judgments. Your worthiness is not a question for the world to answer.Love wrote your life into being, and this love is the only thing you are meant to carry.(qoute van Jenna Whittaker in The Phoenix Soul enigzins aangepast voor de blog)•´¯`•.¸¸♡

Ik ben Bibje

Met stijgende verbazing heb ik vandaag flarden opgevangen van de "I am Charlie Hebo mars". Ongelooflijk wat een hypocrisie wordt daar tentoon gesteld door onze wereldleiders. Je zou toch denken dat ze wel wat anders te doen hebben dan meelopen. Met elkaar in overleg gaan voor een veiliger Europa bijvoorbeeld. Waar je in ieder geval, zonder beledigend te worden, je mening mag uiten. Maar nee, dan komen ze hand in hand aan wandelen. Even serieus glimlachen voor de camera. En iedereen is weer tevreden.
Zijn we allemaal vergeten dat deze mensen zelf het vrije woord helemaal niet hoog achten? Dat gevangen neming, zweepslagen en het uitvaardigen van wetten, die de mensen de mond snoeren aan de orde van de dag zijn. Bij deze wereldleiders. Wist u dat?
Daniel Wickham heeft de wereldleiders eens op een rijtje gezet, en hun daden aangaande 'het vrije woord  eerbiedigen' tegen het licht gehouden. https://storify.com/tometty/staunch-defenders-of-free-press-attend-solidarity
Vorige maand werd in Spanje de 'Ley Mordaza' aangenomen, de 'gag law' oftewel worgwet die zware straffen zet op ongeoorloofde protesten. Ook  Spanje was aanwezig........
Het lukte me twee dagen de tv weg te klikken van de drama's, me te richten op de goede dingen. Tot ik vandaag de flarden van de mars zag en de berichten op mijn tijdlijn.
Ik moet ineens denken aan mijn vader, op de laatste ochtend van zijn leven."Ik wil nu alleen nog maar het goede", fluisterde hij. Ze mochten hem niet meer wassen. Hij was moe, en hij wou gaan. Waarom ik ineens aan hem moet denken nu? Misschien wel, omdat mijn vader slecht tegen onrecht en oneerlijkheid kon. En dat is het dus, het is oneerlijk zoals de wereldleiders nu meelopen alsof ze zelf onschuldig zijn. Het grootste onrecht komt van hen vandaan en is domweg geëscaleerd. Daar zouden ze het nu over moeten hebben, i.p.v. meelopen in een mars.
Ik vraag eerlijkheid
Ik vraag gerechtigheid
Ik wil vrijheid
Ik ben Bibje
En ik ga voor vrede!
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡. .♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

Zaterdag Zwijmel

My Sweetheart by Bibje 2010

Ik heb  de tv uitgeschakeld. Bewust mezelf afgeschermd van alles wat lelijk, hatelijk, gruwelijk en polariserend is. Laat de wereld maar stormen, laat de wind maar gieren rond mijn huis. Ik doe er niet aan mee. Ik laat me niet ophitsen, ik wil geen speelbal van de haat zijn. Ik kies voor liefde, ik kies voor vriendelijkheid. Ik kies voor leven. Ik kies ervoor om alleen maar de mens achter het verhaal te zien. Ik kies ervoor om de mens te ontmoeten. Ik laat de haat buiten en laat de menselijkheid binnen.
Dus steek ik een kaars aan en bid voor vrede.
Het is genoeg.
My name is Bibje
En ik weiger mee te doen met haten.
Opzettelijk een hak te zetten, neer te halen in woord en beeld, onder het mom van vrijheid van meningsuiting. Het wordt tijd dat mensen het woord beschaafdheid weer uit gaan dragen!
Laten we niet wachten op dat wat daar in hun toren de boel bedisselt. Laten we zelf die eerste stap zetten. Wij hebben de macht om dingen te veranderen. Door haatzaaiers geen stem te geven. Door ons niet te laten opzetten tegen elkaar. Door samen voor de vrede en de vriendelijkheid te gaan. We zijn allemaal mensen, we hebben allemaal een verhaal, we verlangen allemaal naar verbinding. Laten we die verbinding nu maken.
In alle liefde
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡.Fijn weekend! .♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

En nog zo'n dag.....maar dan erger

En dan kom je zomaar een hart tegen onderweg naar de meneer die Zoon onder behandeling heeft. Wat een mooi voorteken!

Eindelijk eindelijk ben ik ontspannen. Na een dag lang in de kramp gestaan te hebben. Vreselijk, echt verschrikkelijk. Wat een pet dag. Was ik gisteren voortvarend begonnen met een soort van winteropruiming en schoonmaak, zat ik vandaag na het bedverschonen en was ophangen ineens volledig op slot in de stoel koud en koud en nog kouder te wezen. Totaal in de kramp ook. Mijn lijf bleef bibberen en hoe hoog de kachel ook ging, ik kreeg het gewoon niet warm. Tot net dan. Ineens ging het knopje om leek wel. En nu zit ik hier weliswaar niet superwarm maar eindelijk met rode wangen en ontspannen te wezen. Sjonge zeg....
En het waait weer hard.
Stormweek is weer aangevangen.
Piswind.

Zucht...nou ja, de wind gaat evengoed niet liggen als ik zo loop te foeteren. Daarom maar even bedenken hoe ik de dag morgen ga aanpakken, want chagrijnig wezen is geen optie. Heb ik ook even geen zin in. Hoe ik me wel wil voelen morgen?
Ontspannen, vooral dat.
Hoe ik dat voor elkaar ga krijgen?
In ieder geval niet door als een gek te gaan schoonmaken.
Beetje rustig aan doen maar, mezelf pamperen, in de watten leggen, lief zijn voor mezelf. Boekje, theetje, homemade ceekje, muziekje en vooral warmte! De kachel maar even wat hoger zetten dan normaal. En nu snel naar bed, slapen en dromen en uitrusten en bijkomen.
Maar eerst een lief liedje,
welterusten allemaal!

Je hebt wel eens zo'n dag.....

Volle maan boven het Kuitje- foto van Annelies Kemp

Het is alweer laat, gisteren lag ik dan wel in bed en sliep ik ook wel maar werd ik wakker om 2 uur en deed vervolgens een uur lang geen oog meer dicht. Ik had last van het felle maanlicht wat in mijn kamer scheen door de kieren van de gordijnen. En eenmaal wakker was ik onrustig en kon ik niet meer slapen. In plaats, dat ik er van ga genieten, het was toch best heel mooi om te zien, lag ik te balen in mijn bed. Misschien ook wel vanwege de zenuwen voor vandaag.
Want vandaag ging ik voor de tweede maal met Zoon naar een meneer die hem energetisch behandelt. Deze keer gingen we met het openbaar vervoer en op de een of andere manier is zo'n eerste keer zelfs voor deze mamma vreselijk spannend. Dusssss
Ik heb geslapen, ik had alles klaar en toen was Zoon zijn OV-kaart kwijt...aaaaarrrrggghhhh
Bleek dat hij hem in zijn broek had laten zitten, die ik net in de kookwas had gehad. Het kaartje zat netjes opgevouwen in zijn broek, ja....niet meer te gebruiken natuurlijk :(
Ik chagrijnig en even vet in paniek.
Zoon gestrest: Wat nu, hoe moeten we nu heen...
Dochter: Dan koop je gewoon een nieuwe, komt heus wel goed!
Ik: Oja...dat kan ook.
Pffff echt hoor, dat soort dingen daar ben ik niet goed in( dat alles fout gaat op het laatste moment en dan oplossingen vinden.)
Uiteindelijk zijn we op pad gegaan. Gaf ik te laat aan dat we moesten uitstappen(ik luisterde niet naar Zoon) waardoor de buschauffeur terug moest rijden voor ons(anders moesten we wel erg ver terug lopen, kilometertje of 5) en toen dwalend door de wijk op zoek naar het huis waar we moesten wezen. We waren nog op tijd ook.
Maar het is gelukt en terug ging alles zoals het moest!
Na de behandeling was Zoon zo opgelucht dat hij de hele weg grapjes heeft gemaakt en de oren van mijn hoofd kletste. Het was gewoon reuzegezellig!!! Dat verdiende wel wat lekkers hoor. En ook het feit dat het akelig koud was onderweg en we bij het overstappen een kwartier in de kou moesten staan. Daarom hebben we voor thuis chocomel met slagroom gehaald. Om lekker op te warmen!
Dan ga ik nu lekker naar bed,
welterusten!

Zwijmelen op Zaterdag

foto van Siebo Hielkema- hoge golven op het Marsdiep

Het nieuwe jaar is 2 dagen oud.
Ik ben nog steeds aan het bijkomen, en dat terwijl ik niet eens iets gedaan heb. De drukte er omheen en de vuurwerkherrie was genoeg om uit balans te raken. Ik ben  overprikkeld, kan niet veel hebben nu. Ik zit het liefste in de stilte, met zo weinig mogelijk prikkels om me heen. Maar dat gaat natuurlijk niet, dus maak ik stukjes dag en eilandjes stilte voor mezelf.
"Slaap" ik uit tot ver in de middag, als de zon al niet meer in mijn kamer schijnt. Zorg ik dat het niet al te licht is in mijn kamer, en trakteer ik me op zacht zalig eten en warme dranken. Een gezellige film vanmiddag met dochter en nu alleen tijd. Ze is boven aan het zingen en tuttelen. Ook bij haar merk ik dat ze moe en overprikkeld is. Ze is al dagen het liefste aan het hangen onder een dekentje op de bank, of op haar bed een beetje film kijken en muziek luisteren. wat zingen en dromen.  Eigenlijk zouden we naar buiten moeten gaan, de zon in, gewoon een stuk lopen.
Het kan weer, de vuurwerkjochies zijn bijna uitgestorven. De bommen zijn allemaal al afgegaan. Het was dit jaar erger dan de jaren hiervoor wat vuurwerkbommetjes betreft. Ze begonnen al in oktober en menig vuilnisbak en ondergrondse afvalcontainer heeft het moeten ontgelden. Tegen oud en nieuw was het helemaal een ramp. Meerder keren voelden we de schok in huis en rinkelden de ramen. Ik kon dat niet echt lollig vinden hoor. Siervuurwerk vind ik prachtig om te zien,van achter het raam wel te verstaan. Mijn longen laten het niet toe om naar buiten te gaan. Ik was dan ook blij dat de wind opstak, was het tenminste snel weg. Ze waren immers vanaf 6 uur in één lange adem doorgegaan tot ruim na tweeën. Door de kieren rook je flauwtjes de geur van buskruit.
Nou ja, het is weer voorbij.
Het nieuwe jaar is begonnen.
Wat gaan ik doen dit jaar?
Ik ga schrijven en schilderen en dromen en doen. 
En 1 ding ga ik beloven...ik zal mijn best doen om het zwijmelen nooit meer te vergeten :)
Daarom nu een zwijmelliedje wat  hoort bij een filmpje op facebook . Ik zet  het origineel hieronder neer, dat luistert wat prettiger. Die wordt niet zomaar afgebroken, Voor het filmpje volg de link! Dochter en ik zaten dit te kijken en waren beiden verrast door het melodietje....Dream fade to White....
Enjoy
en nogmaals~ Happy New Year~



Enkele nieuwsberichten uit Den Helder:
http://denhelderactueel.nl/2014/10/nog-steeds-onderzoek-naar-vuurwerkbom-boatex/
http://www.rtvnh.nl/nieuws/153650/vuurwerkbom-naast-politieauto-in-den-helder-politie-start-buurtonderzoek
http://www.dichtbij.nl/noordkop/112/artikel/3793715/wasmachine-ontploft-bij-eyserhof-door-nitraatbom-.aspx

Alles is mogelijk in 2015 :)

Het jaar is anderhalf uur oud.
We hebben geklonken, gedanst, gezongen en gekeken naar de lichtshow buiten( maar dan achter het raam) Op dit moment is er weer een klein bombardement buiten. Ik zet de muziek nog een tandje harder. De buren zijn niet thuis en Zoon is niet thuis. Ik en dochter waren met zijn tweetjes gezellig op de bank voor de tv het oude jaar aan het uit-smikkelen en zwijmelen  en genieten van Jools Holland.
Want dat is al 30 jaar traditie.
Ik keek dat thuis al met oud en nieuw, omdat mijn vader een groot fan van Jools was......en dan zie je zomaar Dirk-muziek langskomen. De oudjes rocken nog net zo hard als de jonkies. Zo grappig...."Dit had je moeten zien pap," zeg ik in gedachten tegen hem. Ik weet zeker dat hij er ook van genoten zou hebben. Ik vertel vol enthousiasme, voor de zoveelste keer,  aan dochter over hoe wij dit vroeger ook keken. Hoe ik op oudejaarsavond eerst altijd naar bed ging. Anders hield ik het niet vol om de hele nacht te dansen en zoenen te scoren!
Hoe ik onderweg altijd heel hard Gelukkig Nieuwjaar riep naar de opgeschoten jongens, die met rotjes rondliepen te knallen. Meestal waren ze zo van hun stuk gebracht dat we veilig en wel voorbij konden rijden. Het was een hachelijke onderneming, toen al...in de tijd dat illegaal vuurwerk niet meer behelsde dan een strijker hier en daar. Tegenwoordig worden hele bommen afgestoken.
 Al een paar maanden is het hier raak, dan hoorden we heftige explosies, dat er nog geen doden zijn gevallen..... Vandaag was het helemaal erg. Meerdere malen waren de inslagen zo heftig dat het huis schudde en de ramen rinkelden.
Lollig is anders hoor.
Het leek af en toe wel oorlog :(
De kat heeft voor het eerst in zijn leven geen plasje gedaan buiten. In plaats daarvan zat hij verschanst onder het bed van Dochter en ging hij op lage pootjes door het huis om te eten.
Het is nu inmiddels 2 uur en ik geloof dat het nu wel stil gaat blijven?
O nee, toch niet. Ik had de tv een beetje te hard staan.
Maar ik ben wel moe dus ik ga zo toch echt naar boven. Slapen, dromen, snoezelen, ja! Het is 2015. We gaan dit jaar een nog beter jaar maken dan het afgelopen jaar, want zeg nou zelf, ik ben al een aardig eindje gekomen.
Ik wens iedereen dan ook een Goed Geweldig Spetterend Prachtig Mooi Nieuw Jaar toe!!!!!!!
Maar eerst een oudje en een nieuwtje, om het nieuwe jaar in te dansen. Enjoy!

(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡..♡ .¸¸.•´¯`•Happy New Year•´¯`•.¸¸♡