Dit was hem dus.....

Gebed-Bibje 1994

Vanaf dag 1 dat Zoon naar school ging werd hij gepest. Hij kwam binnenlopen, ging zitten en het was fout. De groep accepteerde hem niet. Voor de week om was had hij zijn eerste pak rammel te pakken en verklaarde hij dat hij nooit meer naar school wou!
Juf deed die eerste week nog ongeveer haar best om zich te verontschuldigen voor het brute gedrag van zijn klasgenootjes. Dat het ook wel een beetje een ongeluk was, dat hij die schep op zijn neus kreeg(bloedneus en diepe snee) Hij zat namelijk op de verkeerde plek in de zandbak en ging daar niet weg. Ook had hij al een keer iets omver gelopen," en nou ja",lachte ze wat ongemakkelijk," hij eet met zijn mond open. En zijn shirt hangt altijd uit zijn broek. Daar houden de kinderen niet van."
Zoon was de jongste kleuter, net 4 jaar oud en nog wat onhandig.
Na anderhalf jaar en heel veel incidenten later, besloot ik mijn inmiddels zwaar depressieve kind van die school af te halen. Juf gaf  Zoon overal de schuld van. Het pesten was zijn eigen schuld, hij deed raar en daarom deden de klasgenootjes zo. En met zo bedoel ik dan dat hij nergens aan mee mocht doen. Dat bij elke scheet die hen dwars zat zijn naam hardop werd gebruld, of hij er nu wel of niet in de buurt was. Dan kwam juf aansnellen, die op haar beurt  hem dan meteen aan pakte zonder zich af te vragen of er überhaupt iets aan de hand was. Dan moest hij weer op een stoeltje zitten. Het knijpen, stiekem slaan en buitensluiten was aan de orde van de dag. Maar werd altijd weer heftig ontkend door deze jonge onervaren juf.
Tot er een nieuw jongetje in de klas kwam en zij vriendjes werden. Daar was de klas niet van gediend. Niet dat het jongetje zich daar iets van aantrok...in de eerste instantie....dat kwam later pas toen ze een keer samen in een boom zaten en het jongetje eruit kukelde. Hij brak daarbij zijn arm. Zoon die hem nog probeerde vast te grijpen kreeg van dit voorval de schuld. Hij zou hem uit die boom geduwd hebben. De klas had het allemaal gezien. Jongetje werd ingelijfd bij hen en Zoon werd gestraft voor iets wat hij niet eens gedaan had. Juf, had het niet eens gezien, die had zitten tutten met de meisjes ergens anders op het plein. Maar gaf hem wel meteen de schuld.
Ik weet nog dat ik daarna met Zoon praatte. Waarop hij hevig teleurgesteld in mij schreeuwde, dat hij niks gedaan had en dat ze zaten te liegen. Ik  ben toen gaan vragen aan andere ouders of die wat gezien hadden. Er zaten namelijk altijd ouders in de hal vrijwilligerswerk te doen. En ja hoor....er waren getuigen die hem gelijk gaven. Niet dat dat ook maar iets uitmaakte. Ik kan me zelfs een excuus niet herinneren van de juf naar mij of Zoon toe. Van toen af aan ging het helemaal bergafwaarts met Zoon. Hij begon zich openlijk te verzetten en zijn gedrag verslechterde zienderogen.
De volgende school was al niet veel beter. Aangezien school de nieuwe juf had ingelicht werd Zoon door deze juf extra streng aangepakt. Het "Ze knijpt me steeds,"kwam steeds vaker over zijn lippen. Buitenspelen was voor hem vaak strafbankje zitten, en sleuren aan zijn armen als er iets gebeurde op het schoolplein of in de klas was heel normaal. Haar dag-aantekeningen varieerden van "hij gooide gericht met zand in de zandbak tot aan, het ging weer waardeloos vandaag" ....de kinderen hadden al heel snel door dat deze juf niet zo blij was met Zoon. Waarop zij dachten dat ze hem wel mochten treiteren. Juf had dat niet in de gaten óf wou het niet zien. Bovendien uitte ze haar frustratie meermaals bij collega's en hulpmoeders van school. Waardoor het getreiter zich ook verplaatste naar de buurt waar we woonden. Dat ging zover dat hij de schuld kreeg van allerlei dingen waar hij zelf niet eens bij was. Moeders die verhaal kwamen halen, terwijl wij die dag weg waren geweest. Politie die hèm op de vingers tikte, terwijl wij gebeld hadden i.v.m. bedreigingen. Het kon nooit gekker.
Maar veilig buiten spelen? Veilig naar school? Vrienden?
Hij had er een paar, maar die lieten zich langzamerhand inlijven bij de treiterkliek. Anders werden ze ook in elkaar gemept. Voor hem opkomen deden ze niet, daar waren ze te bang voor. Je kunt je amper voorstellen hoe angstig en eenzaam dat gevoeld moet hebben. Het liep zo de spuigaten uit dat we moesten verhuizen en slachtofferhulp ons bij moest staan. Dit om de politie duidelijk te maken dat Zoon het slachtoffer was, en wat ze er nu eens aan gingen doen?(2,3)

Zoon heeft nooit echt terug gevochten.
Had hij dat maar wel gedaan denk ik nu wel eens.
Dan zou hij zich nu een stuk sterker en zelfverzekerder voelen, misschien....

Het is inmiddels ruim een jaar geleden dat de laatste treiteraar overwonnen is. Dat was de hulpverlening, die er nog een hele grote schep boven op deed.(4)  Er is inmiddels heel wat verwerkt aan verdriet en boosheid aangaande het getreiterd worden. Gelukkig wel! Maar de onbevangenheid, de onschuld, die komt nooit meer terug. En het besef dat hij geen fijne kindertijd gehad heeft valt rauw.

Kinderen én volwassenen beseffen zich vaak niet hoe in en in gemeen en harteloos ze kunnen zijn.

Of misschien ook wel en nemen ze onbewust wraak voor iets wat hen ooit is overkomen. Ik hoop dat mijn hart ooit nog eens zo verzacht dat ik ze vergeven kan, dat ze de jeugd van mijn kind gestolen hebben. Want eigenlijk wens ik ze hetzelfde toe...........




1 http://bibje.blogspot.nl/2009/08/bedankt-lieve-buren.html 
2 http://bibje.blogspot.nl/2010/03/gesprek.html
3 http://bibje.blogspot.nl/2010/03/wat-zal-ik-zeggen.html