Dag Vriendje

Het is uit.
Al een tijdje had ik sterk het vermoeden dat het over was. Niet dat dochter dat ook toe wilde geven hoor, of misschien wist ze het zelf nog niet. Maar ik zag het en ik voelde het. Ze werd stiller en stiller, wou niet zo vaak meer naar hem toe. Ze werd wat afstandelijk en soms ook helemaal niet zo aardig tegen hem. Ging ineens met andere vrienden om, en verbleef vervolgens de hele vakantie in haar kamer. Waar ze een paar keer uit kwam om iets te doen met wat vrienden/innen en vriendje. Maar Vriendje alleen met haar, heb ik de hele vakantie niet gezien.
Ze zag bleekjes en had ze vaak van die kleine oogjes.
Of ze gehuild had? Was het uit, hadden ze ruzie gehad?
Maar op alles werd een ontkennend antwoord gegeven.
Dan ben je ineens die moeder die zich er tegenaan loopt te bemoeien en dus loopt te zeuren. Ik hoefde echt niet zo bezorgd te wezen hoor. Er was niks aan de hand.
En toen kwam hij zomaar weer een keertje. Ik zag de blik in zijn ogen. Beetje wanhopig, ook al van die kringen er onder. Het liep wat stroef, net als de keer daarna, alweer 2 weken verder. Dus vroeg ik het nog maar eens een keer....is het nog wel oké tussen jullie? Zijn jullie wel eerlijk tegen elkaar?  Ben je wel eerlijk tegen jezelf?

Vandaag werd er eindelijk gepraat,
ze zijn erover uit dat het niet veel meer voorstelde.
Plompverloren deelde ze me mee dat het uit was, peilde onze reacties, en zei toen dat ze nog steeds vrienden zijn.
Of ze verdrietig was, vroeg Zoon.
Nee hoor, zei Dochter.Ik geloof van niet.
Ik denk dat ze haar tranen weken geleden al vergoten heeft.
Best wel jammer hoor,
Tis zo'n lieve knul.
Komt hij ook niet meer piano spelen......