Bij ons komen ze niet en dat willen we graag zo houden.

Ik heb er slecht van geslapen. Na Pauw gisteravond was ik niet meer rustig. Ik schreef mijn blog, en ik bleef piekeren. Want hoe is het toch mogelijk dan in een beschaafd land als Nederland zoveel onbeschaafde mensen rondlopen?
Dat er zoveel mensen zijn die doen of hun neus bloed, en als ze er niet meer omheen kunnen de zwarte piet naar slachtoffers speelt?
Hoe kan het toch dat een kind als Anthony eerst geleerd wordt weerbaar te zijn, en als hij deze les in praktijk brengt en het zo uit de hand loopt, vervolgens alle schuld op zich moet gaan nemen?
Waarom moest hij het zelf allemaal maar opknappen?
Waar waren de getuigen, die ook hulp boden?
En waarom komen de treiteraars er nu weer zonder schuld vanaf?
Wie waren die jongens die hem zo het leven zuur maakten?
Waar is de lijst met namen?
Waar zijn de ouders van deze kinders?
En waarom springt de pers boven op een moeder wiens kind 12 jaar lang getreiterd is, en inmiddels zelf ook  aan het einde  van haar latijn, door haar ter verantwoording te roepen? Heeft zij haar best dan niet genoeg gedaan? Was zij geen roepende in de woestijn?

Wij hebben het allemaal meegemaakt,
het pesten, het buitensluiten, het opjagen , het de schuld krijgen, het nu nog steeds roddel en achterklap horen zonder dat we de personen ook maar ooit spreken of zelfs zien, die dit rondstrooien. Het is als een gebed zonder einde,
het is als vervolging terwijl je onschuldig bent.
En waarom?
"Anders worden we zelf gepest," zo was de reactie van 1 van de kinderen, en zo was de reactie van de buren. "Bij ons komen ze niet, en dat willen we graag zo houden."
LAFHARTIG
HARTELOOS
SCHIJTERIG
Dat is wat ik van al dat soort mensen vind!

Iedereen heeft recht op een mooi leven, gekoesterd te worden, blij te zijn, geliefd te zijn, genoeg te zijn, zichzelf te zijn, ongeacht de norm. Het is je hart waar het om gaat. Ik hoop dat Anthony en zijn moeder hun hart durven laten spreken, de liefde durven laten stromen, zichzelf lief durven te hebben, ondanks alles. Dat ze pijn los kunnen laten, en schuldgevoelens geen kans geven.
Tegelijkertijd hoop ik ook dat de mensen die nu zo hard zijn, zachter worden. Hun hardheid doorbreken en zachtheid en vriendelijkheid en liefde toe gaan laten in hun leven, zodat ze niet hun pijn, boosheid en razernij op een ander hoeven te projecteren.  
Maak het goed, geef haat geen kans meer, sluit het buiten.
want dit is wat pesten doet....


*´¨)En dit is
¸.•´¸.•*´¨)wat we willen bereiken!
 (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Enjoy *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★Fijne Dag *¨*•.¸¸..

.......FOEI !.......

En ineens zakken mijn bezoekersaantallen van de 1000 naar de 100 per dag.
Hoe dat kan? Ik snap er niets van.
Aan de andere kant, het schiet ook niet erg op met mijn schrijven. Ik schrijf uren aan mijn boek, dat dan weer wel. Niet dat ik meters maak hoor, maar in mijn hoofd zit een verhaal wat op papier niet zo gemakkelijk blijft plakken. Dus schrijf ik en herschrijf ik. Toch heb ik ondertussen wel al zo'n 30.000 woorden op papier gezet. Toch knap vind ik zelf. (nu vis ik even flink naar complimentjes haha)
Ik moet nog heel wat woorden neertikken hoor, voordat het verhaal richting het einde gaat en ik zal ongetwijfeld nog heel wat weghalen. Maar het gaat lekker. En als ik in de Flow blijf dan krijg ik het dit jaar nog wel af ook. Een Bibje-boek misschien wel op de plank. You never know.
Het is wel een lang gekoesterde droom.
Wat ik verder nog gedaan heb is tassen en skins toevoegen aan mijn RedBubble shop.
Vanaf heden kun je daar dus ook een Bibje tas bestellen.

Tjah en dan hoor je voor de zoveelste keer het verhaal van die knul die na jaren getreiterd te zijn iemand doodstak en hoe de rechter daar op reageerde in zijn uitspraak.
Het raakt me, het raakt me enorm hoe nu nog steeds wordt genegeerd in welke nood dit kind 12 jaar lang heeft gezeten. En waarom raakt het me zo?
Omdat ik het bij Zoon zag,
hoe mijn vrolijke, blije, enthousiaste kind veranderde in een angstig, schichtig, boos kind. Hoe hij al meer reageerde als opgejaagd wild wat in het nauw gedreven was. Blazend en grommend naar de belagers, die hem van alles aan deden. Gedrag wat later aangemerkt werd als een stoornis, maar niets anders was dan trauma en pure angst door het opgejaagd en getreiterd worden.
Ik heb niet gewacht tot het verkeerd ging, ik heb niet gewacht tot mijn kind iemand iets aandeed. Ik haalde hem uit dat oorlogsgebied vandaan. Ik bracht hem in de veiligheid. Waardoor hij, slachtoffer van geweld door zowel kinderen als school en hulpverlening, kon gaan helen.
En dat is wat me raakt in dit verhaal.
Met zijn allen leggen ze het bij dit kind neer, terwijl jaren lang de volwassenen om hem heen de andere kant op keken. Al die grote mensen die nu een grote mond hebben en dit kind veroordelen, waar waren die toen hij belaagd werd?
Waar was de leraar? Waar was de directeur? Waar was de politie die om hulp gevraagd werd? Waar waren al die ouders van die kinderen die hem het leven zuur maakten? Moesten die toen niet opvoeden, corrigeren, bijsturen? Zodat de wereld veiliger werd voor iedereen en niet alleen voor deze potentiele criminelen en mishandelaars?
Want dat is wat ik zie,
kinderen die zo heftig pesten zijn crimineel, zijn de volwassenen van later die hun vrouw/man/kinderen mishandelen. Het zijn vaak ook de mensen waarvan je het niet gedacht had, omdat ze stiekem zijn, achterbaks, gemeen en zo gis dat het lijkt of de ander het verdient zo behandeld te worden. Dat zie je bij ouders en leraren nogal eens, dat ze vinden dat een kind het verdient om aangepakt te worden. Dat zij vaak zelf de oorzaak zijn voor het misdragen van het kind komt totaal niet in ze op. Ze hebben namelijk nooit hoeven leren naar hun eigen gedrag te kijken. Iedereen hield hen de hand boven het hoofd. De gepeste was immers gestoord. Eigen schuld dikke bult toch?
Dit is niet de wereld, die ik door wil geven,
het zijn niet de mensen met wie ik mij wil identificeren,
het is niet wat ik mijn kinderen meegeef.
Geweld lokt geweld uit.
Geweld maakt haat,
haat maakt geweld,
Ik hoop voor Anthony dat hij de hulp krijgt om de trauma's van zijn verloren jeugd te overwinnen. Dat zijn moeder de steun krijgt die ze al zo lang ontbeert ipv de zwarte piet toegespeeld. Dat de treiteraars en hun ouders en de school en de politie zich héél diep gaan schamen dat ze het zover hebben laten komen!
FOEI !

Demi Lovato heeft het getreiter vanaf haar 4e jaar overleefd, haar vriendje niet, die pleegde zelfmoord op zijn 7e. Hier haar verhaal....

Zwijmelen op Zaterdag

onze jeweetwelkater Theodoor

Een hele week niksen
een hele week lummmelen
een hele week last van niet kunnen slapen en als ik dan slaap is het al dag geworden
een hele week van opvliegers in de nacht
de week dat ik ontdekte dat ik 10 kilo ben aangekomen het afgelopen jaar
maar ook een week waarin ik veel geschreven heb
waarin mijn boek steeds meer vorm begint te krijgen
een week waarin ik een boek heb uitgelezen
een rare week
week voor de vakantie week
week waarin ik van alles leek te willen maar niks deed, geen zin, moe, en gewoon....
èhèn het was de eerste echte week waarin onze poezert eigenlijk geen poezert meer genoemd kan worden. Maar een poeselot is hij ook niet.
Hij is flink rustig geworden. Zelf snapt hij er ook niks van. dan gaat hij naar buiten, zoals hij dat gewend was en dan zit hij daar op het straatje een beetje om zich heen te koekeloeren. Vergeet hij helemaal zijn territorium af te bakenen en andere katten van het erf af te benzelen. Hij loopt  hele korte rondjes en hij wacht tegenwoordig keurig netjes naast zijn bakje om gevoederd te worden. We zijn er allemaal van in de war ;)
Maar fijn vind ik het wel, want hij is nu in de katertjestijd ook lekker thuis.
Geen wilde wijven meer aan de deur en boze lovers die een jankconcert en vechtpartijen houden. Niks van dat alles, het was in één keer voorbij. Wij blij, de buurt blij, de kat blij...hoop ik dan.

Nu zou ik de YouTubekanaal van dochter hier gaan promoten dus doe ik een link naar haar twee filmpjes. Ze is hard aan het leren hoe je mooie filmpjes in elkaar zet. Dat editen valt nog niet mee. Daarom heeft ze veel support nodig. Ga ze vooral bekijken en laat ook even een duimpje achter. Zou ze zo leuk vinden :)
Dank U Dank U
VlogsLikeIndia

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Zwijmelen op Zaterdag

Ik wist het gewoon niet, geen inspiratie, of misschien wel teveel. Zoveel dat ik geen idee heb waar te beginnen en waarmee.

Soms heb je dat wel eens, en dan val ik stil.

Ga ik van de weeromstuit maar stil zitten en rond kijken.

Beetje boekjes lezen en films kijken en wandelen en opruimen, vooral veel opruimen.

Wat deze week verder nog bracht?

Een bijzondere ontmoeting met een buurvrouw, die mij letterlijk in haar warme armen sloot. Met mij mee traande toen ik vertelde van onze moeizame weg van de afgelopen jaren. Die zo veel begrip toonde en zo zacht regeerde dat ik helemaal in de war was. En haar hulp aanbood. Waar ik zo beduusd van was dat ik 's avonds dikke tranen heb gelaten, omdat ik mijn eigen moeder zo mis. Dit gevoel van thuis had ik al lang niet meer gehad. 

Wonderlijk hoe je iets niet lijkt te missen tot je beseft wat je mist.

Hoe je denkt dat alles heel oké is tot je voelt dat dat het niet was.

Door gemis aan geborgenheid.

Ja geborgen, dat voelde ik me in de omhelzing die ik kreeg.

Alsof de 5 jaren verdwenen en ik weer bij het aanrecht stond met mijn moeder, in onze laatste omhelzing. En zij al haar liefde over mij uitstortte. "Kindje toch", zuchtte, en we daar zo een hele tijd hebben gestaan. Zo veilig en warm en geborgen en omhuld.

 Zo voelde het nu ook.

Het voelde als thuiskomen.

Een hemels geschenk.

Dankjewel M.....

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Zwijmelen op Zondag

Bibje met broertjes :) 

11 april 1974 beviel mijn moeder van een tweeling,
het ene kindje leefde, de ander was al een tijdje dood.
Mijn moeder zei altijd dat het kindje gestorven was toen zij hoorde dat haar broer gestorven was. Daarna begon het bloeden.
Ik weet nog goed wanneer dat was, dat we dat hoorden.
We zaten bij mijn opoe en haar zus kwam het vertellen.
Ik kan me alleen de waas van ongeloof nog voor de geest halen, en het gevoel van onwerkelijkheid. Dat iemand om wie je zoveel geeft, zomaar ineens er helemaal niet meer is. Weg, foetsie, kwijt. Nooit meer op zijn nek, nooit meer giechelen om zijn grapjes, nooit meer paardje rijden op zijn rug, nooit meer rennen over straat.
Alleen mijn vader heeft afscheid genomen,
mijn moeder moest thuis blijven op last van de dokter.
En wij?
Kinderen namen vroeger al helemaal geen afscheid, die kon je maar beter zo weinig mogelijk erbij betrekken. Ik lag dus 'savonds met mijn broertje herinneringen op te halen op de slaapkamer. Beetje wazig, onwerkelijk, vreemd, hol. Mijn broertje heeft wel gehuild geloof ik. Ik zat volkomen op slot.
Gelukkig ging het daarna weer snel beter met mijn moeder en werd 3 maanden later mijn broertje geboren, en nog een broertje. Maar die was dood en die is zoals ze dat toen deden weggedaan of zoiets. Er is geen graf. Er is ook nooit afscheid genomen. Hij was niet gaaf meer en, nou ja, het was nou eenmaal zoals het leven kon gaan. De vreugde om ons roodharige knulletje overstemde gelukkig alle verdriet.
En een vreugde bracht hij,
wat een lekker wild, stoer, bewegelijk, eigenwijs, leuk jochie was hij toch!  Dat jochie van toen was gisteren jarig. En met dat jochie van toen heb ik al jaren geen contact meer.
Met dat andere fijne ventje van toen trouwens ook amper niet.
Eigenlijk al niet meer toen ik het huis uit ging. We gingen ons weg, en mijn weg was hen misschien wel te afwijkend.

Waarom ik hier nu zo ineens over begin?
Omdat ik op deze druilerige middag een beetje zat te miepen, en te weemoedig wezen, en te herinneren. Met het grote fotoboek op mijn schoot. Ik ben namelijk een beetje moe. Ik moest er vroeg uit voor mijn Zeilmeisje. Vandaag ging ze met vriendin en ouders naar Texel te zeilen en ze moest vroeg weg. Kwart over 7 kwam ze me al wekken, kwart over 7 op zondag!!!!!!!!
Daarom dusssss,
dan verval ik in moeiige gedachten enzo.
En moest ik ineens denken aan dat broertje wat nooit is gekomen. Zou hij nu in de hemel zijn met mijn ouders? Samen met dat andere kindje, wat toen veel te vroeg kwam?
Ook raar, nooit heb ik daar 1 gedachte aan gewijd en ineens is het daar.
Zou mijn broer er ook ooit wel eens aan denken? Hoe hij zijn tweeling verloren is?
In ieder geval heb ik weer even lekker opgekruld foto's gekeken en gemijmerd over de ritjes die we altijd maakten door het land. Gezellig was dat, ja, dat was heel gezellig.
Ik koester nog elk moment.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Zwijmelen op Zaterdag

Engelina Rolvink maakte deze foto in Kruiszwin Julianadorp

Bianca Visser- weg door de duinen Julianadorp naar Den helder

Koen Hufkens-strand bij de Donkere Duinen

Bianca Visser- de duinweg J'dorp naar Den Helder

Zeevlam dus,
dat hadden wij gisteren. Dit was echt de allereerste keer dat ik daarvan hoorde. Nu woon ik al mijn hele leven hier en nog nooit heeft iemand ooit gezegd dat dit zeevlam was. Ik heb dus iets nieuws geleerd :)
Klinkt ook wel heel erg poëtisch niet waar?
Het mocht ook even duren voordat er een waterig zonnetje doorkwam en nog langer voor dat dat zonnetje nog wat sterker werd,
maar toen was het dan lente.
Niet zo warm als in de rest van het land(13 graden) maar warm genoeg om in ieder geval geen shawl meer om te hoeven. Blote benen rokjesdag heb ik me maar niet aan gewaagd(veel te koud voor mij haha)
Morgen wordt het ook niet bepaald warm heb ik me laten vertellen, maar ach, wat maakt het uit. De zon schijnt in mijn hart, alweer een hele tijd. Ik heb echt iets los gelaten in de week dat ik mijn verhaal deed, het heeft iets met me gedaan waarvan ik niet had gedacht dat het zo'n uitwerking zou hebben. Ik ben GLAD ON THE INSIDE....dat is een quote uit de film "The Sequel" van Anne of Green Gables, waar Pauline na een heerlijke dag thuiskomt bij haar chagrijnige en veeleisende moeder. Ze is zo blij, dat de negativiteit van haar moeder haar niet meer ongelukkig kan maken, want ze voelt de blijdschap van binnen.
Dat dus....
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Have a very Nice Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Bijna zon..... :)

Foto van de PWAsingel van vanmorgen door Patrick Vischschraper

Joehoeeeeee zoooohhhhhnnnnetjuh
Hoor je mij?
Ik kan je nergens vinden.....
Ik hoor wel de misthoorns op zee, en zie spookachtige beelden buiten van hoopvol wapperend wasgoed. Wat nog steeds nat is na drie uur aan de waslijn. En niet droog gaat worden als je jezelf niet gaat laten zien.
Er zijn al auto's tegen elkaar geknald in de stad, omdat ze elkaar niet goed zagen, en ik hoor de sirens nu alweer.
Dus zonnetje, kom maar snel tevoorschijn!
Op deze warmste dag van de week willen wij ook meegenieten, en net als in Limburg ook graag met blote benen buiten zitten.
Ik weet wel dat het hier 10 graden kouder zal zijn maar dan nog is het een stuk warmer dan nu in de mist. Dus kom maar zonnetje, kom maar, kom maar, kom maar dan....zo is ie braaf!
Nog even een klein hupje, toe maar......

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Have a Nice Day *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★
*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★ jaaaa het zonnetje schijnt inmiddels

2e Paasdag

Klein Bloempje-Bibje (collage/inkdrawing on canvas 10-10 cm)

Wat een prachtige weer dag niet waar?
De zon die zo ontzettend zijn best deed, de temperatuur die eindelijk ergens op leek. 5.3 zonne-uren hier in de Noordkop. Mooie blauwe lucht.
Zoon die met een grote grijns de tuin binnenstapte, hij was bij zijn vader geweest. Dochter die haar kamer heeft opruimt. Deuren konden open, kat lui in de tuin. Vogeltjes in de heg. Er komt vast een nestje :)
ZUCHT
Ja dit was weer een prachtige dag!
Ik heb op het bankje gezeten nadat ik in de tuin heb gegrutteld in de middagzon.
Ja het weer een heerlijke dag.
Voorlopig even de laatste vakantiedag.
Dochter moet morgen weer naar school.Dan is het de laatste hardwerk periode voor de vakantie. Nog 3 weken voor de meivakantie en dan daarna nog een paar weken flink er aan trekken. Die laatste loodjes duren het langste. En tòch vond ik dat altijd één van de fijnste periodes van het schooljaar. Het boek was bijna uit, de toetsen waren bijna allemaal gedaan, er was lekker veel tijd om te lummelen en in te halen. Het mooie weer was aangebroken, iedereen werd een stuk vrolijker. Het einde in zicht.
Ik kan niet zeggen dat ik het mis,
de stress van ieder jaar 250 leerlingen per week, , 40 weken lang, voorbij te zien schuiven. De stress van nakijken en voorbereiden en vergaderen en bespreken, nascholing.....nee dat mis ik allemaal niet. De stress van leerlingen die niet op hun plek zitten in een klas, van leerlingen die niet gebaat zijn bij zitten in een klas, de stress van leerlingen die meer kunnen maar ja, we gaan nou eenmaal niet sneller met de klas, de stress van mijn ei niet kwijt kunnen, want ik moest me houden aan het curriculum.
Ik had het me anders voorgesteld toen ik nog op de opleiding zat. We leerden lessenseries ontwerpen, onderzoek doen, kinderen motiveren....het was toch allemaal wel een beetje anders.
Nee dat mis ik niet.

Ik mis wel het contact met de kinderen,
het gek doen,
het toneelspelen,
het voorbeeld zijn,
het tussen de jeugd wandelen,
het belangrijk zijn,
dat waren de leuke dingen. De dingen waarvoor ik doorging, ook al kon het eigenlijk niet meer.
Er zullen andere manieren komen om kennis te delen, te onderzoeken, te ontdekken. En wanneer dat zover is, dan ben ik daar ook misschien wel te vinden. Tot dan deel ik mijn wijsheden met mijn kinders thuis :)

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

1e Paasdag

Happy Girls- Bibje (collage/ink drawing on canvas, 10-10 cm)

     

Het is prachtig weer hoor, en toch zit ik binnen. Gewoon omdat ik nergens zin in heb dan in een beetje doezelen en hangen en snuggelen in de stoel met een muziekje en wat chocolaatjes en wat drinken. Gewoon, omdat het kan, en, omdat het mag van mezelf. Ik hoef even niet iets te doen, ik mag iets doen. En dat wat ik doe is gewoon lekker helemaal NIKS wat echt bergen verzet in de fysieke wereld.

Kan het mij wat schelen?

Nee hoor :)

Ik vind het wel oké zo. De muziek is mijn zomergevoel en de warmte van de kachel is mijn zon. Het is helemaal goed zoals het nu is. Morgen kom ik wel weer in actie....of niet. Kan ook. Het maakt niet uit. Voor nu is het helemaal goed zoals het is. Met de blauwe lucht buiten, de vogeltjes die fluiten, de muziek die zingt uit mijn pc. Daar doe ik het vandaag mee!

Misschien dat ik er morgen op uit ga.

Misschien dat ik morgen iets ga doen anders dan wat dromen.

Misschien ga ik morgen wel schilderen,

of wandelen,

of woorden aaneenrijgen in een stukje rijmelarij.

Het kan allemaal.

En het is allemaal oké.

Voor  nu is het een prachtige dag!

*´¨)

¸.•´¸.•*´¨)

(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Zwijmelen op Zaterdag

Zaterdag dus,
wakker gemaakt door de bel van de krantenbezorgdienst,
zonnetje in mijn gezicht bij het deur open doen en een verbaasde meneer, omdat ik nog in pyjama was.
Haren woest en wild van het draaien in mijn kussen, slaperige toet, nog niet helemaal alert.
Stond hij met krantjes en foldertjes en een paar fietstassen al een tijdje te wachten, zei hij. Ik had zeker de bel niet gehoord? Sorry dat U nu al naar beneden moest lopen. (met een grijns, het was al half 10) En een spervuur van vragen kwam mijn kant op.
Ik geloof dat ik alles wel goed beantwoord heb. Het ging over de wijk van Zoon en dat hij die definitief overneemt van het meisje wat hem eerst deed....maar verder hoorde ik het niet zo goed meer. De vogeltjes kwetterden zo gezellig en de zon scheen zo vrolijk en de kat wreef zo lief langs mijn benen.
Ik heb lief geglimlacht en geknikt op elke vraag. De stapel krantjes en foldertjes overgenomen van hem en hem ook een prettig weekend gewenst. Hij keek me met een geamuseerde grijns aan, draaide zich om en liep het tuin pad af. "Tot volgende week!"

Ik vraag me af wat de man gedacht heeft.
Volgende week maar ietsjes eerder op staan. Misschien dat ik dan wel hoor wat hij te zeggen heeft. Tenzij het zonnetje schijnt natuurlijk, of de vogeltjes kwetteren, of de kat rond mijn benen wrijft,
dan wordt het wel weer erg moeilijk ;)
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Dolle Dinsdag

Woelige baren- foto van Arienne Blokdijk

Het waait hard,
erg hard, wild en woest giert de wind hier om het huis.
Jankend en bulderend beukt het tegen de ramen op en doet ze rinkelen bij elke woeste vlaag.
Code oranje, ik kwam er laat achter dit keer.
Het scheen zondag ook al zo'n wilde dag geweest te zijn.
Maar toen zat ik in huis, opgekruld in de stoel te lezen en te schrijven. Beetje te dromen. Geen besef van de wereld daarbuiten. Bij te komen ook van de week vol verwerken van verleden pijn en angst.
Het was een wilde rit. Een onthullende ervaring. Een openbreken na bijna een kwart eeuw.
En het openbreken was niet pijnloos.
Het was rauw en scherp, snijdend en brandend, het was scheurende pijn. Eén, die me op mijn knieën bracht. Waarbij ik smeekte om hulp. Of ik alsjeblieft los mocht laten.  Terwijl de storm in mij woedde, gingen de sluizen open en liep het water weg. Eindelijk!
Het liet een schone wond achter.
Door de tedere zorg van hoop en liefde zal het helen.
En zal ik steeds dichter bij mijzelf komen.
Hoe meer ik mezelf ben, hoe liever ik mezelf heb.
Hoe meer ik kan gaan vliegen.
Zelfs op de stormwind!
Dan hoef ik me niet meer schrap te zetten maar sla ik mijn vleugels uit. Op weg naar mijn bestemming. Wetende dat onder mij een landings-weg ligt, die ik zelf heb aangelegd. Voor als ik ooit terug wil komen.

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Hartverwarmend waren de reacties van jullie allemaal zaterdag. 

Dat deed me heel veel. Dank jullie wel! *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★Dankbaar ben ik ook dat ik anderen tot troost heb kunnen zijn *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★

Stoere vissers trekken zich niets aan van de storm-
Foto van Petra Vermeij

Foto van Shevana Pronk-
strandhuisjes bij Julianadorp spoelen weg, de vakantiegangers zijn geëvacueerd.

Woelige baren- foto van Joris Schutte

.