Bijna Weekend

En nog een blauw :)

Half 6 was het, maar ik was al eerder wakker. Eigenlijk ook niet, ik was bewust dat ik niet echt meer sliep. Mijn lijf zat me in de weg. Ik kan me niet heugen wanneer ik wakker werd en me goed uitgerust voelde. Meteen een lach op mijn gezicht had en zin had om de dag te beginnen. Dat is al eeuwen geleden.
O wat kan ik daar naar verlangen.
Hoewel ik in een visualisatie niet eens het gevoel meer op kon wekken. Best wel triest eigenlijk dat ik niet meer weet hoe het voelt om wakker te worden en dan zomaar uit bed te stappen zonder pijn, benauwd, onrust en moe zijn. Ik kon van de week in een geleide meditatie ook het gevoel van "alles kunnen" niet meer oproepen. Ik heb al zo lang niet meer alles gekund dat ik ook niet meer weet hoe dat dat voelt. En wat zou ik dan gaan doen?
Een paar jaar geleden kon ik zo vol overtuiging opnoemen wat ik allemaal wou en dan voelde ik de vreugde en de vrijheid door me heen stromen. Tegenwoordig voel ik  de vermoeidheid, het uitgeput zijn, het stuk zijn, als ik alleen al denk aan rennen, dansen, zingen.  Laat staan dat ik mezelf lekker in de tuin zie gruttelen/werken. Of nu eindelijk eens die muren schilder in mijn atelier. Na afloop word ik steeds weer genadeloos afgestraft.
Gelukkig is dat een stuk minder als ik schilder.
Dan ga ik zitten en laat ik mijn innerlijke beelden naar buiten vloeien. Dan heb ik helemaal geen last van niet kunnen vliegen. Met mijn ziel kan ik alle kanten op. Ik vlieg dan energetisch...zoiets. Ik wordt één met de dans op het papier, de werveling van de beweging, de tonen van de muziek.
Ik ben niet meer mijn lijf maar de verf die vloeit en de kleuren die ik kies.
Dat is wat kunst maken met me doet. En dat is ook meteen de reden dat het zo ontzettend belangrijk is voor mij. Het houdt me positiever dan welke andere methode dan ook. Het spoelt als het ware alle negativiteit uit mijn ziel. Ook al wil het lijf dan niet zoals ik wil, mijn ziel is vrij. Helemaal vrij, om daar te gaan waar het goed is. Om te vliegen en te dansen en heel hard te zingen. Mijn ziel is een oneindige stroom van scheppingen. Het is gewoon een kwestie van durven toelaten, durven in die stroom te stappen, durven uit de schaduw te stappen zo in het licht. Het maakt niet uit hoe gebroken ik ben, ik ben goed zoals ik ben. Ik ben mooi zoals ik ben. Ik ben waardevol zoals ik ben. Ik vlieg misschien niet zo hoog, en zo hard, maar ik vlieg zoals Bibje's horen te vliegen. Dwarrelend op zoek naar de mooiste bloem voor de lekkerste zoete nectar. :)
Het is een liefde die blijft!

Hier ben ik nog maar net aan begonnen...Blauw, ik hou toch wel van jou...

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijne dag*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★