Zwijmelen op zaterdag harde wind kerst

onze vuurtoren in de sneeuw in 2010 als ik het goed heb. fotograaf weet ik nog even niet, zoek ik nog uit!

Omdat ik de hele dag al slaap, en dus niets te vertellen heb, alleen een liedje. Tot mijn grote verrassing terug te vinden op YT. Mijn cassettebandje was al grijs gedraaid en niet zo best meer van kwaliteit. Uit kerst 1983. Toen ook Paul Young zijn "love of the common people"uitbracht. Die stond ook op dat zelfde cassettebandje. Dat was een koude winter weet ik nog, met ijsbloemen op de ramen. Het was ook het jaar dat ik voor sinterklaas een thee-set had gevraagd en daardoor na schooltijd lekker kon theeleuten met mijn eigen servies. Blauw met gouden bloemversiering en theeglazen met blauw. Vriendin en ik konden uren kletsen giechelen, verhalen, verzinnen, brieven schrijven en muziek luisteren. En smikkelen bij de kopjes thee( veel chocolaaaaa)
Dat zijn fijne herinneringen. Daar teer ik nu gewoon op terwijl ik ondertussen bezig ben met antwoorden zoeken en helen. Veel slapen dus :)
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijne kerst*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸

Woensdag

Kees de Bos- waar ooit de hockey velden waren

"Je zou in principe morgen al kunnen," zegt ze een beetje al te enthousiast. Ik reageer afwerend. Het is de dag voor kerst en er moet nog van alles gedaan worden. Dan kan ik toch niet de hele dag in het ziekenhuis gaan bivakkeren, om een scan te maken die extra controle en medicatie vereist. Dan ben ik niets meer waard die dag.
"Ja kerst komt er tussen, dan maar volgende week," ze krabbelt wat op een opnameformulier. Ik begin weer te hoesten.
Ze heeft me net de conclusie van de vorige scan verteld. Ik heb ook nog even een blik gevraagd op die scans...ze legt uit. Als ik mee kijk zie ik een paar vage foto's. Wat zij vertelt zie ik er niet aan af.
"Kan dat niet komen door het vocht wat onder in de longen zit?" ze schud haar hoofd al voor ik de zin af heb, "Dan heb je ook geen uitwisseling van zuurstof," zeg ik er zachtjes achter aan.
"Ja dat is wel zo maar dat zie je niet zo, ik heb de echo-meneer nog extra gevraagd en dit zijn zijn bevindingen, U heeft pulmonale hypertensie, We gaan nu uitzoeken waar dat vandaag komt," ze kijkt me vol medeleven aan. Ik slik, ph is een ernstige ziekte.
"Ik vroeg me af hoe dit zo gekomen is en ik bedacht me dat er wellicht een auto-imuunziekte aan ten grondslag ligt," zegt ze na een korte stilte, "daarom heb ik je bloed laten prikken op reuma."
Ik ga op het puntje van mijn stoel zitten. Weer wat nieuws erbij.
"Je lab-waarden voor reuma waren flink positief."

Ik ben thuis gekomen. Heb daar verteld dat ik maandag naar het ziekenhuis moet maar wist geen woorden te geven aan de teleurstelling, die ik voelde over de uitslag. Pas toen Zoon, uren later, uit baldadigheid begon te gooien met zelfgemaakte alluminium-papieren balletjes werd ik boos, erg boos en begon ik te huilen....

"Je gaat toch geen gekke dingen doen deze dagen?" vroeg de longarts. Ik schudde mijn hoofd, nee dat was ik niet van plan.
"Goed, want maaltijden voor de hele familie koken is nu geen goede optie hoor, hou het maar bescheiden," lachtte ze me toe, "fijne dagen!"
Jah Fijne Dagen......
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Zwijmelen op Zaterdag

De wekker ging vreselijk vroeg vanmorgen en eigenlijk was ik er nog helemaal niet klaar voor. Ik moest mezelf bij elkaar rapen en aansporen om een beetje tempo er in te houden. Ik weet dat ik tegenwoordig erg langzaam ben, maar zo langzaam. 

Gisteravond heb ik mijn oom bereid gevonden om mee te gaan. Dan hoefde ik niet met de trein en kon Zoon en Buurvrouw thuis blijven. Zij is per slot van rekening ook al 80 en Zoon was dood nerveus. Ik was zo blij dat hij dit wou doen voor me. Het was ook allemaal zo kort dag. Zo zit je bij de longarts en zo moet je op een draf naar het MCA. 

Ik was zo nerveus dat ik er amper van kon praten, zo hees was ik. Ik heb de hele rit tussen het praten door gehoest. Ondertussen kwam de zon op....ik heb het niet eens in de gaten gehad.

In het ziekenhuis hebben we eerst maar even wat gedronken, een moedige thee voor mij. Daarna ben ik op weg gegaan, rode lijn volgen en bij de stip de lift naar de kelder. De nucleaire afdeling...griezels.....

Natuurlijk zag het er gewoon uit, ik had zelfs uitzicht op de balie met clematis-gekleurde muren en bloemenschilderijen. De scan ging oké, de vloeistof ging oké, de verpleger was heel geduldig en heeft uitgebreid de tijd genomen om me aan te horen en ook om mijn vragen te beantwoorden. Ik ben tijdens de scan gaan visualiseren, dat ik op het strand stond met mijn armen wijdt open richting de zon. Voetjes in het water. Ik ging daar helemaal in op, het hielp heel goed tegen de claustrofobie (de fotoplaat zat zowat tegen mijn neus, ik kon geen kant op) En toen was ik klaar, moest ik nog even voor de zekerheid in de wachtkamer gaan zitten.

Ik voel me moedig en stoer. Heb ik daar toch weer een angst overwonnen!  Woensdag naar de longarts voor de uitslag. 

Goed

dan de zwijmel, die had ik van de week al in mijn hoofd. Status Quo. Nooit hier geplaatst volgens mij en toch zo heel erg aanwezig in de late 60/70 en 80-tiger jaren. Grappige was dat ik bij het zoeken naar dit nummer een oudje tegen kwam die natuurlijk ook op de bandrecorder van mijn vader stond. Dirk-muziek dus. Ik heb nooit geweten dat dit ook Status Quo was. Zo kom je nog eens wat tegen. Daarom dus Pictures of Matchstick Man als eerste. Daarna het liedje wat ik in mijn hoofd had....Down Down (diederiedown ;).....en Whatever you want. Ieder voor een andere periode in mijn leven. De eerste was ik babietje, de tweede zat ik in de tweede klas van de lagere school, de derde ging ik bijna van de lagere school af. En ze rocken nog steeds :D
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)Enjoy
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

De week door de midden

Naomie Biersteker- uitzicht op de lange Jaap

Dinsdag
Gisteren stond buurvrouw M ineens voor de deur. Twee weken terug kwam ik haar en haar man tegen op de afdeling van cardiologie. Net toen ik op weg was naar de longarts en dus niet even kon praten. Ze was bezorgd. Van de zomer had ik al gezegd dat ik niet lekker was en nu zag ze me hier. Of alles wel goed ging.
Ik vertelde haar het hele verhaal. Ze knikte, mompelde, keek bezorgd en serieus. Of ik haar wel wou inschakelen als ik haar nodig had hoor!
Vanavond was ze er weer. Ze vroeg of haar hulp de gevel eens lekker mag soppen, en of haar man mij morgen naar het ziekenhuis mag brengen? "Dan ben jij in ieder geval "fit" als je de looptest doe." ze lachte me bemoedigend toe.
"Heel graag," reageerde ik verrast.
En zo komt het dat ik morgen per auto naar het ziekenhuis ga.

Woensdag
Nou daar zat ik dan in de andere gang van de functie afdeling, met een knijpertje op mijn wijsvinger. Het apparaat begon meteen te piepen en te branden. Ze keken geschrokken naar elkaar en keken daarna mij aan.
"Dit is niet goed," zei de man, "ik snap al niet waarom ze persé die test wil doen."
Hij rommelde wat, zuchtte eens een diepe zucht en sloot het knijpertje aan op de andere wijsvinger.
"O wacht, hij geeft aan dat de batterij bijna leeg is," zei de zuster die er ook bij was. Ze holde weg en holde weer terug met een ander apparaatje. Die werd aangesloten. Het piepte niet meer, zolang ik stil zat wel te verstaan.
"Nee, ik doe het niet. Ik vind het niet verantwoord om u nu te laten lopen,"zei de man," ik had het haar al gezegd hoor, het is gewoon niet goed."
Ik keek opgelucht. Ik had er al zo ontzettend tegen op gezien. Maar ja wat nu? Mijn saturatie ligt op 82....
Vrijdag naar het MCA, We doen dan toch maar die enge scan. Het is een vereiste voor het VU, voordat ze überhaupt verder kunnen. Omdat na intensief overleg tussen mijn longarts en haar collega in het VU ze geen idee hebben wat er aan de hand is. Ze weten het niet, en deze scan laat dan in ieder geval de bloed-flow zien.....en dus vertrouwen dat alles oké gaat. En dat ik de reis in de trein een beetje overleef.
Zoon gaat mee,
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Zwijmelen op Zaterdag

Achter dijk-  foto van Melanie Dehne

Nou had ik vannacht een hele blog in mijn hoofd. Een soort van de diepte in naar aanleiding van de afgelopen maanden. Over hoe  ik het ervaar.....
Maar de blog is tijdens de nachtelijke hoestbuien en onrust verdwenen. Zomaar weggeblazen, het raam uit de wijde wereld in. Geen blog over mijn innerlijke roerselen dus, die zijn aan het vliegen.

Eén ding is zeker. Mijn woord voor 2016 is vertrouwen. Vertrouwen dat alles goed gaat komen. Vertrouwen dat mijn lijf zijn Heling aanzet. Vertrouwen dat ik nog heel lang mee ga maken. Vertrouwen dat ik weer opveer.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Ik wil wel gewoon kerst vieren

"...Rage against the dying of the light..."Huisduinerstrand  http://laanscapes.photography/

Zondag
Ik kan natuurlijk ook gewoon nee zeggen. Zou het dan misgaan met alles, als ik nee zeg? Waarom zou ik al mijn krachten bij elkaar rapen voor iets wat nu op dit moment niet het allerbelangrijkste is in mijn leven?
Zo lag ik vanmorgen vroeg te denken in mijn bed. En tegelijkertijd dacht ik aan al die keren dat ik tussen het ziek zijn in mezelf bij elkaar raapte , omdat ik iets moest doen voor een ander. Jaren van gesleep met Zoon, terwijl ik ziek was. Jaren van afspraken met juffen, meesters, therapeuten, bjz en ga zo maar door, terwijl ik me daarvoor uit mijn bed moest hijsen. Ik had een permanent bed op de bank.
De afgelopen weken deden me daar ook zo aan denken. Van bed naar onderzoek, weer naar bed, en weer naar onderzoek. En tussendoor nog afspraken voor Dochter dit keer, en andere dingen die gedaan moeten worden.
IK LIJK WEL GEK.
Morgen heb ik dan ook afgezegd.
Ik heb een hart wat zo moe is, ik herstel net van bronchitis, en dan zou ik naar haar school gaan om te knokken voor passend onderwijs. Ik zei dus tegen Dochter dat ik afgezegd had.
"Ga je niet? Nou dat kan toch ook niet? Je bent ziek hoor," gaf ze me helemaal gelijk.  Het mocht even duren voor ik zelf zover was, kiezen voor mij
"Het probleem is met jou, dat je altijd aardig gevonden wil worden," zei Zus laatst tegen mij. Ze heeft helemaal gelijk.

Woensdag
Het prikken lukte dit keer. Donker rood bloed. En dat is niet goed. Dat was al duidelijk geworden tijdens de longfunctietest. Hoewel ik vond dat het eigenlijk best wel oké ging hoor, na al dat gehoest van de afgelopen week.  Ik ben niet anders meer gewend, dat is wel duidelijk. Ik heb over de jaren heen zo langzamerhand steeds meer ingeleverd.
"Je kunt het ook zien aan je nagels," zei ze terwijl ze mijn hand vast pakte," hoe lang heb je dit al?"
Ik moest flink denken, hoe lang heb ik dit al? Lang...dat is zeker, veel te lang.
"Ik ben in 2011 al bij de dokter geweest omdat ik van alles mankeerde en we dachten toen een B12 tekort," zei ik tegen haar. Ze keek me aan en ik voelde dat ik meer moest zeggen.
"Daar kwam wel uit dat ik heel laag zat maat niet te laag dus deed ze niets en ben ik zelf maar gaan werken aan mijn gezondheid," ze knikte bemoedigend.
"Waren je nagels toen ook al rond?"vroeg ze. Ik keek naar mijn nagels..."Uh, denk ik, zijn ze rond dan?"
"Ja ze zijn ronder dan hoort, is dat al lang zo? Of kwam dat pas later?"
"Dat is al lang zo denk ik...," ik zie niets geks aan mijn nagels, maar ja ze zien gewoon uit zoals ze er uit zien. Ik weet niet beter.
Ze pakt de uitslagen van de longfunctie erbij en de scanuitslagen.
"Dit heb je al veel langer, eigenlijk loop je hier al heel lang mee, maar kreeg je nu pas echt zware klachten. Dat kun je zien aan je uitslagen." Ze wijst op allerlei cijfertjes en begint uit te leggen. Ze vertelt over het te kort aan zuurstof, teveel aan stikstof, vermoeden van emfyseem, maar dat kan ze niet echt goed zien. Aan de verdikte kliertjes hier en daar en verdikte bronchiën hier en daar. Niet echt alarmerend, maar niet goed. Ook heeft ze het over de atrovent die ik kreeg en die geen effect heeft gehad tijdens de functie-test.
"Het is ook niet dat ik benauwd ben," zeg ik haar,"ik heb gewoon geen kracht om goed in en uit te blazen en dan weer heel diep in."
"Ja dat zien we dan ook," zegt ze bedachtzaam.
"We hebben heel lang gedacht dat het aan de tekorten ligt, de B12, tekort aan ijzer, tekort aan vitamine D...." ze knikt wat in gedachten. En ik vraag me af of mijn probleem niet gewoon in mijn darmen ligt. Uiteindelijk gaat alles over de kop in je lijf als je je voedingsstoffen niet meer normaal opneemt.
Ze begint pardoes over opname in het VU, zodat ze van alles uit kan sluiten. Ik schrik, ik wil niet, ik heb angst, ik vertel haar spontaan over mijn vader's lijdensweg en begin te huilen.
"Dat is heel begrijpelijk,"zegt ze troostend. Ik mompel tussen het snikken door dat ik haast wel in therapie mag voor die ziekenhuis-angst.
Als ze die onderzoeken door wil zetten(het staat gelukkig niet vast) dan verantwoord ze dat met mijn angst en daarvoor dus opname nodig zodat ik gemonitord wordt. Bij het afscheid zeg ik depressief, dat ik wel kerst wil vieren. Ze legt haar hand op mijn schouders en knikt me bemoedigend toe.
 
Vrijdag
Wakker gebeld door het ziekenhuis. De vrouw aan de andere kant begint te praten en ik hoor afspraak, en moet u soms naar het VU? en nog wat dingen voordat ik goed en wel wakker ben. Dan noemt ze een datum en dat ik dan een echo moet komen doen.
"Eh in het VU?" vraag ik verward. Nu al? denk geschrokken.
"Nee gewoon hier bij dr A-..."
"Maar ik heb dr Y- en dr Y-," ik ben nu nog meer in de war.
"Dat klopt hoor maar dr Y-  is er dinsdag niet dus krijg je dr A-....."
"Is dat zo'n enge echo in de slokdarm?" vraag ik angstig.
"Nee hoor het is een gewone echo," verzekert ze me.
"Is het dan met radio-actief vloeistof ?" vraag ik dan.
"Nee,  het is een echo," ik slaak een diepe zucht. Ik ben nog niet helemaal gerustgesteld maar genoeg om de rest van het gesprek normaal te vervolgen. Dinsdag dus echo, donderdag wandelen en dan zien wat de longarts concludeert. De bloedtesten zullen dan voor een deel ook wel terug zijn.
Ze praat me nog even verder bij en hangt dan op. Ik zit nog een tijdje in gedachten op de rand van mijn bed. Wat zijn er toch een boel mensen die zo dapper zijn dat ze al deze onderzoeken(en erger) ondergaan. Tegelijkertijd zit ik me af te vragen of sommige onderzoeken niet erger zijn dan de kwaal en er niet onnodig risico genomen wordt om alle antwoorden  op te sporen.
 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Dit keer de keuze van Zoon*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Zwijmelen op Zaterdag

En toen ging de zon onder in Den Helder- foto van Wim Soeters

Donderdag
De afspraak stond om 12:35, dus zat ik er klaar voor. Begon Zoon te bekvechten met Zus(hij wou geen boodschappen doen en haar oplossing wou hij ook al niet) Toen we hem uiteindelijk richting zijn kamer kregen begon Dochter druk te doen. Moest ik naar de wc, en was er nog steeds niet gebeld vanuit het ziekenhuis. Het werd uiteindelijk 14:49 toen de telefoon ging. Ik kreeg geen uitleg waarom hij zo laat belde, hij begon gelijk over zijn gesprek met de echo-meneer. Hij legde nog een keer uit waar ze aan gedacht hadden en om echt alles uit te sluiten wou hij wel een ct-scan met contrastvloeistof.  Maar zei hij er nog bij,"Gezien de anamnese en wat ons nu bekend is denken wij niet dat dat het is" Ik was even stil aan de andere kant van de lijn.
"Ik zie dat u morgen ook al een scan heeft, het zou eventueel daar achteraan kunnen?"
"Deze scan is zonder vloeistof," zei ik snel, en ik bedacht gelijk waarom ik toch zo angstig voor die troep ben.
"Dat zou dan geregeld kunnen worden, en dan komt u in de morgen alvast voor de antihistaminica?" vroeg hij.
"Nou ik vind dat niet zo fijn, want ik ben het hele weekend alleen thuis en.." hij onderbrak vrij brusk.
"Dat geeft niet hoor, we hebben namelijk ook zitten denken om tussen de laatste echo en een nieuwe 3 maanden te wachten en dan opnieuw een echo te doen om te zien of het gegroeid is of niet. Zullen we dat dan doen?"
"Eh Ja..." stotterde ik.

Vrijdag
Of hij mee mocht, want zo zei hij;" ik zie dat je het niet helemaal gaat halen in je eentje."
Hij had helemaal gelijk, ik liep de deur nog niet uit of ik voelde hoe slap mijn benen waren na dagen hoesten en slapen. Hoe ik in de kramp schoot op weg naar de bushalte. Dus liep ik aan de arm van Zoon. Zucht, puf, zucht....tjokvol zenuwen, en dat voor een ct-scan zonder rommel.
Het viel ook nog alleszins mee, ik hoefde helemaal niet plat. Ik lag aan alle kanten gestut, eigenlijk best heel comfortabel. Dat hadden ze ook zo moeten doen bij de echo's.
Afijn
Toen moesten we nog wat boodschapjes doen, en ik was me toch moe. Ik weet niet hoe we het gedaan hebben, en waar ik de energie vandaan sleurde, maar het is gelukt. Kan ik nu weer uitrusten. De kinders zijn bij Vader en ik ben vrij. Volgende week heb ik nog een aantal afspraken staan en dan hoop ik eigenlijk dat het even klaar is. Met een plaatje wat iets duidelijker is.

Wat ik ga doen dit weekend,
NIETS HAHAHAHAAAAAA
Ik ga relaxen, en ik ga koken, en ik ga films kijken....enne nou ja, oké, ik ga ook nog wat was doen, en opruimen en de vloer zuigen. Als ik er tijd voor heb hoor ;)
Ik heb gekozen voor Stevie Wonder. Ik wist niet dat dit zo'n oud nummer was zeg, alleen maar dat ik hem altijd al kende, zoiets. Wij hadden vroeger altijd de radio aan. Eerste gang  was naar de radio, en dan pas naar de keuken om ontbijt te maken. Sinds de radio via de kabel is ging hij bij mij uit. Alleen in de auto nog, maar sinds ik ook geen auto meer heb luister ik nooit meer. Best raar eigenlijk. Ik had zelfs een radio met een roze afstemschaal. Echt mooi, mijn vader had een blauwe en ik een roze. Jahhhh those were the days.
Stevie Wonder dus...enjoy!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸Fijn Weekend¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

middagslaapjes

Storm op de pier- foto van Lisette den Hollander

Zondag
Code oranje
Dan denk je dat het toch wel heel serieus is en iedereen binnen moet zitten. maar hier in het puntje van Noord Holland is dat een stevige bries. En dat zag je dan ook wel op de dijk, waar nog heel wat mensen rondliepen.
Nee ik niet, ik lag in bed :)
Maar ik zag toevallig wel één van de fotografen waarvan ik ook regelmatig hier een foto plaats geïnterviewd worden door de NOS. Ze kwam op het nieuws van 20:00. Helaas waren haar foto's mislukt. Maar deze van een andere plaatsgenote laat de harde wind goed zien aan dijk. En hier in mijn kartonnen huis hoekhuis voel ik de wind ook. Ruik ik de open haard van het motel hier in de buurt. De aftershave van verzorgde buurmannen die de steeg door lopen. En het is koud brrrrr

Ik heb besloten om het hartfalen niet meer als zodanig te benoemen. Het klinkt zo negatief naar mijn hart toe. Die toch al heel lang zijn uiterste best doet om te blijven kloppen. Dapper hart, is gewoon bekaf. Moe hart.  Heeft heel veel rust nodig, heeft alle koestering en aandacht nodig. En zo ga ik het dan ook benaderen. Ik ga voorlopig in de middag lekker slapen.

¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸

Nacht, het is al dinsdag
Zit ik dan te zweten en te hoesten. Vet irritant is dat. Nu heb ik nog spierpijn ook. En dat allemaal nadat ik in de onderzoekskamers werd geconfronteerd met een heel akelig scherp geurtje. Wat uiteindelijk zorgde voor een rauwe keel en nu is de rauwheid wel weg maar alles wat in de long zat is half los gehoest en nu hoest ik alweer dagen.( met lange tussenpozen gelukkig) bubbels in mijn longen. Ik denk dat ik maar weer snel naar bed moet gaan, lekker slapen.
Morgen weer, en nu maar hopen dat we niet weer code oranje hebben, is zo saai...
 *´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸