zaterdag 18 oktober 2014

Zwijmelen op Zaterdag

klein Bibje
Er was eens een klein meisje, dat woonde in een stadje dicht bij de zee.
Ze had rossige haren maar dat zat ze helemaal niet mee.
Ze was lief en braaf en best wel tevré,
want op haar school mocht ze tekenen en schilderen joehee
Niets was zo leuk en zo fijn.
Ze wou daar best 5 dagen in de week zijn.
Met de lieve juf die vertelde in de klas,
en leuke vriendinnetjes was ze best in haar sas.
En toen zocht ik een liedje uit het jaar van deze foto. (1972) So far so good. Ik vond Julio Iglesias. Daar waren wij thuis erg fan van. Ik heb het vaak gehoord. Copy-paste voor elkaar. Daarna Vicky Leandros. Favoriet van mijn vader!  Eerste nummer vond ik even niet om over naar huis te schrijven. Nou dan de bekendste maar . Die vind ik mooi dussssss klik, even een stukje luisteren...... ik dacht ik doe een beetje mee zingen/neuriën.....
nou mooi niet dus!
Dikke snik.
Denk ik ineens aan mijn vader op zijn sterfbed. Mijn broer had een dvd'tje gebrand voor hem, van Vicky Leandros. Hij was dat aan het kijken en huilde zó. Het was hartverscheurend om te zien. En ik voelde me zo machteloos. Wat zeg je tegen iemand die gaat sterven? Ik wist niets beters te doen dan zijn hand vast te houden.
Apres toi.....
Ik heb even flink gesnikt en toen ben ik gaan zingen. Beetje bibberig, en met piep stem, maar who cares...tis me mooi gelukt!!!!
Nu snel vieren met een stukje cake en dan op naar bed.
Fijn weekend!


22 opmerkingen:

  1. Ach meisje toch. Wat een verdriet. Gelukkig ook heel mooie herinneringen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Apres toi is ook het perfecte meezing en meehuil-nummer (om de een of andere rede schiet ik hier de laatste jaren altijd bij vol maar wll toch mee zingen, alleen nu niet, want Jesper ligt nog in bed...)

    Knuffel meisje.. Je hebt weer een stapje gemaakt..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zou het iets met de overgang te maken hebben dat we zo labielig reageren op liedjes van vroeger?
      Of zou het gewoon de hoogte van de tonen zijn die maken dat tranen losschieten als je meewil zingen. Ik ben er nog niet helemaal achter.
      Ik knuffel je terug X

      Verwijderen
  3. Wast een mooi, ontroerend logje. En wat een verdriet. Soms met een glimlach door je tranen heen. Een dikke knuffel.
    Mooie keuze.......

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Frederique, lachen en huilen staan heel dicht bij elkaar hè. Dat ervaar ik steeds weer.
      Liefs

      Verwijderen
  4. Een verdrietig maar ook heel ontroerend blog je .En je hebt toch maar mooi gezongen piepstem of niet !! Ik vind beide nummers nog altijd prachtig.
    Liefs Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dat is lief geschreven! Ik wens je een heel fijn weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. En toch.....heb je gelukkig ook fijne herinneringen!

    Fijn weekend

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mooie, maar ook verdrietige herinneringen aan je vader! Mijn vader mocht ook graag Vicky Leandros horen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Tragedie! Niet slecht om hier toch eens bij stil te staan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. lang geen tijd voor gehad. Dan schraap je wel aan de oppervlakte maar verder niet. Goed dat het nu komt.

      Verwijderen
  9. En toen kwam er ineens weer verdriet voorbij... Een liefdevol blogje...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Herinner me Apres toi nog wel, was een jaar of 11 en vond het toen een mooie melodie, maar verstond er niets van.
    Dat zingen komt wel en hoeft niet perfect te zijn. In je hoofd zingen mag ook. Of vals.

    De overgang zorgt ook voor grotere pieken en dalen in tranenaanvoer.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. fluiten lukt wel gelukkig. Ja die pieken en dalen dus...net of ik weer puber ben.

      Verwijderen
  11. En zo kom je telkens herinneringen tegen, die je of laten glimlachen of waarbij je in tranen uitbarst. Gewoon laten gebeuren. Vicky vond ik geweldig!

    BeantwoordenVerwijderen