1976: 4e klas.
Meester Kuijer met die mooie krullen. En cowboylaarzen, en stoere uiterlijk. Hij was leuk, hij was gezellig, hij was jong(maar voor ons best oud) en hij wist de klas goed te bespelen. Wij hadden namelijk 3 heel drukke knulletjes in de klas, Johny, Ricky en Jeroen, die bij hem toch heel hard aan het werk gingen. Tegenwoordig zouden ze de stikker ADHD opgeplakt gekregen hebben. Toen waren het doerakken, boefjes, geen rust in de kont kinders maar meer ook niet.
Elke pauze gingen ze uitrazen voetballen op het grote schoolplein. Met een tennisballetje. Van de ene kant naar de ander kant. Hoe ze het deden weten we nog niet, want het plein krioelde van de kinderen, die daar van alles deden. Zoals springtouwen, tikkertje spelen, gymnastieken, chillen op de bankjes bij de heg. En daar tussen door slalomden zij van de ene kant naar de andere kant. Soms ging het mis, dan was er een botsing en soms ook een gewonde.(mijn broertje liep een keer hersenschudding op doordat ze tegen hem oprenden) Maar meestal ging alleen de voetballer over de grond. Dat kon toen allemaal nog. Tegenwoordig is voetballen verboden op het plein, tenzij er een veldje voor is gereserveerd.
In deze klas leerde we van meester Kuijer dat we zuinig moesten zijn met papier. Heel zuinig. Dus de velletjes moesten helemaal volgeschreven zijn voor je om mocht slaan.(kladvelletjes) Natuurlijk deed iedereen zijn best en was altijd die ene die de complimenten kreeg. Pffff wat had ik toch een hekel aan dat kind. Strebertje. Alle andere kinderen wilden ook gezien worden, maar nee zij mocht weer de complimenten in ontvangst nemen.
Afijn
In een klapper, waarin ik zuinig schrijven oefende thuis, schreef ik het refrein van Mon Amour. En dat ging zo:
Mon amoer tuu eee maros.
Iene vatja meppaaseh.
sjetadooor te sjoerensjoer,
manwasellamoer
Dat waren mijn eerste regels Frans. Geen idee wat het betekende, maar het zong wel lekker weg haha
peejes Ik was dus heel erg verliefd op deze meester. :)
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
.
Ik zat nog op de rand van mijn bed toen ze belde. Ik herkende meteen haar stem. Vorig jaar was zij degene die rust bracht in het gezin. Waardoor we adempauze kregen.
Hoe anders is het dit jaar. het dossier van Zoon is van de ene lpa (met veel empathie) overgegaan naar de andere lpa (type inquisitie) Zij heeft meteen maar laten weten dat er ingezet moet worden op terugkeer naar school en dat Zoon een thuiszitter is. Ik heb de vrouw gecorrigeerd. Zoon is geen thuiszitter, hij is vrijgesteld. Of we langs konden komen zodat ze ons kon zien, want eerder kon ze eigenlijk geen besluit nemen. Ze vroeg nog het een en ander, en ik gaf nog antwoord ook. Toen begon ze over de lpa, dat ze samen ook nog een gesprek wou. Waarop ik haar zei dat de lpa alleen maar hoefde te administreren. Dat was haar taak. Niet meebeslissen. Ja maar als ik nu geen goedkeuring geef dan heeft U toch met haar te maken. (dat was de tweede speldenprik)
Zoon was inmiddels de kamer binnen gekomen. Hij hoorde het gesprek en werd nerveus.
Ik zei nog tegen de mevrouw dat wij allemaal wel kunnen willen dat hij naar school gaat maar dat hij het moet doen en dat hij er niet aan toe is. Dat wou ze zelf zien. Ze wou zorgen wegnemen zeg maar....Vandaar het gesprek.
Ik heb me laten verleiden, stomme ik.
Zij kan dit helemaal niet beoordelen(want geen expert) zij mag dit zelfs niet eens doen. Zij moet het advies van de expert doorgeven aan de lpa. Ja ik weet het, het gaat allemaal via omwegen. Maar een mini amk-onderzoekje dat is haar en de lpa's taak niet.
En toen sloeg de paniek even heel hard toe bij Zoon. Hij werd druk, vervelend, klierig, onrustig. En ik kreeg hyperventilatie. En bedankt maar weer....K*PIEP*T lpa/ggdarts. Wat denken die lui nou eigenlijk. Dat ze door ons de stuipen op het lijf te jagen, Zoon op school krijgen? Hoe zien ze dat voor zich? De psych was toch duidelijk genoeg. Schoolgang is door schoolgang totaal verpest en niet meer mogelijk. Je kunt wel dwingen dat iemand iets doet, maar dat wil nog niet zeggen dat je dan ook het beoogde resultaat behaald. Of anders gezegd, je kunt wel trekken aan gras, maar het groeit er niet harder van. Erger, het breekt af!
Zo liep ik dus de trap af naar beneden om daar tot mijn grote verrassing een prachtige grote dikke enveloppe aan te treffen. Ik had toch geen pakje besteld? Nee ik had niets besteld. Dochter dan? Ik liep er heen en zag toch dat mijn naam er op stond. Voor mij....helemaal voor mij!
Ik moest ineens denken aan A die mijn adres vroeg. Zou het van haar zijn?
Heel voorzichtig heb ik de enveloppe geopend, bang dat ik hem zou slopen. Ik heb naar binnen gegluurd. Ik wist niet wat ik moest verwachten. Hij zat bomvol met kleine lieve snuisterijtjes. Elk pakje droeg een labeltje, en overal bloemetjes. Ik werd er helemaal sentimenteel van. Er zaten ook zaadjes bij, een tasje vol zaadjes. En een brief. Die vertelde over hoe haar tuin ook zo een aantal keer op de schop is gegaan. En hoe zij daar zo'n verdriet van had en hoe bij haar ook nu een aantal zielige boompjes staan en verder alles kaal is. Daarom dus de zaadjes voor het nieuwe jaar en de bemoedigings-kadootjes vol bloemetjes.
Dankjewel A ♥ zo lief van je!
Omdat de frustratie van vanmorgen nog steeds in mij zit, heb ik op aanraden van Dochter en Zoon een ruiger nummer toegevoegd dan ik gewoon ben.
*´¨) Welterusten!
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
En toen rolde de donderwolken over de dijk. Foto van Bryan van Es.
Zondag
Dit keer doet Zoon geen wandeling. Ondanks dat hij super vroeg wakker is. Moe is hij, en ongeduldig. 7 uur staat hij naast mijn bed. Op Zondag verdikkeme. Ik heb dan niet echt het gevoel dat ik uitgeslapen ben. En het lukt me ook niet meer om nog echt lekker verder te slapen. De zon schijnt ook al zonnig in mijn slaapkamer.
Half 1
Eindelijk uit bed. Dochter heeft een tijdje op de rand van het bed zitten kletsen en bedenkt ineens dat ze om 1 uur in J'dorp moet zijn. Ze springt op, moet nog van alles doen voor ze weg kan.
Maandag 11:11
zon schijnt en ik zit binnen want ze zijn weer aan het muurklussen...jeeeeeej DIEPE ZUCHT
Ik moet eigenlijk naar de winkel, eigenlijk wel. Maar ik heb zoooo geen zin. Toch zou het wel goed zijn, even een wandelingetje in de zon. En vooral ook lekkers halen. Ik heb honger, trek, en de kast is leeg. Eerst een appeltje, anders trek ik het loopje niet eens, val ik onderweg hongerig in elkaar ;)
20:45
....
21:35
Oja ik zou gaan schrijven...was ineens afgeleid, en ik weet niet meer waarom. Dan ben je ineens zomaar een uur verder. Het is stil in huis. Zoon slaapt en Dochter ligt op bed huiswerk te maken. Ik heb alweer geslapen in de stoel.
Vanmiddag onderweg naar de winkel kwam ik nog een moeder tegen van een vriendje van Zoon. Ze zaten bij elkaar op de kleuterschool. Hele tijd mee staan praten. Of eigenlijk praatte ik het meest. Nu eens niet half schuldig en beschaamd voelende dat ik zoveel pech heb in mijn leven. Ze nam de tijd voor me, ze hoorde me echt. Dat was zo fijn.
Dinsdag
ik zit in de wacht. Post komt zo met de stofzuigerzakken, die ze hier in de stad niet verkopen. En de Abonnee Onderhoud komt ook deze middag. Dat wachten vind ik maar niks. Op de één of andere manier lukt het me niet om dan iets te doen. Bang dat ik de bel niet hoor.
15:09
En toen was de meneer alweer langs geweest. Maakte zijn rondje door het huis, deed nog wat extra dingen en ging op naar de buren. We hadden het even kort over hun, omdat de wc deur niet goed dicht wou en hij begon over de dopjes, die ik daar op had gezet (ivm de klacht van de buurman over het de deur die hij steeds hoorde dichtklappen) De man zuchtte eens diep en zei geërgerd dat leefgeluiden nu eenmaal te horen zijn. Hij maakte nog wat extra herrie met de deur. Gewoon wat meer kracht zetten, zei hij met een grijns. Ik vrees dat hij nu moet aanhoren wat een herrie het hier weer was en dan moet vertellen dat hij die herrie maakte. Hij had ook al zo lopen klossen op de trap.... ;)
19:33
Ze is er alweer voor de eerste keer dit jaar uitgestuurd vertelt een email mij. De meneer van wiskunde was erg boos toen ze een klasgenoot om hulp vroeg. Het schooljaar is nu echt ingewijd.
Woensdag 20:40
Wat was het warm hè? Echt raar, geen zonnetje te bekennen maar heel erg warm. Niet benauwd, niet vochtig, gewoon lekker warm. Ik heb wat gerommeld in de tuin enzo. Net is de eerste fikse bui over gewapperd met wat heftige lichtflitsen. Ik dacht nog, nu gaat het dan echt beginnen. maar het is alweer voorbij.(9 minuten later) Ik hoop heel hard dat het hier ook gewoon bij blijft. Ik heb het niet zo op storm, en supercellen en al die ongein. Code rood was trouwens bijgesteld voor Noord Holland. tis nu code oranje.
het donker rolde van zee binnen- foto van Ad Bak
22:22
Het donker is niet meer weggegaan, en de regen ook niet echt meer gestopt. Maar de onweer is overgewaaid. Gelukkig. Dat slaapt een stuk prettiger.
De foto heb ik gejut van facebook (Den Helder in foto's) Er was vlak daarvoor een hele club mensen op dijk gaan staan om mooie plaatjes te schieten. Ze stonden zelfs aan het water. Deze vond ik het mooist dreigen. maar de volgende vond ik ook bijzonder mooi. Ziet er heel dreigend uit...en dat voor wel 9 minuten storm ;)
Het heeft in ieder geval mooie plaatjes opgeleverd!
foto van TOMVANO.COM
En dan nog even voor de liefhebber een filmpje van Fred Dirker die aan dijk stond.
De muziek was nog van zondag, die laat ik lekker staan.
enjoy
en welterusten!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
Vrijdag
Vanmorgen om 7 uur gewekt door Zoon. Hij ging uit wandelen . Dit is al de derde dag op een rij dat hij in de vroege morgen een lange wandeling maakt. Woensdag begon hij al om half 6. Hij kon niet slapen, en nu kwam hij op het idee om dan lekker een wandeling te doen. Ik heb al wat foto's gezien van uitzichten en een gek filmpje van één of ander sliertig beestje wat voor zijn neus hing te bungelen. Vanmorgen had hij een antieke vaas ontdekt op de rommeltjes markt bij het bos. (helaas geen geld mee en ook geen foto gemaakt) En elke dag eindigt hij met een klein ontbijtje bij de visboer.
Dochter was toen al weg,
Dochter en ik hebben samen nog wat in de tuin gestaan voor ze weg ging. Verbijsterd naar het resultaat gekeken. "Het is wel ineens heel licht in de tuin hoor mam,"zei Dochter ietwat spijtig. Waarop ik een diepe zucht liet. Ja wat moet je dan zeggen?
Aangezien ik nu niet meer weet waar wat stond (het is alles stoppeltjes) ga ik maar gewoon helemaal opnieuw beginnen.Had ik gisteren ineens de urge om margrietenzaad te scoren, ben blij dat ik dat gedaan heb. Die kan ik opnieuw zaaien. De roos van mijn moeder moet ik maar elke dag lief toespreken, en dan hopen dat dat ene stompje weer uit gaat lopen in die mooie donker wijnrode roos.
(en niet in de wilde variant, omdat het te laag afgemaait is) De guldenroede had zich uitgezaaid in mijn potten dus die herplaats ik.
Zaterdag
is al 10 minuten oud. Ik kijk half naar Titanic. De reclame tussendoor leidt zo af dat ik meerdere malen van kanaal geswitched ben en te laat terug kwam. Dus keek ik Death comes to Pemberly en George Gently ook nog even mee. Tis toch allemaal herhaling.
En dat je dan aan het einde van de film, wanneer ze in het water liggen en de sloep hun niet ziet toch weer zit te stressen, dat ze niet op tijd dat fluitje kan bereiken, of dat ze haar niet zullen horen. Je snapt het niet. Dat ik dat de eerste keer dat ik hem zag nou had, toen was ik zwanger van Zoon. Toen hield ik het niet droog in de bioscoop. Maakte niets uit. Ik zat naast een stelletje puberende meiskes die al net zo hard mee snotterden. Ze hadden mij meegenomen hadden als afscheidsfeestje. Ik ging namelijk stoppen op de school waar ik lesgaf, omdat ik op de andere school uren uitbreiding had gekregen.
Goed,
de muziek!
Elke week weer een hele bevalling. Ik ben zo weinig met muziek bezig dat ik het gewoon vaak niet weet. Vooral het opzoeken was dit keer een heel gedoe, mijn geheugen liet me danig in de steek. Ik begon bij de Doubie Brothers, zag ik toevallig op de tv (long train running) Een hele club oude mannen die verdorie geweldig goed speelden en ook klonken. Geen kraak stemmen enzo. Dus dacht ik, die doe ik! Leuk uptempo gezellig...en toen zag ik hun Listen to the music en dacht ik, die doe ik en toen plopte er een liedje in mijn hoofd wat Veronica altijd gebruikte voor hun "Veronica komt naar je toe deze zomer..." Hoe dat zo ineens? Tja ik dacht aan de zomer, en hoe ik dan altijd ging te bollenpellen bij de oude werkgevers van mijn opa. Die mensen kende ik al vanaf de luier dus dat was gezellig en bekend. Daar stond de radio altijd aan. Die werd beheerd door de jeugd natuurlijk. En wat hoorde je dan in de zomer altijd....juistem, de Veronica zomertour op vrijdagmiddag. Dat was altijd zo hoopvol, want bijna klaar en loonzakje mee naar huis. Je snapt wel dat ik zonnige herinneringen had aan dat muziekje.
Ik heb hem gevonden!
Daarom zou ik zeggen, geniet!!!!!!!!!!
*´¨) ¸.•´¸.•*´¨) (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn Weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
Tuin met op de achtergrond een heftig gesnoeid pruimenboompje
Zondag
Ik zit in het zonnetje,
een nep zonnetje dat wel, maar het voelt wel bijna net zo lekker.
Buiten regent het al de hele tijd. En het is zelfs koud...dat was even een vette schok voor de eerste schoolweek. Dochter moest eigenlijk nog wat dingetjes halen die ze vergeten was, maar ze gaat morgen wel melde ze net. Ik geef haar groot gelijk. Door en door zeiknat regenen is nu niet bepaald iets om naar uit te kijken. Dus hangen we deze laatste dag nog even allemaal alsof het vakantie is. Maar het voelt niet meer zo.
De vakantie is echt onherroepelijk over. Nergens hangt dat gevoel meer rond. Niet in huis, niet in de tuin en niet op straat. En al helemaal niet meer in het weer. Best wel raar eigenlijk. Dat het dan zo ineens over is. En altijd rond de 17e 18e van augustus. Maakt zelfs niet uit of je dan al naar school moet. Iets in de lucht maakt dat het gevoel van vakantie voorbij is. Zal wel met de seizoenen te maken hebben. We zijn over de helft van de zomer. Oogstseizoen is begonnen. En hebben jullie het al geroken buiten? De geur van de herfst zit er aan te komen. Die zoete geur van stervende planten.
Eergisteren zei dochter nog romantisch dat de herfst haar favoriete seizoen was. Toen hingen we samen uit het raam de geur van de stervende planten op te snuiven. Toen was het ook nog warm, en scheen de zon. Met dat soort weer is de herfst natuurlijk ook wel top ja. Ik was het helemaal met haar eens. Maar nu heb ik het koud, en weet ik niet wat ik aanmoet. Het voegt allemaal niet meer. Het ene is te warm en het andere te koud. En bijna alles zit te krap. :(
Maandag
Ze is naar school. Zoon was vanmorgen zo zenuwachtig voor haar dat hij haar anderhalf uur te vroeg wakker maakte. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Ze is toch maar even naar beneden gegaan om ontbijtje te maken. Zo had ze natuurlijk wel uitgebreid de tijd.
Inmiddels zit ze alweer een uur op school. Benieuwd naar wie er nieuw kwam in de klas....en klagen dat ze nu met 35 in de klas zitten. 35, dat is toch niet normaal! En economie begint voorlopig nog niet. De vacature is niet vervuld. Vorig jaar was dat met wiskunde en nu met economie. Ik ben benieuwd hoe lang het dit jaar gaat duren.
Woensdag
Word ik wakker zijn mijn gordijnen al open geschoven. Dochter kwam net goedemorgen zeggen. Blijkt Zoon al uit wandelen te zijn, naar het bos. Hij was al om half 6 wakker en schijnt de gordijnen open gedaan te hebben. Niets van gemerkt!
De zoveelste dag op een rij dat ik slecht geslapen heb.
Donderdag
Ik loop een dag achter. Ik zit nog zo in de vakantie-modus terwijl hier in huis alles anders is. Beide kinders in de vroege morgen de deur uit gaan en ik dus een tijdje alleen zit. Ik weet nog niet hoe ik met die vrijheid om moet gaan hoor. Ik hang dan ook in bed. Zonnetje schijnt en ik hang in bed. Straks maar weer wat doen. Dinsdag komt de abbonee-onderhoudt en verderop in de week krijg ik ook nog een nieuwe verwarmingsketel. Ik zie er enorm tegen op. Weer allemaal zooi en eerst alles opruimen en aan de kant zetten. Ik ben al zo moeoeoeoeoe
bijna half 6.
Het wachten is op Dochter. Ze ging te lunchen bij vriend samen met vriendin en is nog steeds niet thuis. 4 uur had ze gezegd. Ik wordt altijd ietwat zenuwachtig als ze zo over de tijd heen gaat en niet even wat laat horen. Maar dat kan dus niet, want haar foon staat uit. Zal wel weer leeg zijn.
Ze zijn voor de tuin geweest vanmorgen. 4 man sterk. Alles is weg gemaaid. mijn vaders margrieten zijn kassiewijle, mijn guldenroede is pleite, twee van mijn hortensia's zijn foetsie, mijn moeders Roos, de citroenmelisse, de campanula....nou ja...dat dus. Het gras is kort, de heg is netjes, en er ligt een enorme bult met snoeiafval. dat mag ik zelf af gaan voeren. Op de fiets ofzo?
Zit namelijk zo, de wijkmeester beloofde al jaren hulp. En nu had ze die dan ook eindelijk geregeld. De man kwam, hij bekeek de tuin, beloofde te helpen en ging met een plan naar de woningbouwvereniging. En daar liep het spaak. De woningbouwvereniging heeft weliswaar een project, maar dat is marginaal. Eén keer komen ze alles wegsnoeien en daarna zoek je het maar lekker uit. En, er moet eerst een indicatie gemaakt worden. Je weet wel, zo'n keukentafelgesprek. Anders geen hulp. De man zag de bui al hangen en vertelde dat zo heel veel afgewimpeld wordt. Hij deed dit dus nu tussendoor. Maar het gevolg is wel dat er niets afgevoerd wordt. Zie de grote bult op de achtergrond van foto twee....Dat gaat wel eventjes duren met de groene bak ;)
rechterkant, en weg waren alle bloemen, hortensia en roos
Nu het huis nog aan kant. Maar eerst slapen, ik ben bekaf.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
Ik keek gisteren naar A Place to call Home. Het was een trieste aflevering en op het einde kwam het lied wat ik heb uitgekozen voor de zwijmel. Ik was ontroerd door de muziek...of nee eigenlijk was ik geraakt. Geraakt door de woorden. Wat moet dat toch heerlijk zijn dat je thuiskomt bij de ander.
Oorspronkelijk is het een stuk van Frédéric Chopin's Étude No. 3 in E, Op. 10. In 1939 heeft Tino Rossi woorden gegeven aan de muziek en had een hit met zijn Tristesse. In 1950 heeft Bob Russel deze tekst herschreven voor Jo Stafford. De muziek van Rossi bleef nagenoeg hetzelfde. Zij had hier weer een dikke hit mee in 1950. De versie van Micheal Yezerski feat. Alex Oomens is niet vergezeld van piano maar van gitaar. Het is een enorm populair lied onder de trouw-lustigen. Vele bruidjes hebben dit lied gekozen voor de eerste dans als getrouwd stel.
En omdat ik niets wist te vertellen vandaag dacht ik laat ik eens een review geven over dit lied :)
Ik ben een beetje leeg, moe, beetje niks nakkes blegh.....
De vakantie is over. Maandag moet mijn meidje weer naar school. Dinsdag beginnen de lessen weer. Ze heeft er zin in. Ze is er klaar voor. Haar weken waren gevuld met bedhangen en bedhangen en bedhangen, sjoppen, taartbakken, pyamafeestjes, kermis, strand, kussengevecht in het park, verjaardagsbezoek, en nieuwe vrienden maken. Ze is helemaal opgeladen!
Ik een stuk minder :(
Goede nieuws is wel dat de man van de tuin langs is geweest, en een inventaris heeft opgemaakt. Tuurlijk schrok hij zich wild, en gaf te kennen dat hij eerst moest overleggen ivm materieel, want er zou genoeg afgevoerd moeten worden. Maar voordat de blaadjes vallen wou hij wel klaar zijn hier. Ik ben opgelucht, ik ben blij. Er is een last van mijn schouders gevallen.
En toen wist ik het niet meer. Daarom wens ik u allen een .......
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..Enjoy...
Gisteren ben ik weer in mijn atelier gedoken. Terwijl de kids nog sliepen begon ik aan mijn indigo avontuur. Het 6e chakra was aan de beurt. De plek waar dromen, herinneringen en toekomstbeelden samen komen. De plek waar je God ontmoet. Het was de chakra waarbij ik in de meditatie ineens heel hard moest huilen. Ik zag er dus een beetje tegen op om deze te doen. Ik loop daarom ook wat achter. Ik begon met wat gedachteloos gekrabbel op het papier. Smeet verf erop( die dikke vlekken) en daarna goudverf. Ik vind de kleur goud het beste bij de goddelijke vonk passen. Nu ik zo naar dit eerste beeld kijk zie ik ineens het hart in het hart van de schildering....wel toevallig, want nadat ik deze volledig heb verprutst zie ik ineens allemaal kleine hartjes erin ;)
Omdat ik zoveel verf erop gesmeerd had en veel water gebruikt had heb ik twee vellen gepakt om afdrukken te maken van deze. Zie hieronder....
afdruk 1, mooie achtergrond/ basis
afdruk 2, maar dan al wat verder doorgewerkt.
Daarna ben ik verder gaan werken op de eerste, en weer afdrukken gemaakt en op een gegeven moment had ik de eerste zo dicht gesmeerd, dat ik hem opzij legde. Het was wel een goed beeld van hoe ik me van binnen voelde bij dit chakra. Chaos, onrust, verdriet, niet goed kunnen zien. Ik ben daarom verder gegaan met de andere twee. Heel voorzichtig heb ik de beelden achter die grote wolk tevoorschijn getoverd. Onderstaande was de eerste. Nog wel chaotisch, maar je ziet al helderder.
afdruk 1, verder doorgewerkt
En toen kwam ik bij deze aan. Ik besloot met mijn ogen dicht het potlood over het papier te laten gaan. Toen ik weer keek zag ik figuren. Die heb ik verder uitgewerkt. Toen kwam tekst.......
I am you (de baby) You am I ( het kind) I was you (de volwassene rechts) en I will be you (de vage verschijning links)
Heden verleden en toekomst komt daar samen, als verbeelding voor het innerlijke scherm waarop je je leven vorm geeft. Waar je je dromen droomt. Waar je je verleden herinnert. Waar je jezelf realiseert. Alles begint bij een beeld in je innerlijk. Dat is dus deze hieronder.
afdruk 2, I am you...
De laatste heb ik achter tralies gezet. Symbolisch, omdat dit stuk bij mij nog gevangen zit in tranen en angst en afwijzing. Toch is er al een opening, een heling aan de gang. Dat zie je aan de hartjes die zijn verschenen in de verf...ik moet ze alleen nog even aandikken. :)
het origineel maar dan vele lagen later
Ik weet niet of ik vandaag nog weer aan de slag ga of dat ik het eerst een dagje laat inzinken. We zien wel. Voor nu ben ik helemaal blij dat ik zo door dat stuk geschilderd ben.
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..Enjoy...
Zus kwam me halen vanmiddag.
Eigenlijk wou ze heel graag naar het strand, zoals vroeger. Toen gingen we met ons kroost( 4plus2) hele dagen heen. Tassen vol eten, handdoeken, drinken, eerste hulp, wc-papier, tentjes, parasol en strandstoeltjes enzovoorts sleepten we mee. Liepen we in een lange rij naar het strand. Daar werd alles op een grote bult gesmeten. De kinders wisten niet hoe snel de kleren uit moesten en renden met schep, emmertjes, garnalennetten de zee in en wij gingen de boel optuigen. Om daarna heerlijk te genieten van het warme zand, de zilte lucht, blije kinderen en rust. Emmers vol krabben werden gezocht, krabbenhotels gegraven, kastelen gemaakt, kuilen gegraven, gezwommen, gerend, op onderzoek op de pier gegaan...het kon allemaal. We hadden zoveel eten mee dat we heel lang konden blijven. Meestal tot de zon onder was gegaan. En dan, beetje moe, sleepten we de hele boel weer mee terug. Op naar huis.
Zomervakantie was altijd staycation, maar wat maakt het uit met de zee zo dichtbij.
De meiden en Zoon in de branding 2005
Vandaag niet in de zee geweest,
vandaag zelfs niet aan de waterkant gestaan.
Vandaag even niets van dat wat we vroeger altijd deden.
Ik krijg de wandeling niet voor elkaar.(van de duin af en door het mulle zand omlaag en daarna weer omhoog) Maar ik kon wel bovenop de dijk zitten.
Dus zaten we op de dijk. Lekker in het zonnetje, terwijl het strandje verder op al leegliep en het terras ernaast vol.
*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
Dit schreef ik gisteren half slapend, en uiteindelijk hing ik over mijn toetsenbord met de ogen dicht. Ik was zo moe. Zoon zat naast me te kletsen en hij heeft hele verhalen verteld maar ik heb geen idee meer waar het over ging. Af en toe kwam ik bij en dan hoorde ik hem wat zeggen. Dan reageerde ik met mhmh of ja of zoiets, en sukkelde ik weer in slaap. Op een gegeven moment hoorde ik hem zeggen dat ik maar beter naar bed kon gaan. Dat zou vast lekkerder liggen dan dat gewiebel met mijn hoofd. ;)
Niet dat dat echt zo was hoor. Ik leef al een tijd in permanente staat van oorlog met mijn bed. Elke lat van de lattenbodem prikt in mijn lijf. Als ik dat had geweten had ik mijn aupingspiraal nooit weggedaan. Wat een ondingen, die lattenbodems van tegenwoordig. Ze veren mee. En daardoor zit in elke curve van je lijf een lat van de lattenbodem gedrukt...fijn hoor.
*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
Dat was vanmiddag. Ineens werd Zoon boos en hyper en voor ik het wist was de sfeer gedaald tot het vriespunt. Waarom? Omdat dochter zich niet aan de afspraak hield, voor de derde keer op een rij volgens Zoon. Waardoor eerst zij ruzie kregen, en toen ik me erin waagde te bemoeien ik ook nog een grote brulmond kreeg van Zoon. Zo fijn....NOT....
Dochter maar weer aangesproken op haar niet nakomen van afspraken, en vaag zijn naar Zoon toe. En Zoon aangesproken op zijn nog niet zo heel erg flexibel kunnen zijn, maar dit wel moeten leren. En toen was het alweer tijd om te koken....
En nu is het alweer bijna bedtijd.
Wat ik dus gisteren wou opschrijven was dat ik het heel erg gezellig vond zo boven op de dijk! Dat de frisse lucht, de blauwe zee, de zilte smaak op de tong en het weidse uitzicht me goed heeft gedaan! Dus Zus,
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★MERCI xxx*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
en toen was ie af, met zilververf en al...is wat moeilijk te zien.
Net wakker geworden in de herrie van , jawel, alweer een kluspartij.
Week 5 van de vakantie gaat morgen beginnen en nog geen week was vrij van herrie en stof en storm. Het lijkt wel of dat inherent is aan deze stad. Ik heb het in Julianadorp nog niet zo zot meegemaakt als hier. Ik hoor nog duizend maal liever kinderen buiten die buiten spelen, schreeuwen en gillen, dan dat gejekker van die akelig irritante snerpende machines. Die eindeloos eentonig doorgaan totdat de klus over is.
Ik snap de mensen ook niet, is het eindelijk mooi weer gaan ze heel hard aan het werk.
Nou ja,
het is dus mooi weer.
Ik heb geen plannen voor vandaag. Die maak ik niet meer. Ik ben al blij als ik wat rond gruttelen kan. Wat op mijn wenslijstje staat:
Schilderen in mijn atelier :D :D :D
Boodschappen in de stad
zitten in het zonnetje
en lekker eten
Nou dat moet te doen zijn dacht ik zomaar.
De zon schijnt, het is lekker weer, het waait niet al te hard en ik heb lang geslapen zonder wakker te worden. Dussssssss
Ik ga jullie een hele fijne zaterdag wensen!
owja,
het liedje,
gisteren een zielige film gekeken op Netflix. Before I die( voor ik doodga) Ik had het boekt gelezen een jaar na mijn vaders dood, als een soort van rouwverwerking. Ik huilde tranen met tuiten. dat wel, maar goed, ik huil nog steeds als ik iets zieligs zie. Het liedje komt van de soundtrack. Ik vond hem wel wat hebben.
*´¨) ¸.•´¸.•*´¨) (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Enjoy*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★
Half 6 was het, maar ik was al eerder wakker. Eigenlijk ook niet, ik was bewust dat ik niet echt meer sliep. Mijn lijf zat me in de weg. Ik kan me niet heugen wanneer ik wakker werd en me goed uitgerust voelde. Meteen een lach op mijn gezicht had en zin had om de dag te beginnen. Dat is al eeuwen geleden. O wat kan ik daar naar verlangen.
Hoewel ik in een visualisatie niet eens het gevoel meer op kon wekken. Best wel triest eigenlijk dat ik niet meer weet hoe het voelt om wakker te worden en dan zomaar uit bed te stappen zonder pijn, benauwd, onrust en moe zijn. Ik kon van de week in een geleide meditatie ook het gevoel van "alles kunnen" niet meer oproepen. Ik heb al zo lang niet meer alles gekund dat ik ook niet meer weet hoe dat dat voelt. En wat zou ik dan gaan doen?
Een paar jaar geleden kon ik zo vol overtuiging opnoemen wat ik allemaal wou en dan voelde ik de vreugde en de vrijheid door me heen stromen. Tegenwoordig voel ik de vermoeidheid, het uitgeput zijn, het stuk zijn, als ik alleen al denk aan rennen, dansen, zingen. Laat staan dat ik mezelf lekker in de tuin zie gruttelen/werken. Of nu eindelijk eens die muren schilder in mijn atelier. Na afloop word ik steeds weer genadeloos afgestraft.
Gelukkig is dat een stuk minder als ik schilder.
Dan ga ik zitten en laat ik mijn innerlijke beelden naar buiten vloeien. Dan heb ik helemaal geen last van niet kunnen vliegen. Met mijn ziel kan ik alle kanten op. Ik vlieg dan energetisch...zoiets. Ik wordt één met de dans op het papier, de werveling van de beweging, de tonen van de muziek. Ik ben niet meer mijn lijf maar de verf die vloeit en de kleuren die ik kies.
Dat is wat kunst maken met me doet. En dat is ook meteen de reden dat het zo ontzettend belangrijk is voor mij. Het houdt me positiever dan welke andere methode dan ook. Het spoelt als het ware alle negativiteit uit mijn ziel. Ook al wil het lijf dan niet zoals ik wil, mijn ziel is vrij. Helemaal vrij, om daar te gaan waar het goed is. Om te vliegen en te dansen en heel hard te zingen. Mijn ziel is een oneindige stroom van scheppingen. Het is gewoon een kwestie van durven toelaten, durven in die stroom te stappen, durven uit de schaduw te stappen zo in het licht. Het maakt niet uit hoe gebroken ik ben, ik ben goed zoals ik ben. Ik ben mooi zoals ik ben. Ik ben waardevol zoals ik ben. Ik vlieg misschien niet zo hoog, en zo hard, maar ik vlieg zoals Bibje's horen te vliegen. Dwarrelend op zoek naar de mooiste bloem voor de lekkerste zoete nectar. :)
Het is een liefde die blijft!
Hier ben ik nog maar net aan begonnen...Blauw, ik hou toch wel van jou...
Maandag
Al een hele week zo ontzettend moe dat ik er als een berg tegenop zag. Maar ja ik had het zelf voorgesteld, ik wou zelf niet dat ze hier aan huis kwamen. Ik wou niet dat ze de bende van een hele week zagen. Dus toog ik daarheen. Stukje bus en veel lopen. Je moet wat. Dit zijn echt de momenten dat ik een auto of een motorisch vervoermiddel mis hoor. Al was het maar een sparta-met ofzo.....
De wandeling duurde dus even.
Eenmaal daar werd ik een kantoor ingeloodst door een mevrouw. De andere wijkmeester ging net op weg. Hij keek me aan met een medelevend gezicht en schudde me warm de hand. "Hallo, u ken ik nog wel."
Roze :)
Dinsdag
Inmiddels zijn we een paar dagen verder...ik was zo moe dat ik in slaap viel en uren later pas weer wakker werd. Gisteren nog zo'n dip dag en nu eigenlijk niet veel beter. Het vreet energie.
Niet dat het zo zwaar negatief was, dat niet. Maar dat ik daar zat en dat er onmin is, dat wel. Uiteindelijk ging het vooral om de brandnetel in mijn tuin...en dan dat het ook bij hun de tuin in groeit. Ik denk, dan haal je het weg. Maar goed, blijkbaar is het raar dat ik hun probleem niet wil oplossen. Terloops hebben ze nog wel over geluidsoverlast gemeld maar daar is niet op in gegaan door de wijkmeester, als ik het goed begrepen heb. Die was de afspraak dus niet vergeten.
Keelchakra Blauw...nog niet af
Woensdag
Ik wordt zo moe van mezelf, van mijn moe zijn, van het niet vooruit kunnen komen. We zijn op week 6 van het histamine arme dieet. Ik heb het gevoel of ik weer op dag 1 sta minus 4 kilo vocht dan. Het gaat af en aan. Net een hele week dikke buiken, nadat ik kip gegeten had. Zo midden in die week woog ik mezelf en was ik dus ook meteen weer 2 kilo zwaarder. (ik was inmiddels 6 kilo lichter) Nu is dat niet het probleem op zich, maar het niet knap kunnen bukken, omdat het zo gespannen is wel. Bah en bah gewoon!
Ik hoop maar dat de vakantie van het clubje tuinmannen van de woningbouwvereniging snel afgelopen is. Ze gaan me helpen, hebben ze nu alweer voor de derde keer beloofd. Ik hoop dat het nu dan ook eens eindelijk een keer echt gaat gebeuren. driemaal is scheepsrecht zeggen ze toch?
Nou ja...we zullen het zien en beleven.
In ieder geval is mij deze keer niet gezegd dat ik van mijn kant wel mijn best moet doen om de verstandhouding beter te krijgen. Zij stelde voor dat zij vanaf nu intermediair zijn, Als er ergernis of wat dan ook is dan bellen we naar haar en zij bemiddelt. En ik hoef ook mijn tuin niet aan te passen, dat is geheel aan mij wat ik er in wil hebben staan. Ik doe nog wel een poging om een stukje brandnetelvrij te maken onder de heg en daar wat stenen neer te leggen. Als ik eindelijk eens wat meer puf heb....
Het was ook alweer een eindeloze zoektocht naar een liedje.
Pffff ik weet het niet hoor, maar ik ben overal poepiebah van. Een winterslaap, maar dan in zomer lijkt me wel wat. En dan FRIS en FRUITIG en SUPERGEZOND wakker worden. Zoiets...
In ieder geval ga ik terug in de tijd met When in Rome-I promise
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Enjoy*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★
Het is al zaterdag, net 14 minuutjes.
Ik zit nog hier, onrust giert door mijn lijf. Het is weer zo ver. En weer grijpt het me naar de keel. Ik kan nog steeds niet normaal reageren als mensen zo achterbaks doen, het geeft me een heel onveilig gevoel. En gevoel dat ik opgejaagd wordt. En dat alles, omdat ik mensen naast me heb wonen, die wensen dat we heel erg stil zijn. Dat we ons niet als gezin gedragen. Dat mijn pubers zich niet als pubers gedragen.
Het moment dat we hier kwamen wonen was het al fout.
Ik herinner me de woorden in het mediation gesprek een paar jaar later nog wel..."zo erg hadden ze het nog niet meegemaakt."
Wist ik veel dat er op dat moment behoorlijk gejokt werd. Dat de vorige bewoners elkaar steeds te lijf gingen en zo'n beetje alle deuren ingetrapt hadden. Dat ze regelmatig de politie aan de deur kregen. Dat hoorde ik later van de oma, die de post kwam halen die nog steeds hier werd gebracht. Andere buren bevestigden dat verhaal trouwens ongevraagd. Toen ik op zoek ging naar sporen vond ik de scheuren in de sponningen, de deuren waren allemaal vernieuwd.
Wat ik ook al heel snel leerde was dat iedereen op de hoogte werd gebracht over ons. Tot de mannen van de onderhoudt, meteropnemers en gaswacht aan toe. Mensen die ons helemaal niet kenden. Iedere keer moest ik het weer aanhoren, en het gebeurde wel dat ik op hele nare manier behandeld werd door zo'n snotneus, die hier dan onderhoud kwam plegen.
Dus kreeg ik gisteren een brief,
werd ik zo ontzettend kwaad dat ik herrie ben gaan maken. Maar nu echt!
6 Jaar lopen we al op teentjes, zeg ik steeds stil nou, praat niet zo hard( ken je dat, tegen een autist, dat werkt dus niet) en ben ik bang dat er woorden komen. De vrienden en -dinnen van de kids kijken steeds weer raar op als ik vraag of ze op sokken de trap op willen gaan, de deur zachtjes dicht willen doen enzovoorts. Ja zij laten de deuren nog wel eens flink klappen ja....thuis bij hun gaat het er een stuk relaxter aan toe.
Ze wilden maandag op huisbezoek komen.
Dat doen we dus niet! Geen beschuldigingen in mijn eigen huis. Dat is onze veilige plek.
Na 6 jaar ons zwartmaken, heb ik zelf ook maar eens een aantal klachten over mijn buren gedeponeerd. Want ik ben er zó klaar mee. Dit is een eengezinswoning, helaas gehorig ja. Dat klopt, wij horen(en ruiken) ook ALLES! En nee wij zijn daar ook niet altijd even blij mee.
Maar kunnen we dan evengoed elkaar de ruimte geven om te leven?
Ik had eigenlijk ergens anders over willen schrijven, maar ik zat zo overvol hiermee dat dit het geworden is. Het liedje is een onvervalste zomerhit uit '76. Van het weekend gaat het weer warmer worden, past dit helemaal bij :)
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★
