Woensdag wandeling

Sinds kort ben ik op woensdag aan de wandel samen met een vriendin. Lekker een stukje lopen en kletsen en bomen over dingen die ons bezig houden. Als je bij mij de wijk uitloopt en dan de straat uit sta je bijna in de duinen.Je hoeft dan alleen nog de weg over.
Hoe mooi het daar is wist ik al. Als kind speelde ik daar met mijn vriendinnetje en fietsten we de paadjes op naar boven op de heuvel. Dat was zo'n beschutte plek tussen de bomen. De andere kant op ging je de verboden duinen in, daar werd toen nog geoefend door de mariniers en soldaten. Dat was de plek waar vooral mijn broertje en zijn kornuiten rond renden in soldatenpak en toebehoren.Uren speelden we daar, toen was het heel gewoon dat we de natuur in trokken.
Affin,
vandaag liep ik daar weer,
en moest ik daaraan denken.
Maar ook aan de geuren die ik opsnoof, ik schijn als klein kind al zo snuffend door de duintjes gelopen te hebben. Mmmmhhmmmm en dan al die kleuren, dat warme van het zand en helm en de blauwe lucht. Ik hou van de schepping. Ze ontroerd me, beweegt me, inspireert me en geneest me.Ik voel me zo gezegend dat ik hier woon, aan het einde van Noord Holland, waar land en water in elkaar overgaan. Waar de zon het meeste schijnt van heel Nederland en waar de stranden het schoonst zijn. Al het andere is dan ineens niet belangrijk meer, dan zout op de tong, wind in de haren en zon in  het gezicht!

Kijk eens met andere ogen naar....

In mijn pubertijd had ik een harts-vriendin. Ze woonde met haar moeder bij ons in de straat, en hadden een prachtige wilde tuin. Vol met bloemen die aan waren komen waaien. Hele velden fluitekruid, penningskruid, guldenroede en allerlei ander inheems spul. Prachtig, echt zoooo mooi. Elk jaar was die tuin weer anders, want de planten wandelden door de tuin. Ze zaaiden zichzelf uit en daar waar ze terecht kwamen daar mochten ze groeien. Veel deed haar moeder er niet aan dan hier en daar storend spul wegtrekken. De tuin stond het hele seizoen in de bloei.
Dat ze ervan genoot was duidelijk, ze liep elke dag wel een paar keer rond in de tuin, al genietend en kijkend en af en toe bukte ze dan om wat weg te halen of alleen maar te kijken. Mijn vriendin zei wel eens grappend dat ze meer om de tuin gaf dan om haar. We hebben heel wat uurtjes daar op het grasveldje gezeten zo omringd door de wilde bloemen en planten. Het was een waar paradijs.........

Dat wou ik later ook!

Nu is het later en ik ben inmiddels 3 tuinen verder. De eerste tuin was een probeersel, dat wou niet zo super lukken, ik wou te snel en teveel. De plantjes kwamen niet aanwaaien maar zette ik erin....ze verpieterden in de schrale grond. De tweede tuin deed er even over voor hij er mooi uitzag, ik zaaiden wat en ik trok hier en daar wat weg. Ik plantte rozen, maakte paden en vlocht heggen  en verder deed ik niet zoveel, het mocht groeien. Toen ik ging verhuizen was de tuin op haar mooist, dat was in het 9e jaar. In  de tuin die ik nu bezit is het het derde jaar, het is nog wat kaal, er is nog niet zoveel reliëf, en nog lang niet alle planten die ik wil zijn aan komen waaien. De stekjes van elders uit de stad zijn nog klein en de aantallen nog in de groei.
Maar wat is ie mooi,
en wat doen de plantjes het goed.
 Kijk eens met andere ogen naar fluitekruid, pinksterbloemetjes, madeliefjes en hondsdraf,
zijn ze niet prachtig?

Over verwondering enzo

Elke dag weer het wonder van buiten willen zijn. Door dikke regenbuien gefietst en er nog van genoten ook. Het zelfs jammer vinden dat ik niet naar buiten kon, want wind in de haren en zon of regen op het gezicht is me nu liever dan ooit.
Wie had dat toch ooit gedacht,
na al die jaren kneuzen en kniezen en koud zijn en geen zin hebben en moe zijn zoek ik nu redenen om eruit te mogen. Spring ik het liefste op de fiets of loop ik een rondje, gewoon zomaar, omdat het zo heerlijk is. Ik weet niet wat er gebeurd is met mij maar het is gebeurd!
Natuurlijk heb ik nu even geen tijd om te schilderen, even niet. Ik ben inspiratie aan het opdoen! Ik kijk met de liefdevolle ogen van de kunstenares in mij naar al wat zich in mijn blikveld aandient. De verwondering die ik steeds voel, de stilte die ik ervaar en dat aanzwellende gevoel in mijn hart is met geen pen te beschrijven maar heel dichtbij komt deze....

~God I can push the grass apart,
  and lay my finger on Thy heart~ Edna St Vincent Millay

En daarmee is alles dus gezegd.
~

tring tring.....

  Dit is hem dan, mijn toekomstige fiets. Het mandje ontbreekt nog op de foto en de fleurige fietstassen, maar ook die gaan er komen. Vanaf vorige week ben ik weer aan het fietsen gegaan op mijn oude fiets. Dwars door de benauwdheden en verkrampingen heen ben ik gegaan, met een verbetenheid die ik al lang niet meer had gevoeld in mezelf. Wind door de haren , en trappen maar! Duizelig ben ik geweest en vreselijk buiten adem, soms zo erg dat ik dacht dat ik flauw zou vallen. Stomme rot benauwdheid, stomme rot longen.....boos was ik, zo boos, dat mijn lijf niet wil wat ik wil. Dus trapte ik verwoed en zo hard ik kon, langzaaaaaaaaaaam langs de weg. Elke dag weer, door weer en wind.
 Mazzel dat het weer me mee zat ,
het was koud maar droog, en de wind, nou ja de wind......
Die blaast mijn aura wel schoon, en mijn wangen rood, en mijn haren wild en mijn ogen tot tranen!
En dan kom ik  helemaal verfrist thuis.
Wat een vreugde,
wat een geluk,
ik heb vanmorgen al gefietst met dochter achterop naar de bushalte,
mijn dag kan niet meer stuk!!!!!!
~