Hoe mooi het daar is wist ik al. Als kind speelde ik daar met mijn vriendinnetje en fietsten we de paadjes op naar boven op de heuvel. Dat was zo'n beschutte plek tussen de bomen. De andere kant op ging je de verboden duinen in, daar werd toen nog geoefend door de mariniers en soldaten. Dat was de plek waar vooral mijn broertje en zijn kornuiten rond renden in soldatenpak en toebehoren.Uren speelden we daar, toen was het heel gewoon dat we de natuur in trokken.
Affin,
vandaag liep ik daar weer,
en moest ik daaraan denken.
Maar ook aan de geuren die ik opsnoof, ik schijn als klein kind al zo snuffend door de duintjes gelopen te hebben. Mmmmhhmmmm en dan al die kleuren, dat warme van het zand en helm en de blauwe lucht. Ik hou van de schepping. Ze ontroerd me, beweegt me, inspireert me en geneest me.Ik voel me zo gezegend dat ik hier woon, aan het einde van Noord Holland, waar land en water in elkaar overgaan. Waar de zon het meeste schijnt van heel Nederland en waar de stranden het schoonst zijn. Al het andere is dan ineens niet belangrijk meer, dan zout op de tong, wind in de haren en zon in het gezicht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten