Elke dag weer het wonder van buiten willen zijn. Door dikke regenbuien gefietst en er nog van genoten ook. Het zelfs jammer vinden dat ik niet naar buiten kon, want wind in de haren en zon of regen op het gezicht is me nu liever dan ooit.
Wie had dat toch ooit gedacht,
na al die jaren kneuzen en kniezen en koud zijn en geen zin hebben en moe zijn zoek ik nu redenen om eruit te mogen. Spring ik het liefste op de fiets of loop ik een rondje, gewoon zomaar, omdat het zo heerlijk is. Ik weet niet wat er gebeurd is met mij maar het is gebeurd!
Natuurlijk heb ik nu even geen tijd om te schilderen, even niet. Ik ben inspiratie aan het opdoen! Ik kijk met de liefdevolle ogen van de kunstenares in mij naar al wat zich in mijn blikveld aandient. De verwondering die ik steeds voel, de stilte die ik ervaar en dat aanzwellende gevoel in mijn hart is met geen pen te beschrijven maar heel dichtbij komt deze....
~God I can push the grass apart,
and lay my finger on Thy heart~ Edna St Vincent Millay
En daarmee is alles dus gezegd.
~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten