Kijk eens met andere ogen naar....

In mijn pubertijd had ik een harts-vriendin. Ze woonde met haar moeder bij ons in de straat, en hadden een prachtige wilde tuin. Vol met bloemen die aan waren komen waaien. Hele velden fluitekruid, penningskruid, guldenroede en allerlei ander inheems spul. Prachtig, echt zoooo mooi. Elk jaar was die tuin weer anders, want de planten wandelden door de tuin. Ze zaaiden zichzelf uit en daar waar ze terecht kwamen daar mochten ze groeien. Veel deed haar moeder er niet aan dan hier en daar storend spul wegtrekken. De tuin stond het hele seizoen in de bloei.
Dat ze ervan genoot was duidelijk, ze liep elke dag wel een paar keer rond in de tuin, al genietend en kijkend en af en toe bukte ze dan om wat weg te halen of alleen maar te kijken. Mijn vriendin zei wel eens grappend dat ze meer om de tuin gaf dan om haar. We hebben heel wat uurtjes daar op het grasveldje gezeten zo omringd door de wilde bloemen en planten. Het was een waar paradijs.........

Dat wou ik later ook!

Nu is het later en ik ben inmiddels 3 tuinen verder. De eerste tuin was een probeersel, dat wou niet zo super lukken, ik wou te snel en teveel. De plantjes kwamen niet aanwaaien maar zette ik erin....ze verpieterden in de schrale grond. De tweede tuin deed er even over voor hij er mooi uitzag, ik zaaiden wat en ik trok hier en daar wat weg. Ik plantte rozen, maakte paden en vlocht heggen  en verder deed ik niet zoveel, het mocht groeien. Toen ik ging verhuizen was de tuin op haar mooist, dat was in het 9e jaar. In  de tuin die ik nu bezit is het het derde jaar, het is nog wat kaal, er is nog niet zoveel reliëf, en nog lang niet alle planten die ik wil zijn aan komen waaien. De stekjes van elders uit de stad zijn nog klein en de aantallen nog in de groei.
Maar wat is ie mooi,
en wat doen de plantjes het goed.
 Kijk eens met andere ogen naar fluitekruid, pinksterbloemetjes, madeliefjes en hondsdraf,
zijn ze niet prachtig?