HSPeetje Zwijmelt op zaterdag

De zaterdag is alweer half voorbij. Ik ben laat ja, ik ben ook ziek. Ik zit hier met een zeer oor(doorgebroken inmiddels) en eindelijk benauwdvrij in mijn bed te zweten.
Het waren een paar zeer zware dagen nadat ik het gesprek op school heb gehad. Alle spanning en stress sloeg op mijn lijf. Dan zou ik toch wensen dat ik nooit meer kon voelen zoals ik voel. Dat ik niet vervloekt was met die hooggevoeligheid, dat ik gewoon gewoon was. Dat ik niet door maskers heen kon prikken, omdat mijn gevoel iets heel anders zegt.
Ik probeer het wel hoor,
gewoon zijn,
ik doe mijn best om in de oppervlakte te leven,
de buitenkant te lezen,
en de gevoelens te negeren,
en alles letterlijk te nemen enzooooooo

Nou ja.
Het gesprek heeft dus een nogal nare nasmaak ...
en omdat ik niet in die nare nasmaak wil blijven hangen heb ik daarstraks een muziekje op gezet van vroeger!!!! Three Dog Night.....heerlijk zeg, even genieten hoor. Ik zie mezelf weer helemaal huppelen op het gras, madeliefjes rijgen, poppekind vertroetelen, rennen, vliegen, dansen en zingen. Ja....dat is genieten. De zon schijnt ook nog eens hier,
Nu mag ik hem van Youtube niet insluiten dus geef ik vandaag voor de verandering maar eens een link. Hier komt ie hoor, ENJOY!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=dFypAB7nYGA&list=RD02AM7zb5FMmLM
Ik geef er gewoon nog eentje!
http://www.youtube.com/watch?v=16PUWjdxivc&list=RD02AM7zb5FMmLM

Fijn weekend!

Jeetje

Daar gaat ze

Jeetje het is alweer donderdag,
hoe snel gaat zo'n week.
Tussen het voorbereiden van Dochter's schoolreisje en gesprek met school van Zoon, heb ik eigenlijk weinig gedaan. En ik ben nog aan het bijkomen......ook dat nog.
Dochter stuiterde de hele boel bij elkaar, Teigetje is er niets bij. Kleren die nog gewassen moesten worden, spullen die ineens zoek waren, cdeetjes die nog gebrand moesten worden voor de bonte avond, de fiets die ineens een lekke band had en fietsverlichting die mysterieus kapot waren gegaan ergens tussen nu en de afgelopen winter. Gekkenhuis dus hier in huize Bibje.
Uiteindelijk heb ik haar gisterochtend naar de Texelse-boot gefietst met wat klasgenootjes en hun ouders. En toen was het stiller dan stil thuis.
Overal een puinzooi,
hoofdpijn van alle drukte,
Oorpijn(oorontsteking)
moe,
algehele malaise dus......en dan schijnt het zonnetje ook nog eens niet.

Het gesprek op school ging trouwens onverwacht goed,
dankzij de orthopedagoge die ik mee genomen had!!!!!(DANK DANK DANKJEWEL)
Zij heeft op een gegevens moment het gesprek over genomen toen ik in de emotie schoot(want mijn vermoeden dat zoon niet langer welkom zou zijn, onder het mom dat hij meer nodig zou hebben dan zij konden bieden kwam pijnlijk duidelijk naar voren op een gegeven moment)
Ze heeft hun gevraagd waarom er nog steeds geen dyslexie training was geweest, maar ook waarom er nooit is gecommuniceerd tussen Zoon en de kinderen waarmee hij toen dat conflict had en waarvoor Zoon verwijderd is van school. De directeur zat beschaamd te kijken en wou eigenlijk eerst nog in de verdediging schieten en alles bij zoon neerleggen ,maar de orthopedagoge wist dat heel goed te voorkomen. Wat een kanjer op communicatief gebied!!!!!
Gevolg is nu dat er afspraken zijn gemaakt en dat Zoon volgend jaar nog steeds een plekje op het projecthuis heeft!
Ik ben dankbaar!
Ik ben heel dankbaar!

Zwijmelen op zaterdag

Helemaal in stijl,
 net zo oud als Zoon nu ;)

Of het nu de beat van de drum was , of de uithalen van de mannen , of het sexie gehuppel van Adam Ant of dat gefluit aan het einde van dit liedje weet ik niet meer hoor, maar Adam and the Ants deden mijn puberhart een tandje sneller slaan.
Ik weet wel dat ik mijn eerste lp van hun kocht (voor F11,95 bij Frans Selbach) toen ik eigenlijk een lp van Chubby Checker zou kopen. Het was de eerste daad van "verzet" tegen mijn ouders.
De eerste keer dat ik helemaal zonder rekening te houden met wat zij mooi vonden iets kocht.
Helemaal de eerste keer dat ik niet lief gevonden hoefde te worden.
Jaha, dat was dus een mijlpaal ;)
Vanaf dat moment was ik dus FAN!!!!!
Hing ik op de deur van mijn kast een levensgrote posters van Adam en zijn Ants(zwijmel zwijmel katzwijm) en dreunde de drums door mijn boxen.
Mijn vader was niet blij, en de stop werd er toch regelmatig even uitgedraaid als hij het gedreun helemaal zat was. De buurjongen draaide zijn muziek een tandje hoger(hij sliep naast mijn kamer) en buurvrouw mopperde op het straatje achter.
Kon me lekker niks schelen!
Natuurlijk schrokken mijn ouders zich een hoedje, want weg was lieve Bibje, en weg was dat brave meisje....ineens ging ik in zwart en (nep) leer, begon ik make-up te dragen en deed ik liever dikke vette brieven schrijven naar mijn penvriendinnen in Ant-land dan mijn huiswerk. Hele boekwerken zijn geschreven.  De spanning om, als ik van school kwam, een brief op de schoorsteen te vinden....
ZUCHT

Nu gaat dochter alweer naar de middelbare,
we zijn afgelopen woensdag geweest om met haar nieuwe klasgenoten kennis te maken.
Ze heeft er zin in,
ze is mijn laatste,
en ja....ze is ook FAN :)

Klein dansje

Daar zit ik dan, alweer een hele ochtend alleen. Heerlijk maar jeetje zeg wat raar. Na anderhalf jaar bijna dagelijks Zoon om me heen gehad te hebben is hij nu alweer voor de derde keer alleen naar het projecthuis.
Ik zing wat,
doe voorzichtig, héél voorzichtig een dansje hier en daar.
Loop wat te dralen, kijk eens om me heen......
Ik ben in de war, beetje uit mijn doen,
ik weet het even niet meer.
Ik heb heus wel van alles te doen hoor, maar op de een of andere manier kom ik niet erg op gang. Ik heb wat getut in de tuin vanmorgen om 8 uur al, een hekje gemaakt van takken die ik een hele tijd terug van de boom afgezaagd had, wat onkruid geplukt en ook wat geplukt voor konijntje als ontbijtje. Ik heb wat gezaaid en opgeruimd, wasje aangezet en de stofzuiger tevoorschijn gehaald. Het is raar...ja echt heel raar.
Maar wat geniet ik er toch van!!!!!!

(¯`❤´¯) ✿.•*¨`*..¸.*❤ ❤
´’*.¸.•´♥

Mijn vader

Ik dacht vanmorgen dat ik wel oké was, maar nu zit ik toch weer met tranen.( het liedje is ook zo emotioneel...)
Ik weet nog dat mijn vader na de dood van zijn moeder jaren verdwaald was, hij deed het wel oké hoor maar de glans was er vanaf.  Hij werd rusteloos, emotioneel en hij raakte in 1 klap in de midlifecrisis. Alles draaide om herinneringen maar ook om pogingen om zijn leven vorm te geven. Zijn dromen af te stoffen, ruimte voor zichzelf te creëren.
Toen na een jaar of 6 de onrust zo groot werd zei hij op een dag tegen mijn moeder dat hij NU naar het graf wou. Dus togen ze naar Oosterland op de scooter.
Wat daar precies gebeurde weet ik niet,
mijn moeder vertelde later,
hoeveel zorgen ze zich had gemaakt om hem al die tijd.
Dat hij daar heel emotioneel geworden is, en lang heeft gestaan en dat daarna de rust in zijn hart kwam.
Het is Vaderdag,
de vijfde alweer zonder hem,
en de rust is nog steeds niet helemaal weergekeerd in mijn hart,
misschien wordt het tijd dat ik ook naar het graf ga.....................

Zwijmelen op zaterdag; Prinsesje op het witte paard

Ze waren helemaal in luv al maanden en die dag tijdens de overblijf ook. Dochter en vriendje....we schrijven groep 2, 5 en 6 jaar oud!
Ze speelden wat, babbelden wat, het was gezellig en leuk maar toen deed haar vriendje zijn schoenen uit en slingerde die weg. Hij was een beetje impulsief en nog meer onhandig.

En ja hoor,

Dochter kreeg een schoen tegen haar hoofd,
Heel boos zei ze tegen hem "Onze liefde is over!"
Vriendje , toch wel geschrokken van zijn onbezonnen actie, reageerde helemaal sip met een "Kan ik het goedmaken met een kus?"
"Nee!" Beet ze hem toe.(en ieuw dacht ze)
"Maar jij bent mijn prinsesje op het witte paard" ..........."Kan ik het bezegelen met een kus?"
"Nee!!!!" was het antwoord, ze was héél erg boos en heel erg resoluut.....
Hij heeft veel moeite moeten doen om het weer goed te maken, en zo ongeveer lukte dat wel.
De deuk was echter niet te repareren en toen ze "vreemd" ging, omdat ze vond dat ze ook andere vriendjes mocht hebben om mee te spelen en Vriendje daar moeite mee had, is het uit geraakt!

Inmiddels is ze alweer jaren happy single ;) en heeft ze vriendjes en vriendinnetjes bij de vleet. Maar verkering?
"Nee hoor, daar ben ik nog niet aan toe!"

Mijn stoere meidje,
wees jij nog maar even een vrije meid hoor
deze is voor jou
❤ ❤❤

❤

Best wel oké

Hij kwam blij en verheugd thuis.
Plofte op de stoel om een tijdje later best verbaasd te verklaren dat zijn levensverhaal steeds leuker wordt. Hij had gedacht dat zijn verhaal anders zou zijn, maar het is helemaal veranderd!
"En nu vind ik het eigenlijk best wel oké!" Zei hij zelf nog wel het meest verbaasd.
Mijn hart maakte een vreugdesprong.
Dit had ik een half jaar geleden niet kunnen bedenken.
Ik had niet kunnen bevroeden dat het uit de kast komen zo'n grote verandering teweeg zou brengen.
Dat er ineens energie is vrijgekomen, waardoor hij druk bezig is met lezen en spreken van Engels, met pianospelen, met gitaarspelen, met het ontwerpen/uitdenken  van een table-top game( en hier een spreekbeurt voor aan het voorbereiden is voor het projecthuis) en zelfs met het beeldhouwen van de boomstam die nog omgezaagd moest worden eigenlijk....
Zijn humeur is opperbest, en lijkt wel steeds beter te worden.
Ik ben blij,
ik ben blij,
ik ben dankbaar!

Van A naar C

druk bezig geweest

Het is altijd weer spannend wanneer Zoon een nieuwe stap zet naar groei en heling. Dan moet ik ineens los laten en in vertrouwen zijn....maar mijn moederhart denkt dan aan alle keren dat het flink mis ging. Het gaat hier ook niet rustig aan van A naar B, neeeee, hier springt Zoon van A naar B en weer terug en dan ineens zit hij bij C....!
Terwijl ik de afgelopen dagen als een kip zonder kop heb gegutst is er bij Zoon een klein knopje om gegaan en nu zit hij op de fiets naar het projecthuis. Alleen dus!
Waar ik eerst niet naar huis mocht, mag ik nu niet mee. En dat na twee mislukte dagen op een rij.
Ik ben stilletjes verheugd, ik doe een stiekem dansje. En denk aan de woorden die het FACT neerpende in de vragenlijst naar de Raad. Ze zitten er zo ontzettend naast, echt zóóóó naast.  



probeerseltje

Gisteren had ik een bijna afsluitend gesprek met de begeleider van het FACT. Hij kwam de vragenlijst van de Raad met mij doornemen. De lijst die zij ingevuld hadden voor de Raad. De lijst die mijn kind als een zwakbegaafde neerzet, alleen maar omdat hij pdd-nos heeft. Ik heb maar weer eens uitgelegd hoe beledigend het is om zó niet gezien te worden, zó genegeerd in wie je bent. Blijkbaar gaan ze er in hulpverlenersland nog steeds van uit dat iemand met autisme niet meer is dan een robot die je moet programeren om uberhaubt te kunnen functioneren.
Hij begreep het niet, want hij had het samen met zijn team opgeschreven vanuit het perspectief van Zoons autisme. Dat de Raad daar iets heel anders in kan lezen was niet in hen opgekomen.
Dat ze meegewerkt hebben met de instelling om ons gezin te slopen ook niet. Hij was verbaasd toen ik de bronnen noemde waarin dit duidelijk naar voren kwam. FACT heeft zich laten gebruiken door....zodat zij medestanders hebben om een RM af te dwingen. Want in hun eentje kon dat niet, er was geen grond voor een RM. Bovendien was Zoon al uit hun beeld bij deze instelling. FACT heeft zich zelfs over laten overhalen om de relatie te laten bestaan, en Zoon expres niet uit te schrijven toen duidelijk was dat ze niet met ons in zee wilden. Zo moest BJZ hen raadplegen en kon zo dan toch het advies doorgedrukt worden. De ene instelling doet de melding en de ander zorgt voor bevestiging. Zoiets.....
Hoe ziek is dat?
Principes om een ander niet te schaden gelden niet in hulpverlenersland blijkbaar.
Dat is me al wel heel erg duidelijk geworden.


vensterbank-atelier

Ondertussen guts en denk ik me een slag in de rondte en zijn alle puzzelstukjes zo langzamerhand in elkaar aan het vallen. En mijn vensterbank-atelier wordt al voller en voller.....25 stempeltjes klaar, 9 staan in de wacht......


Reset

Ik heb last van een writersblock,
het lukt niet meer,
een miljoen woorden en gedachtes in mijn hoofd maar niet weten waar te beginnen. Ik begin helemaal nergens nee, ik schrijf wel een stukje heen, al weet ik amper waarover ik het dan moet hebben. Want waar praat je over als je de schrik weer om het hart hebt, en bijna zeker weet dat de rechtbank eraan zit te komen?
Over hoe ik me nu voel?
Ik ben zo vreselijk moe dat ik steeds slaap overdag, allemaal hazetukjes hoor, allemaal hazetukjes. Maar toch!
De ogen vallen dicht, en het lukt me ook niet om ze open te houden op dat moment.
"Je loopt op de reserve van je reserve tank", merkte mijn advocaat fijntjes op vorige week. Ik wou me nog groot houden, stoer doen, een beetje eromheen gaan. Maar de indringende blik kon ik niet ontwijken, dat lukte gewoon niet.....en ik brak. In duizend stukjes........

Dus ben ik nu weer aan het gutsen. Heb ik mijn vensterbank-atelier weer ingericht en de stapel gummen tevoorschijn gehaald. In drie dagen heb ik inmiddels 10 stempels gegutst en nog 3 liggen er te wachten. Duizenden ontwerpen zitten in mijn hoofd. Het is als weglopen voor het hier en nu....even niet hier zijn.... Orde in de chaos scheppen, het hoofd resetten en opnieuw programmeren.......
Ik mag mijn dromen niet loslaten,
ik mag nu niet opgeven.
Niet nu ik al zover gekomen ben.

zwijmelen op zaterdag

Ik zie ons nog zitten, bij de HEMA. Daar had je zo'n klein inhammetje/hoekje. Daar waar nu de bloemenwinkel zit en de etalage's veranderd zijn. Je kon daar altijd heel beschut en knus zitten en dan evengoed alles overzien.
Mijn vriendin en ik. 15 en 16 jaar oud.
We hadden net geshopt voor Sinterklaas. Het was een gure, heiige dag geweest, erg koud ook. Lekker warm was het daar dus allerminst.  We zaten daar met een pakje roomfondant. Lekker te smikkelen en mensen te bekijken(en bekritiseren, ook dat nog) en samen flink te giebelen.
Toen kwam er een krasse oude man langs. "Hallooooo,"zeiden we schaapachtig. Waarop de meneer even een praatje kwam maken. Hij was in zijn jonge jaren politieman geweest en hij vond ons(in tegenstelling tot ons punky uiterlijk) bijzonder beleefd. Het ene complimentje na het andere complimentje volgde. Wij waren natuurlijk aangenaam verrast en boden hem dan ook een roomfondantje aan. Nou dat sloeg hij niet af hoor, hij was nu al zo oud(84) dat hij nu moest genieten van alles, het kon zomaar voorbij zijn niet waar?

Tegenwoordig denk ik vaker aan dit soort opmerkingen van oude mensen uit mijn jeugd, het leven gaat te snel, en toch....deze periode kan me niet snel genoeg gaan.



http://www.youtube.com/watch?v=oj20LKdg8-8

7:10

Het is 10 over 7 en we moeten er uit maar ik heb zooooo geen zin, zooooooooo heel erg geen zin. ik wil vandaag niet aanvangen, ik wil vandaag helemaal niet er zijn, eigenlijk wil ik gewoon oplossen in licht en lucht en in liefde. Ik wil rust en ruimte en vrijheid en oooo ik wil dat ze ons met rust laten. Laat ons met rust, geef ons de ruimte de vrijheid en de goedkeuring om een eigen leven te creëren, dat is wat ik wil.
Ik voel mij nog steeds dat kleine kind wat niet zelf mag bepalen, wat keurig achter het hekje moet blijven staan, ook al is het hekje maar 20 cm hoog. Ik voel mij nog dat brave meisje dat dan maar doet wat haar gezegd wordt.
Maar van binnen kook ik over, het is in opstand, het doet niet meer mee, het zegt heel erg hard NEEEEEEEEEEEEEE
 Ik ga niet meer luisteren,
ik ben een eigen persoon,
ik wil niet doen zoals de rest,
ik wil mijn eigen weg,
en als ik dat voor mezelf wil dan moeten mijn kinderen dat ook kunnen.
Zij moeten hun eigen weg mogen volgen,
buiten de kaders als dat voor hen nodig is,
Helemaal zoals zij dat nodig hebben en zoals zij dat dus zelf aangeven!
We hoeven maar te volgen en te zien dat ze dat zelf heel goed weten en alleen maar onze anker nodig hebben. Maar het mag niet!
Voor de instanties zijn ze willoos, nee erger nog, heeft Zoon zelfs geen zelfinzicht. Waarmee zijn genderproblematiek totaal in het belachelijke getrokken wordt. Hoe in en in gemeen en hard en duister kun je als persoon zijn dat je dit soort dingen neerpent, nadat je een rapportage gehad hebt waar dit onderzoek in staat? Ik kan er niet over uit, echt.

Ik ben er weer even flink doorheen, nadat ik mijn verjaardag overleefd heb en rapportage gelezen heb van het FACT. Ze blijven maar liegen, alsof het gedrukt staat. Even sloeg de wanhoop me om de oren, en wou ik de handdoek in de ring gooien. Toen maakte zoon een wijze opmerking. Ik sla de handschoen in het gezicht. We gaan het zoveelste gevecht aan.........!




When all the world is spinning around
Like a red balloon way up in the clouds
And my feet will not stay on the ground
You anchor me back down

I am nearly world renowned
As a restless soul who always skips town
But I look for you to come around
And anchor me back down

There are those who think that I am strange
They would box me up and tell me to change
But you hold me close and softly say
That you wouldn't have me any other way

When people pin me as a clown
You behave as though I am wearing a crown
When I am lost I feel so very found
When you anchor me back down

Chorus
When all the world is spinning around
Like a red balloon way up in the clouds
And my feet will not stay on the ground
You anchor me back down

Dance away

Poging 3,
ik probeer iets op te schrijven over mijn tuin. Over wat ik vandaag gedaan heb en over de gedachtes, die ik zoal had. De herinneringen die naar boven kwamen toen ik een liedje van Roxy Music tegenkwam.
Maar het lukt niet,
ik krijg de woorden niet op een normale manier op de pagina. Ik weet het niet hoor, als ik iets wil vertellen klinkt het gekunsteld en truttig en nou ja en dus....
Dus ga ik niet vertellen dat ik zo lekker in de tuin gewerkt heb terwijl de zon hoog aan de ,eindelijk eens echte blauwe hemel, stond. Hoe ik na gedane arbeid in slaap viel op het bankje, de kinderen niet meer te woord kon staan, en dus een leeg huis trof toen ik wakker werd. De één was gaan wandelen (!) de ander speelde ergens in de buurt. Beetje gedesoriënteerd was ik na het tukje in de zon.
Toen ik me af begon te vragen waar iedereen toch was kwam dochter binnen, vertelde dat zoon uit wandelen was en of ik hem nog wel even wou bellen. Ze was bezorgd.....
vergeten dus, ik ben de tuin weer in gegaan. Beetje rond getuinierd, beetje gekeken naar de plantjes,beetje genoten van het zonnetje.
En toen moest ik ineens denken aan de zondagen van lang geleden.
Hoe dat nou weer kwam?
ik weet het niet hoor,
of het moet komen omdat ik met broer heb staan praten bij de avondvierdaagse en we daar het over vroeger hadden? Zou zomaar kunnen ja....eigenlijk wel ja....
Vroeger dus, gingen we op zondag wandelen. Lange lange wandelingen. tenminste dat vonden mijn  benen toen. Wat zal ik geweest zijn? Een jaar of 6 toen we daar mee begonnen? Mijn vader kon toen nog lange afstanden lopen. Door de lage duintjes, over het strand, door Huisduinen, achter de dijk, schelpjes zoeken, door het water spetteren, lummelen in het zand. Iedereen ging mee. Mijn ouders, wij, mijn oom, tante....en gezellig dat het was!
Later gingen we verder weg, met de auto. De eerste keer weet ik nog heel goed. Toen waren ze12,5 jaar getrouwd. Op naar het Oranjewoud....alles ging mee, de koelbox, thermoskannen koffie thee en soep, en tafel en klapstoeltjes en ook nog de 6spellentas. Als het eten op was, dan was het tijd om naar huis te gaan. De geur van kadetjes met kaas komt zo weer in mijn neus...mmmmmm lekker. Opoe ging ook altijd mee.
Goh wat mis ik dat toch.
Dat deel zijn van een grote familie. Dat weten dat je niet alleen bent, dat er altijd wel iemand is die er is voor je, als je dat nodig hebt. Dat dus....ja dat mis ik. Want toen ik later als grote meid besloot dat ik niet meer in de rook wou zitten(want astma) bleef ik alleen achter. Voelde men zich beledigd dat ik überhaupt durfde te vragen of ze misschien, als ik er was, even niet wilden roken?
Het heeft voor heel veel strijd en onbegrip gezorgd bij mijn familie en uiteindelijk met de meesten een breuk...... dat ging er dus in de tuin allemaal door me heen terwijl ik op mijn knieën de aarde bewerkte en dat liedje hoorde.(Nu is het me toch gelukt om het allemaal op te schrijven)

Nachtmuziek

Nacht,
eigenlijk zou ik moeten slapen,
het is al na middernacht. En ik zit rechtop in bed, met een muziekje aan een beetje te surfen, wat te schrijven in mijn Evening Pages en wat muziekjes te uitwisselen via facebook.
Laat is het nu, erg laat.
En stil, eindelijk stil.....geloof ik, ik hoor nog wat gerommel in de kamer naast me,er valt iets uit bed.
Ik heb honger....best wel, lekkere trek. Trek in cake, die ik vanavond gebakken heb. Hij is goed gelukt, eindelijk weer eens een keer. Na een schier aan vieze, vettige, kleffe en zelfs smakeloze cake's eindelijk weer eens een echt Bibje chocoladecake. Het water loopt me al in de mond, zal ik? Zal ik dan toch even naar beneden glippen en daar een heerlijke plak afsnijden???????
Mmmmmmm
Het is wel koud,
en geen pantoffels meer (zwaar versleten)
én het is wel lekker warm in mijn bed, toch wel.
Dochter komt nu uit bed, ze moest even naar het toilet. Even ook een praatje en een kusje en dan weer snel erin. Tis al laat.....en straks, ja straks alweer, gaat de wekker voor de krantjes.
Ik hoop dat de wind dan helemaal weg is (fat chance) en de zon  flink zijn best doet (iets meer kans op)

En toen heb ik toch even een plakje cake gehaald, waar ik nu even heerlijk van geniet.
(¯`❤´¯) ✿.•*¨`*..¸.*❤  Welterusten ❤
´’*.¸.•´♥

zwijmelen op zaterdag

Het is stil van mijn kant ja,
niet dat ik niet regelmatig op de pagina verschijn hoor, dat is het hem niet. Ik weet gewoon even niet meer wat ik hoe moet schrijven. Dan begin ik eraan en dan loop ik vast zeg maar....dan stokken de woorden in mijn vingertoppen, om het maar eens beeldend op te schrijven. Dan wil het niet meer en slaat dat wat ik opschrijf echt helemaal nergens meer op. Dat wordt dan weer gedelete.
En zo heb ik dus elke dag geschreven en elke dag weer gedelete. Af en toe komt er dan nog wat, zoals van de week die paar zinnetjes, dat kon nog net, maar daarna lukte het niet meer. Echt!!! Dan zet ik maar weer een muziekje op, stuur hier en daar een berichtje over facebook en probeer het opnieuw....zoals nu net, want ik wou ergens heen met dit berichtje maar ik ben alweer afgedwaald. En  nu sta ik dus tussen de wilde bloemetjes en bomen en struiken in het maanlicht.
Bij wijze van spreken dan,
want ik zit eigenlijk gewoon in mijn bed met de laptop op schoot en een muziekje op de achtergrond wat te lummelen en steeds weer te deleten , ook dat nog. Nou ik merk het dus wel weer, omdat ik het niet wil hebben over dat begin ik onzin uit te kramen. En omdat ik dat aan het vermijden ben als gespreksonderwerp, maar mijn hoofd er zo vol van is, heb ik ook geen andere woorden tot mijn beschikking. Dat blijkt wel weer....
Ik ben bang dat ik te hoopvol ben,
daarom wil ik het er niet meer over hebben,
verzet ik mijn aandacht naar dat wat goed is in ons leven,
zodat ik dat kan laten groeien!

Daarom gaan we met het muziekje even naar heel lang geleden,
toen ik een jonge meid was en graag te dansen ging in de jongerensoos. Ik was net begonnen met studeren, er lag een hele wereld aan mijn voeten om te betreden. Dat gevoel van toen, dat bekruipt me de laatste dagen steeds meer, en daarom ben ik toch stiekem hoopvol.....toch wel.....