Dance away

Poging 3,
ik probeer iets op te schrijven over mijn tuin. Over wat ik vandaag gedaan heb en over de gedachtes, die ik zoal had. De herinneringen die naar boven kwamen toen ik een liedje van Roxy Music tegenkwam.
Maar het lukt niet,
ik krijg de woorden niet op een normale manier op de pagina. Ik weet het niet hoor, als ik iets wil vertellen klinkt het gekunsteld en truttig en nou ja en dus....
Dus ga ik niet vertellen dat ik zo lekker in de tuin gewerkt heb terwijl de zon hoog aan de ,eindelijk eens echte blauwe hemel, stond. Hoe ik na gedane arbeid in slaap viel op het bankje, de kinderen niet meer te woord kon staan, en dus een leeg huis trof toen ik wakker werd. De één was gaan wandelen (!) de ander speelde ergens in de buurt. Beetje gedesoriënteerd was ik na het tukje in de zon.
Toen ik me af begon te vragen waar iedereen toch was kwam dochter binnen, vertelde dat zoon uit wandelen was en of ik hem nog wel even wou bellen. Ze was bezorgd.....
vergeten dus, ik ben de tuin weer in gegaan. Beetje rond getuinierd, beetje gekeken naar de plantjes,beetje genoten van het zonnetje.
En toen moest ik ineens denken aan de zondagen van lang geleden.
Hoe dat nou weer kwam?
ik weet het niet hoor,
of het moet komen omdat ik met broer heb staan praten bij de avondvierdaagse en we daar het over vroeger hadden? Zou zomaar kunnen ja....eigenlijk wel ja....
Vroeger dus, gingen we op zondag wandelen. Lange lange wandelingen. tenminste dat vonden mijn  benen toen. Wat zal ik geweest zijn? Een jaar of 6 toen we daar mee begonnen? Mijn vader kon toen nog lange afstanden lopen. Door de lage duintjes, over het strand, door Huisduinen, achter de dijk, schelpjes zoeken, door het water spetteren, lummelen in het zand. Iedereen ging mee. Mijn ouders, wij, mijn oom, tante....en gezellig dat het was!
Later gingen we verder weg, met de auto. De eerste keer weet ik nog heel goed. Toen waren ze12,5 jaar getrouwd. Op naar het Oranjewoud....alles ging mee, de koelbox, thermoskannen koffie thee en soep, en tafel en klapstoeltjes en ook nog de 6spellentas. Als het eten op was, dan was het tijd om naar huis te gaan. De geur van kadetjes met kaas komt zo weer in mijn neus...mmmmmm lekker. Opoe ging ook altijd mee.
Goh wat mis ik dat toch.
Dat deel zijn van een grote familie. Dat weten dat je niet alleen bent, dat er altijd wel iemand is die er is voor je, als je dat nodig hebt. Dat dus....ja dat mis ik. Want toen ik later als grote meid besloot dat ik niet meer in de rook wou zitten(want astma) bleef ik alleen achter. Voelde men zich beledigd dat ik überhaupt durfde te vragen of ze misschien, als ik er was, even niet wilden roken?
Het heeft voor heel veel strijd en onbegrip gezorgd bij mijn familie en uiteindelijk met de meesten een breuk...... dat ging er dus in de tuin allemaal door me heen terwijl ik op mijn knieën de aarde bewerkte en dat liedje hoorde.(Nu is het me toch gelukt om het allemaal op te schrijven)