Thuis

van Kras naar Zen
ik had willen huilen by Bibje

Ik had er weer een rottige dag van. Van de dag daarvoor bedoel ik. Ik was moe en onrustig en niet lekker. Anxious zoals ze dat In Engeland zo mooi in 1 woord kunnen zeggen. Een dag die ik had willen afknippen. Hij is gelukkig voorbij!
Het duurde even, vroeg wakker en laat naar bed, want anxious betekent bij mij ook niet slapen. En niet slapen betekent veel te moe. En veel te moe betekent nog wel eens huilen, snikken, verdriet........gewoon van vermoeidheid. Zit ik dan op de bank zielig te wezen. Het was ook allemaal best wel veel wat er in dat ziekenhuis op me af kwam. Want nu is het niet alleen echt begonnen, nu gaat er ook het een en ander veranderen. Echt veranderen......

Tjah en dan zoek je een liedje voor deze blog en ineens weet ik weer waar ik echt over wou schrijven. En ook waarom ik gisteren zo verdrietig was en er zo doorheen zat.
Ik miste haar, en ik miste hem. Ik miste thuis.
Op dagen als eergisteren ging ik na afloop altijd even daar langs. Want daar was alles altijd gewoon zoals het hoorde te zijn. Dat was mijn ankerpunt. Daar stond de tijd ongeveer stil. Het huis was het huis waar ik in opgroeide en daar waren mijn ouders die me steunden, troosten, bemoedigden. De koppen thee die ik daar opgeslurpt heb zijn niet te tellen. De koekjes die ik daar at ook niet. De hugs en kisses, het meeleven, de knikjes en smiles. De manier waarop mijn vader altijd even zijn ogen dichtdeed, zoals een kat bijna. De "T'is  goed lieverdje, hier ben je veilig" blik.
Ik mis ze.
Op zulke momenten mis ik ze veel.
Op zulke momenten moet ik tegenwoordig meteen naar mijn huis,
en daar wacht de kat.
Met diezelfde blik, dat wel.....en vraagt Zoon om een kop thee......