Breek in de Week

Gisteren was het dan zover,
de intake!!!!
Spannend, eng, wat konden we verwachten, en zou het net zo gaan dweilen daar als hij de hele week thuis al deed?
Ik kon hem niet terug de afgelopen week, sinds hij bij pa vandaan kwam(blij, vrolijk, opgewekt) was het zeuren hier thuis. Boos, ruziemaken, vervelend wezen, Zus dwars zitten. You name it. Al dat gedrag wat hij al heel lang niet meer vertoonde.
"Was er wat gebeurd bij vader?" vroeg ik hem.
"Nee, het was leuk!" kreeg ik als antwoord.
"Zat hem iets anders dwars dan?" ik
"Neuh" Zoon
Kortom, er was geen touw aan vast te knopen. Hij zei dat er niets was en ik zag dat er iets was. Het was wel duidelijk, dat hij er dus gewoon niet over wou praten.

In de trein naar het VU deed hij een tipje van de sluier oplichten.
"Pa gelooft me niet," het kwam er zwaar teleurgesteld uit.
"Heeft hij dat gezegd dan?" vroeg ik hem.
"Nou niet met zoveel woorden, maar ....ach ik weet ook niet meer wat hij zei, maar  hij gelooft niet dat ik , je weet wel..." we zaten in de trein dus enige discretie was wel nodig.
Hier was ik al bang voor,
pa is niet zo'n prater,
en wat hij zegt komt er vaak ook nog eens via een bocht in. Een beetje een onbedoelde effectpraat. Snapt u mij nog? Dan wil hij uitleggen en doet hij zijn best om voorbeelden te geven. Maar zijn het juist die voorbeelden die twijfel doen oproepen. Waardoor je verward achterblijft en niet weet wat hij nou eigenlijk bedoelde. Het komt zelfs voor dat je gaat twijfelen aan jezelf.
Het 'ben ik nou gek' gevoel?
Tijdens het gesprek met de gender-psycholoog sprak Zoon daar dan ook ineens over. Want het wou natuurlijk helemaal niet. Dat gesprek. Hij dweilde, kon niet op de woorden komen, hing over de tafel. Ik zag Vader al zuchten, en die kan heel afkeurend zuchten hoor. Zoon nog meer wriemelen en onhandig naar woorden zoeken. En toen zei Zoon ineens "Jij gelooft me niet!"
BAM
Recht voor zijn raap.
Vader wist niet goed wat hij moest zeggen, en probeerde zich hieruit te praten.....wat het eigenlijk alleen maar erger maakte. ( hij zei dingen als dat hij het gek vond en dat was het ook! Maar als hij dat wou.....als het hem gelukkig maakte, dan was het toch oké?)
Mijn tenen kromden alweer, en ik heb maar even ondertiteld voor Zoon. Hoewel ik wel weet dat Vader dit echt meent, die heeft het er gewoon moeilijk mee. Zo heb je een Zoon en zo zit er in die Zoon een meisje verstopt. Nooit iets gemerkt, nooit gezien en dan dit.
Toen Zoon alleen verder praatte met de psycholoog  heb ik het daar over gehad met hem. Want hij ziet het echt zo, hij ziet niet aan Zoon dat....en of zoon het nu al die tijd geheim heeft gehouden of niet, hij wil bewijzen zien. En dat bewijs  is er gewoon nog niet.
Juist hiervoor was Zoon zo bang.
 Ik had dat al gemerkt aan Zoon, dat hij onzekerder was geworden. dat hij ineens niet meer wist of hij wel of niet.....Nu ik hoorde uit de mond van Vader dat hij het niet snapte, omdat hij het echt niet ziet aan hem! Nu snapte ik ook waarom Zoon was gaan twijfelen. Hij voelt het wel. Maar ja je ziet het niet zegt Vader. Dus is het niet zo.
Al die keren dat hij ooit tegen hem zei "Je bent toch geen meisje/ wijf/ mietje," is Vader dan zeker vergeten.
Dat waren namelijk de momenten, dat het meisje zich liet zien.

Over 2 weken  mag hij alleen praten en zit ik op de gang.