Rood met witte stippen

Dag 1
Nog wat aarzelend tussen het hoge gras wat ik in alle consternatie van de afgelopen maanden niet meer gemaaid heb. 
3 jaar na de laatste keer dat ze in de tuin stonden. De eerste van de drie die er nu staan.......

Dag 2
Nadat ik de dag ervoor dacht dat het een speciaal soort rood met witte stippen was zag ik nu dat het wel degene was die we al eerder hadden gehad. Er worden weer sprookjes geweven in de tuin....hoewel de laatste keer dat dat zo was de sprookjes veranderden in nachtmerries.

Dag 3
De sporen zijn inmiddels wel weggesprongen denk ik. Hopelijk komen ze volgend jaar weer terug. En zijn de sprookjes op weg naar een very happy ending.
De herfst is mooi dit jaar, niet te koud nog, en er groeien zelfs nog nieuwe frambozen aan mijn struik. Of ze ooit rijp gaan worden is nog maar de vraag natuurlijk....

En toen wist ik het niet meer. Woordenbrij in mijn hoofd.
Ik heb het gevoel dat ik voorzichtig moet zijn met wat ik schrijf. We worden immers nog altijd gevolgd. We zijn nog steeds niet vrij.
Het maakt me nerveus, zeker na de streek van school weer vorige week.
Op de een of andere manier blijven ze maar zoeken naar wegen om ons te dwingen in hun stramien te laten lopen. En dat terwijl ze zelf niet eens in staat zijn om dat stramien vol te houden met mijn kind. Nog 7 weken,
dan kan het over zijn.
Laten we hopen dat het dan over is.
Dat we dan echt vooruit kunnen gaan. Echt oplossingen kunnen gaan vinden. En nooit meer tegengehouden worden door bezorgde mensen die alleen maar bezorgd zijn om hun subsidieportefeuille.