Herfst

van Kras naar Zen
De zomer die hier niet was
Bibje 2013

Gisteren weer een tekening gemaakt, vlak nadat ik mijn blog geschreven had. Het had me wel opgelucht, dat ik ineens begreep waarom ik me zo voelde als ik me voelde. Dus kwam er dit uit.
Ik kras nog steeds hoor, zo begin ik elke keer weer. Kriebelen en krassen en spastisch over het papier bibberen. Beetje bang om echt helemaal los te gaan lijkt wel. Bang ook dat ik mijn stiften nog verder sloop( want bij de eerdere tekeningen heb ik wat punten geplet in mijn enthousiasme) Ik heb nog even geen geld voor nieuwe.
Moet eerst nog even een paar kleren verkopen op de marktplaats ;) Kan mooi nu, nu het richting de feestdagen kruipt.

Zo anders als het ineens buiten is, niet alleen kouder maar de aarde wordt kleiner. De natuur trekt zich terug, kruipt naar binnen toe. Het uitbundige groeien is over. Het sterven is begonnen. de geur van stervend blad.....het heeft iets magisch, net als de geur van de lente .....
Toen ik nog een klein meisje was, hadden wij wilgen tussen onze tuin en die van de buren staan. De buren hadden ze helemaal rondom. Hun huis stond op de hoek, aan de steeg waar wij vaak speelden. Die geur van de stervende wilgenblaadjes kan ik nog zo ruiken. De hele steeg lag er altijd mee vol. Lange gele blaadjes. Met op die blaadjes soms van die gele gespikkelde bolletjes met zo'n wormpje erin. Die pulkte ik altijd open.
Dat was de tijd van harde winden en veel regen, ja ook toen al ;) ,en op een gegeven moment in het donker naar school lopen.
Waarom ik dit zo opschrijf?
Omdat ik pas om half 11 het licht uitdeed in de kamer.
Toen moest ik daar aan denken.
En aan dit nummer van ABBA