De onverwachtheden van het leven

bibjeboom

PIEPdag
vreselijke walgelijke ergerlijke FPIEPKdag
gesprek gehad
teveel gezegd
teveel emoties
teveel onrust
teveel van alles
teveel van domme vragen
teveel aan onwetendheid
teveel aan onderbuik gevoel
teveel aan weerstand bij mij.
Ik heb de opnames nog niet geluisterd, ik heb nog helemaal niets gedaan dan gechagrijnd. Ik ben boos, ik ben bang, ik ben  niet meer in balans.
Ik moet gesprek aangaan met intern begeleidster, ik moet lpa bellen, ik moet van alles, maar ik ben nu net als Zoon afgelopen maandag was. Eén en al weerstand.
Ik wil weg rennen,ik wil schreeuwen, ik wil niets doen, ik ben ineens moe, ik voel een koutje opkomen, ik wil slapen, ik heb er even geen puf voor, ik kan het nu-even-niet. Ik kan mij niet concentreren, ik ben in de war.......alles om maar even niet dat te doen, wat ik nu zou moeten gaan doen om door die modder heen te ploegen. Om uiteindelijk opgelucht te raken. Ja opgelucht ja! Waarom wil ik dat niet?
Ik zucht nu, ik steun, ik kuch, en ik zucht nog een keer en ondertussen doe ik nog steeds niet wat ik zou moeten doen.
Het is zo gemakkelijk, even dat stukje tekst copieeren, opschrijven dat er overleg is geweest en bedenkingen en dat we opnieuw in gesprek willen. Maar ook dat ik met de ib-er wil praten, dat ik de lucht wil klaren, dat ik ergens mee zit en dat ik dat uitgepraat wil hebben. Dat ik dus mezelf kwetsbaar moet gaan opstellen, en ook dat ik haar verhaal horen wil. Het waarom nou???
Alles om Zoon te ondersteunen in de sprongen, die hij nu aan het maken is.
En ik schiet in de weerstand.
Ik durf ineens niet meer.
Ik ben bang voor de bestraffende vinger, voor het mezelf moeten verantwoorden bij de strenge autoriteit. Voor het schuldig bevonden worden aan iets wat "de onverwachtheden van het leven" heet.

laatste madeliefje in het gras

Ik hoor het iemand(ik weet niet wie) nog zo zeggen tegen mij.
"JIJ WEET OOK NIET WAT JE WILT, DAN WIL JE DIT DAN WIL JE DAT. KIES NOU EENS. JE KUNT NIET ALLES WILLEN EN DOEN. JE BENT OOK ZO WISPELTURIG. DAT KAN NIET HOOR, DAT IS NIET GOED. IN HET ECHTE LEVEN KUN JE OOK NIET ZOMAAR VAN HET EEN NAAR HET ANDER GAAN. ALS JE VOOR IETS GEKOZEN HEBT MOET JE DAAR BIJ BLIJVEN EN HET AFMAKEN. ZO DOEN GROTE MENSEN DAT."

Het is the story of my life, dat ik iets doe wat al heel snel niet meer past. Niet, omdat ik wispelturig ben maar, omdat de omstandigheden ineens veranderd zijn. En dan moet ik verder. Maar dat mocht nooit. Dan was er altijd wel iemand die me tegenhield. Die zei dat ik verantwoordelijkheid moest tonen voor de keuzes, die ik ooit gemaakt had. Pasten ze niet meer bij mij? tjah, wat is passen.....
Jaren heb ik mijn passie dan maar als hobby beoefend, want daar viel geen droog brood mee te verdienen bijvoorbeeld. Dat was verstandig, zo zag men het graag.
En nu zie ik dat gebeuren bij mijn Zoon. Die van 100 langzame bijna geen stappen ineens er 50 vooruit springt. Zo bam!!!!. En ineens is dan de weg van volledige vrijstelling geen goede oplossing meer. Moet ik wéér heen, om de oplossing die ik zo bevochten heb, weer terug te geven. En de school om begrip en flexibiliteit en empathie vragen. PFFFFFFFFFF
Ik wordt ineens zo moe....
Ik zucht en ik steun en ik zucht nog een keer.

zomaar in het gras

Ze vroeg mij waarom ik stress had(wat ze in het dossier gelezen had) en ik vertelde haar dat ik dat had door hun, doordat ik terwijl ik niets verkeerd gedaan had, ineens verdachte was. Dat ik me gestalked voelde als opgejaagd wild. Dat bij de kinderen blinde paniek was uitgebroken, omdat men eiste dat Zoon opgenomen moest worden. Dat dat gevoel pas over is als ze ons met rust gaan laten. Waarop ik meteen alweer spijt had van mijn uitbarsting. De RvdK is nu eenmaal niet te vertrouwen.
Nog 3 weken, dan wordt het oordeel geveld......................