Verwarrend gesprek was het vanmiddag met de lpa, de juf en de ib-er. Tussen de regels door ging het eigenlijk alleen maar over hoe ze Zoon op het Projecthuis willen zien, want dat is goed voor hem en ook goed voor mij als moeder. Ik zou het wel zwaar hebben en dat was niet goed natuurlijk. Dat ik het zwaar heb heeft echter niets te maken met het niet naar school gaan op zich. Het heeft alles te maken met de drang en dwang om zoon een pad te laten lopen, die nu niet goed voor hem is.
Zo bleef juf maar herhalen dat Zoon welkom was. Maar ondertussen heeft ze op geen enkele manier laten weten aan Zoon dat er nog aan hem gedacht wordt. Ze hield, als voorbeeld, een heel verhaal over hoe de groep weet dat hij erbij hoort. Dat hij iedere keer weer ter sprake komt tijdens het takenverdeling en hij er wéér niet is(ook lekker positief beeld schetst ze daarmee niet waar???)....Nooit heeft ze bedacht dat ze misschien eens een kaartje konden sturen met een: "Hoe is het nu met jou? "
Al met al heb ik het gevoel dat ik voortdurend op het verkeerde been werd gezet en dat er alleen maar gekeken werd naar hoe we Zoon op school konden krijgen. Helemaal voorbijgaande aan het traject wat hij al loopt.. Met als grote reden dat het voor mij wel goed zou zijn. Dan kreeg ik rust.
Uiteindelijk kwam dan toch het befaamde formulier wat ze eigenlijk in september al zouden sturen(aanvraag vrijstelling onder 5 sub a) Maar dat was alleen, omdat de orthopedagoge recht op het doel afging. Ik was het helemaal kwijt. Ik werd zo getriggerd door de dames en de lpa. Er zit zoveel pijn, boosheid, woede zelfs dat ik met andere dingen bezig was. Ik wou antwoorden, ik wou verklaringen, ik wou dat ze met de billen bloot gingen.
Maar daar waren we daar niet voor!
Toen wij gingen bleven de dames achter,
en tot op dit moment ben ik bezig met het ontwarren van de kluwen van het gesprek. Ik ben in de war. Ergens klopte er iets niet.......en ik weet nog niet wat dat iets is.
Dus ga ik een nachtje slapen, en misschien zelfs nog wel meer. Totdat het op zijn plek gevallen is en ik weet hoe ik moet reageren, handelen, of juist niet.
Laat ik me aan de woorden van Zoon vasthouden:
"Alles komt goed mam!!!!"
Welterusten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten