Zwijmelen op Zaterdag

Dochter met puts op
Kleine meisjes worden groot.

Ik had het allemaal al in mijn hoofd, over hoe ik het op de blog zou schrijven, ik was al aan het vertellen in mijn hoofd en zag de beelden voor me over hoe het allemaal gegaan was de afgelopen week en nu sta ik voor het scherm en kan ik het niet meer. Writersblok....of nee, ik kan geen woorden aan mijn beelden geven.
Jeeee zeg wat irritant nou toch weer.
Want er is iets gebeurd waar ik als moeder best even van moest slikken.
We zijn weer een fase verder.
Zo eentje die je niet aan ziet komen, maar waar je zo ineens met je neus bovenop wordt gedrukt.
En dan besef je met een licht gevoel van weemoed, dat de kinders groot worden. Dat je niet meer overal heen hoeft met ze, dat je niet meer bang hoeft te wezen dat je ze ergens kwijt raakt in de massa. Dat je eigenlijk een beetje teveel aan het worden bent. Ja teveel ja....vreselijk....
Dat er ineens een EERST KLOPPEN!!! op de slaapkamerdeur staat.( nu hadden we die al een tijdje hoor maar toch) En dat er soms gewoon even niet verteld wordt wie wie is en hoe het allemaal zit........


Zo kwam ze ineens thuis met een puts(muts/pet) van één van de jongens van de Grease-groep. Die mocht ze lenen want ze vond hem zo leuk. En als ze dan geld had kocht ze er zelf eentje. Ik geloofde haar natuurlijk op haar woord. Ja waarom ook niet, toch?
Toevallig was de bijbehorende knul ook altijd aanwezig als er iets gepland was...maar ja, ze waren met de hele groep...dussss
Totdat ik vandaag ineens oog in oog kwam te staan met het heerschap.
Het "hallo mevrouw" kwam nog net niet van zijn lippen, maar daar stond haar knuffelmaatje dan. Beetje verlegen, beetje stoer, met zo'n zelfde puts op als dochter en hij stelde zichzelf keurig voor. Gaf gelijk een voorstelling op de piano...(jaloeeeerrrrrssssss) Dochter zong erbij, want zo wist ik al de hele week, ze gaan samen op het open podium staan. Broer grijnsde wat, en keurde hem goed. Nichtje was ook gelijk helemaal weg van hem. En weet je, hij is gewoon leuk. Echt iets voor dochter.
Maar dat mag ik niet zeggen natuurlijk, want ze zijn alleen maar hele beste vrienden en knuffelmaatjes. Van enige mate van verkering of zoiets is he-le-maal geen sprake hoor!
Dus hou ik me op de vlakte. Maak af en toe een grapje, en ben vooral heel erg bezig met hoe ik nu overkom als toekomstig schoonmoeder.
!!!
Ik kan niet meer als slons door het huis natuurlijk, en het huis moet vanaf nu ook spik en span. En mijn humeur ook natuurlijk. Want stel je voor dat ik een toekomstig vriendje wegjaag ....vreselijk, dat moeten we niet hebben natuurlijk. Ik bevind mij hier op onontgonnen gebied én op glad ijs. Ik kan het zomaar verprutsen en dan voorgoed te boek staan als schoonmoeder!......brrrrr
Het tijdperk bijna-toekomstige schoonzonen is dus aangebroken.
En ik weet niet of ik daar nu al klaar voor ben hoor.
Adem in, adem uit Bibje......