Woensdag

Ik ben in de kleren. Jawel. Na dagen van hoesten en slapen en snotteren en zweten was gisteravond, na een flinke huilbui, ineens de koorts weg. Pats boem weg. Zo raar. En dat voelt toch fijn. Dus dacht ik vanmiddag (want flink lang in bed gebleven) ik kan de kleren wel weer aan.
Nou dat heb ik geweten!
Zweet op de neus en helemaal kapot.
Zo flink als ik leek, zo slapjes ben ik nog.... Maar het begin is er. Nu maar hopen dat ik niet te vroeg uit bed ben gekrabbeld.

Ik zat me er ook zo te vervelen. Dan lig je daar maar. Beetje slapen. Beetje lezen. Beetje facebooken. Beetje slapen maar weer. Ik was er wel klaar mee. Dochter was steeds de hort op en Zoon had het ook megadruk. Ik voelde me dus nogal zielig en alleentjes boven in mijn slaapkamer. En handig was het ook al niet.
Afijn ik was dus vandaag beneden. En ik moet zeggen, na het aankleden ging het wel weer. Hoewel mijn grootste overwinning pas net was. Toen ik de trap weer op moest en voor het eerst niet tollend boven aankwam. Niet benauwd en hoesten en helemaal kapot. Mooi niet. Ik lig nu fris en fruitig en moe maar niet gesloopt in bed. Klaar voor een lange reis in dromenland.

Ja en dan de keuze van het liedje......ze kwam thuis met een hartjesketting. En beste vriend had er ook 1 in een andere kleur. Zij roze, hij blauw. Omdat ze beste vrienden zijn! Iedere zinspeling op iets anders wordt afgestraft met een dodelijke blik. Zo naar....ik maar denken dat ze me alles vertellen zou. Dream on Bibje...... Nou ja, toen plopte dus dit gedrocht van Barbara Streisand in mijn hoofd. En daar zit 'ie nog steeds. We doen hem dus gewoon. Knop op 10 en galmen maar.