tranendal

Ik heb er een vette hekel aan voor mezelf om me zo te laten gaan.
Dat ik geen controle meer heb over mijn lijf, dat ik er in de eerste instantie erger aan toe ben dan dat ik zou willen. Dat ik van het geschok en gesnik niet meer ademen kan. Mijn hoofd helemaal vol lijkt te lopen. Dikke ogen, rode wangen en een verfomfaaid gezicht. Dat ik eigenlijk heel hard wil schreeuwen. Maar dat doe ik dan weer niet, want dan heb ik weer mot met de mensen om mij heen. Dat mijn hart in de honderdste versnelling gaat op dat moment en al mijn spieren op slot, omdat al de opgespaarde tranen eruit moeten en ik me schrap zet.
Tis net of ik me ervoor geneer.....
Huilen doe je maar in je eentje. Waar niemand het ziet en hoort. Huilen is lastig. Huilen betekent problemen, en problemen zijn genant, irritant, vervelend en best wel confronterend. Een teken van zwakte ook, het lost niets op.
Ik weet niet wie deze gedachtes ooit ingefluisterd heeft,
maar ik heb ze :(

Ik had de kinderen al gezegd dat ze me vooral niet moesten gaan opvrolijken om me op te laten houden met huilen. Ze konden me beter gewoon even vasthouden, dat had ik liever.
En zo was gister dus knuffel-troost-dag.
En gezien de reactie van net op het onderstaande muziekje,
gaan we daar vandaag nog even fijn mee door.