Hun muziek doet me altijd denken aan de strak blauwe lucht boven de strakblauwe zee, met bootjes met witte zeilen en eindeloze uitzichten, in blauw en wit.....Ik weet niet waarom, maar dat is wat ik voor me zie als ik mijn ogen sluit en naar Coldplay luister. Misschien is het de eindeloze draagwijdte van hun muziek? Dat gitaarspel....
Dat gevoel heb ik ook altijd als ik aan het strand zit en over de zee uitkijk. Aan het randje van de wereld, met achter me het veilige land en voor me de eindeloze uitgestrektheid van de zee. Die toch heel besloten en klein eruit ziet. Met zijn kleine bootjes, die er uit zien alsof je ze zo op kunt pakken.
Bootjes die achter Texel langs varen.
Bootjes die op de horizon liggen.....
De zee zit in mijn bloed.
Van de zilte smaak op mijn tong en in mijn longen tot aan de ruisende geluiden die altijd wel ergens op de achtergrond klinken, de meeuwen in de lucht, de wind( o wat baal ik vaak van die wind) de wind.....en de vuurtoren die zijn licht( nog steeds) in de slaapkamer werpt.
Ik denk niet dat ik ooit ergens kan wonen waar geen zee is.
En dan bedenk ik mij hoe gezegend ik eigenlijk ben,
want ik woon toch maar mooi op 5 minuutjes fietsen van de zee.
De zee die alles schoon spoelt,
van verdriet tot woede,
die vertroost en afkoelt,
transformeert het kwade tot het goede....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten