maandag 12 augustus 2013

tranendal

Ik heb er een vette hekel aan voor mezelf om me zo te laten gaan.
Dat ik geen controle meer heb over mijn lijf, dat ik er in de eerste instantie erger aan toe ben dan dat ik zou willen. Dat ik van het geschok en gesnik niet meer ademen kan. Mijn hoofd helemaal vol lijkt te lopen. Dikke ogen, rode wangen en een verfomfaaid gezicht. Dat ik eigenlijk heel hard wil schreeuwen. Maar dat doe ik dan weer niet, want dan heb ik weer mot met de mensen om mij heen. Dat mijn hart in de honderdste versnelling gaat op dat moment en al mijn spieren op slot, omdat al de opgespaarde tranen eruit moeten en ik me schrap zet.
Tis net of ik me ervoor geneer.....
Huilen doe je maar in je eentje. Waar niemand het ziet en hoort. Huilen is lastig. Huilen betekent problemen, en problemen zijn genant, irritant, vervelend en best wel confronterend. Een teken van zwakte ook, het lost niets op.
Ik weet niet wie deze gedachtes ooit ingefluisterd heeft,
maar ik heb ze :(

Ik had de kinderen al gezegd dat ze me vooral niet moesten gaan opvrolijken om me op te laten houden met huilen. Ze konden me beter gewoon even vasthouden, dat had ik liever.
En zo was gister dus knuffel-troost-dag.
En gezien de reactie van net op het onderstaande muziekje,
gaan we daar vandaag nog even fijn mee door.





6 opmerkingen:

  1. Je doet het op je eigen manier, maar je doet het, ook je spanning van de ketel afhalen. Je hoeft niet altijd flink te zijn, het is niet zwak, het is een raam openzetten zodat de frisse lucht er weer in kan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. tis dat ik zo snel denk, oké, de ketel is nu weer op gewone druk...we stoppen weer.
      Maar dat lukte gisteren dus niet....op naar de volgende ronde dus.
      x

      Verwijderen
  2. Huil maar, snotter maar, gooi het er maar uit! In gedachten sla ik een arm om je heen. Niet om te troosten maar om je te beschermen tegen de gedachten die alles tegenhouden. Dan veeg jij je snotneus af aan mijn mouw en moeten we allebei lachen. Hèhè, dat lucht op!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankje,
      zal ik dat shirt maar even voor je wassen dan ;)
      x

      Verwijderen
  3. Tijdens onze 'jungletocht' zag jongste mij één keer in tranen (en dan inderdaad zo'n waterval), geloof dat het enorme indruk heeft gemaakt want mama huilt echt nooit, aldus jongste. Maar soms ... dan kan het ook gewoon niet anders en gooi je er met al die tranen een boel troep uit en komt er weer energie voor terug!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gooi al je ballast eruit, alleen zo kun je in je hoofd en lijf schoon schip maken.
    Iedereen zegt altijd: als je mag lachen, mag je ook huilen, maar de daad bij het woord voegen... Ik jank graag onder het stofzuigen. Dan horen ze me niet.
    Liefs en sterkte!
    Kakel

    BeantwoordenVerwijderen