Vermilioen

frustratietekening
Bibje

Ik heb nieuwe stabilo's gekocht. Met dikke en fijnschrijfpunt in één stift. Het oude set had bij een aantal favoriete kleuren een versleten fijnschrijfpunt. En dat was bar lastig.
Moest ik eerder niets van stiften hebben heb ik ze nu omarmd om mee te schrijven en te tekenen. De kleuren sprankelen, en het gaat allemaal zo smooth. Helemaal als ik in dat ene journal schrijf, waarvan de witte blaadjes zo glad zijn dat je er alleen maar overheen kan zweven. Tis geen boekje om in te schilderen nee, dat gaat niet zo super...hoewel, met ecoline zou het wel weer kunnen.
Ecoline...jaaaa
Ik kan me mijn eerste set ecoline nog wel herinneren. Van mijn ouders gehad. Van talens. Alle kleuren van de regenboog, maar de allermooiste was wel de vermiljoen. Die naam alleen al, ik droomde duizend mooie kunstwerken met vermiljoen.
Mijn vader zei altijd dat hij die kleur de mooiste vond, omdat hij als kleine jongen juist met die kleur mocht schrijven als hij erg zijn best had gedaan. Toen schreven ze nog met kroontjespennen. zwarte inkt...blegh....maar dat mooie vermiljoen, dat maakte alles goed hahaha

Ik heb een diep verlangen naar tekenen en schilderen,
niet zoals nu in huis in een hoekje, nee zoals op de academie, toen ik elke dag achter een schildersezel kroop. Uitgedaagd werd, ondergedompeld werd, daar was waar ik wou zijn. Het waren de gelukkigste jaren van mijn leven.
Waarom ik dat opgegeven heb??????
Waarom ik juist dat stuk, wat me zo gelukkig maakte in de koelkast zette?

Hele goeie vraag!
Ik heb al jaren geen supergroot schilderij meer gemaakt en al jaren geen echte expositie meer gedaan. Om nog maar te zwijgen over de onderwerpen, die ik schilder. Waar zijn nu die modellen, en portretten waar ik zoveel lof voor kreeg?
Ze liggen op zolder, ik heb na mijn academie jaren geen model meer gemaakt. En ook de portretten waren minimaal.
Misschien moet ik eens op zoek gaan naar een model, en dan consequent gaan schetsen. Wat ik toen kon kan ik nu ook.
Als ik het mezelf maar eens een keer gunde.
Ja vooral dat, vooral dat...............

de was......

Lekker in het zonnetje

De momenten dat ik gisteren wakker was heb ik onze poezert Theodoor gefotografeerd. Zoals hij erbij ligt zo hing ik ook op de bank. Veel geslapen. En tussendoor ook nog brood gebakken, Lark Rise gekeken en de verhalen van Zoon en later Dochter aangehoord. Rare dag dus, rustige rare dag. waarin ik steeds even sliep, even weg was, even in dromenland vertoefde. En eigenlijk is het nog steeds niet echt veel beter. Beetje hangerig, katterig en misselijk.  Dus ga ik ook vandaag lekker rustig aan doen. Gewoon genieten van het soezelen, beetje tekenen, veel slaapjes doen. En de wasmachien aanzetten. Dat wel, want ik heb toch een bult wasgoed.


even omgerold

Maar dat ding doet het verder helemaal zelf, dat scheelt dan weer. Mijn op de handwasdagen zijn even heel erg voorbij. Dan maar geen strakke armen en gestroomlijnde billen ;) Het hele consuminderen ligt trouwens al een tijdje op zijn gat. Niet dat ik ineens meer uitgeef(wat er niet is kan je niet uitgeven) maar het super bewuste bezig zijn is niet aan de orde nu ik met Zoon het halve land door cros. Er valt  niet te consuminderen op reisgeld. En daar heb ik al heel wat aan uit gegeven. Dan komt nog dat dit huis megaverspiller is als het op warmte gaat. Alles tocht, kiert en is vet koud(wat een miskleun van een huis)
Maar ja,
ik zit hier,
en weer verhuizen, kost ook weer mega veel geld.(en weer 10 jaar van mijn leven)
Gaan we niet doen.
We gaan nu vandaag nog even lekker niks doen dan het hoognodige.
Morgen is weer een dag.
Sloof ik me dan wel weer uit, zodat we het weekend schoon in gaan.
Fijne dag mensen.

De volgende dag van de vorige dag......

Theodoor
 slaapt rustig door de storm heen!

Het is alweer de volgende dag van de vorige dag. Dat  de volgende dag van de dag van de storm was.
(kunt u het nog volgen?)
Deze dag is nog maar net begonnen maar eigenlijk hoor ik nu warm in mijn bed te liggen.
En ik zit hier op de bank.
Nog steeds af te wikkelen.
Nog steeds een zeker rustpunt te vinden.
Ik ben nog steeds onrustig,
Nadat ik tijdens de storm zo wild aan de schoonmaak ben gegaan en de dag erna met Zoon naar het VU ben afgereisd en weer terug, ben ik nu gewoon op. Maar ja, op en op is heel erg op dus oververmoeid en dus met grote ogen hyper te wezen op de bank. :(

We waren dus naar het VU,
maar ja, de dag na de storm verliep ook nog niet zo vlekkeloos. We kwamen te laat. Waarop Zoon meteen naar binnen mocht en ik gedumpt werd in de wachtkamer. Daar heb ik 3 kwartier gezeten. Beetje facebooken, beetje lezen en vooral staren in de ruimte, man wat was ik moe.
Zoon heeft gepraat, en zoals hij het achteraf vertelde, véél. Want "de psychologe snapte er allemaal niks van mahm. Dus moest ik het haar steeds weer uitleggen...pfffff....beetje dom hoor."
Natuurlijk hoort dit gewoon bij de procedure, zodat zij weet dat het echt menens is. En dat hij uit gaat leggen waarom dat dan zo is. Dat het hem goed doet zag ik toen hij weer aan kwam lopen. Er komt een al lichtere tred in zijn loopje. En een grotere glimlach op zijn gezicht. Hoop in zijn ogen, dat is wat ik zie. Een mooi gezicht!

We hebben een broodje gedaan en elastiekjes gekocht(want hij wil nu een staart) en zijn dat hele snertstuk weer , met vertraging en al, teruggereisd. Om daar een leeg huis te treffen.
Waar was Dochter nou?
Nu is ze een sociaal dier dus dacht ik eerst, dat ze ergens aan het kletsen was. Beetje chillen onderweg. Misschien moest ze wel  nablijven, ze schijnt best wel druk te zijn in de klas als ze naast dat ene vriendinnetje zit(slappe lach buien) Nou ja, ik dacht dus nog even niks ernstigs....maar na een uur begon ik me zorgen te maken.
En wat doe je dan als mamma,
je belt op!
1 keer, 2-3-4-5-6 keer. Niet opnemen hè.
WhatsAppje verstuurd, geen reactie. Berichtje op facebook....allemaal tevergeefs.(nou moe!!!)
Kreeg ineens het briljante idee om vriendin even een berichtje te doen, of ze met haar dochter mee gegaan was. Kreeg ik een berichtje terug, dat ze naar een verjaardagsfeestje waren van klasgenoot.
OWJAAAAAAA
hééé-le-maal vergeten!
Nou ja,
ze liggen nu beiden veilig in bed ;)
En ik ga ook zo.
Nog even wat uurtjes slapen.
Dusssss welterusten voor wie nu ook nog wakker is en leest.
X

Storm

Storm schets by Bibje 2013

Alle bomen hier in  het hofje staan nog, de spullen liggen nog net zo in de tuinen, alles is nog heel en de dakpannen liggen nog op het dak. Hier wel. Verderop in de stad liggen bomen om, zijn auto's en daken geplet, is er zelfs iemand onder een boom terecht gekomen(gelukkig niet ernstig) Het schijnt erg te zijn....
Weinig van gemerkt hier,
de deuren klapperden wel heftig en de ramen ook. De zee bulderde hevig, en de rozenstruik sloeg los van de muur. Maar dat was het dan wel zo'n beetje. In het hofje is 1 boom aan 1 kant van takken ontdaan door de rukwinden.

Normaal ben ik op harde winddagen niet te genieten. Ik wordt er onrustig en iebelig van. Kan er slecht tegen. Ik heb ook een vette hekel aan wind. Best wel....
Niet echt handig, want ik woon in Windcity. Wanneer het overal prachtig rustig weer is dan waait het hier. Badmintonspelen kan alleen in de sporthal. Een leuk kapsel moet je vastplakken. En fietsen met een jurk aan is steevast een heel avontuur. Voor je  het weet ben je een Marilyn Monroe.

afgerukte takken

Maar vandaag was alles anders.
Ja dat kan dus ook nog.
Ik was er zelf nog het meest verbaasd over.
Vandaag namelijk heb ik de energie van de storm gebruikt om schoon te maken.
Ik ben aan het huishouden gegaan.
Terwijl de wind gierde rondom het huis en poezert voor katzwijm op mijn toetsenbord lag, zwiepte het wonderdoekje langs de plinten en sopte ik de wc. Heerlijk. Op het hoogtepunt van de storm stond ik buiten dat wonderdoekje uit te kloppen. En het was nog warm buiten ook!



Storm in progress by Bibje

Kortom, voordat de storm goed en wel over was, had ik al bergen werk verzet. En afspraken gemaakt en invullijsten doorgeploegd met Zoon en zelfs nog een hapje eten gekook.
Al met al een productieve dag dus.
Ik ben trots

Het helpt toch wel, om dicht bij jezelf te blijven ja ;)

tjop tjop

Bibje uitzicht 2013

Ik zit op zo'n punt dat ik het even niet meer weet allemaal en dat ik dus wild om me heen zoek naar goede raad. Dan wacht tot een ander in beweging komt(zoals beloofd maar niet gebeurd) Terwijl ik ondertussen niet eens weet of ik dit wel allemaal nog zo wil.
Kent u dat?
Dat je iets zou gaan doen, het leek allemaal een heel goed idee, en dan al wachtende op de uitvoering, vervaagt het goede gevoel voor dat wat je zou gaan doen.
Er gebeurt maar niets, er zit geen beweging in.
Af en toe krijg je een berichtje, en een vage belofte, maar nog steeds staat er niets vast. Het schiet niet op. En ik wil vooruit. Ik wil daden, ik wil doen, ik wil kunnen laten zien dat we bezig zijn.
En al wat ik doe is wachten.
Wachten op reactie, wachten op bericht.
Het stoort me dat de mensen die ik ingeschakeld had te helpen nu eventjes offline zijn.
Gewoon echt allemaal hè. Niet bereikbaar. Gewoon even niet. En ik baal daarvan. Ik wordt er zenuwachtig van en ondertussen tikt de tijd weg.

Theodoor in katzwijm

Toen ik vanmiddag in de winkel stond bedacht ik me inene, waar wacht ik nou eigenlijk op?
En waarom? Waarom gedraag ik me nog steeds zo afhankelijk?
Toch wel een eye-opener weer. Dat ik eigenlijk nog steeds mijn leven laat leiden door anderen, dat ik dus wacht op hen ja zelfs op hun goedkeuring ook dat nog.
Wat had ik mezelf ook alweer beloofd?
Juist ja, dat ik het zelf ging doen! Ik ben per slot van rekening alweer bijna 30 jaar volwassen, het wordt wel een keertje tijd niet waar? Dus tjop tjop Bibje, aan de slag.
Morgen gaat de telefoon gloeien en regel ik het zelluf wel.
Bij deze neem ik mijn verantwoordelijkheid weer terug.

Zo kan het dus ook!!!! :D

Zwijmelen op Zaterdag

Meisje door Bibje 2013

O wat ben ik toch moe.
Maar waarom ga ik dan niet naar mijn bedje toe?
Kom meis, blijf hier nu niet hangen,
terwijl ik al zo'n tijd naar mijn bed zit te verlangen.
Mijn ogen vallen al bijna toe,
ik kan ze amper open houden, ik bent echt zo vreselijk moe.

Vandaag een eerste gesprek gehad met de nieuwe lpa.
Was gelukkig niet de mevrouw die graag voor inquisiteur speelt.
Niettemin is het wel een lpa.

meisje door Bibje 2013

Ik legde hem de situatie uit, maar hoe doe je dat in weinig woorden? Dat kan dus niet, het werden er heel veel. Ik heb gepraat als brugman. Hij was zoals de man van bjz. Aardig hoor, vriendelijk enzo. Toch was hij ook alweer besmet met het school weet het beter virus, en wist hij niet dat school jokte.... Ik wil niet somber zijn, ik wil niet negatief doen. Echt niet........
Al valt het me steeds zwaarder om mijn hoofd positief omhoog te houden. Hoe vaak moet het nog mis gaan voordat Zoon niet meer wordt gestalkt door al deze moraal ridders?


Ik heb een gezellig liedje uitgekozen.
Expres, omdat ik al die zwaarmoedigheid en dat verdriet en die boosheid gewoon helemaal spuger dan spuugzat ben.  Eentje die Dochter hier graag zingt. En waarvan ze droomt dat ze die volgend jaar , toch op zijn minst, op de gitaar kan spelen als ze samen met haar vriendenclub op het strand hangt. Het liefste natuurlijk bij een kampvuur, maar die moet ze er dan maar bij denken haha.
Fijn weekend

Eén nacht alleen

weet nog niet zo goed wat ik hier
 gedoedeld heb ;)
in progress

Nee nu nog niet, nu ben ik nog even met zijn twee.
Maar morgen zijn de kids beiden te logeren en dan ben ik alleen.
"Kun je lekker uitrusten mam dit weekend." Zei zoon op het station.
"Nou het is maar 1 nachtje hoor'" Zei ik tegen Zoon, terwijl we met zijn allen naast elkaar op het bankje op het station zaten. En in mijn hoofd kwam een liedje van Doe Maar op.
Ik keek dochter aan, ze dacht aan hetzelfde. We begonnen tegelijkertijd te zingen...

EEN NACHT ALLEEN OEHOEHOEHOE EEN NACHT ALLEEN
KOM NIET BIJ ME KLOPPEN MIJN DEUR IS OP SLOT
LAAT ME EEN KEER SLAPEN OF IK GA KAPOHOHOHOT...

Waarop Zoon geïrriteerd over de herrie riep dat we moesten stoppen.
Jeetje zeg, hij schaamde zich dood.
Doe normaal !
Even vergeten dat hij nu in dat stadium is aangeland. Zingende moeders zijn stom. Helemaal als ze dan ook nog grapjes maken.
Het werd helemaal erg toen Vader kwam en opmerkte dat er geblowd werd op het perron.....
"cocaïne..."mompelde Zoon.
"Nee man...iets anders." Zei vader
En toen kwam er weer een liedje op :D
"Nee Zoon." En toen zong ik "....Nederwiedewiedwiet...."
Vader en ik moesten wel lachen ja.
Zoon heeft toen maar een dikke knuffel gegeven, ging ik tenminste niet verder zingen haha.

Vakantie duuusssss

sprookjes in de tuin

Vakantie dus,
en terwijl om ons heen allerlei mensen, alle kanten op vliegen zitten wij thuis.
Geen pretparken, dagjes uit, campingvakantietje tussendoor, musea bezoek, lange wandelingen in ver weg bos. Niks van dat alles.
En hier zijn we een beetje uitgekeken.
Al jaren bos, dijk, strand en inmiddels een lege stad.
Het kan me nu even helemaal niet meer bekoren.
Ik heb mijn ogen hoopvol gericht op verre horizonten, op treinreizen, op nieuwe uitzichten.
Nieuwe ervaringen.
De zelfverkozen reuring.
De eigen keus aan bezigheden.
Ik mis dat gevoel wat ik had toen ik nog jong was,
dat gevoel van alles is mogelijk.
dat gevoel wat ik had toen ik op school bij handenarbeid een stoel moest ontwerpen met 1 speciale verbinding erin en voor mijn ontwerp een 10 haalde. Of dat gevoel dat ik kreeg toen we voor het eerst een impressionistisch schilderij moesten maken. Of dat gevoel van die eerste blik in het Rijksmuseum tijdens Kunstgeschiedenisles. Al die nieuwe ervaringen, die slurpte ik op.

Ik zie het nu bij dochter, nu ze naar het gymnasium gaat. Eén en al nieuwe ervaringen. Ze schittert, ze glanst, ze geniet. Dat gevoel dat wil ik ook weer.
Dat ik zomaar een dag naar  Amsterdam ga, naar de Engelse boekwinkel(is die er nog wel???) en daar dan de geur van de boeken opsnuif. Een wandeling door het begijnhofje maak, op het Leidseplein naar een straat-artiest kijk en op zoek ga naar de winkels waar ik 20 jaar geleden graag kwam. Of lekker een museumdag en dan het Rijks en van Gogh aandoe.....jaaaa  denk ik verheugd.
Neeeeee zegt mijn portemonnee.
Een dagje naar Amsterdam kost aan reiskosten alleen al zo'n 75 euro voor ons drie, twee musea's bezoeken kost 15 voor het van Gogh en 15 voor het Rijks. Tot 17jr is gratis gelukkig.
Dagje weg zonder franje(dus zelluf eten en drinken meenemen) 105 eurootjes.

ktsjinggggg

Gaat dus niet.
Voorlopig is al het reizen wat ik doe, van en naar de genderkliniek en naar therapie toe.
Om daar te wachten tot Zoon klaar is.
Weet je wat ik ga doen vandaag,
ik ga de beest uithangen in het huishouden! En dan zet ik dit nummer keihard aan!!!!!
Fijne dag allemaal.

Rood met witte stippen

Dag 1
Nog wat aarzelend tussen het hoge gras wat ik in alle consternatie van de afgelopen maanden niet meer gemaaid heb. 
3 jaar na de laatste keer dat ze in de tuin stonden. De eerste van de drie die er nu staan.......

Dag 2
Nadat ik de dag ervoor dacht dat het een speciaal soort rood met witte stippen was zag ik nu dat het wel degene was die we al eerder hadden gehad. Er worden weer sprookjes geweven in de tuin....hoewel de laatste keer dat dat zo was de sprookjes veranderden in nachtmerries.

Dag 3
De sporen zijn inmiddels wel weggesprongen denk ik. Hopelijk komen ze volgend jaar weer terug. En zijn de sprookjes op weg naar een very happy ending.
De herfst is mooi dit jaar, niet te koud nog, en er groeien zelfs nog nieuwe frambozen aan mijn struik. Of ze ooit rijp gaan worden is nog maar de vraag natuurlijk....

En toen wist ik het niet meer. Woordenbrij in mijn hoofd.
Ik heb het gevoel dat ik voorzichtig moet zijn met wat ik schrijf. We worden immers nog altijd gevolgd. We zijn nog steeds niet vrij.
Het maakt me nerveus, zeker na de streek van school weer vorige week.
Op de een of andere manier blijven ze maar zoeken naar wegen om ons te dwingen in hun stramien te laten lopen. En dat terwijl ze zelf niet eens in staat zijn om dat stramien vol te houden met mijn kind. Nog 7 weken,
dan kan het over zijn.
Laten we hopen dat het dan over is.
Dat we dan echt vooruit kunnen gaan. Echt oplossingen kunnen gaan vinden. En nooit meer tegengehouden worden door bezorgde mensen die alleen maar bezorgd zijn om hun subsidieportefeuille.

Naar bed, naar bed......

van Kras naar Zen
Kwaad-Bibje 2013

Het wil niet erg lukken,
ik val steeds in slaap.
Dan zult u wel denken, ga dan naar bed toe. Ja dat zou natuurlijk kunnen, maar Koefnoen is op tv en ik wil persé deze blog af hebben. Ik krijg ws deze week niet veel tijd meer om nog te bloggen. Het is nml vakantie en dan wil ik het er van nemen. Uitslapen enzooooo.
Super lui wezen..............................

Pffffff was het maar waar.
Ze willen van alles gaan doen.
Wat dat van alles is, is ze zelf ook niet helemaal duidelijk maar dat ik er op uit moet wel.
Niks nakkes uitrusten en lui wezen en relaxen.
Toe zeg.
Huphuphup chop chop.
En snel een beetje.

Komt nog bij, dat de lpa nog een brief moet krijgen en dat de advocaat nog niet gereageerd heeft. Ik ben dus ietwat onrustig op dit moment. Net als de wind buiten. Die woeit en waait en wappert. Het begint al echt Sinterklaas weer te worden....nat, stormachtig , brrrrr Maar wat is het mooi buiten! De tuin is een paddenstoelenparadijs geworden, en overal liggen gele en rode blaadjes op de grond. Het ruikt zo heerlijk kruidig.
We moeten er maar eens op uit gaan,
fototoestel in de hand en knippen maar.
Maar ja....
Dat vind ik wel leuk,
maar mijn jongesies niet echt meer geloof ik.
Ze zitten zo tussen hangen en wurgen in. Dochter is zomaar van de een op de andere dag speelmoe.  Dat haar vriendin nog lang niet zover is geeft een boel spanning en vaak ook ruzie.
Zoon zat daar al een tijdje, en die weet van gekkigheid niet meer hoe hij zijn tijd moet vullen. Alles is zaai, stom, niks aan.......ZUCHT.
En dan wil ik erop uit met een fototoestel, ze zien me al aankomen.
Morgen eerst maar naar de kringloop.
En nu naar bed....wordt hoog tijd!
Welterusten.

Zwijmelen op Zaterdag: Praatje poep

Vandaag was het dan zover,
dit keer een stuk sneller dan voorheen.
Mijn lijf regeerde op de aanval vanuit school en lpa.
Ik begin altijd met verbaasd en boos en stoere taal enzo, om vervolgens volledig in de vecht en vlucht reactie te schieten. Dan gaat de ademhaling dieper en het hart gaat meer bloed pompen. De spieren spannen zich. Ik sta bij wijze van spreken helemaal klaar om in de aanval dan wel op de vlucht te slaan. In elke vezel van mijn lijf voel ik de bedreiging en reageer ik daarop. Net als een oermens.
Maar moderne vrouw, die ik ben, interpreteer ik deze tekenen van mijn lijf helemaal verkeerd. Ga ik stil zitten, in de hoop dat mijn lijf wel verstandig gaat reageren. Als in; kalm en rustig, want er is geen gevaar. Er staat geen eng beest klaar om me te verscheuren.

Maar het voelt wel zo!

Dus zit ik te hijgen op de bank, hang ik aan het aanrecht. Zit, lig, hang, sta ik. Steeds weer op nieuw. De hele tijd door. Totdat ik mezelf van vermoeidheid overgeef.
Ik heb nog steeds geen goede manier gevonden om dit om te keren. De ene keer lukt het me heel goed om het meteen uit mijn systeem te krijgen. Dan ren ik wat, scheld huil, brul, en klaar, weg is het. De andere keer suddert het dagen en dagen en dagen en ben ik er echt ziek van. Dat zijn ook de dagen, dat ik ontdek, dat ik ineens vol zit met emoties van de aanvallers. Dat de paranoia van de juf dit keer, bij mij op de stoep is gelegd en dat ik dat zonder het te weten nog heb aangepakt ook. Een onbewust cadeautje, wat zo door de lucht is gevlogen en met de brief is aangekomen. Ik hoef de mensen niet eens gezien te hebben om die cadeautjes toch binnen te krijgen. Zo scherp staan mijn antennes afgesteld.
Dan baal ik toch enorm van mijn hooggevoeligheid!

Afijn,
onze orthopedagoge heeft de juf gewezen op de afspraak, die gemaakt was over het tijdelijk thuisonderwijzen van Zoon. Daarin heeft ze ook nog even gewezen op artikel 11 sub 9 van de leerplichtwet en wat de Directeur van de Wereldschool daarover had gemeld aan haar. (het praatje-poep verhaal dat onderwijs op niveau alleen op school gegeven kon worden en thuisonderwijs standaard verboden was werd hiermee ontkracht)
De juf heeft daarop nogal geschrokken gereageerd en zou dat na de vakantie met het team overleggen. Nu de lpa nog tackelen!
Ik denk dat ik vannacht wel redelijk slaap.
'T was me het dagje wel.
De vakantie is begonnen.

En omdat ik hiermee opgegroeid ben en eigenlijk nu het liefste wegkruip in de armen van mijn vader zwijmel ik vandaag met Dimitri van Toren en  Boudewijn de Groot........mis je pap.....

De verbaasde kabouter valt nu helemaal van haar stoel

Weet u nog, dat gesprek van 17 september, waarin school van Zoon besloot mee te gaan werken en eindelijk eens de ruimte vrij te maken voor alternatieven voor het niet naar school gaan?
Weet u nog hoe de directeur en de juf zeiden dat het wellicht ook wel slim was om tijdelijk thuis te leren, zodat Zoon vrij baan kreeg voor de andere zaken die op dit moment belangrijker waren?
Weet u dat nog?

Ik ook.

Kreeg ik toch gisteren een afwijzing.
Mevrouw de lpa*, besloot dat zó een constructie, die toch echt door de leerplichtwet wordt ondersteund, verboden was. En dat onderwijs op niveau(ahum), toch echt alleen op school gegeven kon worden. Dat Zoon dus helemaal niet tijdelijk thuis mocht zijn om onderwezen te worden. En als klapper op de vuurpijl, dat Zoon dus al die tijd dat we met school afspraken hadden hij nu absoluut verzuimt.
Ik kreeg even een dejá-vu van een aantal jaren geleden waarin school ons dezelfde rotstreek flikte.

Deze verbaasde kabouter stuiterde van haar stoel toen ze dit las, werd heel erg boos en mailde toen haar advocaat. Die hier heel lakoniek op reageerde met de mededeling;
"Als de leerplichtambtenaar je uitnodigt zou ik tijdens dat gesprek verwijzen naar de zitting van 7 augustus jl. waarin een plan aan de Kinderrechter is voorgelegd, wat mede voorziet in terugleiding naar school. Dat plan is door de kinderrechter goedgekeurd en aan de Raad voor de Kinderbescherming is opgedragen om voor 11 december a.s. te rapporteren over het verloop van dat plan. Maatregelen die de leerplichtambtenaar in dit stadium eventueel zou nemen zouden dat plan doorkruisen."

Ik ben benieuwd of deze mevrouw, die bekend staat als een nogal strenge lpa (niveau inquisitie) dit accepteert. In ieder geval zal ik haar een brief doen toekomen met de opmerking van de advocaat. Mooi dat ik niet ga zitten wachten tot deze mevrouw havoc komt maken en zo alles in de war schopt wat nu eindelijk in gang is gezet. Wat denkt ze wel niet,
dat wij achterlijk zijn of zo?

En dan de juf , die zich wéér leende om de boodschap over te brengen.
Zou deze mevrouw zelf helemaal niet weten hoe de vork in de steel zit?
Je gaat het bijna geloven. Na alle ongenuanceerde en vooral domme uitlatingen, die zij al gedaan heeft.
Daar ben ik als kabouter nog wel het meest verbaasd over!

Duhussssss
Op naar het volgende gevecht dan maar weer?
Mijn spierballen worden steeds groter :-/
pfffffffffff

*leerplicht ambtenaar

Holland in de ogen van een verbaasde kabouter......



bijna af door Bibje 2013

Kent u die uitdrukking van "de verbaasde kabouter?"

Hij komt uit het boekje van Hanneke van Veen en Rob van Eeden- Hoe wordt ik een echte vrek!

Daarin leggen zij uit dat het vaak loont om eens met verbaasde ogen naar een handeling te kijken. Hier ging het om water te laten koken voordat je de macaroni erin gooit. Verspilling van energie dus! Ik pas dat principe al heel lang toe....vroeger vroeg ik mijn moeder vaak al waarom ze dingen deed zoals ze ze deed.

Dan kreeg ik zo'n antwoord als; "gewoon..." of "omdat dat zo hoort." Met andere woorden, ze dacht er verder niet bij na. Ze deed het , omdat het ooit als gebruiksaanwijzing op het pakje had gestaan. Of ,omdat haar moeder dat vroeger ook zo deed. Ze werd ook wel moe van mijn vragen, ik wou altijd van alles weten en er was gewoon niet altijd een zinnig antwoord op te geven.

Het "Wat doe je?" en "Waarom?" ligt me nog steeds op het puntje van de tong..

Ik bedoel maar, waarom maakt de overheid het de mensen zo verdomd lastig om een normaal leven te leiden. En nee ik heb het nu niet over geld!

 

Dan lees ik over een meisje die havo wil doen en dat niet mag van de leerplichtambtenaar. Ze doet nu Havo via de LOI, maar ze is nog maar 16 en dan is dat VERBODEN!!!!!!

Dat ze met de MBO geen aansluiting heeft op het conservatorium, waar ze zo graag naar toe wil, maakt de lpa geen zak uit. Dus heeft hij een proces verbaal opgemaakt.

Maar waarom is er geen school gezocht,die haar de HAVO laat volgen?

Dit is dus een vraag van de verbaasde kabouter!

 

En wat denkt u van deze;

waar een kind nu boven het hoofd hangt om, wegens absoluut verzuim(naar de tandarts/ psycholoog en ziek zijn meegeteld) ook nog eens een taakstraf te moeten gaan doen boven op het toch al niet vol te houden schoolse programma.  

Maar waarom heeft de lpa niet gedacht aan vervangende leerplicht ?

 

Of deze,

waar vanaf dag 1 het kind school niet aankan en dus minimaal op school zit, maar wel alles gewoon haalt . Nu dringend voorgesteld wordt het kind te laten opnemen, om te leren naar school te gaan. En dat voor minimaal 9 maanden lang.

Maar waarom dan voor dit kind geen thuisonderwijs onder art 5 sub a onder de paraplu van school, nu na 8 jaar wel een keer duidelijk is geworden dat schoolgang niet lukt?

Hier een hele erge verbaasde kabouter

 

U snapt wel, dat deze verbaasde kabouter nog niet eens klaar is met opnoemen waar ze verbaasd over is. Maar deze spanden toch wel de kroon de afgelopen week, dat men zover wil gaan om de levens van anderen te verwoesten "gewoon, omdat het zó hoort...."

Holland op zijn smalst.

Dat deze mensen het schaamrood nog steeds niet op de kaken staat.......

LPA's en scholen van Nederland, FOEI!

Gewoon

even iets anders door Bibje

Regenjas gezocht.
Zo eentje die lang en wijd is. Een beetje zoals mijn winterjas maar dan groot genoeg om daar overheen te doen.
En een paar mooie waterdichte laarzen.
Aangezien het budget zeer beperkt is deze winter, moet ik creatief omgaan met mijn wens.
Ja en hoe doen we dat dan weer?
Nou simpel,
je maakt de jas waterdicht en de laarzen koop je bij de super-goedkoop-winkel. Van die plastieke met blommetjes of ruitjes of wat dan ook. Die gaan vast wel een seizoen mee. Blijven de voeten in ieder geval ongeveer droog. (als de voeten niet wegzweten ;)

Ik kan mij nog een hele natte herfst herinneren
ergens halverwege de jaren 90. Ik zat toen in mijn eerste jaar als juf op de LTS in Alkmaar. En stoer als ik was, liep ik naar school vanaf het station. Dat was een 15/20 minuten lopen. Op van die mooie leren veterboots. Die echte, van zool tot schacht leren schoenen. Die tegenwoordig ook weer mode zijn(maar dan niet meer zoals toen, echt helemaal van leer)
Na een weekje wandelen en steeds weer doorweekte schoenen, lieten de zolen los. Moest ik nieuwe eronder laten zetten. Nu kan dat heel goed bij zulke schoenen, die kun je eindeloos laten maken en steeds weer zijn ze dan als nieuw. Maar na een paar keer raakte ook het bovenleer gebarsten, ik kreeg ze niet meer droog en goed ingevet. Dat was het jaar dat ik dan maar aan de dr Martens ging. (loeiduur toen nog...een beetje te vergelijken met de UGGs van nu)
Je moet toch wat....en ik was rijk genoeg nu ik een hele baan had.
Voordeel was ook dat ik nu droge voeten had. En pas toen de zolen jaren later echt weggesleten waren kocht ik nieuwe...die staan nog in de kast. Nog lang niet op....alleen vind ik er al een tijdje niks meer aan. Te zwaar, te ,log, nou ja dat dus.
Dan te bedenken dat ik die andere gewoon onder mijn minirokjes droeg, en het stond nog leuk ook.

Afijn,
wat regen al niet aan herinneringen naar boven haalt.
Compleet nutteloos, en toch leuk om te weten.
leuker nog is te weten dat ik dan mooi niet met een regenjas liep, maar met een oversized ski-jack, die hing dan op mijn knieën. Dat had ik omdat ik een scooter reed, een opgevoerde Kymco, een paarse, want roze had je toen nog niet. En op de scooter moet je wel warm en droog zitten!!!
Het was een mooi boeltje van eclectische mode, zullen we maar zeggen. Ik trok me nooit zoveel aan van de heersende modetrends. Dus waren de jongens in de klas hogelijk verbaasd over mijn hiphopjas (huhuh???) en scooter (wow juf) en tegelijkertijd verheugd over mijn korte rokjes (juf waar gaan die lange benen naar toe???) en neuspiercing ( echt stoer )
De LTS, was toch wel de leukste school waar ik les heb gegeven.
Maar net zo goed de zwaarste baan die ik ooit heb gehad,
29 lesuren in de week,
28 regulier en 1 onbetaald, want dat was sparen voor een sabbatjaar.
Daar had ik zelf voor gekozen. Dat sabbatjaar is echter nooit gekomen, na 3 jaar mocht ik dankzij fusies vertrekken. En die uren die kreeg ik mooi niet uitbetaald. Grrrr
Tis alweer bijna 20 jaar geleden.
Als ik het snel uitspreek is het niks haha
Tijd voor een muziekje ;)

Dromen over kerst

van Kras naar Zen
Bibje

Inspiratieloos,
vol hoofd maar alleen maar op het zelfde riedeltje kunnen komen,
klaag, brom, zeur, moe,
Futloos en al dagen amper geslapen.

Nat geregend wel drie keer.
Harde natte windvlagen in mijn gezicht,
slierten haar in mijn ogen. En niet eens een houtkachel in huis om me aan te warmen.

Dromen over grootse dingen
toch liever op de bank met kaarsjes aan
en dekentje en een paar kussens om in te kruipen.
winter is onderweg

Weet je waar ik eigenlijk nu heel erg zin in heb?
In kerstmis,
of nee eigenlijk in de december maand,
het vol verwachting gevoel naar de feestdagen toe.
Gister zat ik zo lekker opgekruld op de bank me af te vragen of ik niet gewoon nu al de boom op zou tuigen. Het is altijd zo gezellig met al die lichtjes.
En dan lekker aan de chocolade, in elke vorm, dampende chocolade drank, cake, koekjes. Lekker allemaal zelf gemaakt. In mijn ouderwetse oventje. Voor de tv, lekker genieten van ouderwetse zwijmelfilms en balletvoorstellingen, Of  zitten in het donker met alleen maar muziek en kaarsjes aan.
Jaaaaaaa
Nog anderhalve maand.

Zwijmelen op Zaterdag

Soms zou ik willen dat ik het nog kon, dat ik nog zo lichtvoetig over het toneel danste. Dat ik nog in mijn spitsen paste, en dat mijn lijf nog zo licht aanvoelde. Dan pak ik mijn stiften of kwasten en dans op het doek..... en droom mezelf even terug in de tijd.

Fijne zaterdag!

Herfst

van Kras naar Zen
De zomer die hier niet was
Bibje 2013

Gisteren weer een tekening gemaakt, vlak nadat ik mijn blog geschreven had. Het had me wel opgelucht, dat ik ineens begreep waarom ik me zo voelde als ik me voelde. Dus kwam er dit uit.
Ik kras nog steeds hoor, zo begin ik elke keer weer. Kriebelen en krassen en spastisch over het papier bibberen. Beetje bang om echt helemaal los te gaan lijkt wel. Bang ook dat ik mijn stiften nog verder sloop( want bij de eerdere tekeningen heb ik wat punten geplet in mijn enthousiasme) Ik heb nog even geen geld voor nieuwe.
Moet eerst nog even een paar kleren verkopen op de marktplaats ;) Kan mooi nu, nu het richting de feestdagen kruipt.

Zo anders als het ineens buiten is, niet alleen kouder maar de aarde wordt kleiner. De natuur trekt zich terug, kruipt naar binnen toe. Het uitbundige groeien is over. Het sterven is begonnen. de geur van stervend blad.....het heeft iets magisch, net als de geur van de lente .....
Toen ik nog een klein meisje was, hadden wij wilgen tussen onze tuin en die van de buren staan. De buren hadden ze helemaal rondom. Hun huis stond op de hoek, aan de steeg waar wij vaak speelden. Die geur van de stervende wilgenblaadjes kan ik nog zo ruiken. De hele steeg lag er altijd mee vol. Lange gele blaadjes. Met op die blaadjes soms van die gele gespikkelde bolletjes met zo'n wormpje erin. Die pulkte ik altijd open.
Dat was de tijd van harde winden en veel regen, ja ook toen al ;) ,en op een gegeven moment in het donker naar school lopen.
Waarom ik dit zo opschrijf?
Omdat ik pas om half 11 het licht uitdeed in de kamer.
Toen moest ik daar aan denken.
En aan dit nummer van ABBA

Thuis

van Kras naar Zen
ik had willen huilen by Bibje

Ik had er weer een rottige dag van. Van de dag daarvoor bedoel ik. Ik was moe en onrustig en niet lekker. Anxious zoals ze dat In Engeland zo mooi in 1 woord kunnen zeggen. Een dag die ik had willen afknippen. Hij is gelukkig voorbij!
Het duurde even, vroeg wakker en laat naar bed, want anxious betekent bij mij ook niet slapen. En niet slapen betekent veel te moe. En veel te moe betekent nog wel eens huilen, snikken, verdriet........gewoon van vermoeidheid. Zit ik dan op de bank zielig te wezen. Het was ook allemaal best wel veel wat er in dat ziekenhuis op me af kwam. Want nu is het niet alleen echt begonnen, nu gaat er ook het een en ander veranderen. Echt veranderen......

Tjah en dan zoek je een liedje voor deze blog en ineens weet ik weer waar ik echt over wou schrijven. En ook waarom ik gisteren zo verdrietig was en er zo doorheen zat.
Ik miste haar, en ik miste hem. Ik miste thuis.
Op dagen als eergisteren ging ik na afloop altijd even daar langs. Want daar was alles altijd gewoon zoals het hoorde te zijn. Dat was mijn ankerpunt. Daar stond de tijd ongeveer stil. Het huis was het huis waar ik in opgroeide en daar waren mijn ouders die me steunden, troosten, bemoedigden. De koppen thee die ik daar opgeslurpt heb zijn niet te tellen. De koekjes die ik daar at ook niet. De hugs en kisses, het meeleven, de knikjes en smiles. De manier waarop mijn vader altijd even zijn ogen dichtdeed, zoals een kat bijna. De "T'is  goed lieverdje, hier ben je veilig" blik.
Ik mis ze.
Op zulke momenten mis ik ze veel.
Op zulke momenten moet ik tegenwoordig meteen naar mijn huis,
en daar wacht de kat.
Met diezelfde blik, dat wel.....en vraagt Zoon om een kop thee......

Breek in de Week

Gisteren was het dan zover,
de intake!!!!
Spannend, eng, wat konden we verwachten, en zou het net zo gaan dweilen daar als hij de hele week thuis al deed?
Ik kon hem niet terug de afgelopen week, sinds hij bij pa vandaan kwam(blij, vrolijk, opgewekt) was het zeuren hier thuis. Boos, ruziemaken, vervelend wezen, Zus dwars zitten. You name it. Al dat gedrag wat hij al heel lang niet meer vertoonde.
"Was er wat gebeurd bij vader?" vroeg ik hem.
"Nee, het was leuk!" kreeg ik als antwoord.
"Zat hem iets anders dwars dan?" ik
"Neuh" Zoon
Kortom, er was geen touw aan vast te knopen. Hij zei dat er niets was en ik zag dat er iets was. Het was wel duidelijk, dat hij er dus gewoon niet over wou praten.

In de trein naar het VU deed hij een tipje van de sluier oplichten.
"Pa gelooft me niet," het kwam er zwaar teleurgesteld uit.
"Heeft hij dat gezegd dan?" vroeg ik hem.
"Nou niet met zoveel woorden, maar ....ach ik weet ook niet meer wat hij zei, maar  hij gelooft niet dat ik , je weet wel..." we zaten in de trein dus enige discretie was wel nodig.
Hier was ik al bang voor,
pa is niet zo'n prater,
en wat hij zegt komt er vaak ook nog eens via een bocht in. Een beetje een onbedoelde effectpraat. Snapt u mij nog? Dan wil hij uitleggen en doet hij zijn best om voorbeelden te geven. Maar zijn het juist die voorbeelden die twijfel doen oproepen. Waardoor je verward achterblijft en niet weet wat hij nou eigenlijk bedoelde. Het komt zelfs voor dat je gaat twijfelen aan jezelf.
Het 'ben ik nou gek' gevoel?
Tijdens het gesprek met de gender-psycholoog sprak Zoon daar dan ook ineens over. Want het wou natuurlijk helemaal niet. Dat gesprek. Hij dweilde, kon niet op de woorden komen, hing over de tafel. Ik zag Vader al zuchten, en die kan heel afkeurend zuchten hoor. Zoon nog meer wriemelen en onhandig naar woorden zoeken. En toen zei Zoon ineens "Jij gelooft me niet!"
BAM
Recht voor zijn raap.
Vader wist niet goed wat hij moest zeggen, en probeerde zich hieruit te praten.....wat het eigenlijk alleen maar erger maakte. ( hij zei dingen als dat hij het gek vond en dat was het ook! Maar als hij dat wou.....als het hem gelukkig maakte, dan was het toch oké?)
Mijn tenen kromden alweer, en ik heb maar even ondertiteld voor Zoon. Hoewel ik wel weet dat Vader dit echt meent, die heeft het er gewoon moeilijk mee. Zo heb je een Zoon en zo zit er in die Zoon een meisje verstopt. Nooit iets gemerkt, nooit gezien en dan dit.
Toen Zoon alleen verder praatte met de psycholoog  heb ik het daar over gehad met hem. Want hij ziet het echt zo, hij ziet niet aan Zoon dat....en of zoon het nu al die tijd geheim heeft gehouden of niet, hij wil bewijzen zien. En dat bewijs  is er gewoon nog niet.
Juist hiervoor was Zoon zo bang.
 Ik had dat al gemerkt aan Zoon, dat hij onzekerder was geworden. dat hij ineens niet meer wist of hij wel of niet.....Nu ik hoorde uit de mond van Vader dat hij het niet snapte, omdat hij het echt niet ziet aan hem! Nu snapte ik ook waarom Zoon was gaan twijfelen. Hij voelt het wel. Maar ja je ziet het niet zegt Vader. Dus is het niet zo.
Al die keren dat hij ooit tegen hem zei "Je bent toch geen meisje/ wijf/ mietje," is Vader dan zeker vergeten.
Dat waren namelijk de momenten, dat het meisje zich liet zien.

Over 2 weken  mag hij alleen praten en zit ik op de gang.

Peejes

Theodoor

De laatste mooie dag zeggen ze, de laatste zonnige dag...nou ja van deze week dan.
Ik heb beroerd geslapen(what's new)
Veel gedroomd(tjah)
en toen werd ik wakker gemauwd door Poezert .
Hij had bij Zoon geslapen en die werd niet wakker op zijn geroep, net zo min als dochter. En wie sleept zich dan weer uit haar warme bed?
Precies, MOI.......
Inmiddels ligt hij hier weer tussen mij en Zoon in. Schijnt de zon heftig aan de hemel en moet ik nodig in de kleren en aan het werk....nódig....het is hier weer een slagveld!!!! 4 wassen van Dochter liggen klaar (ze heeft haar kamer opgeruimd, jaha) Waar ze het vandaan heeft gehaald Joost mag het weten, ik loop eh klim altijd even een rondje door haar kamer maar zoveel als er nu in de douche ligt heb ik niet zien liggen hoor.
Ook ligt  er o-ver-al stof (ze ruimde gewoon op met de deuren wagenwijd open )
Er staat dus nog wel een druk (mid)dagje voor de boeg.
Eigenlijk heb ik daar geen zin in, maar ja, een opgefrist huis is ook wel weer wat waard. Zeker met het slechte weer op komst.

Op mijn verlanglijstje staat nog steeds een inwonende huishoudster die hier de scepter op schoonmaakgebied zwaait. Ik scharrel daar wel omheen, dat kan ik best wel.
En dan nog een extra wasmachien, zodat ik door kan blijven wassen, want ik heb er zo onzettend veel van. En dan wil ik ook een tuinman die mijn tuin eens flink onder handen neemt, het liefste voor een hele lange tijd. Mag best een wasbordje hebben, voor het uitzicht enzo......
Dat is toch wel het minste.
Vind ik wel ;)
Dream on Bibje......
Ik ga aan de slag.
baai

peejes
leuk liedje hè. ik zocht eigenlijk een ander liedje wat ik als peuter vaak zong. Van een zangeres die heel hoog zong...maar ik kan niet op de tekst komen. Laat staan de artiest, dus ging ik op zoek, en kwam ik dit tegen. Heb ik ook veel gezongen. Enjoy

Zwijmelen op Zaterdag met het Liebster Award

Deze Zwijmel Zaterdag gaan we het anders doen.
Ik ben nml genomineerd voor het "Liebster Award" door Avonturijn.
Dat houdt in dat ik haar nieuwsgierigheid bevredig door een aantal vragen te beantwoorden ;)
En dat viel nog niet mee zeg.
Zoveel mogelijkheden om te antwoorden en maar een paar antwoorden mogen geven op 1 vraag. Best pittig hoor Avonturijn!!!!
Maar het is me gelukt, en dat voor 12 uur.

Dus Enjoy..........



1. Wat is je guilty pleasure op muziekgebied ?
ABBA
Dat is zeker weten mijn guilty pleasure op muziekgebied.
In 1976 vroeg ik aan Sinterklaas hun LP , Arrival. En vanaf dat moment was de liefde nog groter dan daarvoor. Elke Sinterklaas vroeg ik een LP en alle liedjes kon ik uit mijn hoofd. Ik had een plakboek en iedereen verzamelde plaatjes voor mij van ABBA. Zo ver ging dat haha. Maar naar de ABBA film ben ik nooit geweest, en toen ik eenmaal in de pubertijd kwam ging ik mooi niet zeggen dat ik ABBA -fan was. Echt niet. ABBA was not-done!

2.Welk boek heeft het meeste indruk op je gemaakt ?
The loving spirit van Daphne du Maurier,
Haar debut roman, een van de boeken van mijn moeder. Hij staat nog steeds in de kast. Het gaat over de liefde van een jonge vrouw voor de zee, en haar zoon, die over de tijd heen getild wordt.


3. Wie of wat is je grootste inspiratie ?
Er zijn zoveel mensen die mij hebben geïnspireerd. En er zijn zoveel momenten waarop ik geïnspireerd raak. Neem nu de hele vroege morgen, zo net voordat de wereld wakker wordt. Dan is alles nog stil, ruikt alles nog puur, slapen de meeste mensen nog. Dan smelt ik samen met alles wat is. Dan is alles mogelijk.
De mens die mij het meeste heeft geïnspireerd is mijn opoe. Ik kom uit twee lange lijnen van sterke vrouwen. Van beide zijden dus. Maar de kant van mijn vader zat tot aan de top gevuld met liefde. Sterk en zacht. En in haar kwam dat allemaal samen. Zoveel meegemaakt, zo een hard leven gehad, en toch zo zacht geweest. Zo lief, zo warm, zo vol compassie. Ja als mens is zij mijn grootste voorbeeld.

4. Wat is je grootste trots in het leven ?
Dat ik een klein beetje op haar lijk......




5.Op welk zelfgemaakt item ben je het meest trots ?
Op het schilderij dat ik gemaakt heb vlak na de dood van mijn vader. Het zit zo vol met liefde terwijl ik zo ongelooflijk verdrietig was. Ik hoef er maar naar te kijken en ik voel de troost eruit stromen.


6. Is er iets wat je al heel lang wilt doen, maar er nog altijd niet van is gekomen ?
Er is wel meer wat ik wil doen en wat er nog steeds niet van is gekomen. Zoals op wintersport gaan met de kinderen, kerst in de sneeuw vieren, naar Parijs en dan door de stad dwalen. Kunstzinnige therapie studeren, een atelier voor mezelf zoeken. Ooit nog eens naar Canada/VS gaan, om de weidse uitzichten te bewonderen die we hier niet kennen. De "Grand Tour" doen door Europa.
Een geweldig mooi kunstwerk maken en tentoonstellen.
enz enz enz

7.Waarvan geniet jij het meest ?
Van chocolade eten hahaaaa. En van schilderen, en van door het gras banjeren op blote voeten en van briesjes op mijn huid voelen in de warme zomerzon. Ik geniet ook van het gevoel wat je hebt als je in het water zwemt en je dan zo heerlijk vrij voelen. Maar meest van alles wel van de blik van Zoon en Dochter als ze me vol "ik hou van jou's" aankijken.


8. Kies zelf een guilty pleasure die je met ons wilt delen.
Ik had het al genoemd....Chocolade eten, in elke vorm, veel, vaak, totdat ik er helemaal klaar mee ben(en mijn kleding het niet meer aan kan ;)

9. Van welk seizoen hou je het meest ?
Ik hou van elk seizoen op zich, als het maar niet zo koud was in de herfst, winter, lente en zomer. Ik heb zo'n hekel aan kou. En ik heb het ook altijd koud! Ook dat nog :(

10.Hou je het meest van de ochtend, de middag of de avond ?
Eigenlijk vind ik de vroege morgen het fijnste, maar ook de avond, zo vlak voor het slapen gaan heeft zo zijn charmes. Dan is er diezelfde rust...


11. Wat is je lievelingskostje ?
pffffff had je me dat 20 jaar geleden gevraagd had ik chiliconcarne gezegd, maar inmiddels heb ik geen lievelingskostjes meer. Ik eet....van alles. Als het maar lekker is. En als er maar tomaat in verwerkt zit, dat nog steeds. Alhoewel, de pompoensoep doet het momenteel ook erg goed, ja lekker, met crackers geitenkaas. mhmhmhm

en dan nu ABBAaaaaaaaaaaaaa Fijne zaterdag!

In the name of love

Er zijn zo van die dingen in je leven waar je niet echt trots op bent. Waar je je voor schaamt en wat je liever niet wil dat iedereen dat zomaar weet van je. Je weet wel, van die neus-peuter-op-eet-momenten. Dan val je ineens door de mand.
Heb je van jezelf een mooi portret geschilderd , blijkt dat toch nèt even anders te zijn. En eigenlijk, als je je zelf dan in de spiegel bekijkt, schaam je je voor dat nèt even anders. Terwijl er niets is om je voor te schamen, dingen zijn nou eenmaal zoals ze zijn.
En niet alleen bij jou.

Zo ga ik dus echt nooit naar een reünie,
echt hoor, ik zou me daar dood schamen.
Van al mijn mooie plannen is niks uitgekomen en als je me nu ziet, bleek van vermoeidheid en niet gelukkig zijn, zie je niet bepaald iemand die succesvol is. Erger nog, als ik naar mezelf kijk, zie ik een mislukte vrouw. Niet in staat om haar leven vorm te geven op een manier die haar echt gelukkig maakt. En dan ook nog eens met problemen waar mensen hun hoofd bij schudden.
Als ik dan kijk naar mijn leeftijdsgenoten, die het allemaal voor elkaar hebben. Leuke man, grote auto, stel leuke kids die het op alle fronten goed doen, zelfs als het etiketkindjes zijn, eigen huis, 2x op een jaar op vakantie, alle twee een baan, kindjes succesvol op de opvang, familie, dromen die waar gemaakt worden, vriendenkring.........en dan kijk ik dus niet alleen naar hun facebookstatus hè. Ik weet dat ook zij hun issues hebben, echt wel. Zo is het leven nu eenmaal.
Toch...
Als ik dan zie hoe zij met die issues dealen kunnen.
Een beetje het bn-ers gevoel krijg ik daarbij. Retraite hier, meditatieklasjes daar, welness arrangement, romantische stedentripjes of shopdagjes, spirituele workshops. Lekker uitgaan met vriendinnen. Kortom het goede leven vieren.
Zou ik ook best willen.
Best wel.
Soms.
Ja.

Gelukkig kan ik wel zeggen dat ik een succes ben in volhouden en dapper zijn, en stoer zijn.
Dat ik een succes ben ik kritisch denken, de dingen doorzien, op een rijtje zetten, en daarmee mensen te confronteren die niet zulke eerbare doelen hebben.
Ook ben ik een succes in het beschermen van mijn kroost.
En als ik mijn kinderen echt durf te geloven ben ik ook een groot succes in liefdevol ouderschap.(en ben ik ook nog eens "to beautifull to be true", volgens Zoon , hoewel ik daar zo mijn twijfels bij heb haha)
En dat alles "in the name of love".....
Eigenlijk zijn dit best wel dingen waar ik vet trots op kan zijn, niet waar?
Ja, dacht ik ook.
Ik voel me gelijk geen mislukkeling meer ;)



Enjoy today!

een liedje

Vandaag alleen een liedje,
de woorden zijn me aan het ontglippen......ze zijn er even niet.

Bleu skies

van Kras naar Zen by Bibje

Het is alweer woensdag,
jeetje wat gaat het toch snel.
En heb ik al wat gedaan?
Nou minimaal hoor, ik zit echt in de slow-modus.
In de lui-modus, de traag-modus, de geen zin-modus.
En kan het me wat schelen?
Nou ja eigenlijk wel, want ik verveel me kapot als ik niks zit te doen.( en tegelijkertijd baal dat ik nog zoveel te doen heb...lekkere tegenstelling toch weer) Ik loop met de ziel onder mijn arm nadat ik de afwas/stofzuig/was enzo gedaan heb. Ik ben te moe voor grote klussen die ik zo graag aan zou pakken. Maar ja, dan kom ik halverwege en ben ik weer dagen van de rel(stofzooi longproblemen) Ik denk dat ik toch maar die speciale mondkapjes moet aanschaffen. Tis een idee.

Verder
ja verder ja...
wordt inmiddels alweer een paar dagen keurig door de weervrouw/meneer vertelt dat we sluierbewolking krijgen wat in feite gewoon vliegtuigsmok is, wat over onze hoofden uit gesproeid wordt. Waardoor de zonnige dagen hier echt nog steeds op 1 hand te tellen zijn sinds de mooi weer periode weer begonnen is. En de lucht dus prachtig wit is elke dag, geen wolkje te bekennen hoor alleen die witte waas. Of verschillende weertypes door elkaar heen.
Ik kan zo verlangen naar echte blauwe luchten met echte wolken die daarin drijven. Je weet wel, die wolken die je met aardrijkskunde leerde en heel af en toe nog eens voorbij ziet schuiven. Inmiddels is daar en heel arsenaal aan nieuwe soorten bij gekomen, die leer je nu via Helga van Leur. Waarbij ze eigenlijk hoort te vertellen dat dit geen natuurlijke wolken en al helemaal geen sluierbewolking, maar vliegtuigsmok is. Ik denk dat ze met dit lesje van een paar dagen terug ons alvast voorbereidde op de dagen dat er weer flink gesproeid gaat worden. Tegenwoordig zie je nml die mooie doorzichtige wolkjes op de kaart verschijnen, sinds een aantal mensen de KNMI overspoelen met vliegtuigstreepfoto's......

Dat was vanmorgen...inmiddels
(bijna 12 uur)is de lucht mooi wit.

Er wordt dan wat vaag gedaan over bijzondere luchten tijdens zonsondergangen en sluiers en mooie kleuren enzo.  Het is goed hoor, wees gerust.....
Maar het kan gewoon niet goed zijn, ook niet als het is om de global-warming tegen te houden! Want wolken houden de warmte juist in de atmosfeer en creëren een omgekeerd effect. De aarde kan niet meer afkoelen. Iets wat je juist nu alweer een hele tijd ziet gebeuren, niet waar?
Ik volg dit al een hele tijd,
al sinds mijn kinderen peutertjes-klein waren.
En het sproeien lijkt alleen maar erger te worden.
Wat ik best verontrustend vind, want nu de zure regen is afgedaan als voorbij, lijkt het wel of nauwelijks iemand van enig gewicht  zich nog zorgen maakt om wat uit de lucht komt vallen......


Straks komt er een tijd dat de blauwe luchten alleen nog in sprookjes voorkomen. Iets wat niet echt is. Een legende van misschien lang lang geleden , in een ver-ver-weg-land....
Ik voeg vandaag naast een muziekje dan ook een korte docu.
En de link naar een petitie: http://chemtrails.petities.nl/