Zwijmelen op Za- eeeeh Zondag

Goeeeed
Het is dus echt zondag,
en ik was het he-le-maal vergeten.
Stond vanmorgen nietsvermoedend op, deed mijn ding, en toen was het zomaar donker en avond en was de dag bijna voorbij. Kijk ik net op mijn facebook, zie ik zaterdag staan.... begint het me te dagen....zaterdag, wat was er ook alweer met zaterdag....
OJAAAAAAAA
de ZaterdagZwijmel natuurlijk.
Hoe kan ik dat nou vergeten?
Ik heb gisteren wel een post geplaatst hoor maar dan niet als zaterdagzwijmel. Gewoon glad vergeten.  Nooit meer aan gedacht. En net toen het me begon te dagen dacht ik dus dat het Zaterdag was. En dat ik nog wel even tijd had. Het is immers nog maar 6 uur. 
Dus niet, ik ben te laat, gewoon heel erg te laat, vet te laat, vreselijk te laat.
Zondag Zwijmelen dan maar?
Komt'ie hoor!!!!
Fijne avond allemaal.

Dochter heeft deze uitgekozen....

Enjoy

Dit was gisteren :)

Ik luister, in stilte en in het half duister, met de kerstlichtjes gedrapeerd over piano en spiegel en vensterbank. Ik zit alleen, en zit te genieten. Vandaag kreeg ik op mijn tijdlijn zomaar een liedje van een meisjesmuziekmaakster dat me ontroerde, zo lief, zo teer, zo ingetogen zong ze deze cover. En dus dacht ik(want het was ook nog eens een kerstliedje) die doe ik vandaag in mijn blogje.
Terwijl ik zo zocht vond ik echter een ander nummer van haar.
En nu zit ik helemaal in vervoering.
ZUCHT
De emotie in de cello en de violen...
Zooooo mooi
Ik draai hem steeds weer....
Het is ook zo'n rare dag vandaag. Vanmorgen hebben we nog samen ontbijt gedaan, heel uitgebreid, en daarna ging ieder zijn weg. Ik ben wat gaan gruttelen en de kids gingen naar hun kamer. Buiten scheen een stralende zon en kerst was heel ver weg. Raar toch hoe leeg zo'n dag eigenlijk is. Een hele dag voor me, met alleen het diner als afspraak. Ik zag mensen aankomen rijden in super nette kleding, hakjes en pakjes. En ik zat in mijn pyjama. Onopgemaakt, haar op een knoedeltje, geitenwollen sokken aan.
Had ik gisteren nog op mijn elfendertigst boodschappen gedaan tussen de zenuwachtige massa. Ik had me voorgenomen om mijn lijstje RUSTIG af te werken, dan naar de kassa te gaan en daarna naar huis. Buiten was het goddelijk weer, dus ik fietste ook al op mijn langzaamst er heen en later weer terug. Zo lang mogelijk genieten van het zonlicht :)
In de winkel leek het net of de tijd stil stond in mij. Terwijl om me heen mensen alle kanten op flitsten als kippen zonder kop stond ik stil. Dat is ook een rare belevenis hoor. Je gaat je dan ineens afvragen waar we toch mee bezig zijn. Ik zag mensen met verwilderde gezichten van de ene schap naar de andere hollen. Dikke rode konen van de stress. mannen en vrouwen die kibbelden met elkaar, omdat dat ene ingrediënt uitverkocht was. Vallende potten. Duizenden stukjes glas. Alles kwam vertraagt langs.....Kassamedewerkers die in net pak zenuwachtig de lange rij afwerkten. Zelfs een rij voor de zelfbedieningskassa. En dan zijn wij nog niet eens van die gekke Amerikanen, die al weken rijendik voor de shoppingmalls staan te duwen en trekken om kado's te kopen. Als je even stil staat besef je ineens hoe raar dat dit allemaal is ;)

Agnes Claase Blaset- ochtendgloren achter de dijk (Den Helder)

 Inmiddels is het al tweede kerstdag, en ook nu schijnt de zon weer vol op. Héérlijk!!! Ik doe straks mijn wandel-outfit aan(oftewel niet al te netjes!) en ik ga slenterend naar de winkel om nog wat losse eindjes te kopen. Volgend jaar ben ik van plan om een voorraadkast aan te leggen. Eentje die de hele winter mee kan, waardoor ik dus niet zo hoef te shoppen buiten de deur. Ik ben gisteren alvast begonnen met de sperzieboontjes die ik teveel had. Je kon ze dit keer mooi niet los kopen, en dus heb ik nu twee potjes, voor later. Vandaag ga ik ook de wortels verwerken, in een lekkere wortelsoep, en wat over is gaat in een voormalige honingpot. Streven is dat het zoveel mogelijk zonder elektriciteit kan. Voor het geval de vriezer uitvalt enzo....
Dat is dus mijn eerste goede voornemen!
De rest volgt later vanzelf wel.
Fijne dag allemaal, en O geniet van het prachtige lied!!!!!!!

dinsdahag

Wiebeltjes gaf mij een award.
Een Sunshine award.
Ik breng het zonnetje in uw huiskamer zal ik maar zeggen!
Waar ik haar vandaan haal weet ik eigenlijk ook niet, want hier waait het. Nu alweer voor de 5e dag op een rij. Windjewapperwoeiwaai...geef het een draai. Ik heb er een pest hekel aan dit jaar. Ik wil stilte, zachte briesjes, vrieskou, zonnetje, zacht neerdwarrelende vlokjes, dat soort dingen. Maar nee, we hebben snijdende, wapperende vlagen die ons om de oren gieren. Waar je wangen glad naar achteren worden getrokken en je ogen van de weeromstuit gaan huilen, dikke tranen die dan biggelen en meteen richting je oren waaien. ZUCHT
Feitje 1 : Ik haat harde wind!
Zó dat is er uit.
Feit 2 : Ik ben eigenlijk wel klaar met kerst 2014
Zo dat is er óók uit.
Feit 3 : Ik heb helemaal geen zin om nu iets kunstigs over mezelf te schrijven.
Ik had het nog wel zo beloofd ;)
Feit 4 : Ik heb geen feestkleren dit jaar, en morgen als we gaat shoppen ga ik ook niks feestigs voor mezelf kopen. Ik koop iets lekker warms, iets wat windbestendig is!
Feit 5 : Ik hou enorm van chocola, chocolade cake(home-made) en chocolade kwark!! Gewoon , omdat dat het lekker is!
Mijn lijf houdt er ook van ;)
Feit 6 : Ik hou van katjes, wij hebben een Theodoor. Een mooie donkere cyperse kater!
Feit 7 : Iedere avond sleep ik een hele  tas met spullen mee naar boven. Hierin zitten boek, dagboek, pennen, telefoon, zakdoekjes, portemonnee, lippen-balsem en zalfjes. En wat te eten en te drinken. Je weet maar nooit wat je nodig hebt als je in het holst van de nacht wakker wordt!

Zo, nu weet u weer een beetje meer van mij!
Ik geef deze award niet door, maar het staat u alle vrij ervan gebruik te maken :)
Ik ga lekker géén kerstliedje doen nu de zon op mijn tafel schijnt en ik me even in de lente waan.....Ik ben even tegendraads vandaag.
Kings of Leon......enjoy!!!!!

Suffe Zondag

We denken de sneeuw er maar even bij dit jaar :) Foto van Nico Bredeveld- Huisduinen, uitzicht op de Lange Jaap

Grijs is het buiten, jekkiedrekkie grijs.
Stom, strontvervelend grijs. En ik baal best wel, gewoon ....
Omdat ik maar niet tot actie kom en nog steeds op mijn slaapkamer zit. Achter de pc een beetje te werken en te lummelen en te kletsen. Terwijl ik eigenlijk de kerstboom op wou tuigen en dan hop naar buiten frisse neus halen , ook al drup, drup, drupt mijn neus alweer flink en schraap, schraap, schraapt mijn keel weer.
Kan me ook niet schelen, ik wil daar nu even niet aan denken. Ik wil dat heerlijke gevoel van kerst terug, ja dat wil ik! Ik ben mijn kerstgevoel he-le-maal kwijt. Potsjandorie. Ik snap er niks van....echt. Ik ben maanden in de ban van gezellig, knus, warm, vriendelijk kerstmis geweest en nu...nu...foetsie.
Ik zwierf vannacht door mijn huis en ik had echt zoiets van, sjaaaahhhhhh
Wat nou kerstmis!
We hebben geen plannen, we hebben amper versiering, we weten nog even niks en we hebben ook al geen dis in gedachten. Zoon wil turkey, Dochter rollade, en dat is alles waar we op komen. De turkey wordt wel een neppert, want voor drie is het wel een beetje groot...dus een chicken, stuffed? De rollade wordt een kleintje en dan ga ik nog maar even wat verzinnen hoor. Salade , ijs na, soepje vooraf? Nou dan nog wat borrelhapjes voor bij de fris. Een gezellige film en een wandeling door de regen en harde wind.
Nou klaar.
Ik ga een kerstliedje opzetten.....
Je moet wat.
Fijne Zondag :)

Zwijmelen op Zaterdag

it's begining to look a lot like christmas
everywhere I gooooo

Jawel, ik heb weer een stukje gedaan hoor. Ik heb lampjes neergelegd.
Nu denkt u allen misschien wel; is dat alles (oehoehoehoe)
Ja dat is wel mooi een heleboel dus. Kijk maar eens........

Lampjes voor het raam neergelegd

lampjes op de oude piano

nog even van de andere kant, met alle toetsen.

 Gisteren ben ik ook nog naar de KUNSTHAL45 geweest hier in de stad. Ik had afgesproken met kunst-vriendin om een stukje te gaan wandelen op weg naar de hal en dan iets te drinken. Nu was het weer niet echt joepie(regen) maar de wandeling was heerlijk! En de tentoonstelling een verrassing! Er hing lag en stond mooi werk, inspirerend werk. Daarom dus ook nog wat foto's daarvan.

Jack Prins-Universum 2011  gemaakt van oude etsplaten. Ik vond dit werk mooi door zijn fragiliteit. Daar hou ik van. De oude ets-inkt zag je nog op de stukjes metaal. De foto is helaas een beetje onscherp....

Regula Maria Muller- wolk Gemaakt van papier glas en wol. Het hing aan het plafond. Stukjes gehaakt werk, gevilt werk en dan om glazen bellen heen. Teer, licht, feeëriek!

Elsbeth Cochius en Hedy Hempe- Superstar Vlecht en knoopwerk van takken. Het is als een spiraal wat naar het midden toe beweegt en daar samenkomt. Al net zo teer in het lijnenspel, en er zit beweging in. je blik wordt naar het midden geleid als het ware.

Toen ik daar zo liep kreeg ik de kriebels weer. Ik moet nodig echt aan de slag, en het wordt tijd dat ik ook eens ruimtelijk ga werken. Het broeit al een hele tijd in mijn hoofd dat ik iets met land-art wil doen. Dus de natuur gebruiken en vormen om een kunststukje te maken. Tot nog toe zit het in mijn hoofd en bekijk ik voorbeelden van kunstenaars die dit ook gedaan hebben. Ik heb me er wel in het klein aan gewaagd dat wel. Toen ik op het strand me zat te vervelen en in de tuin thuis ;)

schelpen-mandala

 Natuurlijk bestaat deze mandala alleen nog op de foto, de zee nam het weer mee........

van GROOT naar klein

 En deze stenen zijn ook niet meer op hun plek, ze liggen nu her en der door mijn tuin. Recycle kunst zeg maar haha.

De zee nam mee :)

Deze stapel hebben we ritueel teruggesmeten in de zee, omdat we boos en verdrietig waren dat de pappa van de kinderen overzee was gaan wonen. Het was een stukje loslaten en accepteren.......

Herinneringsstapeltje voor jou mam.....

En ook dit stapeltje is er niet meer, ik heb hem uitgelegd als rand rondom het gras. Het stapeltje werd door Zoon steeds omgegooid, omdat hij zo boos en enorm verdrietig was dat nu ook oma de reis naar de hemel had aangevangen......
Dit wil ik dus meer gaan doen maar dan iets duurzamer graag. En windproof, want anders ligt het als nog om. Of misschien moet ik die wind juist wel gaan gebruiken in mijn voordeel. Dat kan ook nog. Heb ik iets om over te bomen, want hoe ik het ook wend of keer, ik kom niet erg in de kerstsfeer( en dat rijmt haha)
Toch plaats ik wel een kerstliedje, en nu maar hopen dat ik snel het echte kerstgevoel krijg.
Aan mijn lichtjes kan het niet liggen!

Fijn weekend!

Smile

Bibje bij de bushalte :)

Het regent buiten, nu wat erger dan daarstraks toen ik nog vol frisse moed op weg naar de winkel toog in de stad. Omdat ik me een beetje grieperig voel ging ik met de bus, even de krachten sparen. Het zonnetje kwam er zowaar nog ongeveer bij.

Dan sta je daar,

auto's die voorbij komen, en wandelaars en fietsers en ik was zo opgewekt dat ik stralend stond te wezen. Ik had namelijk net een dikke knuf gehad van mijn Zoon en ik had het vooruitzicht op lekkere broodjes in mijn gedachten. Dus de eerste de beste meneer op de fiets kreeg van mij een vrolijk hallo en mijn allerliefste glimlach. Hij groette vriendelijk terug, beetje verbaasd dat wel. Ik voelde mij nog beter dan daarvoor. Bedacht me dat ik iedereen gedag ging zeggen. Een beetje zoals ik een paar jaar geleden voorgenomen had.(en wat inmiddels toch alweer een beetje ingezakt is)

Je kent dat wel, dan sta je daar zo helemaal tevreden met jezelf(grote glimlach om de mond en super blij) en toen kwam de meneer terug fietsen. Of ik hem soms kende...Dat vroeg hij zich af , want hij was ooit leraar en dansleraar en nu oud en misschien was ik wel een van zijn leerlingen geweest, maar ja dat weet hij allemaal ook niet meer. Het waren er zó veel. Dus ik zeg "Nee hoor, ik wou u gewoon gedag zeggen. Dat doe ik altijd."

Hij keek weer verrast en ging lachend en groetend weer op weg. Dus mijn lach was nog groter geworden en ik voelde me nog tevredener met mezelf.  Zo stond ik te glimmen in het bushokje. Komt dezelfde meneer toch nog een keer terug. Dat het zo bijzonder is dat ik zomaar , zonder dat ik hem ken, gedag zeg. "Dat gebeurt haast nooit meer!" Riep hij uit. En dat vond hij zó fijn. Zijn hele dag was goed gemaakt!

Nou Meneer de mijne ook hoor!!!!

Ik ben met de aura van super blij en weltevreden naar de stad gereden in de bus. Bestelde de lekkere broodjes bij de V&D, ontdekte tot mijn schrik dat mijn pasje nog in de portemonnee van Dochter zat. Van mijn andere pas wist ik pardoes de pincode niet meer. Waarop ik al mijn losgeld bij elkaar zocht, en toen zei dat er dan maar een broodje af moest(na de korting die ik nog kreeg)

En toen kwam mijn reddende engel.

De Knul/man achter de kookpotten kwam aanrennen en trok zijn pasje. "Ik krijg het nog wel terug een keer," zei hij met een grijns en ik mocht  alles meenemen.  De blij en zeer tevreden en heel erg dankbaar kwamen gelijk terug! WOW wat een dag!

Ik moet alsnog boodschappen doen, als Dochter van school thuis komt. Maar who cares!
Ik ben blij!

Nog steeds geen kerstliedjes hier, maar wel eentje die mijn blije gevoel weerspiegelt. Ik doe alleen niet meer aan tappen ;)

Fijne dag verder!

Waar zal ik hem eens zetten.....

Ik zit me te beramen op hoe ik de kerstversieringen wil. Eigenlijk wil ik simpel, eenvoudig, mooi maar niet teveel gedoe. Maar ja, dan de pubers,
die willen kerstboom in vol ornaat, en slingers en toeters en bellen. Hoe meer hoe beter.
En had ik vorig jaar nog een goede plek voor de boom is dat nu toch anders. Want de een wil hem achter in de kamer(dat is dus 7 meter van de bank verwijderd) en de ander wil hem naast zich in het hoekje(dat is dus opgeproffeld naast de tafel).
En ik?
Ik wil naast de boom kunnen zitten of in ieder geval in het lichtschijnsel ervan vertoeven.
Dat gedoe ook,
dat heb je er nou van als je iedere keer met je meubels loopt te slepen.

mijn opa in de stoel naast onze kerstboom in het oude huisje

Nee dan mijn ouders.
Daar stond 39  jaar lang alles ongeveer hetzelfde. Er werd wel gewisseld hoor, van voor naar achter en weer terug. Maar de kerstboom had een vaste plek.Ze wisselden wel weer veel van meubels zelf, alle stijlen hebben we wel gehad ;)  Ik weet nog dat toen ik puber was de kerstboom bij de bank stond, naast de schoorsteen. Dat later mijn vader de schoorsteen weghaalde de boom dáár zijn plekje kreeg. Tot aan het einde aan toe.
Dat is mij niet gelukt, er is nog geen jaar geweest dat ik de boom , in welk huis dan ook, op dezelfde plek had staan als het jaar daarvoor. Ik had de meubels ook nooit op dezelfde plek staan trouwens. Nee.
Ik ben wat dat betreft net mijn oma.
Er is nog geen huis geweest wat mij zo paste, dat ik er ontspannen en geheel naar alle tevredenheid in woonde. Altijd sleep ik met de meubels, en op een gegeven moment ben ik dat gesleep zo ontzettend zat dat ik weg wil. Naar een ander huis....wat dan ook weer niet past. Want die pech heb ik steeds. De woningen die hier te huur zijn in mijn budget,,,  uh nou ja die zijn dus niet geheel mijn ding. En, omdat het huurwoningen zijn en ik ook dat rusteloze gevoel heb van ik wil hier weg, is het niet slim om te verbouwen van binnen. Trouwens, wat zeg ik, dat kan ik niet eens.

Dusssss
Heb ik een wenslijstje;
Ik wil zó graag een kamer ensuite, met twee kasten aan de zijkant en schuifdeuren in het midden. En ik wil een houtkachel, zo'n tegelkachel. En ik wil dat er minder staat, maar dat wat staat groot genoeg is om languit op of aan te kunnen zitten. En ik wil openslaande deuren naar de tuin, Ja dat wil ik!!! 
Ehèn ooit zal ik dat hebben!
Maar nu eerst een plek voor de kerstboom.
Ik denk dat ik hem maar op de kast zet...
goh...nou daar stond ie twee jaar geleden ook al. Toch nog op een zelfde plekje ;)


~Enjoy~

Zwijmelen op Zaterdag; weekoverzicht

"storm aan zee" foto van Eric van der Sluis

De week voor de week voor de vakantie, de week vol windjewaai.
De week dat ik het even allemaal niet meer wou hoor.
Die week dat ik in de kleren moest maar het liefste in mijn holletje ging zitten, lekker knus en lekker warm. Maar ja zo'n week was het dan weer niet.
De week waarin ouderavond, doktersbezoek en dikke vette storm was.
De week dat het koud was en winderig, nat en de week van de week na volle maan ;)
Daar kan ik niet zo goed tegen, tegen zo'n week met volle maan.
De week waarin ik meermaals nat regende.
De week waarin Zoon een deel van zijn teennagel moest gaan missen en daarbij zo aan de praat raakte van de zenuwen, dat de dokter steeds moest lachen en zijn dag helemaal goedgemaakt was.
De week waarin ik een oud-collega trof, die nu de leraar van dochter is. Die haar zo apart vond. Maar ja wat wil je ook, ik ben haar moeder. En de aparte, die veranderen de wereld, zei hij zo mooi.
De week waarin dochter vriendin ongezouten heeft gezegd, dat ze op moest houden met het rondstrooien van verhalen over haar. En de week dus waarin ze niet meer naast elkaar zitten in de klas.
De week waarin ik broer zag, ik had hem gemist!
De week dat we eigenlijk naar E zouden maar de dikke storm hield ons tegen.
De week waarin ik pardoes uit het kerstgevoel viel.
De week van de stoere ballads van Zoon, de laatste krijgt u nog tegoed.
Want voor ons ligt de week voor de vakantie.
De week dat we nog eventjes flink eraan moeten trekken, en nog vroeg op moeten staan.
De week voor de week, dat we twee weken mogen uitslapen.
Die week dus haha
En dan is het kerstmis en oud en nieuw, dan komen de verjaardagen en dan wordt het bijna lente.....
valt best mee toch als ik het zo opschrijf?
Het jaar is bijna voorbij, en Dochter en ik zaten ons vanmorgen te verbazen hoe bizar snel het eigenlijk allemaal gegaan was. Ik ben dus niet de enige die dat zo ervaart.
Eigenlijk dus een niks bijzonders week.
Een ik heb niet zoveel te vertellen week dus heb ik het hier maar over.
Zo'n week.
En weet je waar ik nou echt zin in heb?
In een echt witte kerst. Dan lijkt het nog ergens op dit jaar.
Dan zet ik de boom op okeeee,
Dan kom ik vast ook wat meer in de stemming....

Maar nu nog even niet.
Het is bijna een jaar geleden dat we de laatste rechtszaak hadden en die uiteindelijk wonnen. En gedurende die tijd werd ik bijna dagelijks keihard geconfronteerd met Five Finger Death Punch. Het was toen zijn lijflied zeg maar, waarin hij troost en kracht vond. Zó dankbaar dat we dat achter de rug hebben. Zó ontzettend dankbaar!

~I could never be what you want me to~

Kan nog wel even voordat ik overga op de kerstliedjes ;)
Fijn weekend!

Ballad 2 op woensdag

Dat was vorig jaar in huize Bib

Het is alweer woensdag en het stormt al de hele avond/nacht. Harde wind,nu erger dan eerder op de avond toen ik naar school moest voor dochter. Ouderavond, praten en aanhoren. En ze wou zelf niet mee. Moest ik alleen, bah bah.
Gelukkig gingen de gesprekken oké hoor, ik kwam zelfs nog een oud-collega tegen(dikke knuffel) en Dochter? Die valt op, omdat ze anders is. Omdat ze iets wijs heeft. Maar ja, toch heb ik maar duidelijk aangegeven dat ze niet aan haar trekken komt op school. Dat ze zit te verpieteren en dat ze begint te onderpresteren en er geen zin meer in heeft. Dat ze vorig jaar nog al haar energie er in gestoken heeft en dat ze nu moe is, en weer steeds vaker migraine heeft en dan voor jaffa op bed of bank ligt. Dat ze uiteindelijk uitgeput in slaap valt en zich ook steeds vaker weer verslaapt.
Ik zie het ook aan de rotzooi in haar kamertje, de chaos neemt weer de overhand. En dat ze steeds inactiever wordt. Haar blog heeft ze al heel lang niet meer bezocht en haar vlogs worden ook al lang niet meer opgenomen. Al wat ze doet is lezen, en schrijven. En huiswerk maken. veeeeeeel huiswerk maken.
Als je dan hoort dat op school structureel docenten onderbevoegd zijn, niet 1 of 2 maar hele secties. Dat een hb afdeling hun dus gewoon boven de pet gaat. Dat leerlingen achter lopen in basisstof, en dat de docenten die nog wel goed werk doen(de oude rotten in het vak meestal) zich een slag in de rondte werken om hun klassen weer op niveau te krijgen. Dan is dit niet zo raar.
Ik doe even een zucht,
want ik heb met de leerkrachten die ik sprak wel afspraken gemaakt en daarmee kan ze wel een stukje verder. Krijgt ze even wat extra aandacht, positieve aandacht. Gewoon even gezien worden. Nog even, voordat ze de overstap maakt naar een school waar kunstzinnig onderwijs wat hoger in het vaandel staat. Want dat is wat ze mist, heel erg! En wat ze wel nodig heeft.
Het is een rare december,
de eerste waarin ik het gevoel van kerst in de maand zelf ineens kwijt ben, terwijl ik in augustus al kerstfilms keek. Dochter had dat ook al, en daarom hebben we afgesproken de boom op kerstavond op te tuigen. Ik vind het prima, staat dat ding daar tenminste niet te stofnesten ;)
Kerstmis 2014
Het wordt een heel nieuwe ervaring!

Dan nu ballad 2 van de playlist van Zoon.
Let vooral ook even op de gitaarsolo. Ooit wil hij dit ook kunnen spelen! :)

Maandag ballad 1 dag

foto van kees de Bos- bij het donkere duinen bos in de sneeuw

We hebben een paar moeilijke dagen achter de rug. Het is weer december, en de feestdagen zijn weer in het zicht. Op de een of andere manier voelen we in deze maand alle drie hoe stil het om ons heen is geworden. Helemaal nu dit jaar opa en oma van vaders kant hebben aangegeven geen kerst te willen vieren met hun vader en hun vader er eigenlijk ook geen zin in heeft. Dat was even een domper. Een flinke domper. Vooral voor Zoon. Dus werd het opa-nummer weer van stal gehaald en veel gedraaid en kwamen de tranen en de boosheid van machteloosheid weer.
Ik wou dat ik zijn pijn weg kon halen, en zijn vreugde terug brengen. Ik wou dat ik die toverfee was, die het licht in zijn hart kon laten schijnen.
In plaats daarvan heb ik hem de reacties op de zaterdag zwijmel voor gelezen. Hij begon te glanzen bij al die positieve woorden. Dank jullie wel dus!!!!!! Dat was de opsteker die hij nodig had :)
Hij wist meteen nog veel meer voorbeelden te geven van ballads en zo komt het dat ik deze week, de week van de ballad van Zoon doop.
Om te beginnen met Skillet's Don't say goodbye. Het nummer wat hij kapot draaide na mijn vaders dood. Zijn all time favorite, zijn verdriet-lied, zijn los-laatlied. En aangezien het weer ook om te janken is op dit moment brul ik net zo hard mee. Door hagel en regen in weer en wind....don't say goodbye.....
We maken er een goede week van, vol heart-wrenging ballads, zoals Zoon grijnzend zei tegen mij. "Dit soort muziek is mooi en doet toch pijn, is dat nou niet raar?" Vroeg hij me.....
Het is net als het leven, een en al tegenstrijdigheid.  En toch past alles zo naadloos in elkaar.


En dan ga ik morgen alle zaterdagzwijmels uitgebreid lezen/luisteren hoor....ik was er nog niet echt aan toe gekomen :)

Zwijmelen op Zaterdag

Hij stuurde me het linkje via de facebook, met de vraag wat ik ervan vond. Toen ik het niet snel genoeg draaide kwam hij naar beneden en zaten we samen te luisteren. Na alle snoeiharde en gitaar-snerende nummers was dit wel even wat anders zeg. Van zijn favo band een prachtig zacht nummer. Zichtbaar geroerd zat hij naast me. "Het is eigenlijk een afscheidsliedje hè mam, zoiets zou je op een begrafenis moeten draaien,"diepe zucht kwam er achteraan, en een blik onder zijn wenkbrauwen. Beetje verlegen en niet wetende hoe ik zou reageren(ik ben altijd zo emotioneel bij mooie liedjes en als we het dan over afscheid nemen hebben springen de tranen vaak pardoes in mijn ogen) Ik grijnsde maar wat terug. Ik zat nml weer met de tranen in de ogen. Niet omdat ik nou zo verdrietig ben maar omdat ik geroerd was door het liedje en door mijn mooie Zoon. Daarom dus nu Disturbed....met een zacht nummer voor een eindelijk zonnige zaterdag na de hele week grijs en vreselijk koud.
We gaan aan de wandel, genieten!!!!
 (¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡ .¸¸.•´¯`•Fijn weekend•´¯`•.¸¸♡•´¯`•.¸¸♡

Wandelingetje

Ik dacht zaterdag eens wild te doen, en ging uit wandelen op weg naar de stad. (ik had eigenlijk mijn bus gemist) Daar deed ik mijn boodschappen in de mistige straten en toog op weg naar huis. Nu ik heen gelopen was kon ik dat ook wel terug dacht ik fier. En daarbij dacht ik dat het dan wel slim zou zijn om een beetje beschut te gaan, want de wind was akelige snijwind! En zo kwam het dat ik via de Javastraat recht op het park afliep en daar doorheen langs het plekje van mijn oude middelbare school(inmiddels afgebroken en plek voor rijke Helderse senioren geworden) En zo kwam ik op het pad waar ik 6 jaar lang overheen fietste, van en naar school. Dus schoot ik een paar foto's..kijk maar even mee.....

Jaren lang fietste ik dit pad, op weg naar huis of op weg naar school. Ik genoot van dit stukje park, met die grote bomen en dat vogelgezang. Ik kwam er helemaal van bij na een lange dag binnen zitten. Mijn school stond naast het park.

Dan zag ik dat bruggetje(toen nog van stammetjes en dikke takken) en de treurwilg aan het water. Daar hing ik samen met vriendin over de railing in het water te staren in de pauzes. Of zat ik in het gras tijdens de lessen buitentekenen.

Maar nooit viel me dit tapijt van gestorven en half verteerde blaadjes op. Ik fietste vast veel te snel. En keek omhoog naar de lucht, op zoek naar het blauw tussen de wolken. En het bladerdek......

Maar altijd moest ik langs deze grote boom, die zijn takken tot over het pad spreidt. Hij is er nog steeds, deze wachter aan het begin van het park.

Och wat was het lekker. En wat voelde ik me goed.Ik heb een uur gelopen over waar ik normaal maar een 20 minuutjes doe. Het was koud, de wind was akelig, mijn handen stijf van de kou, mijn wangen schraal en rood. Maar mijn tred was licht en mijn ogen glinsterden en ik had een lach om mijn mond. Dat gevoel van blij, en van genoeg en van voldoening en van dankbaarheid is nog steeds bij me.
En dan is het nu toch echt december geworden....nog 24 dagen :)

Zwijmelen op Zaterdag

open the door and let me in by Bibje

Ik had besloten om dit nummer te doen. Dochter zingt het zo mooi, de hele week al in huis en ja ik vind het wel een heel mooi liedje. Dusssssss


En toen las ik wat reacties van vorige week zondag. Ja zo lang ben ik dus al niet meer op mijn blog geweest. Ik wist het even niet meer in woorden te vatten allemaal. Heb veel gelezen en gepraat en gedacht en gerust en nou ja dat dus allemaal. En toen plopte dit lied in mijn hoofd.
Het was net uitgebracht, in de weken voor mijn moeders dood en ik weet nog dat ik de dag voor haar heen gaan dit lied in mijn hoofd had. Ze was toen zo verdrietig, na woorden met mijn broertje. Ze zag het allemaal niet meer zitten. En ik maar zingen in de keuken, geef, geef de moed niet op. Ze zat in de kamer en schuifelde naar me toe, waar ik ineens de onbeheersbare drang kreeg om haar te omhelzen en zeggen dat ik zo van haar hield. Ze was verrast en verbaasd tegelijk van mijn actie, ondanks dat wij twee altijd al veel knuffelden. Ik hield haar tere lijf vast en omhelsde haar met al mijn liefde. Meer nog dan met mijn armen en sloot haar stevig vast in mijn hart. Klapte de deur dicht, zodat ze niet kon ontsnappen.....wetende heel diep van binnen, dat ze al afscheid aan het nemen was. Achteraf lees je alle signalen, achteraf is het allemaal zo duidelijk. Maar toen ik er midden in zat leefde ik nog in een waas van onwetend bewustzijn.
De deur van mijn hart heeft lang dicht gezeten(zie schilderij boven) maar inmiddels begint de zon alweer te schijnen, want de luiken zijn open en het slot is eraf. 
De storm is voorlopig voorbij :)
(¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡Fijn weekend♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

Mijn waarheid spreken 3

detail zomerschilderij door Bibje

Ik ben nu al de hele dag bezig om een goed begin te vinden voor het vervolg op "Mijn waarheid spreken 2". En dat lukt maar niet zoals ik dat wil. In mijn hoofd weet ik het allemaal wel, en ik heb ook korte aantekeningen gemaakt over dat wat ik aan bod wil laten komen. Toch krijg ik het maar niet voor elkaar om die ene goede openingszin te vinden en daarop voort te borduren. Alle woorden tuimelen over elkaar heen. Het wordt een beetje een brei, onduidelijk waar ik het over wil hebben.
Ik had willen inhaken op de reacties die ik kreeg. Die ik herken, die resoneren in mij. Die ook uitgesproken moeten worden door mij. Omdat ik dat tot nog toe steeds niet echt in volle overtuiging gedaan heb.
Dat durfde ik namelijk niet!
Diep in mij waart de geest van afwijzing.
Dus zei ik niets, of iets wat er wel over ging maar dan via een omweg, tactisch en voorzichtig. Vaker zei ik niets. Dan jokte ik de boel een beetje bij elkaar. Voor de lieve vrede, zo dacht ik dan.
Zoiets heet jezelf groot houden.
En in stoere mensen taal heet dat dan dat je dapper bent, en dat je jezelf er niet onder laat krijgen. Dat je nooit zal toegeven en dat niemand het aan jou zal merken. Je zeurt nooit. Nee van jou hebben ze geen last, in plaats daarvan haal je alles uit het leven, en buffel je maar door.
Dat dus.

Ik ging vaak veel te lang door met dat, waarvan ik wist, dat het helemaal niet goed voor mij was. Zoals doorgaan met een reeks dansvoorstellingen. Waardoor ik de laatste niet haalde. Toen lag ik met een longontsteking in bed, totaal gesloopt. De balletlerares was zó kwaad dat ze me per direct weg stuurde om nooit meer terug te mogen komen. Dikke afwijzing dus. Dat waar ik zo bang voor was, was alsnog gebeurd!
Mijn ouders, na veel heftige woorden, dan maar toestaan om in een aparte kamer in mijn huis te roken. Wat ze vervolgens zo fanatiek deden dat ze amper meer beneden kwamen en de hele bovenverdieping steeds doorrookten. Toen ik besloot dat het genoeg was en ze vroeg buiten te roken, bleven ze meteen een half jaar boos weg. Daarna zijn ze nooit meer zo frequent op visite geweest als daarvoor. Afwijzing dus....en die deed zeer.
Ook hier gebeurde alsnog waar ik zo bang voor was!

Het maakt dus helemaal niet uit of ik mezelf uitspreek of niet. Er zullen altijd mensen zijn, die me zullen afwijzen. Het maakt niet uit hoe vaak ik moet uitleggen, dat het geen vrijwillige keuze is. Dat ik het echt niet kan of kan verdragen. Er zullen altijd mensen zijn, die mij daarop zullen afkeuren.
Het is aan mij hoe ik met dat gevoel van afgewezen worden omga.
Hoe ik recht doe aan mezelf.
Hoe ik een zo goed mogelijk leven creëer voor mezelf.  Eén die niet op de verwachtingen van de mensen om mij heen gebaseerd is. Hoe ik trouw kan blijven aan mezelf. Trouw aan mijn behoeftes, mijn dromen, mijn wensen , mijn gezondheid!
Het gaat om de mensen waarmee ik me wil omringen.
De mensen die me willen ondersteunen, voeden, koesteren, liefdevol op weg helpen. Mensen die luchtiger, lichter en vrolijker zijn dan mij, zodat ik me aan hen kan optrekken. Zodat hun warme, stralende natuur mij omringt, doorschijnt en besmet :)

En dan komen we bij het stukje kwetsbaar durven zijn....jezelf blootgeven......
maar dat is voor een andere blogpost.
(¯`v´¯)
`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡Fijne Zondag♡ .¸¸.•´¯`••´¯`•.¸¸♡

Zwijmelen op Zaterdag

Ik werd wakker met The Red Hot Chili Peppers, zocht hem op en plakte hem in dit blogje. Dacht toen weer aan een ander nummer wat ik de hele week al in mijn hoofd heb. Wist dat het van REM was dus ging ik op zoek. Ik kon het niet vinden. Maar toen vond ik wel dit pareltje. Toch wel één van mijn favorieten van hun. Daarom dus Ook REM voor de Zaterdag. Een duootje :)

En toen ging er van alles mis, met het invoegen, het opslaan en klaarmaken van dit logje. Ik heb de video's nu 5 keer opnieuw ingevoegd en opgeslagen en ik hoop dat dat genoeg is. Want net toen ik wou publiceren was ik ineens weer alles kwijt, waaahahahaha
Duim duimerde duim duim.....en nu gaat alles goed!

 (¯`v´¯)
*`*.¸.*..✿´´¯`•.¸⁀°♡ .¸¸.•´¯`•♡Fijn weekend♡•´¯`•.¸¸♡

Mijn waarheid spreken 2, aandacht voor astma

spiritual selfportrait by Bibje

Ik begon er een paar weken geleden mee, met het uitspreken van mijn waarheid. Van hoe de dingen zijn zoals ik ze beleef en zoals ik ze meemaak. Van hoe ik me daarbij voel. En dat ik dat dood eng vind. Nog steeds.
Ik heb dan wel verteld over het huilen. Het niet gezien worden in mijn verdriet. Het anders willen doen dan mijn ouders. Het mijn eigen pad willen lopen, regardless. (is daar een Nederlands woord voor wat net zo krachtig klinkt?) Maar hoe dapper ik dat steeds verklaar, hoe bibberend ga ik die weg. Niet wetende wat me onderweg te wachten staat.

Nu zal u wel denken, dat weet je nooit.
Dat is ook wel zo. Maar je kunt het wel ongeveer voorspellen als je doet wat je altijd deed en daarbij omringd wordt door de mensen, die je altijd omringd hebben. Hun reacties kun je wel inschatten. Die veranderen pas als jij niet meer doet zoals je altijd deed. Dat heb ik al meegemaakt. En dat was niet leuk!
Zo ook de stille reacties op mijn blog.
Ik krijg af en toe een klein berichtje van deze of gene, die opmerkt dat deze wending niet zo zijn/haar ding is. En dat er dus even niet meegelezen wordt. Dat snap ik. Doe ik ook als ik er even geen zin in heb. Dan reageer ik niet.
Ik schrijf de rauwe werkelijkheid zoals die zich op dit moment aan mij opdringt. Dat is niet altijd fijn om te lezen. U mag gerust een blokje om lezen, heus waar. Ik hoef er  niet op gewezen te worden dat het voor een ander vervelend is, u bent niets verplicht. Ik wil er ook niet op gewezen worden, dat ik positiever moet zijn, want dat wat je uitzend trek je aan toch?
Zou je denken niet waar?
Word je ook altijd gepredikt niet waar?
Wat ik inmiddels wel heb geleerd en ervaren, is dat jezelf voorliegen, zodat de ander zich niet zo ongemakkelijk voelt,  voor spanning en stress zorgt. Spanning en stress zorgt in hun geval voor kommer en kwel. Natuurlijk kan ik allemaal stikkertjes op mezelf plakken, maar 1 ding staat toch wel als een paal boven water. Ik ben mijn hele leven al chronisch ziek.
Ik heb astma en ik ben ook nog eens flink allergisch.
Ik ben dan ook bijna altijd moe, soms een beetje, vaker meer of veel meer. Spanning, zoals in  de afgelopen jaren, hebben voor veel astma-aanvallen gezorgd. Iets wat niemand ziet, want dan ben ik thuis, binnen, meestal 'snachts. Wat overblijft is de vermoeidheid, het bankhangen, het ziek zijn als ik pech heb. Wat je ziet is iemand die eeuwig bivakeert op de bank of in de stoel en niets uitvoert.
Het onbegrip van de omgeving zorgt voor verdriet, eenzaamheid, afgewezen voelen. Zelfs mijn aller-dichts-bijzijnde naasten wilden/konden het begrip er niet voor opbrengen. Dus zat ik jaren in de rook van mijn ouders en familie. Ging ik over mijn grenzen heen in mijn werk, hield ik mezelf groot in tijden dat ik eigenlijk mijn grenzen af moest bakenen. En buffelde ik door door door. En altijd was ik moe. Kon ik niet vol gaan voor het leven wat ik droomde voor mezelf.

Men beseft vaak niet dat het enorm ingrijpend is. Je ziet immers niet zo heel veel aan mij.
Maar leven in een wereld waar het bol staat van de heftige geuren. Waar een boodschap doen kan uitmonden in een astma-aanval, omdat de vrouw voor je in de rij van de kassa een zeer heftig ruikend parfum opgespoten heeft. Of dat de winkel waar je moet zijn, net die aanbieding van wc-blokjes heeft, die bij de deur staan opgesteld en de hele winkel met hun geur vullen. Of in de tuin wilt zitten en de buren zitten met zijn allen te roken. Wachten bij een bushokje en dan maar in de regen staan, omdat een roker persé droog wil roken. En dat wanneer je vraagt of ze even willen pauzeren, je te horen krijgt dat je je niet zo moet aanstellen en dat het een vrij land is waar je blijkbaar je medemens mag stukroken.
Het elkaar niet tegemoet willen komen, is in dit land tot kunst verheven lijkt wel.
Alsof het stoer is. Van jong tot oud kom ik dit tegen, en ik vind het stuitend.

Vorig jaar schreef een stadsgenote een boek over haar leven met astma:  "Ademloos verlangen"  Ik las de achterflap , was zo ontredderd door de herkenning, dat ik het nog steeds niet echt gelezen heb. Het staat inmiddels ook in de bieb, ik ga het maar eens lenen.....


http://www.allergievoorlichting.nl/allergische-reacties/astma

Zwijmelen op Zaterdag

Het is nog heel vroeg, voor de zaterdag!(6 uur)
Het regen buiten en ik heb het koud. Ik zit namelijk aan mijn bureau. Kon niet meer slapen na de wilde huiskamer-verhuizing van gisteren.
Dochter had het ineens in haar hoofd gehaald om vanavond een filmavond te houden zonder dat eerst even met mij te overleggen. Bovendien heeft ze het atelier zo op zij kop gezet, dat het in de huiskamer moet. En dat terwijl ik het hele weekend ervoor had uitgetrokken om de kast op een andere plek te zetten. Maar ja, dan kan je geen film kijken beneden. En ik wou niet weer een week wachten voordat ik zin had om het te doen. Je moet het ijzer smeden als het heet is, oftewel, de kast uitruimen nu ik nog zin had.
Afijn, ik ben dus heel hard aan het werk gegaan gisteren, heeeeeel hard.

Klein gedeelte van de inhoud van de Bib-kast

 Omdat de kast verplaatst moest worden(dat wou ik) moest hij eerst leeg. En leeg werd hij. Stapels, staaaaaapels met spullen kwamen er uit. Zo handig zo'n grote kast. Echt alles past erin. En van alles raak je er net zo makkelijk in kwijt. ;)
Ondanks de vele keren dat ik gedeeltes opruimde/uitruimde en schoonmaakte. Foto boven laat twee plankjes zien. De andere plankjes lagen verspreid over de stoelen piano en vloer. En we kwamen weer van alles tegen hoor, waarvan ik wist dat het er was maar dochter steeds zei dat het er niet was dus moest het gekocht worden. Voorlopig hebben we in ieder geval genoeg nietjes en plakband en veiligheidsspeldjes :) Altijd handig niet waar? Als ik het maar niet weer kwijtraak in de kast.
Uitruimen duurde niet zo lang, verschuiven was een kwestie van een paar flinke duwen van mijn sterke Zoon, maar dat inruimen....ZUCHT....vre-se-lijk.
Uuuuuren bezig geweest.
Uitzoeken, sorteren, stapeltjes maken, en inruimen.
Verschrikkelijk werk vind ik het. En dan heb ik ook nog eens niet alles ingeruimd. Er kon nog best wel het een en ander weg. Aan boekjes, papier, administratie, troep, rotzooi, kinderspul, kinderspul kinderspul.
Daarom duurde het ook zo lang.
Kom je daar van alles tegen van toen ze nog klein waren. De laatste lampion van dochter( een geperforeerd blikje, akelig scherp, nog op school gemaakt) babyfoto's die ik toch even moest bekijken hoor,en oude singeltjes, ooit van mijn vader gekregen. Kindertekeningen en schilderstukjes, van toen ze beiden nog peutertjes waren. Zo lief, daar kon ik even niet aan voorbij gaan. Dus zat ik om 8 uur nog tussen de resten van de troep te zwijmelen en te balen tegelijk.
Dacht ik aan die wilde schildersessies die we altijd deden.En een lol dat ze hadden. Na afloop gingen ze altijd in bad, helemaal ondergeschilderd en wel.

Wilde schildersessies van 12 jaar geleden

Dan pakte ik papier en verf en dan mochten ze gaan schilderen, wat meestal één grote experimenteer-klieder-boel werd.
Jahhhhhh Dat waren nog eens tijden.
"Weet je nog mam dat jij de hele muur afplakte met een enorm stuk papier en dat we dan een muurschildering mochten maken?" Vroeg Dochter mij. Ze staarde wat dromerig voor zich uit. En ik droomde even mee terug de tijd in....ja dat weet ik nog.....

We kwamen ook de heen-en-weer-schriftjes van Zoon tegen van de bso. Ik had ze bewaard, om ze als bewijs in het gezicht te smijten van school. Voor als ik ooit nog genoegdoening wou. Maar iedere keer als die schriftjes tevoorschijn kwamen, dan kwam dat gevoel van walging weer naar boven. Die negativiteit willen we niet meer.

Rituele verbranding

Dus vroeg ik Zoon deze keer of hij ze niet ritueel wou verbranden! Hij was meteen voor! Toog naar buiten en heeft daar onder het uitroepen van de nodige verwensingen één van de schriftjes opgestookt. Toen begon het te regenen. Wordt vervolgd dus. Eenmaal binnen kwamen de verhalen los. Als hij toen had gesproken, had ik die vieze, gore, akelige, minkukel van een vent wat aangedaan. Er hebben wel weer wat tranen gevloeid bij ons ja.....er is weer een stukje losgelaten. We gaan op weg naar volledige heling!!!

 Zodat Dochter, als ze ooit nog een gezinstekening maakt, mij niet in het zwart hoeft af te beelden haha. Prachtige positieve tekening niet waar?

 Het Bibje-gezin, door de ogen van Dochter 8jr

Say Hello to Happiness, Wave Goodbey to Misery.......
ღ´¨)
¸.•´¸.•*´¨) ¸.•*¨)
(¸.•´ (¸.•` ღ Fijn weekend allemaal ღ

Einstein droeg ook geen sokken

Foto van Fokke Terpstra- in de Helderse Duinen

"Wat denk jij mam, dat de meerderheid vindt dat je wat aan school hebt of dat de meerderheid vindt dat je er niks aan hebt?" vraagt Zoon mij nadat Zus naar boven vliegt om te leren voor een toets.
Ik reageer politiek correct met; "Sommige mensen vinden van wel, en sommige vinden van niet."
"Ik vind van niet," zegt hij stellig. "Op school moet je van alles waar je niks aan hebt en mag je niet leren waar je interesses in liggen. Je moet je houden aan hun tijden en hun lesstof. Alles is gestructureerd. En dat is zo stom, want als ik nou heel wat anders wil weten en ik ben druk bezig, dan moet ik ermee stoppen omdat het tijd is, terwijl ik diep geconcentreerd ben. That Sucks!
Of als ik iets moet doen waar ik helemaal niet goed in ben. En dat ik dan wat anders wil doen waar ik wel goed in ben en daar alles van wil leren. Dan mag dat niet eens!
Ik ben een stuk slimmer dan zij denken. Ik mag gewoon niet méér leren.  Maar als ik zelf leer, leer ik veel meer, want dan heb ik de tijd en kies ik het zelf uit. En als ik het niks vind dan zoek ik verder tot ik iets doe wat ik weer heel interessant vind. En dan ga ik daar weer heel veel tijd aan besteden. Niemand die mij daarin tegen houdt."
Het is even stil.
"Einstein ging ook niet naar school mam. En hij droeg ook geen sokken" voegt hij er grijnzend aan toe terwijl hij zijn blote voet omhoog steekt. "Zie je wel dat ik briljant ben."
Ik grijns terug, en bedenk me ondertussen met een mengeling van verbaasdheid en trots dat dit kind, waarvan men zei dat hij geen besef had van wat er zich om hem heen afspeelde, toch zo goed weet te vertellen hoe hij de zaken ziet. En dat in het Engels (want ik heb het maar even vertaald)
Door hem praten we al een aantal jaar tweetalig hier in huis.
Hij leerde het zelf, door te praten met jongens over de wereld en naar films, documentaires en tutorials te kijken. Hij heeft het wel eens uitgelegd hoe dat werkt. In het kort komt het er op neer dat hij ooit begon met gissen. Ze vertelden wat en hij zag dan wat ze lieten zien en zo interpreteerde hij erop los. Vroeg mij vaak wat iets betekende en poogde ondertitelingen te lezen. Iets wat vreselijk moeilijk was voor hem i.v.m. zijn dyslexie. Om uiteindelijk helemaal te snappen waar het over ging.
Hij praat het inmiddels zo goed dat bv de conducteur in de trein Engels tegen hem begon te praten. Waarop Zoon in Nederlands terug praatte en de man een blos op de wangen bezorgde.
Momenteel is hij bezig met Duits, Frans, Russisch en een piepklein beetje Japans. Geen idee hoe serieus, maar af en toe zegt hij iets en dan moeten wij raden wat het betekent. Nu is dat met Frans en Duits niet zo'n probleem maar Russisch??? en Japans???? Zou best grappig zijn als hij straks Japans sprekend door het huis gaat haha, leer ik ook nog eens iets nieuws.
Met de leergierigheid zit het wel goed!
Met het besef van de wereld om hem heen ook wel.
Hij lijkt wel wat op Einstein......
Hij draagt geen sokken ;D

Donderdag dommeldag

Bibje droomt een boekje op de bank

Het is weer zover, dat ik moe ben en niet slapen kan en dan overdag in slaap val terwijl ik zo graag van alles wil doen. Maar daar veel te moe voor ben. En dat ik een hoofd vol heb terwijl ik zo graag wil lezen. Maar ja er past echt niets meer bij. Dat ik eigenlijk gewoon helemaal stil moet zijn en leeg en vooral mijn ogen en hoofd rust moet gunnen, maar dat ik van binnen zo ongedurig ben dat dat niet lukt. zooooooo dat was een hele lange zin.....maar snel puntjes en comma's toevoegen.
Zo ben ik er dus aan toe.
Het wil even niet meer met mij.
Ik sta even helemaal vast en toch en toch en toch ratelt het in mijn hoofd maar door.
Boordevol gedachten, en to-do lijstjes. Boeken die ik wil lezen, schilderijen die ik wil maken, plannen die ik heb, droom droom droom droom droom....
Ik kan er gewoon niet meer van slapen.
Lig te stuiteren in bed, maar dan in mijn hoofd.
Zoiets...
En het rare is, ik zou niet weten waarom.
Ik bedoel maar, wat doe ik nou heel? Ik ben niet meer bezig met het hoofd boven water te houden, te vechten tegen....en al helemaal niet wild aan het rondrennen. Ik doe niks van dat alles. Ik ben alleen maar in en om het huis bezig. Kleine dingetjes(en daarna uitgeput zijn, blegh stomme lijf)

Bibje's sloffen voor deze winter, lekker warm!!!

Kortom, ik heb flink last van de ingevallen herfst!
Hoe gezellig ik het ook vind, deze donkere dagen voor de kerst, en daarna de weer lichter wordende dagen van de winter, ik kan maar niet wennen aan de kou. En koud heb ik het alweer. Ondanks dat het buiten nog zacht voor de tijd van het jaar is, heb ik het koud. Heb ik de dikke sloffen alweer aan, de kruik mee naar bed, en de extra sprei er alweer op. Zoek ik alweer voor het zoveelste jaar op een rij naar thermo ondergoed op natuurlijke basis voor een beetje aardige prijs en droom ik van die houtkachel die nog immer op het wenslijstje staat. Jahhhhhzucht hhhhhhhh
Nou ja, tegenwoordig rijgen de dagen zich vliegensvlug aan elkaar. Dus die hele winter, die is op een goede dag voorbij. Nog voordat ik er zelf erg in heb dat het echt winter was. Daarom ga ik nu mooi niet zitten sippen. Ik ga de deur uit. Ja!
Boodschappen doen.
In het donker(spannend)
En nu maar hopen dat ik het niet al te koud zal hebben....
ik ga vliegen Baaaaaiiiiii

Zwijmelen op Zaterdag

knipsel van juf uit het Bibje poeziealbum

Ik zit al een hele tijd met een liedje in mijn hoofd van vroeger, waar ik de artiest niet van ken en de titel ook niet. Ik dacht dat ik het ooit op een afspeellijst had gezet maar ik kan het niet vinden, en daar baal ik dan zo van hè!
Het deuntje zit in mijn hoofd, wil er niet uit! Ik neurie , ik fluit en ik probeer zo goed en zo kwaad het gaat tekst te herinneren...maar ik kom niet echt veel verder. pfffffffff echt irritant.

Moet ik nu dus een ander nummer zoeken en ik heb geen idee welke. Eentje uit dezelfde tijd dan maar...maar ja welke dan? Er zijn er zoveel....en dus verdwaal ik nu in de keuzes die ik kan maken.  Alles komt voorbij.
Dirk-muziek,
Bib-muziek en eerste klas muziek..
Ja ook eerste klassertje-muziek.
1973 ging ik nml naar de eerste klas. Ik zie ons nog staan op een rijtje voor in de hal. Gebracht door onze mamma's, op een snikhete dag. Een enkeling was in badkleding zo heet was het toen. Onze namen werden opgenoemd en zo gingen we in een rijtje naar ons nieuwe lokaal. Onder leiding van , wat later bleek, een heel vervelende juf! Het jaar dat ik heel vaak na moest blijven en op de gang zat. Het jaar dat ik niet meer mocht praten en lachen en de hoofdmeester veelvuldig bezocht.
Meestal in tranen, want ik vond de juf vreselijk oneerlijk. Ik kreeg ook heel vaak de schuld in mijn eentje als we met zijn tweetjes hadden zitten giebelen en kletsen. Ik kon toch ook moeilijk niet antwoorden als iemand wat vroeg, dat was onbeleefd......ZUCHT......de eerste klas was geen onverdeeld succes. Op leergebied waren er geen problemen hoor. Ik was een slimme meid. Maar ja, ik was altijd zo snel klaar en die kwebbel hè.
Dus stond er op elk rapport dat jaar; "Bibje praat erg graag"
Ik weet nog dat ze ooit, toen ik weer eens na moest blijven , een kopje koffie kreeg van een 6e klasser. Die was al heel groot. Een fascinerend meisje, ze was heel licht blond, bruingebakken door de zon en had bleke lippen. Ik vond dat zo raar.....
en ze viel zomaar flauw!!!
Dat had ik nog nooit gezien. Het zag er heel raar uit, niks in elkaar zakken. Ze stuiterde zo achterover, net een gummipop. Met het meisje kwam het gelukkig allemaal helemaal goed hoor, maar wij( ik was samen met een klasgenootje) werden niet even gerustgesteld. In plaats daarvan werd ons gemaand dat we door moesten schrijven, strafregeltjes. Stomme juf.
Toen ik twee jaar later bij een net zo vervelende meester terecht kwam, was ik er wel klaar mee. Hij gooide de krijtjes en bordenwisser naar mijn hoofd, en of ik die bij het naar de gang gaan even aan hem wou geven. Ik ben boos naar de hoofdmeester gebeend en heb mijn beklag gedaan. De meester moest toen uitleg komen geven, terwijl ik in boze tranen op de bank zat. Hij moest zijn excuses aanbieden en kreeg een flinke reprimande. Ik kreeg daarna extra/moeilijker werk in de klas waardoor ik me niet meer verveelde. Vanaf dat moment was hij een top meester. Nooit geen last meer mee gehad :)

Nou ik heb wat gevonden hoor....fijn weekend!!!!!
~enjoy~

Het stil.....op woensdagavond.

Daar zit ik dan, helemaal in mijn uppie, Het is stil in huis. Mijn twee tieners liggen te slapen. Ja U leest het goed, ze slapen. Na maanden van niet kunnen slapen en onrust en gedoe in de avond en nacht, heb ik nu het rijk voor mij alleen. Helemaal voor mij alleen.
En ik vind er niks aan!
Ook dat nog.
Ik voel me wat zieligjes, beetje eenzaam, sipjes......
Had ik hier zo naar uitgekeken, ja best wel. Een beetje ruimte voor mezelf. Eindelijk tijd. Vind ik er niks aan. Weet ik niet wat ik ermee aan moet. Zit ik hier wat te rommelen en lummelen en nou ja niks niet gezellig dus. Waar ik vroegah als single jonge meid nog gezellig op de bank zat met de poezekat en poezelot en een pot thee op een lichtje in de kamer, zit ik nu moederziel alleen. Geen poezert te bekennen, en de thee staat ook niet op het lichtje.
De ruimte is veel te groot om alleen in te zitten. En te stil....want daarstraks heeft de televisie het begeven. Het beeld ging eerst op een balkje en na wat gerommel met de kabel(want ik dacht dat het daaraan lag) ging het beeld op zwart. POEF zei de tv, en dood was 'ie.
Midden in DWDD

Zal je altijd zien.
Nu had ik de tv van mijn ouders nog. Zo'n hele grote, voor-het-breed-beeld-tijdperk-televisie. Hij paste al niet in mijn brocante tv-kastje en eigenlijk ook niet op het dressoir. Die moest ik een kleine 10 cm van de muur af zetten zodat de tv niet voorover eraf zou kukelen. Mijn vader had hem uitgekozen toen hij het allemaal niet zo heel erg goed meer zag. Dat ding had dus een mega toeter erachter hangen. Jah....
En zo raakt zo langzamerhand alles versleten wat ooit van hun was. En komen mijn eigen spulletjes weer te voorschijn. Tijd om de boel maar weer eens een keer om te gooien. Wat zal ik doen, alles verslepen? Voor achter zetten en achter voor? Of zal ik het wat minder voortvarend aanpakken....en alleen de kast en tafel omwisselen. Ik denk dat ik maar voor het laatste ga.
Ik weet nog niet wanneer, maar dat het gebeuren gaat voordat het sneeuw gaat vallen dat is wel zeker! (zegt ze stoer! HA)
Nu maar hopen dat dat nog een hele tijd gaat duren,,,,ik heb er nog even geen zin in, dat gesleep met die kast pfffff hihi

 Ik doe maar even een Dirkmuziekje voor het slapen gaan. Welterusten!

Zwijmelen op Zaterdag

Gisteren op het strand- foto van Gre Visser

Het is een herrie op zolder waar Zoon slaapt. Hij heeft, geheel conform pubermaatstaven, de stereo op hard gezet en uit zijn boxen denderen nu de tonen van een of andere heavy metal band. Het voelt alsof je in een storm staat.Met je haren wapperend achter je en je gezicht strakgetrokken. Hangend tegen een muur van lucht. Zo zie ik dat dan voor me.
Ik vraag me altijd af in welke staat de liedjesschrijvers geweest zijn.
Vast niet best, want de boosheid en de wanhoop schreeuwt er vaak vanaf.
Ik vond dat vroeger al vreselijk om aan te horen, het is mij te heftig.
Maar dan Zoon, die heeft dat nodig lijkt wel. Om even flink tegen aan te hangen, te vechten, weerstand te bieden. En luchtgitaar te spelen(bij gebrek aan een echte electrische gitaar haha) Het duurt altijd maar kort, langer dan een half uur red hij zelf ook niet. Dan gaat dat ding weer op zacht, en soms zelfs gewoon helemaal uit.
Maar nu dendert het nog even door de boksen.
Straks komt vader.......

"The Tragic Truth"

I'm drowning in the bottom of a bottle.
Running from a man I swore I'd never be.
No one ever has to face tomorrow.
But I'm the one that has to face me.

It's the demons I've created for myself.
The tragic truth.
It's hard for me to understand myself.
So it has to be hard as hell for you! (For you! You!)

Are we born to be broken, sinners, and thieves?
Someone tell the heavens I'm ready to escape! (You!)
This is not what I wanted not what I need!
Take it all, tear it all, rip it all away!

I can't say the Devil made me do it.
I chose to be the one I am, the way I am today.
I wish there was but there's no way around it.
In the end I made the choice and will not die ashamed.

It's the voices screaming in my head.
The tragic truth.
It's hard for me to understand myself.
So it has to be hard as hell for you! (You! You!)

Are we born to be broken, sinners, and thieves?
Someone tell the heavens I'm ready to escape! (You!)
This is not what I wanted not what I need!
Take it all, tear it all, rip it all away!
Take it all, tear it all, take it all, tear it all away!

Are we born to be broken, sinners, and thieves?
Someone tell the heavens I'm ready to escape! (You!)
This is not what I wanted not what I need!
Take it all, tear it all, rip it all away! (Away!)

Are we born to be broken, sinners, and thieves?
Someone tell the heavens I'm ready to escape! (You!)
This is not what I wanted not what I need!
Take it all, tear it all, rip it all away!
Take it all, tear it all, rip it all, tear it all! (It all away)
Someone tell the heavens to take it all, tear it all away!



Fijn weekend!!!!!

Gele-brillen-therapie

collage in geel

Ik heb zo een behoefte aan de kleur geel, hoe meer hoe beter. Kuikentjes geel graag. Zonnegeel, fris helder fleurig geel. Oppeppend geel.
Als tegenwicht voor buiten.
Het is al dagen mistig, heiig, somber, grauw, grijs, koud, het is zo akelig koud. Waterkou. Hoewel dat op deze foto van een stadsgenote niet te zien is. Je ziet wel hoe veel vocht er in de lucht hangt. En dat is niet fijn. Hoewel het wel sferische plaatjes oplevert, dat dan weer wel.
Maar ja, wat heb ik nou aan sferische plaatjes als ik het koud heb en als ik last heb van die piepvocht in de lucht. Ze lopen stilletjes aan weer vol, en dat vind ik niet zo fijn, zeg ik nu voorzichtig. Kou, en vocht, en grauw.....BLEGH

uitzicht Mariendal-foto van Gre Visser

Daarom dus wil ik geel. Vrolijk zonnig, gezellig geel. Zomers geel.
Gelukkig had ik de Flow, en daarin vond ik geel. Wat ik aan stukken gescheurd heb en opgeplakt. Elke zoveel minuten kijk ik even naar dat geel. Dan kan ik er weer tegen voor een paar minuten.
Moet ik nu ineens denken aan die gele bril die ik ooit bij de H&M kocht. Het moest een zonnebril voorstellen maar daar was hij toch wat te helder voor. Als de zon scheen zag ik niet zoveel meer haha
Maar dan op grauwe dagen. Dan werd de wereld zó zonnig, en ik daarvan zó vrolijk dat ik op die dagen de bril maar wat graag op deed!
 Gele-brillen-therapie!
Het klinkt voor geen meter maar het hielp wel. Kleurentherapie optima forma* ;)
Dussssss
Een gele bril graag!
En dan wil ik ook een roze!!!!!!!


http://www.kleurenpunctuur.nl/pdf/mailing2012-04.pdf
http://shop.kleurenpunctuur.nl/kleurenbrillen/p-1a/

nog maar 1 uur verwijderd van zonnetijd :)

Mam's roosjes in mijn tuin

Ja...daar zit ik dan. Ik dacht ik doe het even, dat stukje schrijven over wat ik allemaal niet beleefd heb maar wel had gewild. En dus deed ik alvast de foto's plaatsen, en de muziek had ik al uitgezocht en toen was ik er klaar voor. Dacht ik dan hè.
Nou ja maakt het ook uit.
Ik zit hier nu en dus zal ik wat schrijven.
Waar zal ik het eens over hebben.
Zal ik eens vertellen dat ik gisteren voor het eerst mijn vaders naam op zag doemen in het rijtje van internet aansluitingen uit de buurt.(wifi) Zoon en ik keken er samen naar, beetje dwaas verbaasd. We keken elkaar aan en grijnsden wat. Dirk dus! "Hallo Dirk", zei ik in gedachten."Ben je daar eindelijk."
Hij bleef de hele verdere dag in het rijtje staan. Ergens voelde dat zo fijn.....beetje raar ja, eigenlijk wel. Vandaag was Dirk trouwens in geen velden of wegen te bekennen. Hij staat niet meer in het rijtje.
Droomde ik gisteren nog even dat hij zomaar op het scherm zou poppen, via facebook ofzo. Met een "Hallo mijn hartje." Dat zou nog eens gaaf zijn. Dan kon ik hem eindelijk vragen hoe het daar nou eigenlijk is in de hemel. En hoe ze het vinden daar zo met zijn allen. Is iedereen er ook?  Misschien kwam mijn moeder ook nog even, droomde ik zo verder. Dan kon ik haar gelijk vertellen hoe goed haar rozen het in mijn tuin doen. Ze blijven maar bloeien, zo mooi! Ik denk dat ze daar best wel blij van zou worden

Vriendje kwam ook nog even langs

Kon ik haar ook nog even melden dat Dochter nu al bijna een half jaar een vriendje heeft, die gisteren nog even aan kwam fietsen en dat ze zó op haar lijkt. Ik denk dat ze daar ook wel mee in haar nopjes zou zijn geweest. Ze was toch haar miepselotje. Ik denk dat ze vriendje ook wel gemogen had.
Zo zat ik dus even te mijmeren.
Dat kan je zo hebben niet waar?

En Dirk was er ook nog even.....

Verder heb ik veel geslapen, en gegeten. Ik kan weer eten. Niet dat het verteren nu al zo goed gaat, maar het blijft binnen. Nu is het Zoon die geveld is. En bij hem is het een stuk erger dan bij mij. Hij ligt dan ook gevloerd in bed. Arme ziel. Ik hoop maar dat hij snel beter wordt.

Afijn,
een heel verhaal en niks van dat alles gaat over de titel van dit blogje.
Het is dan ook de titel van het stukje wat ik gisteren schreef, over hoe we al jaren in de zomer twee uur voor lopen op de zon. Beetje een zeurlogje, omdat ik me elk jaar weer opwind over die mensen die dan roepen dat het maar zomertijd moet blijven, want dan blijft het zo lekker lang licht. pffffff alsof dat zo belangrijk is. Ik wil gewoon in het donker slapen, ja ook in de zomer. En dat kan dus niet doordat de klok twee uur vooruit is gezet. Bovendien hou ik er niet zo van om steeds zo achterlijk vroeg op te moeten staan. Je lijf hou je namelijk niet voor de gek, die houdt zich gewoon aan de zonnestralen. Zo! En nu hou ik er weer over op!
Tijd voor muziek, wat klinkt als een zomerbries op een warme dag.
Dan kruip ik nu in mijn bed :)


Hier kun je de zonnetijd berekenen: http://www.theorderoftime.com/zonnetijd2.html