Kleine meisjes

Alle dagen zijn hetzelfde, alle dagen zijn vakantiedagen. Alle dagen zijn raar en gek en leeg en in de war en vrij...vooral dat. Ze zijn vrij. Dit jaar is de eerste vakantie sinds heel veel jaren dat ik zomaar uit kan slapen, weken lang geen afspraken heb, ik niets moet, en alles mag, En dat is raar.......zoooo raar. Iets wat ik me alleen maar kan herinneren van toen ik nog jong was.

Ik schreef er een maand geleden al over, over hoe ik in de stilte aangeland was.

Het is nu vakantie dus. Het is een vakantie waarin ik me met een schok realiseer dat  er de afgelopen jaren iets is veranderd wat nooit meer teruggehaald kan worden. Iets wat we niet beleefd hebben, omdat we zo hard hebben moeten vechten. Zo erg in de overleefmodus hebben gestaan.

De laatste twee jaar van klein en jong en kinderlijk, zijn voorbij gegaan in een strijd, waarin ik geen tijd had om te genieten  van de kindertijd van de kinders. En nu zomaar ineens heb ik twee grote kinderen. twee kinderen die echt niet meer spelen. Die niet meer rond me hangen. Die op zichzelf zijn. Die uithuizig zijn en nou ja, die mij niet meer zo nodig hebben.

Ik voel me eigenlijk best wel een beetje zwaar overbodig.

Ik ben er wel, maar ik hoef er niet te zijn zoals eerst. Als de kleren maar gewassen zijn en het eten maar klaar staat en de kasten maar gevuld zijn, dan is het goed.

Eigenlijk vind ik dit helemaal niet leuk.

Maar ja, wat moet je.

Hangen met je moeder is geen zak aan.

Naar het bos doen we niet meer, dat is zooooo ........FALEND!!!!

En nu heeft ze het in haar hoofd gehaald dat ze met vriendin helemaal naar Groningen wil afreizen om te logeren bij de opa en oma van haar vriendin. HUHUHUHUH!!!!

Ik adem in en ik adem uit....hyperventileer nog net niet...

waaaaaaar is mijn kleine meisje gebleven???????

Hier ben ik nog he-le-maal niet klaar voor hoor, ze gaat véél te snel.

Jeeetje

van brugger, naar vriendje, naar tienertoer.....ieeeeeehhhhhhhh

Wil ik dit wel, nu al?

Dat wordt stevig nadenken en overwegen en plannen, want ze moet me wel heel erg geruststellen hoor! Nu maar hopen dat ze zoveel geduld heeft met mij als moeder van "geen klein kind meer".

;)