Zwijmelen op Zaterdag

Ik zie je nog staan, die zondag, in de parkeergarage van het MCA toen wij wegreden. Ik had je vlak daarvoor nog heel innig omhelsd, wetende dat vanaf dat moment alles anders zou zijn. Diep van binnen wist ik dat al maanden pap. Dit was het begin van het einde.

Mam en ik reden bedrukt weg, ik weet niet eens waar de kinderen nu eigenlijk waren. Zaten die ook in de auto pap? Ik weet het echt niet meer.

Ik weet wel dat ik me zo machteloos voelde, en schuldig. Dat ik jou niets gezegd had van mijn voorgevoel. Dat ik niet harder geroepen had. Dat ik je niet tegengehouden had. Dat ik niet duidelijker gezegd had: " Doe het nou niet!!!!!!Het is morgen volle maan, kans op bloedingen zijn groter met volle maan......".

Alles schreeuwde in mij maar ik durfde het niet te zeggen. Pap ik was zo bang dat het dan juist zou gebeuren. Alsof ik er dan een vloek over uitsprak, of zoiets.

Dus reden we weg, jou daar achterlatend.

En het voelde alsof ik je in de steek liet.

Ik dacht dat ik zo heel langzamerhand wel vrede had gekregen met jouw sterven.

Dat dacht ik echt, tot ik vanmorgen Chasing Cars hoorde.

Het was heus niet de eerste keer. En nu ineens dit. Waar komen die tranen vandaan? Ik had er al zoveel gelaten. Ik dacht dat ik er niet zoveel meer over had. Ik dacht dat ik al veel verder was. Dat ik al bij mam aangekomen was.

Ik mis je

O ik mis je zo

En wat mis ik mamma om dat tegen te kunnen zeggen.

Wat mis ik haar toch,

wat mis ik jullie.

pap

Ik weet nog hoe ik met Dochter dit lied zong in de auto, een paar weken voor jouw sterven. Hoe ik door mijn tranen heen zong, waar ik nu geen noot meer uit kan brengen. Dan komen de  tranen. En ze blijven maar komen...de kinderen zijn bij vader......