sowing the seeds of love....Dinsdag

 Flower by Bibje

Het is alweer dinsdag. Bijna 10 uur. We liggen allemaal nog in bed. De kinderen zelfs in diepe slaap.
Ik heb geen zin om er uit te komen. Geen zin om de dag aan te vangen. Geen zin om weer te moeten strijden. Geen zin in veroordelende blikken in de buurt en geen zin in assertief zijn vandaag. Ik wil het liefst even wegkruipen in mijn holletje. Gekoesterd worden en gerustgesteld worden. Gewoon even wel.
Geen zin in energetische cadeautjes van de rotgevoelens van anderen. En al helemaal geen zin om mijn oude onderdanige, lievige Bibje te zijn.
Want ik ben pissed.
En met die gevoelens van boosheid weet ik even geen weg. Wil ik eigenlijk mensen door elkaar schudden en ondersteboven stampen en en en en en snap ik ook wel dat ik daarmee niet bepaald vrede en liefdevolle vriendelijkheid de wereld in stuur. En wat je zaait dat oogst je in veelvoud.......als het goed is dan! Want ik heb al menig zaaigoed ten onder zien gaan in een vette misoogst. Dan kwam het veelbelovend op en sloegen droogte of storm of plagen toe......en was de oogst verloren.
Soms kwam het omdat ik stopte met koesteren, verzorgen of beschermen. Maar vaak ook had ik er geen vat op. Als ik vriendelijkheid zaai in onvruchtbare grond kan ik zaaien wat ik wil maar komt daar gewoon geen oogst uit. Hoogstens krijg je op het moment zelf een glimlach. Soms uitbundig, dan strooide ik handenvol zaaigoed. Soms heel zuinig. Dan was ik spaarzaam in mijn zaaien.
Ik ben dat eens gaan uitzoeken de laatste maanden. Hoeveel vruchtbare grond mijn zaaigoed nu eigenlijk gevonden heeft. Als echt experiment dus!
Ik ben bij bepaalde personen gestopt met zaaien. Gewoon om eens te zien of er na al die jaren al eens oogst was. Iets wat mij na de dood van mijn ouders ook al zo opviel was, dat toen ik niets meer te zaaien had, er best een karige oogst was voor mij. Ik had gezaaid in een hongerige grond zeg maar....
Ondanks dat ging ik gewoon door. Zo is mij geleerd en zo praatte mijn omgeving op mij in. Als ik wil dat mensen aardig, lief, koesterend en vriendelijk voor mij zijn, moet ik dat zaadje wel eerst planten. En reken maar dat ik dat gedaan heb. Ik gaf zelfs water, wiedde het onkruid en strooide mest. Alles voor een goede oogst.
Ik oogstte naast de vriendelijkheid de echter ook minachting, de eer vuilnisvat voor een ander's problemen te mogen zijn, de roddel en achterklap en last but not least de rol van schattig, lief en onderdanig Bibje.
Daar was ik wel klaar mee. En dus begon ik dit experiment.
Ik kan je wel zeggen dat ik soms best verrast was over de uitkomst en ook over de reacties of het ontbreken daarvan.
Als eerste vielen er per direct mensen af. Ze begonnen me straal voorbij te lopen. Er wordt niet meer gegroet nu ik niet de eerste meer ben. En er wordt soms zelfs heel lelijk gekeken. Ik hoor meer geroddel over mij. Ineens komen de venijnige verhalen los. Nu ik niet meer zaai.
Ook word ik op mijn plek gezet. Dit is niet de bedoeling. Ik moet maar weer snel mijn oude zelf worden hoor.  Bibje die niet zaait en soms zelfs eisen gaat stellen.....de schrik vloog sommigen om de oren.
Maar het meest frappante en eigenlijk ook wel heel herkenbare, is het grote negeren. Gewoon net doen of ik nog mijn oude zelf ben en mij koppig zo blijven behandelen. Wat dus frictie oplevert. Wat dan weer goelijk genegeerd wordt. Meisje toch...klop klop op mijn arm.....het valt ook allemaal niet mee. Maar als je maar flink blijft zaaien.........

Zelfs de zaadjes van 'houden van mijzelf' vonden vaak dorre en onvruchtbare grond. Ik ben zo bezig geweest met zaaien in de buitenwereld, dat ik aan mezelf voorbij ging.
Nu ik dit experiment ben aangegaan ontdekte ik, dat door te stoppen met zaaien in onvruchtbare grond, ik zaaigoed over hield en dat zaaide ik bij mezelf. Ik koesterde de aarde waar het in terecht kwam. Voedde de grond. Wiedde het onkruid en oogstte een nieuw rijker en sterker Bibje.
Sommige mensen moeten erg aan haar wennen.