Zwijmelen op Zaterdag

Gisteren was ik aardig op weg om mijn atelier zo goed als kinderspullen-leeg te krijgen, toen dochter thuiskwam en ik er achter kwam dat ze geen vervanging had gezocht/gevonden voor het bezorgen van haar krantjes. zooo dat was een lange zin...ben er ook nog steeds knarrig van, en dan maak ik hele lange zinnen. Dan kan ik niet stoppen met praten zeg maar....

afijn

Ze wist van mij al dat ik die krantjes niet wou lopen(iets met, te vaak haar klusjes opgeknapt enzo) Dus had ik haar al geadviseerd om naar de baas te bellen en te zeggen dat ze geen vervanging kon vinden. Maar niet doen hè!

Gewoon niet doen.

Werd ik gisteren dus, om 4 uur nog eens, toen de lucht al donker van de naderende hoosbuien was, voor een voldongen feit gesteld. U snapt wel hoe mijn humeur er aan toe was.

En helemaal toen ik 2 uur later zeiknat en bibberend thuis kwam.

Ik was tot op mijn hempie, en zelfs mijn onderbroek was nat van het fietszadel. Echt hoor.....

Ik heb meteen de pijama aangedaan en een lekker warm vest en sjok broek en dikke sokken, om warm te worden. En dat was nodig ook.

Ondanks dat ik het vannacht zweterig warm had, had ik vanmorgen toch flinke spierpijn. Het zit nml zo, haar wijk is het nieuwe prestigieuze Duindreef. Met al die huizen op nepduinen. waarvan en er toch best nog wel veel GEEN brievenbus bij de weg hebben en ik dus heuvel op, heuvel af, trap op en trap af moest. Ik was kapot! En dat in de stromende regen. :(

Regen, ik kan het bij tijd en wijle niet uitstaan.

Maar oké

Het liedje wat ik heb uitgekozen voor de zwijmel is wel weer erg leuk. Let eens op die flitsende kleren en die danspasjes. Je gaat er toch spontaan van meedansen.

Fijn Weekend!!!!

Dansende Donderdag

Zouden ze dit jaar ook weer komen om sprookjes te dromen in mijn tuin?

Wat een prachtig weer is het toch, zooo prachtig.

Ik hou van herfstmooiweer. Het is dan heerlijk overdag, warm , kruidig, zacht, beetje vochtig....er hangt zo een belofte in de lucht van een gezellige winter. De avonden zijn fris en worden al wat sneller donker. Soms moet de kachel al een beetje aan, maar een dekentje op de bank kan ook. De laatste klussen voor de winter worden gedaan (zeg ik optimistisch) en dan kunnen we ons terugtrekken.

Jah

Dat is natuurlijk wel het meest romantische plaatje.

Voor me liggen een miljoen klussen en klusjes die gedaan moeten worden. En een brak lijf. Maar we blijven optimistisch. We blijven hoopvol, en het gaat me gewoon ooit een keer lukken.

Dat ik vandaag enorme last heb van kriebelogen en kriebelhoest vergeet ik gewoon even. Dat die miljoen klussen hier moeten worden verspreid ook.

Zo heb ik vanmorgen bij het uitzwaaien van dochter alvast wat onkruid uit de voegen van de stoep getrokken. Iets wat hoognodig moest maar in de zomer een crime is, omdat de wortels dan zo vast zitten. Nu gaat dat een stuk makkelijker. De meeste plantjes hebben hun grip op de aarde los gelaten. Ze zijn stervende zeg maar. Maakt het voor mij ook een stuk prettiger ;)

1-Strakjes even een beetje vegen en dan ziet dat er ook weer ongeveer netjes uit.

2-Dan ben ik nog van plan om vandaag wat te doen in het atelier. Nog weer even een stukje opruimen. De laatste loodjes.

3-Dan kan daarna alles wat bewaard moet worden naar zolder toe.

4-Ik heb nog een hoekje in de kast ingeruimd voor leuke spelletjes, omdat dochter met haar vriendengroep nog wel eens wat organiseert. Dat mag op een later tijdstip in de klepbank beneden. Als ik die uitgeruimd heb, want ook daar zit van alles in wat onderhand wel weg mag. Maar dat is voor later.

5-Moet ik vandaag de deuren van mijn oude kast nog naar zolder slepen om een hoekje daar netjes af te schermen.

6-En is het misschien een idee dat ik een to-do lijstje maak?

Kan ik gaan afvinken....

Wat een idee zeg, dat ik dat nooit eerder heb gedaan.

Dochter doet het wel,

mijn zo chaotische meidje heeft een lijst hangen met van alles wat gedaan moet worden en motiveert zichzelf met het afvinken. Hoe korter het lijstje hoe beter ze zich voelt. Ze heeft zelfs een potje met to-do-doelen die ze af vinkt. Die had ze al op de lagere school. Stoer hè.

Ik heb net de dingen, die ik moet doen maar even genummerd. Zo meteen schrijf ik ze op de deur met de whiteboard-marker. Maar eerst ga ik even genieten  van de vogeltjes buiten. Want ik ontdekte net een ander geluid. Het eerste wintervogeltje is alweer binnengevlogen . De eksters zijn verdwenen, die ons de hele zomer gepest hebben(want nestje in de heg) het kattenvoer is weer veilig ;)

De zomer loopt nu echt op zijn einde.

Caruso it is....

Mijn opoe, Anna, is dat kleine blonde meisje op de bovenste rij voor het raam rechts.

Ik hou van Anne of Green Gables.

Vanaf het moment dat ik het op de dag voor kerst in ,wat was het??? 1988 samen met mijn vriendin op tv keek terwijl mijn ouders druk bezig waren met de voorbereidingen voor het kerstmaal en de geur van krentenbrood onze neusgaten vulden. Gekruld op de bank zoals alleen jonge meiden dat kunnen zaten we te giechelen om de fratsen van een jong wijs weesmeisje vol verhalen en avonturen en dromen en nou ja....ik zag mezelf er wel een beetje in.(zonder het weesgedeelte dan)

Hoe blij was ik dan ook dat ik een jaar later in Londen boeken tegenkwam van de schrijfster van Anne....., Lucy Maud Montgommery. Ik kocht de eerste twee delen en ik en mijn vriendin hebben hiklachend op de boot terug de boeken gelezen. De andere delen kocht ik in Amsterdam bij The Englisch Bookstore. Ik heb ze inmiddels allemaal. En ieder jaar, ja echt ieder jaar, lees ik ze allemaal wel een keertje.

Het is de tijd waar ik van hou, de plaats die zij beschrijft, de eenvoud van het leven toen(zeg ik nu romantisch ;) het was natuurlijk best een zware tijd voor de mensen besef ik me terdege) De nostalgie dus.

Anna is het meisje rechts. De foto is uit 1922. tijdens de landbouwfeesten. De jaargetijden worden hier uitgebeeld.

Als ik aan mijn opoe dacht, dacht ik nooit aan de zee die zij zag als ze uit hun huiskamerraam keken, Het glooiende landschap daarachter, de ruisende bomen en het klotsende water. Ik dacht eigenlijk vrij weinig. Ik wist van het zwarte huis. De bittere armoede, de hardheid van het leven. Ik wist van de ongelijke behandeling in de kerk, dat zij achter in moesten zitten. Dat ze altijd met de nek aangekeken werd, nooit goed genoeg was. Dat ze uitgescholden werd en gepest. Dat wist ik.....

Ik wist ook van haar liefde voor elk bloemetje wat maar bloeide, en haar dromerige aard. Ik wist van haar trots en haar kracht en haar liefdevolle aard. Ze was zó lief. Nooit is ze verbitterd geraakt door alles wat haar is overkomen. Nooit heeft ze het hem verweten.

Als ik aan mijn opoe denk, dan is dat wat naar de voorgrond schuift. Haar schijnend licht van vergevingsgezindheid en liefdevolle aandacht voor iedereen.

En wat schetst mijn verbazing nu ik haar leven en dat van de haren zo aan het uitpluizen ben, dat zij eigenlijk best een beetje lijkt op Anne. En dat haar leefomgeving eigenlijk ook best zo mooi was als dat van Anne. Dat wij hier ons eigen Prince Edward Island hebben op Wieringen. Ik zie het nu pas. Zo langzamerhand ontvouwt zich het beeld van haar tijd voor mijn ogen en droom ik haar leven in mijn hoofd. En vallen allerlei puzzelstukjes samen.

~Omdat ze zo van deze muziek hield draai ik Caruso~

Zondagse bezigheden

Morgen komt de kringloop zijn zak ophalen.
De zak die we vol mogen stoppen met kleding, boeken, speelgoed en wat dies meer zei. Komt dat even mooi uit. Met al dat opruimen van mij heb ik wel een zak te vullen hoor. Dus begon ik in het atelier to be. Boeken en speelgoed en spelletjes bij elkaar gezocht. Vuilniszak en zo'n grote boodschappentas van de AH vol.....teveel voor de zak. Nu had ik ook nog een kast vol kleding van Zoon die hij echt niet meer aan kan. Ik had lang de hoop, dat hij bij het in de lucht schieten weer wat maatjes kleiner zou hebben.
Ja ik weet het het klinkt suf, maar bij mij ging dat vroegah wel zo. Alles armen en benen werd ik op een gegeven moment. En ik heb jaren een maatje 32/34 gehad. Totdat ik ongeveer uitgegroeid was in de lengte, toen ging ik de breedte weer in.
Bij Zoon gaat dat dus een beetje anders, hij doet alles tegelijk, en ferm ook.
Waar heeft 'ie het van, denk ik wel eens. Ik ben klein en was altijd tenger(totdat ik begon te rommelen met de overgang grrr) en zijn vader is wat groter maar ook slanker dan slank. Van ons heeft ie het niet hoor.
In ieder geval zat ik dus nog met al die kleding die ik bewaard had. Shirts, overhemden, jassen.....allemaal te klein, te strak maar , dacht ik, uiteindelijk past hij er wel weer een keertje in. Nou niet dus! Toen we het maar weer eens gingen passen waren van alle shirts en jassen de mouwen te kort. Niet een beetje nee, echt heel erg te kort. Hij moet niet alleen een grotere maat, hij moet ook een lengte maat inmiddels. Mijn jochie, een lengte maat. Zomaar in dit afgelopen jaar is hij 10 centimeter gegroeid, en steekt hij meer dan een hoofd boven mij uit. Ik slik even een brokje weg hoor. Dag kleine jongen....snif....

Het positieve aan dit hele verhaal is natuurlijk wel dat ik ineens planken over heb in mijn kast!
Jawel, ik had namelijk twee van die kringloop zakken vol! Ik heb dus gelukzalig naar de ruimte in mijn kast gekeken daarstraks en zat te bedenken wat voor moois ik daar allemaal op de planken kan leggen.
Ik kan het natuurlijk ook leeg laten. De kast net zo lang uitruimen dat ik hem niet meer nodig heb. En weg kan doen. Sjeee, dat is pas echte ruimte. :)

Zwijmelen op Zaterdag

Ik mag graag naar Downton Abby kijken. De sfeer, de manier waarop de dingen toen gingen. Het verhaal....ik zie dat graag. Het gaat over een tijd die ik ken uit de verhalen van mijn opoe. Haar tijd. Geboren in 1910 was zij nog van de generatie waarin men een dienstmeid had als je enigszins van betekenis was. En dat was al heel snel, want de dienstertjes waren vaak jong(ongetrouwd)
Mijn opoe kwam uit een gezin waar ze het niet zo fijn had. Ik stipte dit al aan donderdag in mijn blogpost. Inmiddels ben ik heel wat wijzer geworden maar laat dit stukje nog even liggen. Terug naar mijn opoe. Anna Martina. Ging als meisje van 17 naar haar oom in Amsterdam. Haar grote zus was haar al voor gegaan. In januari dat jaar is haar tante overleden en in maart gaat zij daar in dienst. Haar oom is namelijk een deftige meneer die bij de rijksbelasting werkte. 
Dit zijn woelige jaren voor mijn opoe. In 1924 is haar oudste zus overleden en in 1929 zal haar andere oudere zus overlijden. Terwijl zij in Amsterdam en later Dordrecht zit. Ze heeft het daar heel fijn in de grote stad. Ze heeft het ook getroffen met haar werkgevers. En ze geniet met volle teugen van het stadse leven eind jaren 20. Ze is weer thuis geweest toen haar zus op tragische wijze een einde aan haar leven maakte. Maar in 1930 vertrok ze weer voor een andere positie. Op de kaarten staat Alkmaar. Maar mijn oom(haar jongste zoon, zegt dat ze naar Dordrecht ging) Het kan natuurlijk ook dat de familie vanuit Alkmaar naar Dordrecht verhuisde en zij mee ging.
Toen ze in 1933 terug kwam op Wieringen was ze natuurlijk niet meer die vissersdochter, maar een wereldwijze dame geworden . En ze droeg de stadse mode! Waar de lange kousen nog gedragen werden op Wieringen was het in de stad mode om korte sokjes te dragen en blote benen. Waar men schande van sprak op Wieringen. De bijnaam "de barones" heeft  ze vaak gehoord, maar ergere scheldwoorden kreeg ze ook achter zich aan. Ze is daar opnieuw in dienst gegaan bij een winkelier, die goed geboerd, of moeten we zeggen gehandeld, had. Ze waren niet zo aardig voor haar daar.....

Haar fijnste herinnering waren de eerste echte knooplaarsjes, die ze kocht van haar zelfverdiende geld in Amsterdam. Dat was zo bijzonder, dat ze geen veters maar knoopjes had. En dan vertelde zo, nog steeds trots, hoe dat je zulke laarsjes vastmaakte. En hoeveel bekijks ze er wel niet mee had gehad.
Het heeft haar door alle moeilijke jaren heen geloodst.
En dat is wat ik zie als ik naar Downton Abby kijk.
De droom van een beter leven :)
Fijn Weekend

Donderdag

Ik zit.

Ik zit rustig.

Eindelijk rustig.

Man wat een rot nacht.

Amper geslapen, maar erger nog, flink van de rel geweest. Ziek zwak en vooral heel erg hieper de pieper. Ik denk dat het echt is begonnen, ik denk dat het nu toch echt zover is. Denk je net eindelijk in rustiger vaarwater aangeland te zijn, komt dit.

Hoe lang gaat het duren?

Komt dan ook mijn tijd dat ik aan de wijde luchtige decolotees ga?

Dat ik het nooit meer koud heb, nee beter nog, dat ik het ineens altijd heel erg warm heb?

Dat zou nog eens een fijn bijverschijnsel wezen voor deze altijd koude vrouw zeg.

Maar dat is dan ook wel alles hoor, want het zweten in bed, de hartkloppingen, de onrust, de emotionele uitbarstingen en die buik....die buik die zo in de war is.....die mogen wat mij betreft wel heeeeel ver weg blijven.

Maar dat is wishfull thinking.

Het heet niet voor niets een overgang.

Ik ga door een transitie heen, ik verander, zowel lichamelijk als geestelijk.

En daar kan ik maar beter mee dealen niet waar?

Nog enige tips ladies???????Ik sta open voor mooie suggesties en verlichtende oplossingen haha

Ja en dan verder, waar heb ik verder mijn dagen mee gevuld.

Beetje opruimen, tot het lijf stop zei. En mijn familiegeschiedenis weer verder uitgeplozen. Of nee eigenlijk laat ik dat vooral doen door een hele lieve behulpzame mevrouw van de historische vereniging van Wieringen. Want daar komt mijn vader vandaan. En daar wist ik zo ontzettend weinig van, echt dan bedoel ik. Want in mijn familiegeschiedenis zit veel leed en daar werd niet over gesproken. Dat werd doodgezwegen zeg maar.

Maar doodzwijgen wil nog niet zeggen dat het weg is, en in het hier en nu heeft dat nog steeds invloed op ons denken en doen. Men zegt niet voor niets dat een gebeurtenis in het verre verleden voor een "familievloek" kan zorgen. Bovendien ben ik als geschiedenisdocente ook wel erg geinteresseerd in  het verhaal natuurlijk. Dat in de eerste plaats.

De andere kant van de familie is al uitgezocht. Dat gaat helemaal terug tot de hugenoten, met adelijke titels  , een kasteel in ruines en al. Iets wat ik ook nog wel eens na wil lezen, want als je als familie al in het blauwe boekje staat moet je toch wel iets voorgesteld hebben niet waar?

Maar die naam draag ik niet, en mijn overgroot vader heeft zijn titels ook afgestaan als ik het goed begrepen had. Dus helaas...geen plekje aan het hof voor mij ;)

Bovendien is hun verhaal verteld. En dat van de andere kant nog niet. Het zou toch vreselijk zijn als je geleefd hebt en niemand herinnert nog jouw bestaan? Geen graf, amper foto's, geen verhalen meer en een familie die van jouw bestaan amper iets weet?

Ik weet niet hoeveel we naar boven kunnen wroeten, maar ik wil wel meer weten.

Wordt vervolgd dus :)

Fijne dag allemaal!

Ik kruip er nog even in.....

Herfstschoonmaak

Op de piano in Bibjehuis

Ineens is het herfst, zomaar van de een op de andere dag. En het is ook voorbij met de vakantie.

Dat dat toch zo tegelijk kan gaan zeg, echt gek.

Dochter verdween vanmorgen net voor een dikke hoosbui op de fiets naar school. Ik hoop maar dat ze droog overgekomen is. En ik ben sindsdien wat in de war haha. Weet even mijn ritme niet te vinden. Heb ik wel weer een weekje voor nodig hoor.

Daarom heb ik bedacht dat ik een plan moest maken. Een soort van afvinklijst. Een project. Of zoiets. Eentje die over 19 weken klaar is. Want dan is het kerstmis!

Ik weet niet of het gaat lukken hoor, ik heb het de afgelopen jaren al vaker geprobeerd. Maar dan doe je even niets meer en loopt zo de hele boel weer vol.

neem nu mijn atelier. We waren best al een aardig eindje gekomen maar nog niet af . Gaat dochter tussen de puinzooi zitten knutselen. Gevolg is dat er weer troep bij is gekomen ipv weggegaan. Kan ik dat ook weer opruimen. Kijk en zo kom ik dus nooit waar ik wezen wil. Ik kan nml niet werken in een rotzooi. Dan raak ik afgeleid en geprikkeld en vliegt mijn inspiratie zo de deur uit. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om af te spreken dat alle kunstzinnige uitingen daar mogen gebeuren. Misschien is het idee dat ik die plek echt voor mezelf hou en dat zij daar alleen bezig mag onder strikte voorwaarden? Opruimen is namelijk niet echt haar ding....en laten liggen is niet zo een goed idee als je ziet wat voor een puinzooi zij ervan weet te maken wat ze met veel aansporing uiteindelijk op gaat ruimen. Waardoor ik al die tijd niet kan werken in MIJN atelier. Nee dat is niet zoals het moet gaan. Ik ga daar mij hoofd nog even over breken hoor. Want aardig als ik ben, zit ik nu weer rekening te houden met haar wensen  ipv de mijne. En dat voelt niet fijn.

Grenzen stellen....iets wat ik echt nog steeds niet goed kan als het gaat om mijn ding.

Wat ik in ieder geval ga doen de komende weken:

-Mijn atelier verder uit en inruimen.

-Grofvuil bellen en de kringloop aan laten rukken om de overbodige spullen en troep op te laten halen.

-Computerkast beneden leegruimen en in de grote kast stoppen(want daar zaten al mijn schilderspullen die naar het atelier gaan)

-Computerkast slopen...Jaaaaaaa, want deurtjes zijn al stuk en ik wil er een tafeltje van maken(mooi dik grenenhout)

-Voorhalletje nu eens inruimen en opknappen

-Slaapkamer verder indelen. Ik heb mijn secretaire met dochter geruild en haar tafeltje  neergezet. Jaha ik heb een schrijfhoekje gecreëerd :)

-En schoonmaken, schoonmaken schoonmaken voordat dat de winter toeslaat. Dan krijgen de huisstofmijtjes geen kans om uit te groeien tot imperialistische kolonieen.

- De trapkast voor de zoveelste keer uitruimen en schoonmaken....pffffff het blijft zeuren met die plek.

We wonen hier nu 5 jaar.

En nog steeds heb ik niet echt het gevoel dat dit thuis is.

Nog steeds voel ik me ook hier niet welkom.

Nog steeds heb ik het gevoel wat we toen hadden, toen we hier naar toe vluchtte.

Nog steeds.......

Zwijmelen op Zaterdag

Flowers in my heart-Bibje

Het is alweer zaterdag en erger nog, de zaterdag is alweer voor een groot deel voorbij. Het is alweer over 4 en ik moet mijn zwijmel zelfs nog uitzoeken. Vreselijk zeg, ik ben helemaal de kluts kwijt.

Heb ik wat gedaan dan?

Is er iets gebeurd dan?

Nee en nee.

Gewoon al dagenlang weer wakker , met piepend, krakend, wrikkend kind boven mijn hoofd, die ook al niet slapen kan. Half 3 was het vannacht, HALF 3!!!!!. Het moet niet gekker worden hoor.....O wacht, van de week was het zelfs nog gekker. Toen viel meneer pas om half 5 in slaap. Hij heeft last van de wind, de regen, en vooral van nachtmerries. Waarop hij dan maar weer achter de pc kruipt om op te zoeken waar de droom over ging, want "Het moet toch wat te betekenen hebben, dat ik zo droom mam?"

Vooralsnog heeft hij op de meest prangende vraag nog geen antwoord gekregen, en ja eigenlijk zou hij daar dus een nachtje over moeten slapen. Als dat maar wou lukken!!!!

We hebben al zitten brainstormen, en ik heb mijn boeken al open gehad. Maar een pasklaar antwoord is er nooit. Het is toch een stuk zelfonderzoek wat je aan het plegen bent en daar kan je geen pasklare antwoorden voor vinden. Die antwoorden liggen in jezelf besloten. Dat valt soms niet mee, want nachtmerries zul je rechtstreeks in  het gezicht moeten zien om te ontdekken dat dat waar je zo bang voor bent iets is wat je kunt overwinnen. Maar dat je daarvoor soms wel al je moed bij elkaar moet rapen.

Ik ben zo trots op hem dat hij antwoorden wil en actief , uit zichzelf, een weg naar heling zoekt. Ik ben ook ontzettend dankbaar dat dat moment nu is aangebroken.

Jij bent mijn held vent!!!!!!

Fijn weekend!

Zwijmelen op Zaterdag

Dit is nou 70 jaar vrijheid.....

Iemand plaatste op facebook een bericht over de totale controle die de gemeente gaat krijgen over gezinnen in het kader van de Nieuwe Jeugdwet. Deze maakt dat kinderen tot hun 23ste onder toezicht van de gemeente komen te staan.
*Dat er van elk kind een dossier wordt aangelegd, een gezinsregisseur komt en dat iedereen, die met dat kind te maken heeft daar meldingen in mag doen.
*Dat dit zonder toestemming en buiten het zicht van de ouders gebeurd.
*Dat bij elke melding die volgens de instanties zorgelijk is de gemeente dat mannetje/vrouwtje kan sturen om een blikje achter de voordeur te komen werpen. Om uit te zoeken waarom dat ene in het dossier staat. Dat kan al zijn om het te laat komen van je kind of het weigeren van kleuter-sexuele voorlichting op school. Of jouw keus om niet te vaccineren, een conflict op school met de directie....of klagende buren....het kan allemaal. En een rechter komt er niet meer aan te pas.
Daar komt nog bij dat per 1 jan ouders in uitkeringssituaties geen aanvulling meer krijgen voor hun kind, dus op een alleenstaande uitkering terecht komen. Dit betekent dat veel alleenstaande ouders niet langer in staat zijn om voor hun kinderen te zorgen. Van de huidige tien kindregelingen zullen er zes vervallen, zoals de aanvullende bijstand voor alleenstaande ouders. Voor mensen met kinderen tot twaalf jaar bestaat de mogelijkheid een zogenaamde combinatiekorting aan te vragen bij de belastingdienst. Niemand weet verder nog hoe het een en ander uit gaat pakken. Pas in december krijgen deze ouders te horen hoe en wat er gebeuren gaat.
Onzekerheid en angst is gezaaid.

Het lijkt steeds meer op leven in het oude Oostblok. Leven in een permanente staat van angst, voor alles en iedereen, voor het geval iemand een kleine misstap zou melden bij de autoriteiten. Voor bijstandsgerechtigden was dit al een tijdje zo, daar mag men zomaar je huis in om te onderzoeken of je niet toevallig samenwoont. Alles wat daar op lijkt kost je je uitkering, ook als achteraf blijkt dat het een vergissing is zit de angst er inmiddels wel heel goed in.

Scholen worden gevaarlijke plekken  voor ouders. Zij en de gemeenten zullen onderling informatie gaan uitwisselen over ouders die een blik achter de voordeur nodig hebben. Iets wat nu ook al gebeurd maar wel bekrachtigd moet worden door de rechter. Daar kan je je nog enigszins verdedigen tegen de beschuldigingen.  Dat hoeft per 1 jan niet meer. Dan kan de school rechtstreeks de gezinsregisseur inschakelen om in te grijpen.

Denk nu niet dat het wel mee zal vallen.

Veel ouders kunnen nu al getuigen hoe slecht het gesteld is met de rechtstaat, en dat wordt per 1 jan alleen maar slechter.

Mijn docent staats-inrichting op de Hogeschool zei in '89 al dat de val van de muur voor hele grote problemen zou gaan zorgen.
"Let maar op,"zei hij met opgeheven wijsvinger,"over een paar decennia zijn we zelf in het Oostblok belandt'."

Hij heeft zó ontzettend gelijk gekregen.

Wonderlijke Woensdag

Flower by Bibje

Ik ben niet meer bezig geweest in mijn atelier. Het lijf wil even niet zo erg meewerken. Beetje teveel stof ingeademd vrees ik. Dus verder dan wat vuilniszakken naar beneden dragen is het niet geworden.

Ik heb mijn tijd anders gebruikt. Ik heb lichamelijk gerust maar geestelijk ben ik mezelf gaan voeden. Met grootse plannen en vooral met voorbeelden van andere vrouwen die een kunstbedrijf op gezet hebben. Ik ben op zoek gegaan naar coaches, want ik wil verder. Ik wil die volgende stap nu gaan zetten. Nu ik de handen vrij heb wil ik mijn droom stilletjes aan uit gaan werken. En dan heb je wel wat hulp nodig niet waar?

Zo volgde ik al de kleine cursus van Andrea Schroeder. De "Give your dream wings"course.

Vorig jaar deed ik al "The Artists Way" van Julia Cameron. Las en werkte uit  "Taking Flight" van Kelly Rae Robberts. Voorheen stond op haar blog veel interessante informatie maar die heeft ze nu verplaatst naar een hele dure cursus. En die investering kan ik nog even niet maken.

Ik surfte heel het internet af op zoek naar inspirerende blogs en ontdekte recentelijk Leonie Dawson. Bij haar vond ik de no nonsense aanpak. Duidelijk en stap voor stap in het introductie werkboek.

En daarin stonden een paar hele simpele adviezen.

Ik had ze zelf ook wel kunnen bedenken ja, als ik niet zo bezig was geweest met bang zijn voor wat er uit mijn droom voort zou kunnen komen.

Of erger, wat er niet uit voort zou kunnen gaan komen.

Immers, de vooroordelen van het opzetten van een kunstbedrijf zijn groot. Men gaat er bij voorbaat al van uit dat het gedoemd is te mislukken. Kunstenaars zijn straatarm, anders kunnen ze namelijk niet werken. Zonder de absolute vrijheid om  geheel en al onder te dompelen in de inspiratie van het moment, zou je niet creatief kunnen zijn. Zou je geen kunst kunnen maken, ben je dus geen kunstenaar. Sommigen hebben geluk....die hangen met hun werk in galerieën en musea's maar de rest...ach....leuke hobby wel ja.

Ik wil voorbij dat punt komen.

Ik ga er op dit moment van uit dat ik een musea nooit ga halen.

Daar is mijn werk gewoon niet goed genoeg voor. En dan bedoel ik vooral, wat vereist is voor de hedendaagse kunst door de hedendaagse kunstenaars. Ze verschillen nog steeds niet veel van die van de jaren 80. Mijn werk voldoet daar niet aan. Ik maak alleen maar werk waar ik zelf verliefd op wordt. Wat de ander daar verder van vindt zal me worst wezen. Ik heb niet het doel om werken te maken die zoveel opbrengen als een jaarsalaris. Al zou dat natuurlijk best wel mogen (GRIJNS)

Daarom ben ik net maar even aan het rekenen gegaan.

Iets dat ik sowieso elk jaar doen, om te kijken of de in en uitgaven een beetje gelijke tred houden en of ik al wat opschiet met mijn eerste miljoen op de bank......haha....Tis nog niet om over naar huis te schrijven, maar er zit schot in de balansen. Heel veel schot. Inmiddels komt er meer binnen dan er uit gaat. Kijk en dat is goed nieuws!!!

Ik heb eens uitgerekend wat ik minimaal nodig heb om al mijn rekeningen te betalen in een jaar en ook nog eens normaal te kunnen eten. Dat zou neerkomen op zo'n 19.000 euro netto in het jaar. Als ik daar vakantiegeld bij optel dan kom ik grofweg uit op 20.000 euro netto in een jaar! Het is dan geen vetpot maar alle kosten zijn gedekt.

Dat moet ik dus minimaal netto verdienen.

Daar moet ik nog even een berekening op loslaten hoor, want bruto is een heel ander verhaal. Ik ga altijd maar uit van 50 % belasting maar weet niet of dat ook zo werkt. Iemand die het me kan vertellen?

En dan heb ik het nu alleen nog maar over mijn werken die ik wil verkopen gehad......

Tis maar de helft van mijn droom ;)

De rest vertel ik later.

Dromerige Dinsdag

Ik had het er vrijdag al over. Dat ik bezig was met het uitmesten van de ex-kamer van Dochter om daar mijn atelier/studio te maken. Ik was redelijk optimistisch, best wel hoor. Maar wat is opruimen toch een ROTklus!!!!

Echt hoor.

Als ik nooit meer zou hoeven opruimen zou ik zoooo gelukkig zijn. Maar ja...geen opruimkaboutertjes helaas en personeel kan ik niet betalen. :(

Dus ruim ik op.

Laat ik 13 jaar aan herinneringen door mijn handen gaan. Zie ik het kleine meisje weer voor me dat speelde met die ene pop, of barbie. Die dat leuke tekeningetje maakte en die lieve briefjes schreef naar vriendjes/innetjes. Ik vind oude foto's, schaakdiploma's, Donald Duckies, hele stapels...Winx boekjes, dagboekjes, vriendenboekjes. Eindeloos veel papiertjes met verhalen liedjes en tekeningen. Mijn kleine meisje aan dat hele kleine tafeltje met klepblad zittend op dat kleine stoeltje. Ik zie haar zo weer zitten.

Ook verloren gewaande spulletjes komen tevoorschijn en verder heel veel troepjes. Verzameld door de jaren heen.

Buiten ligt binnen. Steentjes, schelpjes, gedroogde bloempjes, zand en zaadjes in allemaal bakjes van mij! Oooo daar zijn al mijn bakjes.

ZUCHT

Ik heb nu al net zo'n moeite met dingen wegdoen als zij had. 'T is ook zo zonde. En misschien ooit, voor later, als ik misschien ooit nog eens oma wordt?????? Ik weet nog hoe ik baalde dat mijn moeder zo alles wegsmeet toen ik het huis uit ging, maar het i.v.m. gebrek aan ruimte, niet mee kon nemen. Ik kon nog net wat babykleertjes redden die ik zelf aan heb gehad maar alles is verder weg  en foetsie...

Stella met haar echte mensenhaar. Die kon je zulke mooie kapsels geven. En Natasja, mijn baby met haar en slaapogen!! want zo was dat toen. Mijn barbies en die barbie-tennisschoenen en rokje en jasje en racket. Zoooo stoer. Maar ja. Meegegeven met de vuilnisman. De vuilnisman!!!!!

Daarom heb ik de lego, barbies, maxi-cosie en kinderwagen van de babypop, playmobiel en een stel knuffels ingepakt en dat gaat naar zolder.

Om mijn speelgoedweggooitrauma te verzachten zeg maar ;)

En dan denkt U nu natuurlijk dat het atelier een feit is?

Laten we zeggen dat de tafel in ieder geval staat. Dochter haar plekje daar heeft gevonden en er nu alweer rommel aan het maken is aan het knutselen is. Verder zeg ik niks.....

Omdat ze net naar "The fault in our stars" is geweest dit wonderschone nummer van Birdy uit de film. Enjoy!!!!

Zwijmelen op Zaterdag

My Sweetheart- Bibje 2010

Elk mens komt van dezelfde plek met dezelfde opdracht op dezelfde aarde.

Elk kind draagt in de ogen het hele Universum aan vertrouwen in de goedheid van de ander. Ze geven zich daar geheel en al aan over. Ongeacht wie die goedheid verspreid. In de ogen van een kind tellen ideeën niet. Heilige boeken zijn hen vreemd. Verschil is hun onverschillig. Iedereen hoort bij elkaar. Iedereen is familie. We zijn allen een.

Zo is de magische wereld......totdat het ego zich laat gelden en het kind zich bewust wordt van zichzelf ten opzichte van de ander. Nog steeds is verschil het kind onverschillig, totdat op een dag iemand het bewust maakt van dat verschil. En daar een waardeoordeel aan vast hangt. De kiem van afgescheidenheid is geboren......de kiem van discriminatie, misschien wel toekomstig geweld. Van superieur denken te zijn,  of juist inferieur. Het is het begin van oorlogen en het excuus dat die oorlogen gerechtvaardigd zijn. Het is het begin van de ontmenselijking....het begin van God uit ons leven verbannen....het begin van het einde?

Laten we in Godsnaam wakker worden en beseffen dat we allemaal mensen zijn. Dat we allemaal geliefd willen zijn,  allemaal op zoek zijn naar geluk. Laten we beseffen dat we nooit, nee nooit, ons geluk op het ongeluk van de ander kunnen bouwen. Dat de pijn gevoeld door de één, aangedaan door de daden van de ander, door beiden gedragen wordt. De één in leed, de ander in de pijn van liefdeloos gedrag. 

Laten we omkeren. 

Die druppel van liefde in het water laten vallen. Opdat de kringen van wat goed en mooi en puur en liefdevol is, zich mogen uitbreiden over het wateroppervlak. Dat het de harten mag vullen van alle mensen!!!!

Dat is mijn wens.

Dat is mijn hoop.

Fijn weekend!!!

Vrijdag

Bibje studio/atelier :)

Was ik er net toch helemaal van overtuigd dat het al Zwijmelen op Zaterdag is. Ik had daarstraks al naar muziekjes gekeken en al wat ongeveer uitgezocht en nu sla ik net de laptop open en zie ik dat het vrijdag is....ik ben een dag te vroeg!!!!

Nou ja zeg, dat me dat nu weer overkomt.

Wat heb ik toch?

Herken ik mensen ineens niet meer(nou ja hij was ook wel erg afgevallen) , weet ik niet meer wat ik gedaan heb en vergeet ik met wie ik dat ene nou besproken had.

Ergens leef ik tussen waken en dromen in lijkt wel. Zweef ik op de vlagen van zomerwinden en stralen van de zon. Dwaal ik door de dagen en pik ik hier en daar een ervaring op, half bewust van wat er op dat moment gebeurt.

Niet echt ZEN nee. Niet echt mindfull. Niet bepaald aandachtig. Niet in het NU.

Waar ik dan wel ben met mijn gedachtes?

NOUHOU bij mijn nieuwe studio/atelier!!!

Met zijn grote houten tafels en kasten vol materialen en de ezel en de hoek waar Dochter haar vlogs op gaat nemen en het balkon waar ik een zonnescherm boven wil hangen en bloembakken aan de railing en een bankje en een tafeltje voor als ik buiten wil zitten maar niet in de tuin. Of als ik de laatste zonnestralen wil opvangen, die dan de tuin niet meer bereiken.

Ik wil een zonnige studio, ook als het regent buiten, dus de kleuren moeten fleurig zijn en op zijn minst iets van roze/oranje/geel op de muren hebben. Dat als het een vreselijke sombere, akelige, gure dag is je daar binnen stapt en zo'n gevoel krijgt van warmte en blijheid. Daar moet het altijd ongeveer zomer zijn, of lente, of een mooie herfst of winterdag.

Nou ja , daar droom ik dus van en daar ben ik dus mee bezig.

Ik ben namelijk begonen met het opruimen van de achtergelaten spullen troep/rotzooi van dochter toen zij de move maakte naar het kleine kamertje. Zodat ze niet meer zoveel rotzooi kon maken. Nou geloof me, daar lukt het haar ook hoor, met dat beetje wat ze over heeft :( 

Het opruimen van de grote kamer, mijn studio/atelier dus, die heeft ze aan mij over gelaten. Zo'n fijne klus waar ik best wel even over doe ja. Het is er zo stoffig en troepig dat ik het in etappes moet doen om niet hartstikke ziek te worden. Ik ben maandag begonnen en sindsdien nies ik...en nies ik.....en nies ik........en wordt het heel voorzichtig aan ruimer en leger en schoner. Terwijl ik mijn droomstudio/atelier voor mijn ogen zie.

Ik heb het ook alvast maar getekend, als was het allemaal al klaar. Zie het resultaat boven aan de blogpost. Als ik op dat krukje zit dan kijk ik zo naar buiten. Nu nog naar de achterburen, maar over een paar jaar zie ik de kruin van mijn krulwilg, de kamperfoelie langs de reling en de roos die aan de zijkant komt opklimmen.  En de volgende lente al de bloembakken vol geraniums. Ik zie het al helemaal voor me.

Als het klaar is ga ik een dansje doen!