Dromerige Dinsdag

Ik had het er vrijdag al over. Dat ik bezig was met het uitmesten van de ex-kamer van Dochter om daar mijn atelier/studio te maken. Ik was redelijk optimistisch, best wel hoor. Maar wat is opruimen toch een ROTklus!!!!

Echt hoor.

Als ik nooit meer zou hoeven opruimen zou ik zoooo gelukkig zijn. Maar ja...geen opruimkaboutertjes helaas en personeel kan ik niet betalen. :(

Dus ruim ik op.

Laat ik 13 jaar aan herinneringen door mijn handen gaan. Zie ik het kleine meisje weer voor me dat speelde met die ene pop, of barbie. Die dat leuke tekeningetje maakte en die lieve briefjes schreef naar vriendjes/innetjes. Ik vind oude foto's, schaakdiploma's, Donald Duckies, hele stapels...Winx boekjes, dagboekjes, vriendenboekjes. Eindeloos veel papiertjes met verhalen liedjes en tekeningen. Mijn kleine meisje aan dat hele kleine tafeltje met klepblad zittend op dat kleine stoeltje. Ik zie haar zo weer zitten.

Ook verloren gewaande spulletjes komen tevoorschijn en verder heel veel troepjes. Verzameld door de jaren heen.

Buiten ligt binnen. Steentjes, schelpjes, gedroogde bloempjes, zand en zaadjes in allemaal bakjes van mij! Oooo daar zijn al mijn bakjes.

ZUCHT

Ik heb nu al net zo'n moeite met dingen wegdoen als zij had. 'T is ook zo zonde. En misschien ooit, voor later, als ik misschien ooit nog eens oma wordt?????? Ik weet nog hoe ik baalde dat mijn moeder zo alles wegsmeet toen ik het huis uit ging, maar het i.v.m. gebrek aan ruimte, niet mee kon nemen. Ik kon nog net wat babykleertjes redden die ik zelf aan heb gehad maar alles is verder weg  en foetsie...

Stella met haar echte mensenhaar. Die kon je zulke mooie kapsels geven. En Natasja, mijn baby met haar en slaapogen!! want zo was dat toen. Mijn barbies en die barbie-tennisschoenen en rokje en jasje en racket. Zoooo stoer. Maar ja. Meegegeven met de vuilnisman. De vuilnisman!!!!!

Daarom heb ik de lego, barbies, maxi-cosie en kinderwagen van de babypop, playmobiel en een stel knuffels ingepakt en dat gaat naar zolder.

Om mijn speelgoedweggooitrauma te verzachten zeg maar ;)

En dan denkt U nu natuurlijk dat het atelier een feit is?

Laten we zeggen dat de tafel in ieder geval staat. Dochter haar plekje daar heeft gevonden en er nu alweer rommel aan het maken is aan het knutselen is. Verder zeg ik niks.....

Omdat ze net naar "The fault in our stars" is geweest dit wonderschone nummer van Birdy uit de film. Enjoy!!!!