Caruso it is....

Mijn opoe, Anna, is dat kleine blonde meisje op de bovenste rij voor het raam rechts.

Ik hou van Anne of Green Gables.

Vanaf het moment dat ik het op de dag voor kerst in ,wat was het??? 1988 samen met mijn vriendin op tv keek terwijl mijn ouders druk bezig waren met de voorbereidingen voor het kerstmaal en de geur van krentenbrood onze neusgaten vulden. Gekruld op de bank zoals alleen jonge meiden dat kunnen zaten we te giechelen om de fratsen van een jong wijs weesmeisje vol verhalen en avonturen en dromen en nou ja....ik zag mezelf er wel een beetje in.(zonder het weesgedeelte dan)

Hoe blij was ik dan ook dat ik een jaar later in Londen boeken tegenkwam van de schrijfster van Anne....., Lucy Maud Montgommery. Ik kocht de eerste twee delen en ik en mijn vriendin hebben hiklachend op de boot terug de boeken gelezen. De andere delen kocht ik in Amsterdam bij The Englisch Bookstore. Ik heb ze inmiddels allemaal. En ieder jaar, ja echt ieder jaar, lees ik ze allemaal wel een keertje.

Het is de tijd waar ik van hou, de plaats die zij beschrijft, de eenvoud van het leven toen(zeg ik nu romantisch ;) het was natuurlijk best een zware tijd voor de mensen besef ik me terdege) De nostalgie dus.

Anna is het meisje rechts. De foto is uit 1922. tijdens de landbouwfeesten. De jaargetijden worden hier uitgebeeld.

Als ik aan mijn opoe dacht, dacht ik nooit aan de zee die zij zag als ze uit hun huiskamerraam keken, Het glooiende landschap daarachter, de ruisende bomen en het klotsende water. Ik dacht eigenlijk vrij weinig. Ik wist van het zwarte huis. De bittere armoede, de hardheid van het leven. Ik wist van de ongelijke behandeling in de kerk, dat zij achter in moesten zitten. Dat ze altijd met de nek aangekeken werd, nooit goed genoeg was. Dat ze uitgescholden werd en gepest. Dat wist ik.....

Ik wist ook van haar liefde voor elk bloemetje wat maar bloeide, en haar dromerige aard. Ik wist van haar trots en haar kracht en haar liefdevolle aard. Ze was zó lief. Nooit is ze verbitterd geraakt door alles wat haar is overkomen. Nooit heeft ze het hem verweten.

Als ik aan mijn opoe denk, dan is dat wat naar de voorgrond schuift. Haar schijnend licht van vergevingsgezindheid en liefdevolle aandacht voor iedereen.

En wat schetst mijn verbazing nu ik haar leven en dat van de haren zo aan het uitpluizen ben, dat zij eigenlijk best een beetje lijkt op Anne. En dat haar leefomgeving eigenlijk ook best zo mooi was als dat van Anne. Dat wij hier ons eigen Prince Edward Island hebben op Wieringen. Ik zie het nu pas. Zo langzamerhand ontvouwt zich het beeld van haar tijd voor mijn ogen en droom ik haar leven in mijn hoofd. En vallen allerlei puzzelstukjes samen.

~Omdat ze zo van deze muziek hield draai ik Caruso~