Donderdag

Ik zit.

Ik zit rustig.

Eindelijk rustig.

Man wat een rot nacht.

Amper geslapen, maar erger nog, flink van de rel geweest. Ziek zwak en vooral heel erg hieper de pieper. Ik denk dat het echt is begonnen, ik denk dat het nu toch echt zover is. Denk je net eindelijk in rustiger vaarwater aangeland te zijn, komt dit.

Hoe lang gaat het duren?

Komt dan ook mijn tijd dat ik aan de wijde luchtige decolotees ga?

Dat ik het nooit meer koud heb, nee beter nog, dat ik het ineens altijd heel erg warm heb?

Dat zou nog eens een fijn bijverschijnsel wezen voor deze altijd koude vrouw zeg.

Maar dat is dan ook wel alles hoor, want het zweten in bed, de hartkloppingen, de onrust, de emotionele uitbarstingen en die buik....die buik die zo in de war is.....die mogen wat mij betreft wel heeeeel ver weg blijven.

Maar dat is wishfull thinking.

Het heet niet voor niets een overgang.

Ik ga door een transitie heen, ik verander, zowel lichamelijk als geestelijk.

En daar kan ik maar beter mee dealen niet waar?

Nog enige tips ladies???????Ik sta open voor mooie suggesties en verlichtende oplossingen haha

Ja en dan verder, waar heb ik verder mijn dagen mee gevuld.

Beetje opruimen, tot het lijf stop zei. En mijn familiegeschiedenis weer verder uitgeplozen. Of nee eigenlijk laat ik dat vooral doen door een hele lieve behulpzame mevrouw van de historische vereniging van Wieringen. Want daar komt mijn vader vandaan. En daar wist ik zo ontzettend weinig van, echt dan bedoel ik. Want in mijn familiegeschiedenis zit veel leed en daar werd niet over gesproken. Dat werd doodgezwegen zeg maar.

Maar doodzwijgen wil nog niet zeggen dat het weg is, en in het hier en nu heeft dat nog steeds invloed op ons denken en doen. Men zegt niet voor niets dat een gebeurtenis in het verre verleden voor een "familievloek" kan zorgen. Bovendien ben ik als geschiedenisdocente ook wel erg geinteresseerd in  het verhaal natuurlijk. Dat in de eerste plaats.

De andere kant van de familie is al uitgezocht. Dat gaat helemaal terug tot de hugenoten, met adelijke titels  , een kasteel in ruines en al. Iets wat ik ook nog wel eens na wil lezen, want als je als familie al in het blauwe boekje staat moet je toch wel iets voorgesteld hebben niet waar?

Maar die naam draag ik niet, en mijn overgroot vader heeft zijn titels ook afgestaan als ik het goed begrepen had. Dus helaas...geen plekje aan het hof voor mij ;)

Bovendien is hun verhaal verteld. En dat van de andere kant nog niet. Het zou toch vreselijk zijn als je geleefd hebt en niemand herinnert nog jouw bestaan? Geen graf, amper foto's, geen verhalen meer en een familie die van jouw bestaan amper iets weet?

Ik weet niet hoeveel we naar boven kunnen wroeten, maar ik wil wel meer weten.

Wordt vervolgd dus :)

Fijne dag allemaal!

Ik kruip er nog even in.....