~als ik een wens mocht doen,wou ik een lieve familie~

Zit ik dan op de birthday van zoonlief ,en niets te vieren.
De taart is gegeten en de kadootjes gekocht en nu is het wachten tot de dag over is,
want niemand gaat komen.
Mijn broer niet omdat hij kwaad is op zoonlief met wie hij dinsdag ruzie maakte,
mijn andere broer niet omdat die eigenlijk nooit komt,hij vind hem veel te druk.
Mijn oom niet ,omdat hij niet van plan is twee keer te komen,
dat kost zo duur en bovendien heeft hij gisteren al een rit naar Den Helder gemaakt ,
naar mijn broer.
Hij komt zondag wel voor alle twee.
Zijn opa en oma niet ,want die hebben het zondag al bij pappa gevierd .
Ze wilden liever niet in een ruimte met zijn mamma denk ik zomaar.
En tot slot ook zijn vader niet,want het kost te duur.
Die komt helemaal niet,
hij treft ze alletwee wel op het veertigjarig huwelijksfeest van opa en oma.

Niemand die het hem zelf zegt,
dat heb ik moeten doen,
ik heb in zijn ogen moeten kijken
en ik heb zijn gebroken hart mogen oprapen en de tranen mogen drogen.
"Niemand houdt van mij" moeten aanhoren,
en moeten ervaren,
ALWEER ,
hoe het is om je kind zo afgewezen te zien worden.
"Eerst leert hij zich maar te gedragen.
Eerder kom ik niet........"
de wrok, de haat, het verdriet en de wanhoop,
die groeit mijn kind boven het hoofd.
En mij ook.

Zondag is Dochterlief jarig....
voor haar komen ze wel,alsof het de normaaltse zaak van de wereld is.
Dat zoonlief dat aan moet zien,
dat zal zijn straf wezen,
lekker kwellen en lekker pijn doen,
lekker wraak nemen,
dan houdt hij wel op met boos zijn,
denken ze,
geloven ze al jaren,
maar hebben ze nog nooit door deze praktijken zien waar worden.
"Had ik maar een lieve familie,
wat heb je nou aan jarig zijn als niemand wil komen" snikte zoonlief in bed vanmorgen.
Mijn hart is gebroken.
~