Maandag

van Kras naar Zen by Bibje

En dan ben je zomaar al een paar dagen iets aan het veranderen aan je verhaal. Van frustratie naar hoop. Zoiets.
Ik heb mijn derde "van Kras naar Zen" tekening gemaakt. Nu ook weer geen mooi werkje, maar gewoon de rauwe tekening. Waar ik de vorige keer de werkelijkheid van mijn beleven tekende, heb ik nu de werkelijkheid van hoe het op dat moment had moeten zijn getekend. En nog steeds lekker gekrast. Ik merk dat het krassen veel bevrijdender werkt dan het dansen op het doek. Maar ik ben nog steeds heel erg voorzichtig hoor. Nog steeds sla ik niet tegen het papier (anders sloop ik mijn stiften) stomp, scheur en smeer ik niet (zonde van het papier en mijn joural....). Dat is voor een later stadium, en ik denk dat ik dan al weer met verf bezig ben.
Of met klei, jaaaa!!!!
Ik wil ook nog met klei aan de gang. Daar maakt het stompen scheuren en krassen en in elkaar slaan helemaal niet uit. Dat kun je allemaal weer heel maken. Heerlijk lijkt me dat. Staat ook op de agenda dus. Ja eigenlijk heb ik daar best wel zin in. Ik heb alleen nog geen klei. De winkel die hier in de stad broodjes klei verkocht, die bestaat ook al een tijdje niet meer. Kinderklei is geen optie, dat stinkt en is chemisch.
Ik denk dat ik mijn eigen klei maar moet maken. Ik heb genoeg meel ik in de kast en vanmiddag hebben Zoon en ik tijd zat om eens lekker therapeutisch te kleien. Krijgt hij ook meteen beeldende vorming...
Dan gaan we nu de dag maar eens echt aanvangen!
11uur inmiddels alweer, oeps.

Liedjestijd
(¯`♥´¯) ✿.•*¨`*..¸.* 
 ’*.¸.•´♥´

 

Sunday Morning

van Kras naar Zen ;) by Bibje

Zondag, zohondag....
Poezert roept nu al twee dagen om de kinderen(waar zijn ze nou weer gebleven???) en ik moet nog de krantjes afmaken.( wat zal ik doen, zal ik ze ouderwets in elkaar meppen of klein maken en door de gleuf douwen haha...)
De zon schijnt nog steeds, hoewel de lucht al weer aardig dichtgesmeerd lijkt te worden door wel errug veel vliegtuigstrepen. Alsof nu ineens alle mensen op een hol en een draf de hele wereld over moeten door dit stukje lucht ruim. Balen doe ik daarvan ja, want menigmaal als er zon is voorspelt ziet de lucht hier prachtig wit en schijnt de zon daar miezerig, als we massel hebben, doorheen.
Zon-city is het hier allang niet meer....wind-city nog wel.

Ik heb het gisteren heel rustig aangedaan, beetje gehangen op de bank, wat boodschapjes gedaan, een stuk van de krantenwijk gelopen( nog twee straatjes doen). Lekker in de zon, even niksen. En toen hup op de bank, in de kussens, lekker ...nou ja gewoon lekker helemaal nergens rekening mee houden. Krassen in mijn art-journal. Wat surfen op het net. Eten om half negen, tv kijken, af en toe een berichtje van en naar Dochter. Over wat ze gedaan had en dat ze in bad ging (jaloerssss) en hoe de openhaard later aanging (nog jaloerserrrrr) en daarna een dikke kusknufwelterustensessie online. Ze ging slapen.
Het is dus helemaal goed gekomen met mij ;)
Strakjes ga ik nog even een stukje lopen en wat boodschapjes doen(van alles vergeten natuurlijk) en dan kruip ik voor de rest van de dag lekker weer op de bank.
En dan aan het einde van de dag, zijn we allemaal weer samen.
Is poezekat ook weer gelukkig ;)
(en ik natuurlijk ook)

Dan nu even een oudje, mooitje, liefje,
eigenlijk wel de start van de meisjesmuziek, Velvet Underground!

Zwijmelen op Zaterdag

Zit naar Jools te kijken,
toch een van de weinige muziekprogramma's waar nog wat knaps getoond wordt. Waar nog leven en drama in de muziek zit. Rauwe emoties enzo.
Rauwe emoties waar ik ook mee rond zeul.
Een gerafeld hart,
een in de war hart,
een ongerust hart,
een verdriet hart,
een eenzaam voelend hart.
Ik teer op chocolade-honing momenteel, zielig en alleen.
Kinderen bij pappa,
en ik nergens heen.
Ik kan altijd zo snakken naar een weekend voor mezelf,
maar die komt altijd net te laat.
Zit ik zo'n eerste nacht veel te lang op. Verpruts ik daarmee de zaterdag en zondag zijn ze alweer terug......tjah....
Eigenlijk mis ik ze gewoon heel erg.
En na het afscheid op het station vanavond helemaal, waar Zoon me fijn knufte en dikke kussen gaf en Dochter knufte en kuste en zwaaide. Dan loop ik dat perron af het vrije weekend in en baal ik eigenlijk gelijk al....stom hè?
Gelukkig duurt het nog even voor ze uitvliegen.

Van Kras naar Zen......

Proporties beetje uit balans
Zoon tekent

Schilderijtjesdag,
dat was het gisteren.
Even bijkomen van al dat gereis(want maandag ook naar Haarlem geweest) en dus even een stukje rust gepakt.
Ik moet zeggen,
na al die moeheid en tegen de dingen opzien en benauwdheid en onrust en iebeligheid ben ik eigenlijk best wel monter achteraf. En best wel fris, toch wel.
Ik sta er wel van te kijken.
Best wel.
Maandag was nog even moeilijk, mijn lijf ging nog flink in verzet. Ik zag er ook zo tegenop. Het kan ook nooit een keer normaal bij ons. Nee, wij moeten weer stad en land afreizen om hulp. Kost allemaal dat het barst. Echt hoor...als ik rijk was.....was ik rijk....tjah
En dan woonde ik mooi niet in dit stuk niemandsland. Waar hulp vaker uitdraait op kinder- en gezinsmishandeling dan dat er werkelijk iets opgelost wordt. En waar hulpverleners en professionals ondanks meerdere klachten en maatregelen rustig door kunnen gaan met hun werk. Je vraagt je toch waarom mensen zulke monsters worden en dan ook nog overtuigd zijn van hun goede bedoelingen. Over de balk in hun oog gesproken......


van Kras naar Zen by Bibje
Detail
 

Afijn,
gisteren hebben Zoon en ik dus de potloden en kwasten ter hand genomen. Zoon tekende sonic-character-ontwerpjes en ik tekende eerst hem(poeh dat was lang geleden dat ik een model had nagetekend), en daarna deed ik een frustratie-kras-sessie, die eindigde in een Zen oefening. Als je goed kijkt zie je de krassen er nog doorheen schemeren. Jammer was wel dat ik de 6B potlood had gebruikt dus de kleuren werden grijzig.....nou ja voor de volgende keer , dan pak ik een mooi kleurtje water-oplosbare stift. Want 1 ding is duidelijk, ik ben nog lang niet van mijn frustratie af. Erger nog, maandag prikte de therapeut even in een oud wondje. Eentje die ik zover weggestopt had dat ik hem glad vergeten was. En dat nare plekje veroorzaakt nu gevoelens in mij, die ik helemaal niet wou voelen. Dus mishandel ik nu mijn tekenblok. Net zo lang totdat dat gevoel weer uitgeraasd is.

Ik had even zin in songfestival.....enjoy ;)

 

Over praatpalen enzo.....op weg naar het VU

Wat is de wereld toch weer veranderd in de afgelopen 8 jaar.
Kom je bij het station, hebben we geen loket meer. De ov-winkel is een kiosk geworden.
Kun je dus alleen nog maar kaartjes uit de automaat trekken. En als je het even niet snapt moet je naar de praatpaal....maar dan eentje zonder privacy. Die staan nu op het station.... Je moet op een knop drukken, in een speakertje spreken en dan praten ze terug. Vanuit een callcenter wil ik wedden. Kan iedereen horen hoe dom je bent. :(
Ik voelde me nu toch echt zo'n oudje, die de wilde wereld niet meer bij kan houden.
Jeeeeeetje zeg
Dan stap je uit op Amsterdam, waar ik al 8 jaar niet meer uitgestapt was, en dan kan je gewoon niets meer vinden. Ze zijn daar nog steeds aan het verbouwen!!!!
Wat een doolhof,
ingang van de metro kwijt
de centrale hal is verzet, inclusief winkels, dus ik was wat in de war.
En natuurlijk geen loket te bekennen!
Gelukkig staan her en der daar wat van die hokjes met een persoon erin om informatie te geven. Geen praatpalen hier. Je zou ze niet kunnen horen in al die herrie. Net zo min als de persoon in het hokje trouwens....de oren doen het ook al niet meer zo best.
Ik heb dus om hulp gevraagd, en stond daar gelijk ook zo stompzinnig mezelf te excuseren. Alsof het die vrouw wat kan schelen dat ik daar al 8 jaar niet meer ben geweest en dus niks meer snap van waar de ingang van de metro gebleven is. Ze glimlachte op haar allerliefste en zei dat we buitenom moesten gaan. Dan loop je naar beneden en herken je daar ook he-le-maal niets meer.
Jeeeeeeeetje zeg.
Ik heb mijn ogen uit gekeken, pas op het perron herkende ik waar ik was. Eindelijk! Dit kon ik! Dit heb ik 10 jaar lang elke dag gezien....het rook er zelfs nog hetzelfde.

Afijn
om een lang verhaal kort te maken,
gisteren gingen we naar het VU voor de voorlichtingsbijeenkomst van de genderkliniek.
Zoon heeft daar 3 uur lang in de college banken gezeten of hij daar thuis hoorde.
Kneep me geregeld even in de hand en stuurde vliegkusjes door de lucht.
Ik was  doodmoe,
vast van de opwinding van de reis ;)
In de halfverlichtte collegezaal vielen mijn ogen dan ook dicht bij het verhaal van die ene saaie psycholoog. Om door Zoon wakker geknepen te worden haha....wel opletten mam!
Na afloop kreeg ik van Zoon een heel verhaal, want hij had goed opgelet, over wat hij allemaal moest veranderen om het een succes te maken. Hij was opgelucht, blij, borrelde van de energie.
Missie geslaagd dus.
Er zullen nog vele reizen volgen in de toekomst.
Gelukkig weet ik nu de weg weer ;)

Miss you

4e keer zonder,
4e keer geen feestje,
4e keer alweer.........
Het lijkt al wel eeuwen geleden,
en ook lijkt het of ik je net nog gesproken heb.
Hele gesprekken voeren we nog steeds,
denk ik,
lijkt het,
nee het is gewoon zo!!!
Samen ergens in de kosmos, want hier ben je niet aanwezig. Niet in levende lijve. En ik kan me niet heugen dat ik je laatst nog ergens hier gezien heb.
Zie wel vrouwen die ergens in de verte op je lijken,
dan schrik ik,
schiet ik vol,
mijn hart begint te bonken en mijn oren te suizen.
Niet altijd hoor....
maar de laatste tijd weer wel.
Ik heb je zo nodig, om te schuilen, voor bemoediging, om zwak en klein te mogen zijn.

Snap ik nu ook waarom gisteren,
snap ik nu ook waarom zo boos,
zo chagrijnig,
zo uit mijn hum,
snap ik nu ineens allemaal,
ook al snapte ik er gisteren nog niets van en vanmorgen vroeg ook nog niet.
Totdat ik de smartfoon aandeed en een herinnering kreeg van de verjaardag van zusje van jou.
Ineens viel dat kwartje.

I miss you

Zwijmelen op Zaterdag

Waar is dat mooie weer nou wat al dagen wordt aangekondigd maar nog steeds niet is aangekomen in dit stukje Nederland?
Ik wil zon, en ik wil warmte en ik wil een beetje zomerachtige herfstgevoel.
NU
Niet volgend jaar pas,
niet ergens anders in het land,
maar hier ook eens een keertje, gewoon hier in het uiterste puntje van de Noordkop.
Heel de zomer is het daar prachtig weer,
mooi, warm, windloos, zomers,
een prachtige zomer.
En hier?
Hier woei, wiew, waaide het dat het een lieve lust was. Scheelde het vaak wel een graad of 5 minimaal, vaker nog meer.
Rond de 20 graden, en niet buiten kunnen zitten door die  PIEEEEP wind.
Om vet chagrijnig van te worden.
Die mooie zomer heeft hier een paar weekjes geduurd dit HELE jaar.
De rest was pet met een kwartje! Nee erger,pet met een halluf centje!
Zag je op tv allerlei terrasjes en half blote mensen, moest je hier nog met een dekentje buiten zitten. En op het strand achter de windschermen om niet gezandstraald en bitter koud te raken.
Wat nou mooie zomer.
Twee weken blote benen,
ietsjes langer blote voeten en geen jas aan.

Het is wel duidelijk,
ik ben gewoon hartstikke chagrijnig,
waar ik eindelijk reden heb om blij te zijn zit ik hier met een enorme sik te balen en te griepen en te bah-en....gewoon omdat dat allemaal nog in mijn systeem zit. Door alle spanning en angsten, die ik deze hele zomer heb doorstaan,is dat er niet uit gekomen.
Dus ga ik vandaag chagrijnen,
ik heb ze al gewaarschuwd dat het chagrijn-dag is voor mij.
NO OFFENCE
Heeft niks met hun te maken, weten ze ook.
Ik ben gewoon even flink uit mijn hum en ga daar vandaag eens heerlijk in zwelgen.
Ga ik chagrijn-schilderij maken, lekker krassen en spetteren en slaan met de verf enzo. En chagrijn-beeld van zelfgemaakte klei, lekker stompen en smijten en knijpen hahaaaa.
Het betere chagrijnwerk zeg maar.
Misschien gooi ik hier en daar nog het een en ander stuk, dat lucht ook altijd vreselijk op.
Maar ik doe geen chagrijn-muziekje!!!!
Nee,
ik kijk met mijn muziekje alvast vooruit naar hoe ik me voel als de chagrijn eruit gewerkt is.
Ja...een lief liedje, meisjesmuziek.....
That's whats love about.


~Enjoy~

Jeetje zeg, jump for joy.....

En wat doe je als je goed nieuws hebt ontvangen?
Taart eten?
Slingers ophangen?
Feestje bouwen?
Helemaal uitzinnig door het huis huppelen?

Nou mooi niet.
Wij zaten op de bank, met een heerlijke gevulde speculaas, dat dan nog wel, met zijn drietjes een beetje in de war te staren in de verte. Af en toe keken we elkaar aan, grijnsden wat, dikke knuffelkus, hap koek......
En dat was het.
Zoon kroop achter de pc,
Dochter hing in de stoel te wappen,
en ik viel in slaap op de bank.
Wat nou feest!
We zijn kapot.
Na anderhalf jaar vechten om dit voor elkaar te krijgen.
Na door het slijk gehaald te zijn, bijna mijn gezin uit elkaar gerukt te zien worden, na eindeloos veel nachten wakker gelegen te hebben en vooral heel hard gewerkt te hebben.
Na maanden de stuipen op het lijf gejaagd te krijgen.
Als het goed tot me door gedrongen is(en als ik het eerste boekenpakket binnen heb) gaan we feesten.
Heel hard en heel heftig feesten.
Met veel slingers,
veel ballonnen,
en heel veel taart!!!!
Eindelijk erkenning.
Jeetje zeg

Nu dat gevoel van onrust nog kwijt raken.....
die voelt een beetje zoooooooooooals dit nummer........

Wat gebeurde hier nou?

Ziek van de zenuwen was ik,
helemaal hyperventilerend op de fiets. Dapper doorgeploegd hoor...maar toch.
Ik wist gewoon niet wat ik moest verwachten.
Het kon gewoon alle kanten op.
En erger nog, het kon ook nog eens zo wezen dat ik het één hoorde maar dat men achteraf toch het andere bedoelde.....ja dat kon ook nog.
Dat hebben we al eens meegemaakt....
Klotsende oksels dus gisteren.
En dan zit je daar ineens aan tafel.
Gaan ze ineens heel gezellig doen, babbelden wat. Juf begon over de gemiste kans in de groep, omdat hij daar nog niet geweest is. En toen switchte het gesprek ineens naar de onderwijsdoelen.
"Wij weten ook dat datgene wat Zoon nodig heeft  niet datgene is wat wij kunnen aanbieden," zei juf....en toen begon men over de wereldschool....juf was ineens heel voortvarend. De orthopedagoge nam het gesprek over en ik ben gaan luisteren. Wat gebeurde hier nou?
"Hoe kan de combinatie gemaakt worden dat wat hij doet op het projecthuis aansluit op wat hij thuis doet?" vroeg de orthopedagoge...
Juf "Alles kan maar je moet dan wel komen...."
En toen zei ze ineens," we kunnen ook voor een andere weg kiezen..."
Ze begon over de trajecten waar Zoon in komt straks en zou dat elkaar niet bijten?
Dat gaat vòòr op scholing.
"In dit geval kunnen we het heel goed onderbouwen naar de lpa als hij niet naar school komt."
Ik weet niet wat ik voelde, voelde ik wel wat?
Geloofde ik mijn oren?
Ineens begon men over materiaal van de wereldschool wat aangeschaft moest worden, en de dyslexie pot die beschikbaar is. Mensen die ze moesten contacten, de lpa die bericht zou krijgen.

Ik ben als verdwaasd naar buiten gelopen.
"Wat gebeurde hier nou?" vroeg ik de orthopedagoge terwijl we in de stralende zon buiten stonden.
Ze glimlachte.
"Ik denk dat ik toch maar een taartje moet halen," zei ik tegen haar.
En zo fietste ik naar huis.
Beetje dwaas,
beetje in de war,
bijna overtuigd...........

En we gaan weer praten

Ik kan me zo goed voorstellen dat hij niet wil.
Dat hij het helemaal niet ziet zitten.
Dat hij het gevoel heeft zijn tijd daag mega te verprutsen.
Dat het ook gewoon vreselijk stom is daar en helemaal niet veilig .

Hij had al eerder aangegeven dat hij mij daarbij wou als support, totdat hij het weer zelf kon. Hij snapte niet, dat dat als een probleem gezien werd. Hij snapte ook niet dat ze dat maar raar vonden(en dat ze daar ook bezorgd om waren !??!) Hij kon het allemaal heus wel maar soms moest hij gewoon even een stukje geholpen worden. "Voor Support mam" zei hij. " Wat is daar nou gek aan?"
Ja wat is daar nou gek aan.
Dat vraag ik mij nou ook af.
Waarom is het gek dat een autistisch kind wat support nodig heeft?
En waarom begint men dan meteen te roeptoeteren, dat de verhouding tussen moeder en kind ongezond hecht is, als zij het kind een eindje op weg helpt?
Welk een perverse mind gaat daar achter zo'n gedachte schuil?
Wat voor soort mens denkt nu in dat soort termen?
Eén ding is zeker;
van autisme hebben ze nog steeds geen kaas gegeten.
Het wordt tijd dat ze weer naar school gaan en daar leren wat de nieuwste inzichten zijn op het gebied van hechting en mentale leeftijd. Om tegelijkertijd ook te leren dat mentale leeftijd niets met intelligentie te maken heeft. Dat je dus als autist zowel een mentale leeftijdsontwikkeling van een jong basisschoolkind kan hebben met de intelligentie/wijsheid van een hoogbegaafde!
En dat draait dan een speciaal project voor autisten op een praktijkschool....tsssssssssss

Vanmiddag hebben we daar gesprek.
Ik ben benieuwd of het potje met geld voor de dyslexie al gezocht is.
Ik ben ook benieuwd wat juf te zeggen heeft over de getuigenis die zij aan de Raad heeft gedaan, waardoor Zoon nu niet meer wil komen. (Ze heeft me verraden mam)
En tenslotte vraag ik me af hoe ze dat wat ze aanbieden kunnen verenigen met wat nu nodig is om Zoon eindelijk eens op niveau te gaan krijgen. Schoonmaken, boodschappen doen, strijken, tafeldekken, afwassen, in het tuincentrum plantjes verzorgen en een klein uurtje" Zoek het maar uit leren" is niet bepaald motiverend voor een kind wat hunkert naar uitdaging.
Hoe saai moet dit wel niet zijn voor hem....
En wat voor boodschap krijgt hij zo wel niet?
In ieder geval niet dat hij mag vliegen buiten de kooi die voor hem gebouwd is.
En de kooi, die wordt al kleiner naar mate hij groeit.
Wordt tijd om hem te bevrijden!


peejes...Zoon heeft de muziek uitgezocht, het gaat per slot van rekening over hem....dusss heb ik mijn keuze maar even vervangen ;)

Zon op mijn dekbed

Zon op mijn dekbed
het lijkt wel zomer,
als de wind niet woei........
Het is al kwart voor 10 inmiddels,
ik heb geen idee wat ik net allemaal gedaan heb maar ik zit nog in bed. Nadat ik Dochter uitgezwaaid heb ben ik weer teruggekropen, maar niet gaan slapen. Was ik wel van plan. Ik slaap al nachtenlang heel slecht. Dan ben ik zo gestrest, dat ik regelmatig met mijn hart in mijn keel wakker wordt.
Gisteren droomde ik zo naar, zo ongelooflijk naar, dat ik in mijn droom zo'n angsthart kreeg. Ken je dat, dat je hart zowat uit je borst bonkt, omdat iets zo ongelooflijk erg is dat je het even niet aan kan?
Dat gevoel had ik niet bij mijn ouders.
Ik was als in een waas, en ging door en door en door en door.....oja ik huilde wel hoor. Diep wanhopig. Maar verder voelde ik niets in mijn lijf. Die deed niet mee! Letterlijk. Alles zat op slot....tot aan de longen aan toe.
Tot nu,
want het lijkt nu wel of alles van de afgelopen 6 jaar als een grote golf over me heen spoelt. Alle keren dat mijn hart op slot ging bonkt het nu er op los. En dan ben ik tegelijk ook zo in en in verdrietig. En voel ik alles wat ik toen gewoon niet wou voelen en dus wegstopte.
En ik wil het nog steeds niet voelen.
Nee!!!!
Maar mijn lijf wil niet meer op slot.
Dus onderga ik de stormen die razen door mijn lijf. Duik er dan maar midden in, voel, huil en schreeuw wat ik al veel eerder had moeten doen.
Het is niet makkelijk mezelf te laten gaan.
Er is een gevoel van schaamte voor zoveel zwakte,
en ook voor het een last zijn voor anderen.
Ja ook dat....ik hou nog steeds rekening met anderen. Stom best wel.

Dit weekend stond ook in het teken van een naderend afscheid van Zoon.(over 4 maanden, je kan er maar beter vroeg genoeg mee beginnen ;)
Dit weekend werden zijn pc en zijn games overgebracht. Zijn bureau is nu akelig leeg.
"Niet erg hoor mam," zei hij tegen mij, "ik hou ervan als er niet zoveel in mijn kamer staat."
En daarin verschilt hij zo ontzettend veel met Zus, die haar hele kamertje bomvol heeft. Hij is een minimalist, waar zij een maximalist is :)
Eén ding is zeker: Deze herfst wordt anders dan alle anderen.

Zwijmelen op Zaterdag

7 uur 40
Het is grauw buiten, regen, winderig, en vast ook koud. Maar dat heb ik nog niet gevoeld, want ik zit nog lekker in bed onder de wol. Het is donker binnen én knus. Eigenlijk is het ook wel tijd voor warme chocomel. En broodjes roomboter om erin te dopen. Een beetje het Sinterklaastijdgevoel.
Dat gevoel heb ik nu.
De herfst is begonnen. Zomaar van de een op de andere dag is het ineens donker s avonds. Zit je met licht aan enzo. En is het gewoon koud, vreselijk!!!!
Knus vind ik helemaal oké maar koud.....
Het heeft maar zo kort geduurd dat ik de warme kleren uit kon laten.
Het was maar zo kort dat ik met de blote benen en zonder hempje kon.
Er zijn zoveel dagen verloren gegaan deze zomer.
Ik moet er maar niet teveel bij stilstaan,
gewoon head over heals de herfst in duiken.
En snel een aantal sets thermo-ondergoed aanschaffen ;)

De zwijmel doen we met een winter liedje. Na een week oude liedjes nu maar weer eens iets moderns. Enjoy!
Fijn weekend.

Koud

Gisteren was een wc dagje....
Had ik nog goede hoop dat de fikse buikgriep van Zoon niet meer zou worden dan misselijkheid bij mij, sloeg gisteren het noodlot toe. Dat begon al in de hele vroege morgen....verdwaasd wakker worden met pijn in de buik. Misselijk en zo beroerd naar de wc gestrompeld. Vest om me heen geslagen, maar ja koude voeten( man wat was het koud) en zitten maar.
Toen weer terug....snel mijn bed in warm worden. Om een half uurtje later, net opgewarmd, weer naar de wc te moeten. Weer pijn en weer koud!
Zo ging dat de hele morgen door.
Doodmoe was ik op een gegeven moment, en zo leeg van binnen.(hoe is het mogelijk dat je zoveel opslaat in je lijf zeg...bah bah bah)
Wat nou bruinebonensoepdag.
Dat werd dus weer een dagje bankhangen. En koud dat ik het had...ppffff echt wel.
Mooi, dat ik nog steeds die tegelkachel niet heb die op mijn wenslijstje staat :(
Op dit moment voel ik me wel beter dan gisteren.
Hopen dat dat doorzet.
Ik ben zo toe aan me weer goed voelen.
Het heeft wel weer lang genoeg geduurd.
Ik voel me onrustig worden, ik wil doen, ik wil gaan, ik vooruit, ik wil wat!
Ik wil die onrusten die moeheid niet voelen.
Nee!
1 ding is zeker:
de pyama gaat uit.
Al zal ik de hele dag op de bank hangen, dat ga ik wel in mijn kleren doen.
Hoewel
lekker knus onder een dekentje............. ;)

Fijne dag!

bruinebonensoepdagen

Gisteren weer een snert-dag gehad, en op een snert-dag schrijf ik geen snert blog hoor. Niet iedere keer. Het moet wel leuk blijven. Anders krijgt U allen alleen nog maar snert-blogjes te lezen.
O ik kan er een boek mee vullen ja, dat zeker wel!
Met allerlei snert-recepten,
ik heb ze allemaal al een keer geproefd.
Tegen heug en meug wel te verstaan, want ik ben niet zo van de snert.
Zelfs niet die mijn vader altijd maakte.
Nee ik heb liever bruinebonensoepdagen.
Die zijn ook tegen slecht weer, maar daar kan ik wat mee.
Dan voel ik me gevoed en gesteund en verwarmd en nou ja dat dus.....
Daar kan ik de hele wereld mee aan.
Met snert lukt dat niet.
Daar word misselijk van. Best wel.
(sorry pap)

Ja en nu? (zou er dan uit de mond van Zoon komen)
Geen idee?!?
Ik doe nog maar een tukje.
Bezoek de wc nog maar een keertje.(buikgriepje is geland )
Drink nog een glas water.
En doe lekker rustig aan.

Ik gooi er een oudje tegenaan.
Eentje die de voeten onrustig maakt. Tenminste, als je niet op de wc hangt ;)
Fijne dag allemaal!!!!

Suga Baby Love...bab sjoewadiewadie......

Hartverwarmend, de reacties gisteren op mijn blog.
Vreselijk ook om te lezen dat er in al die jaren nog steeds op dezelfde manier wordt gereageerd door werkgevers en arbodiensten en UWV. Een waar schrikbewind die alleen maar erger lijkt te worden. Lijkt.
Ik weet nog hoe ik door de stress van het verplicht beter worden alleen maar zieker werd. Hoe de spanning en angst alleen maar groter werd. Hoe ik iedere keer weer(want ze lieten me niet eens normaal uitzieken) naar Alkmaar toog om de Arboarts te laten zien dat ik gewoon nog niet beter was. Maar hoe laat je zien dat je burn-out hebt als je inmiddels weer lopen kan? Als je dmv make-upjes nog enigszins toonbaar bent? Dat de vermoeidheid meestal pas toeslaat als je alweer thuis bent en dan dagen nodig hebt om bij te komen? Dat de longontsteking dan wel ongeveer over mag zijn, maar de vermoeidheid nog lang niet.
En hoe maak je iemand duidelijk dat je thuis best een hele Piet kan zijn zijn maar, dat je dan nog niet kan werken? Dat vond ik nog het allerergste. Dat er vanuit werd gegaan dat je alles opzij moest zetten om aan het werk te gaan. Dat werk je leven is en je leven dus in dienst staat van iemand anders. Dat je werk vòòr alles dient te gaan. Dat privédingen gewoon in de ijskast ...nee beter nog de vriezer ...moeten worden gezet totdat ik pensioen heb om het te gaan verwerken.

Dat ik dus slaaf ben.

In 1974 kreeg ik een hele zware longontsteking.
Zo zwaar dat de dokter mijn ouders voorbereidde op het ergste en besloot mij thuis te laten ipv naar het ziekenhuis te sturen. De rit zou ik niet overleven, en nu was er nog een hele kleine kans.
Ik kan me maar heel weinig herinneren van die tijd. Ik weet wel, dat ik op een gegeven moment weer uit bed mocht, 5 minuten!!!!! Wat een belevenis!
Ik ben maanden thuis geweest. Mocht op een gegeven moment halve daagjes naar school. In de middag ging ik naar bed. Ik herstelde goed. De dokter was tevreden.
"Laat haar veel slapen, buiten spelen en vooral zorgeloos zijn!!!!!"
Zulke doktoren moeten we weer hebben!
Mensen met gezond verstand.
Nuchtere mensen.
Rotsen die stelling nemen in de waanzin die heerst.

En dan nu een liedje uit de ziekzijndagen van 1974. Aangezien mijn ouders de radio altijd aan hadden is dit heel vaak voorbij gekomen. En ja die zanger....die was leuk hihihi, vond ik als 6 jarige dan. Helemaal verlieft was ik ;)

1996

Gisteren geen blog,
duizend woorden maar geen blog.
Geen energie.
Deed me denken aan de tijd, dat ik mijn eerste burn-out had.
Ik weet nog dat ik dat jaar ging verhuizen, en geen vrij kreeg van school. Elk uur wat ik nodig had i.v.m. de verhuizing moest ik achteraf inhalen met de leerlingen.
En toen ging mijn opa ook nog dood!
Ja ook de uren die de crematie opeisten moest ik inhalen. Om over de rouw nog maar te zwijgen, daar was helemaal geen tijd voor. Op de een of andere manier hadden ze daar besloten dat de urennorm van de docenten kostte wat kost behaald moest worden. En ik zei geen nee. Ik buffelde door.
Tussen voorbereiden lessen/corrigeren/lesgeven/verhuizing/crematie en trainen voor balletvoorstelling door. Ik was zó ontzettend moe. Echt vreselijk moe.
Als vanzelf ging mijn lijf in de eerste versnelling. En lukte het niet meer.
Het stuk van het treinstation naar school liep ik allang niet meer. Te moe!
Ik nam de bus.
En uiteindelijk lukte het stukje van de bushalte naar huis, waar ik normaal een minuutje of 5 over deed, ook niet meer. Ik was op het laatst ruim een kwartier bezig.
Natuurlijk liet ik mezelf niet kennen. Teveel mensen waren afhankelijk van mijn inzet. De leerlingen die over moesten, school die geen invallers meer kon vinden zo laat in het schooljaar, en de balletgroep die mij nodig had voor de voorstelling. Ondanks de understudy, dat maakte niet uit.
Dus buffelde ik door,
dat kan ik goed namelijk!
Ik heb een enorme wilskracht!!!!!
Ik weet nog dat ik al mijn allerlaatste energie uit mezelf perste voor de 1e voorstelling.
Het ging geweldig, ik deed het heel erg goed, en toen moest ik naar huis.....
Ik weet niet hoe lang ik erover gedaan heb.
Lang!
Maar toen ik thuis kwam stortte ik volledig in.
En heb ik dagen op bed gelegen en geslapen. Ik werd heel erg ziek.(longontsteking) en uiteindelijk kon ik de week daarop natuurlijk niet dansen. De schuldgevoelens daarover waren zo groot, toen de lerares me toebeet dat ik moest komen. Dat nu de hele voorstelling geruïneerd was. Dat ik dat de groep niet aankon doen. Niets over hoe ik eraan toe was, niets over wat ze voor mij zou kunnen betekenen. Helemaal niets van dat alles.
Ze stookte de groep op, die wilden niet meer met mij dansen. Dus kreeg ik mijn ontslag.
Ik was zo verbitterd, want ook school reageerde zo.
Verbolgen!
Dat is het woord. Ze reageerden allemaal verbolgen. terwijl ik ziek was en niets meer kon!

Ik ben 4 maanden thuis geweest,
en eigenlijk was ik toen nog helemaal niet beter. Maar de arbo-arts dwong mij weer te gaan.
Geen kaartje gezien met beterschap erop. Er waren geen vriendinnen meer , er was geen dansen meer om me af te leiden. Op mijn werk kreeg ik mijn ontslag aangediend voor het volgende jaar i.v.m. een fusie tussen de scholen. Kortom aan alle kanten was ik gesloopt.
Het was een louterend jaar.
Het jaar waarin ik aangaf dat ik nooit meer in ging halen waar ik recht op vrij had.
Het jaar waarin ik ook de kinderen liet weten dat mijn privé net zo belangrijk was als de nagekeken proefwerken. Het jaar waarin ik weer begon met schilderen.
Want dansen op het doek kon ik wel, ook al lukte het in het echt niet.

Wat ik nu met dit hele verhaal wil?
Ik begon met, dat ik me net zo voelde als toen. Dat ik gisteren na het krantjes lopen dat gevoel van doodmoe weer had. En niet meer vooruit kwam. Dat ik op de bank neerstortte en in slaap viel. En dat ik me ineens besefte, dat er dingen in mijn leven gebeuren, waar ik nu nee tegen moet gaan zeggen. Dat ik teleur moet stellen, en dat ik dus verbolgen mensen ga tegen komen. Dat ik ja moet gaan zeggen tegen mezelf en mijn kinderen. Waardoor ik dus de plannen van anderen doorkruis.

pffffff
Vind ik niet makkelijk
Voel ik me nu al schuldig over
En toch, is dat precies wat ik ga doen.

Amigos Para Siempre was het nummer waarop ik en nog twee meisjes een stuk dansten tijdens die laatste voorstelling die ik ooit gaf. Daarna heb ik nooit meer gedanst..........

1986

Daar zit ik dan midden in de nacht.
Mijn eerste slaap heb ik inmiddels wel gedaan, tussen de misselijke buien door dan. En nu ben ik klaarwakker. En heel erg misselijk :(
Vandaag juist best wel een oké dag gehad, de heg zelfs nog geknipt(aan 1 kant weliswaar maar toch) en toen kapot op de bank gestort en geslapen. Ja en daarna was het dus foute boel....zowel bij mij als nog steeds bij Zoon. De geuren van het eten voelde niet goed op onze maag.
Niet dat we gegeten hebben hoor, wij niet.
Dochter wel, zij heeft nergens last van!!!!
Zoon is inmiddels kotsmisselijk en kramperig naar bed gestrompeld.
Ik ga als ik klaar ben met dit stukje...
Ik heb honger,
eigenlijk best wel.
Maar ik durf amper te eten. Elke keer als ik wat eet dan wordt ik daarna zo misselijk.
Ik eet al geen gekke dingen,
beetje fruit enzo. Licht spul.....wil nog niet erg helpen.
Natuurlijk kan ik het ook positief opvatten, je wordt er wel lekker slank van hahaha
Alhoewel mijn buik nog steeds opgezwollen is van het niet goed werken van de ingewanden. Nah dat schiet dus ook niet op. Kan ook niet wegen, de weegschaal is stuk.
Ik hoop maar dat het snel overwaait,
snel graag, want ik heb honger!

Dan sluit ik af met een heel rustig en oud  liedje, denk even terug aan nov 1986. Bibje zat in haar 2e jaar op de Vrije leergangen van de VU. Studeerde tekenen en geschiedenis. En dit liedje stond op de walkman! Geweldige schildermuziek! Inspirerende schildermuziek!
En ook wel fijn voor de maag , best wel ;)

Fijn weekend!

sick as a dog

Zoon is ziek,
sick as a dog, zogezegd.
We dachten nog dat het bij een dagje zou blijven, maar nu drie dagen verder is het nog steeds niet helemaal goed met de ingewanden. Dus hangt hij, klaagt hij, jammert hij en baalt hij met volle overgave.
Dat kan hij goed.
Vol overgave ziek zijn, en vol overgave gewond zijn. Ook als  het maar een schrammetje is ;)
En met dat vol overgave bedoel ik dan ook meteen vol overgave flink aanwezig zijn.
Tis allemaal niks waard met dit weer.
Helemaal met dit weer.

Dacht ik eerst nog dat het kwam omdat de juf gebeld had waar Zoon nou bleef(en dus dat ze hem wel verwachtte????) is het nu wel duidelijk dat hij echt buikgriep heeft.

Ja de juf belde dus.
Hoe het was, en wat we nu deden?
Ik wist niet goed wat ik met die vraag aan moest hoor. Na de opmerking van donderdag nu ineens dit. Dus zei ik dat ik thuisonderwijs gaf. Dat ik na het gesprekje van donderdag en na het bestuderen van de dossiers in de vakantie nu niet bepaald het idee had dat ze nog op hem zaten te wachten. Waarop ze geschrokken verklaarde dat ik dat verkeerd begrepen had hoor. Zo had ze dat niet bedoeld. Ze had dat gezegd omdat ze merkte dat Zoon het op dat moment niet aankon in de groep en dat zij begrepen had dat ik eerst wou praten en toen hoorde ze maar niets.
Tsja.....
Zo kun je een krom verhaal ook recht breien natuurlijk.
Dinsdag mag(moet) hij dus weer komen proberen. Je snapt wel dat Zoon niet echt blij is nu.
Nu we een rooster met werk hadden samengesteld. Nu de rust was weergekeerd. Nu we een duidelijk plan hadden.
En het lullige is dat we allemaal weten waar dit toe leidt. Dat allang duidelijk is dat het zo niet gaat werken. We proberen het al 3 jaar. En in die 3 jaar is er meer stuk gemaakt dan opgebouwd. De gore arrogantie van school en de Raad maken het alleen maar erger. Met hun eisen.....ik denk dat ik zo ook die school maar eens binnen moet wandelen en eisen dat het anders moet. Dat ik bepaald heb dat het anders moet en dat zij dat gewoon moeten doen anders vaardig ik een bevel uit.
Want zo gaat dat hier steeds,
echt
ik ben zoooo pissed, dat dat soort mensen gewoon even je leven kunnen binnen walsen en zeggen dat zij vinden dat het niet zo mag. Dat er zorgen zijn. dat er desnoods met drang en dwang voor gezorgd wordt, dat wat zij willen doorgedramd wordt.

Je ziet het in de hele wereld gebeuren waar psychopathische idioten de macht pakken.
*Waar een bedrijf zomaar  met de mededeling kan komen, dat ze schaliegas komen boren. En dat niemand daar echt wat over te zeggen heeft, want dat bedrijf wil het en dus gebeurd het! Met de nodige kietelsessies bij de minister is het nu bijna gelukt. Er worden wat onderzoekjes bij elkaar gejokt om de publieke opinie de mond te snoeren en het is een feit?
*Of hoe een land als de VS meent een strafexpeditie te moeten gaan voeren tegen een land wat nog steeds niet onder de wereldbank geschaard is en wat niet mee wil werken aan de grote oliepijplijn nu het oorspronkelijke plan is mislukt. De VS wil dit en dus moet het gebeuren. Desnoods gebruiken ze geënsceneerde opstanden en aanslagen en flink wat propaganda als bewijsmateriaal om hun zin door te drammen.
*Waar een zogenaamde zorg instelling/bureau nu vanaf de conceptie gaat bepalen of je een risico bent voor je kind en waar drang en dwang ingezet gaat worden als je niet meewerkt met de persoon die aan jou en je gezin wordt toegewezen(Amsterdam)
*Waar straks loketambtenaren gaan bepalen of je kind naar een echte specialist mag(tansitie-jeugdzorg naar de gemeenten)
* Waar scholen heftig samenwerken met bjz, politie, schooldokter, in ZAT teams omdat niet het leerproces maar de zorg belangrijker is. Om ouders te dwingen een zorgtraject te volgen, omdat school het allemaal niet meer aankan.

De onbeschoften hebben de halve wereld.
En ik ben nog steeds niet onbeschoft genoeg.
Beschaafdheid,
we raken het al meer kwijt.

Going home

Ik wil vertellen,
over hoe het nu gaat en waar we mee bezig zijn.
Ik wil vertellen hoe ik me voel zonder in herhaling te vallen, clichés op te schrijven, saai te worden.
En ik weet niet hoe ik dat moet doen.
Eindeloos lijkt mijn treurnis, eindeloos dit ellendige stomme rot verhaal.
Ergens heel ver weg is een piepklein lichtje, bijna niet te zien. Ik fiets wel, maar ik kom amper vooruit.
Ken je dat gevoel, dat je droomt en dan in je droom aan het fietsen bent maar het kost zo ontzettend veel moeite. Elke trap op het pedaal doet je maar een millimeter vooruit komen. Zoooo zwaar is de rit. En om je hen staan allerlei ongeduldige mensen, die willen dat je opschiet en als dat niet lukt dan maar afstapt en het opgeeft. Zodat zij er voorbij kunnen.
Ik had die droom jaren geleden, net na de dood van mijn moeder.
Dat ik vanuit haar huis op de fiets stapte op weg naar de stad. Daar moest ik heen!
En dat ik meteen al een soort van enorme tegenwind had. Ik wam het eerste hofje al amper uit. Maar ik zette door, ik had een doel. Onderweg zag ik allerlei lichten opflitsen in de tuinen waar ik langs fietste. Die lichten waren daar geplant door anderen, zodat ik zou verdwalen als ik die lichten ging volgen. Elk licht wat ik voorbij zwoegde doofde maar dan kwam er een andere voor in de plaats. Er waren er die ik met grote moeite voorbij kwam. Dan moest ik afstappen en een stukje lopen.
En dat was nog maar het begin......
Uiteindelijk kwam ik bij de rotonde op weg naar de stad.
Achter mij stonden mensen te pushen, ze wilden dat ik sneller ging. Ze duwden tegen mijn fiets en bleven maar zeggen dat ik af moest slaan, Dat dat de beste weg was. Maar ik wou naar de stad, en als ik af zou slaan zou ik niet in de stad komen maar kwam ik thuis.
Dan zou ik mijn doel niet halen.
In de verte was echter geen licht in mijn droom.
Het was er grauw en grijs.

Lange tijd dacht ik dat de droom mij vertelde dat ik door moest zetten, dat ik mijn doel moest verwezenlijken. Dat ik niet moest luisteren naar die mensen die zeiden dat ik niet tegen de stroom in moest gaan maar af moest slaan en naar huis moest gaan. Tot ik net de zin opschreef van hierboven...."..als ik af zou slaan zou ik niet in de stad komen maar kwam ik thuis."
THUIS
Maar daar moet ik ook heen!
Dat ik dat niet eerder bedacht heb.
Ik moet naar huis.
De reis heeft nu wel lang genoeg geduurd.