1996

Gisteren geen blog,
duizend woorden maar geen blog.
Geen energie.
Deed me denken aan de tijd, dat ik mijn eerste burn-out had.
Ik weet nog dat ik dat jaar ging verhuizen, en geen vrij kreeg van school. Elk uur wat ik nodig had i.v.m. de verhuizing moest ik achteraf inhalen met de leerlingen.
En toen ging mijn opa ook nog dood!
Ja ook de uren die de crematie opeisten moest ik inhalen. Om over de rouw nog maar te zwijgen, daar was helemaal geen tijd voor. Op de een of andere manier hadden ze daar besloten dat de urennorm van de docenten kostte wat kost behaald moest worden. En ik zei geen nee. Ik buffelde door.
Tussen voorbereiden lessen/corrigeren/lesgeven/verhuizing/crematie en trainen voor balletvoorstelling door. Ik was zó ontzettend moe. Echt vreselijk moe.
Als vanzelf ging mijn lijf in de eerste versnelling. En lukte het niet meer.
Het stuk van het treinstation naar school liep ik allang niet meer. Te moe!
Ik nam de bus.
En uiteindelijk lukte het stukje van de bushalte naar huis, waar ik normaal een minuutje of 5 over deed, ook niet meer. Ik was op het laatst ruim een kwartier bezig.
Natuurlijk liet ik mezelf niet kennen. Teveel mensen waren afhankelijk van mijn inzet. De leerlingen die over moesten, school die geen invallers meer kon vinden zo laat in het schooljaar, en de balletgroep die mij nodig had voor de voorstelling. Ondanks de understudy, dat maakte niet uit.
Dus buffelde ik door,
dat kan ik goed namelijk!
Ik heb een enorme wilskracht!!!!!
Ik weet nog dat ik al mijn allerlaatste energie uit mezelf perste voor de 1e voorstelling.
Het ging geweldig, ik deed het heel erg goed, en toen moest ik naar huis.....
Ik weet niet hoe lang ik erover gedaan heb.
Lang!
Maar toen ik thuis kwam stortte ik volledig in.
En heb ik dagen op bed gelegen en geslapen. Ik werd heel erg ziek.(longontsteking) en uiteindelijk kon ik de week daarop natuurlijk niet dansen. De schuldgevoelens daarover waren zo groot, toen de lerares me toebeet dat ik moest komen. Dat nu de hele voorstelling geruïneerd was. Dat ik dat de groep niet aankon doen. Niets over hoe ik eraan toe was, niets over wat ze voor mij zou kunnen betekenen. Helemaal niets van dat alles.
Ze stookte de groep op, die wilden niet meer met mij dansen. Dus kreeg ik mijn ontslag.
Ik was zo verbitterd, want ook school reageerde zo.
Verbolgen!
Dat is het woord. Ze reageerden allemaal verbolgen. terwijl ik ziek was en niets meer kon!

Ik ben 4 maanden thuis geweest,
en eigenlijk was ik toen nog helemaal niet beter. Maar de arbo-arts dwong mij weer te gaan.
Geen kaartje gezien met beterschap erop. Er waren geen vriendinnen meer , er was geen dansen meer om me af te leiden. Op mijn werk kreeg ik mijn ontslag aangediend voor het volgende jaar i.v.m. een fusie tussen de scholen. Kortom aan alle kanten was ik gesloopt.
Het was een louterend jaar.
Het jaar waarin ik aangaf dat ik nooit meer in ging halen waar ik recht op vrij had.
Het jaar waarin ik ook de kinderen liet weten dat mijn privé net zo belangrijk was als de nagekeken proefwerken. Het jaar waarin ik weer begon met schilderen.
Want dansen op het doek kon ik wel, ook al lukte het in het echt niet.

Wat ik nu met dit hele verhaal wil?
Ik begon met, dat ik me net zo voelde als toen. Dat ik gisteren na het krantjes lopen dat gevoel van doodmoe weer had. En niet meer vooruit kwam. Dat ik op de bank neerstortte en in slaap viel. En dat ik me ineens besefte, dat er dingen in mijn leven gebeuren, waar ik nu nee tegen moet gaan zeggen. Dat ik teleur moet stellen, en dat ik dus verbolgen mensen ga tegen komen. Dat ik ja moet gaan zeggen tegen mezelf en mijn kinderen. Waardoor ik dus de plannen van anderen doorkruis.

pffffff
Vind ik niet makkelijk
Voel ik me nu al schuldig over
En toch, is dat precies wat ik ga doen.

Amigos Para Siempre was het nummer waarop ik en nog twee meisjes een stuk dansten tijdens die laatste voorstelling die ik ooit gaf. Daarna heb ik nooit meer gedanst..........