Hartverwarmend, de reacties gisteren op mijn blog.
Vreselijk ook om te lezen dat er in al die jaren nog steeds op dezelfde manier wordt gereageerd door werkgevers en arbodiensten en UWV. Een waar schrikbewind die alleen maar erger lijkt te worden. Lijkt.
Ik weet nog hoe ik door de stress van het verplicht beter worden alleen maar zieker werd. Hoe de spanning en angst alleen maar groter werd. Hoe ik iedere keer weer(want ze lieten me niet eens normaal uitzieken) naar Alkmaar toog om de Arboarts te laten zien dat ik gewoon nog niet beter was. Maar hoe laat je zien dat je burn-out hebt als je inmiddels weer lopen kan? Als je dmv make-upjes nog enigszins toonbaar bent? Dat de vermoeidheid meestal pas toeslaat als je alweer thuis bent en dan dagen nodig hebt om bij te komen? Dat de longontsteking dan wel ongeveer over mag zijn, maar de vermoeidheid nog lang niet.
En hoe maak je iemand duidelijk dat je thuis best een hele Piet kan zijn zijn maar, dat je dan nog niet kan werken? Dat vond ik nog het allerergste. Dat er vanuit werd gegaan dat je alles opzij moest zetten om aan het werk te gaan. Dat werk je leven is en je leven dus in dienst staat van iemand anders. Dat je werk vòòr alles dient te gaan. Dat privédingen gewoon in de ijskast ...nee beter nog de vriezer ...moeten worden gezet totdat ik pensioen heb om het te gaan verwerken.
Dat ik dus slaaf ben.
In 1974 kreeg ik een hele zware longontsteking.
Zo zwaar dat de dokter mijn ouders voorbereidde op het ergste en besloot mij thuis te laten ipv naar het ziekenhuis te sturen. De rit zou ik niet overleven, en nu was er nog een hele kleine kans.
Ik kan me maar heel weinig herinneren van die tijd. Ik weet wel, dat ik op een gegeven moment weer uit bed mocht, 5 minuten!!!!! Wat een belevenis!
Ik ben maanden thuis geweest. Mocht op een gegeven moment halve daagjes naar school. In de middag ging ik naar bed. Ik herstelde goed. De dokter was tevreden.
"Laat haar veel slapen, buiten spelen en vooral zorgeloos zijn!!!!!"
Zulke doktoren moeten we weer hebben!
Mensen met gezond verstand.
Nuchtere mensen.
Rotsen die stelling nemen in de waanzin die heerst.
En dan nu een liedje uit de ziekzijndagen van 1974. Aangezien mijn ouders de radio altijd aan hadden is dit heel vaak voorbij gekomen. En ja die zanger....die was leuk hihihi, vond ik als 6 jarige dan. Helemaal verlieft was ik ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten