maandag 9 september 2013

1996

Gisteren geen blog,
duizend woorden maar geen blog.
Geen energie.
Deed me denken aan de tijd, dat ik mijn eerste burn-out had.
Ik weet nog dat ik dat jaar ging verhuizen, en geen vrij kreeg van school. Elk uur wat ik nodig had i.v.m. de verhuizing moest ik achteraf inhalen met de leerlingen.
En toen ging mijn opa ook nog dood!
Ja ook de uren die de crematie opeisten moest ik inhalen. Om over de rouw nog maar te zwijgen, daar was helemaal geen tijd voor. Op de een of andere manier hadden ze daar besloten dat de urennorm van de docenten kostte wat kost behaald moest worden. En ik zei geen nee. Ik buffelde door.
Tussen voorbereiden lessen/corrigeren/lesgeven/verhuizing/crematie en trainen voor balletvoorstelling door. Ik was zó ontzettend moe. Echt vreselijk moe.
Als vanzelf ging mijn lijf in de eerste versnelling. En lukte het niet meer.
Het stuk van het treinstation naar school liep ik allang niet meer. Te moe!
Ik nam de bus.
En uiteindelijk lukte het stukje van de bushalte naar huis, waar ik normaal een minuutje of 5 over deed, ook niet meer. Ik was op het laatst ruim een kwartier bezig.
Natuurlijk liet ik mezelf niet kennen. Teveel mensen waren afhankelijk van mijn inzet. De leerlingen die over moesten, school die geen invallers meer kon vinden zo laat in het schooljaar, en de balletgroep die mij nodig had voor de voorstelling. Ondanks de understudy, dat maakte niet uit.
Dus buffelde ik door,
dat kan ik goed namelijk!
Ik heb een enorme wilskracht!!!!!
Ik weet nog dat ik al mijn allerlaatste energie uit mezelf perste voor de 1e voorstelling.
Het ging geweldig, ik deed het heel erg goed, en toen moest ik naar huis.....
Ik weet niet hoe lang ik erover gedaan heb.
Lang!
Maar toen ik thuis kwam stortte ik volledig in.
En heb ik dagen op bed gelegen en geslapen. Ik werd heel erg ziek.(longontsteking) en uiteindelijk kon ik de week daarop natuurlijk niet dansen. De schuldgevoelens daarover waren zo groot, toen de lerares me toebeet dat ik moest komen. Dat nu de hele voorstelling geruïneerd was. Dat ik dat de groep niet aankon doen. Niets over hoe ik eraan toe was, niets over wat ze voor mij zou kunnen betekenen. Helemaal niets van dat alles.
Ze stookte de groep op, die wilden niet meer met mij dansen. Dus kreeg ik mijn ontslag.
Ik was zo verbitterd, want ook school reageerde zo.
Verbolgen!
Dat is het woord. Ze reageerden allemaal verbolgen. terwijl ik ziek was en niets meer kon!

Ik ben 4 maanden thuis geweest,
en eigenlijk was ik toen nog helemaal niet beter. Maar de arbo-arts dwong mij weer te gaan.
Geen kaartje gezien met beterschap erop. Er waren geen vriendinnen meer , er was geen dansen meer om me af te leiden. Op mijn werk kreeg ik mijn ontslag aangediend voor het volgende jaar i.v.m. een fusie tussen de scholen. Kortom aan alle kanten was ik gesloopt.
Het was een louterend jaar.
Het jaar waarin ik aangaf dat ik nooit meer in ging halen waar ik recht op vrij had.
Het jaar waarin ik ook de kinderen liet weten dat mijn privé net zo belangrijk was als de nagekeken proefwerken. Het jaar waarin ik weer begon met schilderen.
Want dansen op het doek kon ik wel, ook al lukte het in het echt niet.

Wat ik nu met dit hele verhaal wil?
Ik begon met, dat ik me net zo voelde als toen. Dat ik gisteren na het krantjes lopen dat gevoel van doodmoe weer had. En niet meer vooruit kwam. Dat ik op de bank neerstortte en in slaap viel. En dat ik me ineens besefte, dat er dingen in mijn leven gebeuren, waar ik nu nee tegen moet gaan zeggen. Dat ik teleur moet stellen, en dat ik dus verbolgen mensen ga tegen komen. Dat ik ja moet gaan zeggen tegen mezelf en mijn kinderen. Waardoor ik dus de plannen van anderen doorkruis.

pffffff
Vind ik niet makkelijk
Voel ik me nu al schuldig over
En toch, is dat precies wat ik ga doen.

Amigos Para Siempre was het nummer waarop ik en nog twee meisjes een stuk dansten tijdens die laatste voorstelling die ik ooit gaf. Daarna heb ik nooit meer gedanst..........



14 opmerkingen:

  1. Lieve Bib, wat een harde les, en dat voor iemand zoals jij, een gever tot op het bot.
    Ik hoop dat je wijsheid vindt op je pad maar bovenal dat je ook durft te nemen xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goed,dat er een alarmbel gaat rinkelen. En je niet meer in de valkuil van vroegt stapt. Sterkte met nee-zeggen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De eerste nee is gezegd, en man wat lucht dat toch op....de kop is er af ;)

      Verwijderen
  3. pffff, hoe herkenbaar zelf kwam ik dit jaar thuis te zitten ,nadat ik eerst voor de 3e keer doorgewerkt had met een zware bronchitus en eigenlijk alleen maar omdat mijn dochter zei ,mam als jij je niet ziek meld doe ik het , dus de stap genomen en me ziek gemeld , eerst wou mijn werkgever mijn ziekmelding niet accepteren ,pas toen ik op advies van het UWV met een deskundigenoordeel dreigde en mijn werkgever me opbelde met het verhaal dat ik dat beter niet kon doen want dat ging me geld kosten, zal best maar ik blijf bij mijn beslissing , dus eindelijk naar 2 weken thuis zitten zonder normale reactie van de werkgever, krijg ik een oproep van mijn arboarts die niet snapt waarom mijn ziekmelding geweigerd was , ten eerst had ik zware bronchitus waar ik al te lang mee doorgelopen had en ten tweede was ik had ik pas voor de 2e keer in de vijf jaar dat ik voor deze werkgever werk ziekgemeld, 2 en een halve maand ben ik thuis geweest en nu al weer sinds half april op ATbasis aan het werk ,maar niet met de juiste begeleiding en ook moet ik nog loon beuren uit februari wat ik niet kreeg door de afwijzing van mijn ziekmelding , al ruim 6 maanden word mij beloofd nee volgende week heb je geld binnen en mijn casemanager die de reintregratie begeleid heeft gezegd als de werk gever niet mee gaat werken stop ik met de begeleiding ,want zo word je nooit beter. fijn he als je werkgever jou wel op je plichten wijst,maar zich zelf niet aan zijn plichten houd, veel sterkte met nee zeggen, moet zeggen het gaat mij steeds beter af,want ik wil me nooit meer zo voelen als de afgelopen maanden. vergeet niet als jij niet goed voor jezelf zorgt ,doen anderen het al helemaal niet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Erg toch hè hoe je in de knel komt te zitten tussen werk en Arboartsen(die van mij weigerde botweg het advies van de longarts) en andere instanties.
      Alsof doorwerken zo gunstig is voor de baas.
      :(
      Sterkte met jouw strijd!!!!

      Verwijderen
  4. Goed dat je alle alarmbelletjes nu (nog wel op tijd?) herkent en er iets mee kan doen! Sterkte Bib ...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Eigenlijk heel mooi dat je nu aan toen terug moet denken. Ik hoop dat het je idd lukt nu anders te werk te gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben me in iedergeval bewust geworden, dat is al heel wat niet waar? :)

      Verwijderen
  6. Van de hardste lessen leer je het meest, maar het gaat ten koste van heel veel... Laat het nu alsjeblieft niet zover komen, want de weg terug duurt alleen maar langer. En ik kan het helaas weten. Hou je taai en zorg goed voor jezelf!
    Liefs Kakel

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En dingen zijn ook nooit meer hetzelfde daarna hè Kakel, net of er een knop is omgezet. liefs

      Verwijderen
  7. Ben er stil van. Ook van het feit dat er in al die jaren zo weinig ander beleid wordt gevoerd. En dat er nog steeds zo makkelijk wordt gedacht over het kunnen werken en gezondheid.

    Ik denk dat de conclusie is dat we gewoon weinig bereid zijn om te leren van de geschiedenis. In het groot en in het klein. Het enige wat we zelf, persoonlijk, kunnen doen is het in het klein wel anders aan te pakken. Pal te staan voor je overtuiging. Zachte krachten.

    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen