Afscheid

Vandaag was het dan zover, het duurde even voor we alle moed verzameld hadden. De bloemen voor de buurvrouw stonden al een tijdje op het aanrecht en de kaartjes(eentje voor de ouders en eentje voor hemzelf) waren al geschreven. Maar er heen lopen en ze in de ogen kijken, dat stelden we steeds uit. En Afscheid nemen van hem zelf, dat was helemaal moeilijk.
Toch besloten we vandaag dat het zover was. En dan sta je daar, woorden schieten te kort dus hebben we elkaar vastgehouden. Wat moet je anders, er valt toch niets te zeggen over zoiets gruwelijks...... Zoon stond er een beetje verloren bij, tranen in zijn ogen en verlegen met zichzelf.

Daarna zijn we naar het uitvaartcentrum gegaan.
Nog één keer, voor de allerlaatste keer, zijn vriend zien. En dat was moeilijk, erg moeilijk. 
Nooit meer voetballen op het veldje, nooit meer playstationnen, nooit meer "halloooooo, hoe is het?" horen....
Dus tranen......

"Ik hoop dat hij een fijn volgend leven heeft mam..."snikte zoon bij de kist.

Ja, dat hoop ik ook......