Allerlaatste groet

Voor de laatste keer ging de witte auto door de straat, en bleef een hele tijd voor het huis stil staan. De buurvrouw en nog iemand anders stonden op het gras, wij voor het raam. Een allerlaatste groet.
En toen ging het mis in huize Bibje,
zoon werd onrustig toen de auto de straat uit reed, en ik weer aan het verslag voor de RvdK ging. Hij had zich willen begraven in computerspelletjes, of bloopers kijken zodat hij wel moest lachen( iets wat hij nu al dagen doet, om maar niet te hoeven huilen) of wat dan ook, maar wachten....
Wachten is iets wat hij moeilijk kan, en ik, ik was nog lang niet klaar.
Uren ben ik bezig geweest, verbeteren, opnieuw lezen, weer verbeteren, dingen weghalen, toevoegen, bronnen vermelden, taalfouten er uit halen .......en al die tijd liep Zoon hier nerveus door het huis,
"Ben je nou klahaar"
en drie seconden later
"Is het al ahaf????"
5 minuten later
"Waarom duurt het zo lang?"
Weer een aantal minuten later
"Wanneer ben je nou eens klaaahaaaar!"
Elke keer dat hij dat vroeg werd ik kribbiger en Zoon zenuwachtiger. Gevolg was dat het werk niet wou vlotten en Zoon nog langer moest wachten. Waarop hij heel erg boos werd en de deur met zo'n klap dichtsloeg dat het hele huis stond te schudden. Stamp, stamp, stamp, naar boven, KLAP de volgende deur.
ZUCHT

Toen ik inmiddels klaar was (een klein half uurtje later) kwam hij vol berouw en met de tranen in zijn ogen beneden.
"Ik zit zo in de stress mam, en dat komt door...(buurjongen)...., ik heb wel ervaring ermee,maar toch is het zo moeilijk...."
Jah....wat zeg je daar dan weer op, ik heb hem maar even geknuft. Het huis staat gelukkig nog, en ik hoop dat de buren niet al te erg geschrokken zijn.
Inmiddels zit hij weer achter de comp, filmpjes te kijken en zijn verdriet weg te lachen.




Dank jullie wel voor al die lieve, lieve berichtjes al dagen lang!!!!!