Ineens besef je het weer,
het leven kan zomaar voorbij zijn, terwijl ik hier de dag voorbij pieker sterft iemand anders een veel te vroege dood. Zomaar, ineens.....
Ik had het al van dichtbij meegemaakt,
al twee keer, met mijn ouders, die er nog helemaal niet klaar voor waren. En ik ook niet.
Ik weet nog de dag van mijn vaders uitvaart,
hoe de regen zachtjes neerviel en ik een hele tijd vol overgave erin heb gestaan.
Ik kon alleen maar denken aan, dat ik het tenminste nog kon voelen. Dat Hij dat nooit meer zou kunnen en dat ik dus elke minuut moest leven, echt leven....dus liep ik dat jaar door de regen(altijd een hekel aan gehad) en door de verzengende zon(pfff heet) en ik plensde door de golven en fietste hard tegen de wind(vreselijk) en ik deed van alles om maar te voelen dat ik er nog was. Dat ik , nu ik hier nog was, er wel in aanwezig was......
tranen op mijn wangen, wind in mijn gezicht, dat gevoel.
Ik schilderde tot ik niet meer kon, schreef dagboeken vol brieven naar Hem en ik was er vol overgave voor mijn moeder , wiens hart gebroken was.
En toen ging zij dood,
zomaar,
pats boem, afgelopen.
Ik was in shock.
En alleen.......ik voelde me zo alleen.......
Gisteren besefte ik me ineens hoe stil het werd na mijn moeders dood, hoe mensen zich terugtrokken en hoe ik er ook niet achteraan ging. Hoe ik opgeslokt raakte door het vele rouwen van ons gezin en hoe weinig aandacht daar eigenlijk voor is geweest om ons heen.
Het leven ging door,
vooral voor al die andere mensen. Terwijl de mijne stil stond, een beetje zoals bij Tita Tovenaar...
En nu vandaag, besef ik ineens dat ik zomaar 5 jaar verder ben.....later is nu geworden.
Terwijl ik me in mijn hart nog steeds zo ongeveer 20 voel ben ik in het echt over 4 jaar al een Sara....
een Sara!?!????!!!!
Wanneer is dat nou gebeurd? Wat heb ik gemist? Waar was ik al die tijd?
Een meisje...O nee correctie, vrouw! die ik nog van de middelbare school ken is net oma geworden. Oma!...ze is nog jonger dan mij.....!!!!?!!!!!.....en ik dacht een paar jaar terug nog aan een baby'tje.......
Weet je, ik ga vol overgave leven naar het Sara moment!
Dat ga ik doen.
Ik kan het tenminste nog!
Vanavond is de uitvaartsdienst, morgen is zijn laatste reis.........
In ons hart blijven we altijd jonge blommen.
BeantwoordenVerwijderenmooi... xx
BeantwoordenVerwijderenbij elk afscheid, komen je eigen verliezen weer boven. het leven is broos en gaat zo snel, adem er elke terug van in
BeantwoordenVerwijderenIk word een beetje stil van je blog.Ik was 33 toen mijn vader plotseling overleed ,toen ik 40 was mijn Moeder en op mijn 43e mijn enige Broer .Ik voelde me oud,vaak heb ik gezegd ik ben in deze jaren zoveel ouder geworden.Toen het verdriet wat ''zachter'' werd veranderde dat ,heel langzaam ging ik weer leven.Wat er nu allemaal gebeurd in je leven werpt je weer terug naar je eigen verdriet denk ik.Ik wens je sterkte.En ik was op mijn 39e al Oma
BeantwoordenVerwijderenLiefs Elisabeth
Een heel diepzinnig logje! Opeens sta ik er ook weer bij stil dat mijn vader overleed op 48-jarige leeftijd, plotseling, ik was 23 en net moeder geworden. Mijn moeder was 46, bleef achter met 3 kinderen thuis en het zoontje van mijn zus waar ze ook voor zorgde.
BeantwoordenVerwijderenNiemand begreep het dat hij echt nooit meer terug zou komen. Geen afscheid, geen vaarwel, pats, boem, weg. Wij vonden er allemaal niks meer aan, maar toch slijt het en ga je weer verder met je leven. En nu ben ik 62 en haal ik er alles uit wat mogelijk is!
Diep blogje. Ik had diezelfde gevoelens toen mijn vriendinnetje verongelukte in klas zes. Zo blij dat ik nog kon voelen. En me bijna schuldig voelen als ik lachte.
BeantwoordenVerwijderenEr is een boek van een vrouw, die als enige de oorlog overleefde. Dat heet: te mogen leven. Vond ik toen een stom titel. Nu denk ik ... niet zo gek. Ik mag leven. Ik doe het zolang als ik kan. En probeer te genieten van de mooie dingen, die er ook zijn.
Mooi en herkenbaar,wat je schrijft. Ondanks alle verstarring na het verongelukken van mijn ouders,besefte ik ook,dat het leven zo kostbaar is. En dat ik leven wilde,al wist ik toen niet hoe.Nu na 28 nader ik de leeftijd,die zij hadden,toen hun einde kwam. Steeds meer ben ik de waarde van het moment gaan beseffen.
BeantwoordenVerwijderenMooi verwoord. Dank je.
BeantwoordenVerwijderen