Verdriet

Alweer ben ik sprakeloos,
geraakt en geschrokken. Er zijn ook geen woorden en ik wil er ook niet aan. Ik wil niet weten, want het maakt dat ik mijn eigen verlies des te harder voel. Ik was nog helemaal niet toegekomen aan rouwen, echt door het stof gaan en de pijn tot in zijn volheid voelen. Zover was ik nog helemaal niet. En dan moet ik nu samen met zoon afscheid gaan nemen van de buurjongen die altijd zo aardig was voor hem.
hij is stuk,
gesloopt,
zo vreselijk verdrietig.
En hij wil hem zien,
hij wil naar hem toe, bloemen geven, afscheid nemen.
Maar ik wil niet huilen, ik wil niet stuk gaan, ik wil eigenlijk helemaal niet tussen al die mensen zijn die zo verdrietig zijn. Ik wil niet met mijn verdriet tussen dat vreselijke heftige verdriet van hun zitten.....
Toch,
voor Zoon
die  steeds moet huilen, kan ik niet anders dan meegaan.
Want het was wel zijn vriend, iemand die hem zag zoals hij was en daar geen problemen mee had.
Dat is nummer 3.......3x afscheid, 3x pijn van verlies, 3x........
We doen maar even niet aan zwijmelzaterdag.

.