Jaaaaaaaa EINDELIJK is het dan zover,
de laatste dag van 2012.
Poeh wat ben ik blij dat die is aangebroken.
Lang verwacht, en vooral smachtend naar uitgekeken. Komende nacht om 00:00 is het zover.
A new day is dawning. En wat voor één!
Wat me allemaal te wachten staat in 2013 weet ik niet, maar dat het beter gaat worden dan in 2012 moet haast wel. Dus gaan we vannacht vol overtuiging joelend en knallend(balonnen hier in huize Bib) het nieuwe jaar in. Ik denk dat ik ook maar bubbels ga maken. Om helemaal in stijl te zijn.
Dit is nml wel een feestje waard.
Het oude jaar knallen we weg, en voor het nieuwe jaar laten we een wensballon op. Met een kaartje.
Wat ik wens?
Heel veel liefde, nog meer dan we afgelopen jaar met elkaar gedeeld hebben. Maar vooral ook vreugde en geluk en voorspoed en een nieuw begin. Heel veel zegen hoop ik op mijn pad tegen te komen. En een hulpverlening die op gepaste afstand het privé van ons gezin respecteren!!!!!
Kom maar op nieuw jaar,ik lust je rauw!
Voor ieder die nu meeleest, ik wens u alle een heeeeeel gelukkig en enorm gezegend 2013!
Tot volgend jaar :)
Eindelijk klaar met de krantjes(niet echt lang over gedaan hoor maar het lijf wil niet zo vandaag) Boodschapjes in huis en nu op de stoel. Ik verroer me niet meer........ Gisteren had dochter de geurkaars op haar kamertje laten branden. En dat heeft me behoorlijk genekt. Hele nacht benauwd gehad, vol slijm en dus vanmorgen niet bepaald uitgerust. Zoooo geen zin om te gaan, maar ja wat moet je hè. Die krantjes moeten toch in de bus....dussss dan maar met de auto...zo decadent, en ik heb in elke straat geparkeerd om vervolgens langzaam aan de deuren langs te lopen. Dochter heeft het meeste gedaan hoor, ze heeft twee keer zo hard gelopen dan anders en het zingen schoot erbij in vandaag. Geen tijd! ;) Ze staat nu boven met haar vriendinnetje te karaoke-zingen, het wordt dus wel even heel goed ingehaald. Dat snapt U wel.
spiral hearts by Bibje
Het jaar is nog niet voorbij, dat is in iedergeval wel duidelijk. Lees her en der over PIEP jaar 2012, nou hier idem dito hoor. Wat een jaar...... Ga er ook niet meer over uitweiden ook. Ik ben er wel klaar mee. Bovendien krijg ik volgens de sterren in 2013 een JOEPIEEEEEE jaar. Jaha, ik kon het eerst ook niet geloven, heb dus maar een keer extra gelezen en ja het staat er echt !!!!(ik knik nog even met mijn hoofd, zo dat u het even weet!)
"Er is een stilheid in de hemel, een blijde verwachting, over wat jij dit jaar tot stand zult brengen."
Als dat geen mooie belofte is?
whole by Bibje
In ieder geval een prachtige mooie affirmatie, en die ga ik dus opschrijven en ophangen overal waar ik veel ben, van keuken tot wc. Ga ik er wel vanuit dat dat wat ik tot stand ga brengen iets heel erg prachtigs is natuurlijk, en dat daarom de hemel er stil van is! Nou ik ben benieuwd hoor....als het mijn gevoel van blijheid nog meer doet toenemen dan is het helemaal oké voor mij hoor!
Op gust en opruimgebied wil het nu even niet zo vlotten. De eerste omdat de kinderen de gutsen steeds voor mijn neus wegpikken en dan zelf gaan gutsen. De tweede omdat het lijf gewoon niet wil. Ik doe dus de piepkleine klusjes terwijl ik de grote nog even laat liggen. De de trapkast gaat daarom (nu) even niet door, maar in plaats daarvan heb ik in de badkamer het plankje en de wasbak rand gefatsoeneerd. de wc weer eens ontstopt en het aanrecht leeggeveegd. Ik heb ook mijn stempeltjes een vast plekje gegeven voor nu, want de tafel werd wel erg rommelig. Ik denk dat ik er een mandje met deksel voor ga uitruimen(die heb ik nml nog wel, vol met rotzooi wat nog uitgezocht moet worden ;) Maar nu , op dit moment, ga ik eerst eens lekker ontspannen. Misschien nog even een tukje doen en dan is het eten maken en de avond en weg is deze dag alweer.....nog een dagje onrust en knallen en dan mogen we weer 'gewoon' doen.
Alhoewel....
als ik nog even naar die zin kijk, denk ik niet dat het ooit nog 'gewoon' gaat worden.......
30 jaar geleden (oeps is het al zo lang geleden?)
oke, nog een keer....30 jaar geleden ging ik op een dag naar school. Het was de laatste woensdag van het jaar. Die dag ging de klas op excursie naar Petten, naar de kernreactor, en ik was fel gekant tegen alles wat ook maar in de verte te maken had met kernafval en dus ging ik niet mee. Bovendien had ik ruzie met een klasgenootje en met de rest van de klas was ik ook al geen vriendjes. Natuurlijk ging school wel gewoon door voor hen die niet mee gingen, geen idee hoeveel dat er waren. Ik dacht dat ik wel een van de weinige zou zijn. Dus nam ik vriendin mee naar school. (Weet je nog Sien?) Om ons nog enigzins te vermaken nam ik een brief van een vriendin uit Amsterdam mee....dat deden we toen nog, corresponderen. Dikke vette brieven schreven we elkaar.
Affin,
in de ochtend pauze kwamen we aangefietst. Druk natuurlijk op het schoolplein, dat werd zoeken naar een plekje voor de fiets. Bij het muziekgebouwtje was plek dus daar stalden we onze fiets. Omdat het zo druk was bleven we daar ook zitten op onze bagagedrager, en lazen samen de brief. Giechel giechel.....je kent dat wel, pubermeiden onder elkaar.
Toen kwam M*** aanrijden en hoewel er zat plek was moest en zou hij zijn fiets naast de mijne stallen. Zijn tas kwam klem te zitten en hij begon te vloeken(GVD)
"Moet je erbij?"vroeg ik dus, heel onschuldig (hihihi)
"Nee ik heb het al,"grijns grijns....dat was leuk, ik had sjans.
Hij was een van de groep punkys van school die me het hele jaar al bezig hielden en steeds aandacht probeerden te trekken.
Denk even aan het blogje van hiervoor, we zijn nu 2 jaar verder en inmiddels ben ik alto en echte puber maar nog steeds dodelijk verlegen! En vooral géén punker....ik hoor nergens bij. Maar ben wel interessant dus. Mijn broertje wordt regelmatig uitgehoord door vriend die weer bij mij op school zit en in het clubje thuishoort.
Maar goed, we gaan verder....
De bel ging en Sien en ik liepen naar de trap toe. Voor ik het wist was ik omringd door de punkys (O hellep) Schreeuwde er eentje nog "wacht effe,"om zijn tas van het bankje te grissen en zo volgden het hele stel me de trap op, terwijl ze joelend op elkaars rug sprongen om mijn aandacht te trekken. Helemaal foute actie natuurlijk! Ik schrok me wild en werd knalrood(vre-se-lijk!!!) en had ter plekke zo in de grond willen zakken ofzo. Iedereen keek onze kant op. Sien was helemaal verbaasd. Wat gebeurde hier nou? Het was nog afgesproken werk ook....ik snelde de trap op en liep zo snel mogelijk naar boven en liet een groepje knulletjes teleurgesteld in de hal staan. Het zweet brak me aan alle kanten uit zeg, dat mij dat moest overkomen ......
Ik hoorde E*** nog zeggen ,"Ze kijkt toch niet, ze gaat naar boven" Ik had eerder al de arme jongen geen groetjes terug gedaan (kwam niet in me op, is dat nou niet vreselijk stom?) Zou dit voor hem geweest zijn?
Ik zal het nooit weten vrees ik. Vandaag kwam ik E*** tegen en op mijn hoi zegt hij nog steeds een verward en geschrokken hallo terug. Want inmiddels durf ik wel wat te zeggen hoor, Die dodelijke verlegenheid die ben ik geloof ik wel kwijt.
Dit was het jaar van Michael Jackson, maar U begrijpt wel dat dàt echt niet kon hè! En Fame(stiekum wel leuk) en Doe Maar (verschrikkelijk natuurlijk!) Dus hier een liedje wat ik wel draaide....;)
Oja...school ging dus niet door, te weinig leerlingen. was ik mooi een dagje vrij!
Vanmorgen bij het zoeken naar een passend outfit( alles zit in de was) kwam ik mijn map met schrijfsels van vroeger weer tegen. Nee het was geen leren foedraal maar een ouderwetse tijdschriftenomslag van één of ander wazig cognackleurige nepleer. Van mijn vader gehad toen ik erg omhoog zat. En omdat dat ding zo sterk is heb ik het altijd gehouden. Ook al ziet hij er niet uit. Hippe meid die ik was kon ik hier natuurlijk niet mee voor de dag komen. Maar thuis in mijn kamertje, daar maakte dat allemaal niets uit natuurlijk.
Ik stopte natuurlijk meteen met kleding zoeken en ben op de rand van mijn bed gaan zitten bladeren in mijn memoires, gedichten en dromendagboek. En dan zie je zomaar weer die film voor je afspelen van je pubertijd. En mijn ongelooflijke verlegenheid toen. Jee wat was ik bleu, echt waar. Op het gebied van puber zijn, liep ik gewoon mijlen ver achter op mijn vriendinnen. Die hadden al verkering enzo...ik wist niet eens hoe dat moest, kon me er geen voorstelling bij maken. Alle jongens&meisjes dingen gingen dan ook aan mij voorbij. Ik had vrienden! punt! Zat het hele jaar naast R en ook al schreef hij zo'n beetje al mijn pennen leeg, scheerde hij zijn eerste "sikje" weg voor mij , ik had geen idee of hij dat nu deed, omdat hij verliefd was of gewoon een verstrooide knul. Feit was wel dat andere meisjes geen kans bij hem maakten en dat ik dat alles van hem aan moest horen. Hij vond ze allemaal zo stom....
Het was het jaar voordat ik echt full blown puber werd.
Het jaar voordat ik fan werd van New Age muziek.
Het jaar dat ik nog gewoon was, of zoiets ;)
Het jaar dat Christopher Ross een hit was tijdens de repetitieweken (1981)......dat jaar dus.....
Nooit zo op de tekst van het nummer gelet, eigenlijk nooit zo erg bezig geweest met dat lied. Het was gewoon op de achtergrond aanwezig als ik aan het leren was.
Het is als de lente in aantocht, ze komt vanuit de verte aanwaaien. Eigenlijk valt het me nu pas op hoe mooi dat dat nummer is, daarom dus nu een liedje........enjoy
Daar zit ik dan weer, voor de tv na 12en te kijken, ongeveer dan, naar Frost. Ik zie de man graag, hij doet me aan mijn vader denken. Het zal wel door de snor komen, Mannen met snorren zijn zeldzaam deze dagen. En mijn vader, die had een snor ja, een echte snor. Ooit scheerde hij die snor af in een opwelling, en we schrokken daar allemaal zo ontzettend van dat hij hem weer liet groeien. Om nooit meer af te scheren. Want ,zie je, mijn vader en zijn snor die hoorden samen. Dat vind ik dus zo herkenbaar aan Frost....nou ja en dan die leeftijd, en dan dat hoedje. Al was dat hoedje bij mijn vader een pet. Ging nooit zonder de deur uit! Kijk dit was mijn vader...
Pap
De laatste dagen was hij voortdurend in mijn hart en gedachten. Gisteren zou hij 69 geworden zijn, als hij nog had geleefd. Hyves stuurde ook nog even een berichtje, zijn account is daar nog. Ik was met een paar tantes de enige die vrienden waren, en zij hebben dat al opgezegd. Maar ik kon het niet....stom eigenlijk. Het is net als dat ik de voicemail van mijn moeder insprak op de nacht dat ze gestorven was en ik haar stem nog even wou horen. Natuurlijk kon zij het nooit meer ontvangen, maar toch......ik heb die voicemail nog meerdere malen gebeld, alleen nooit meer ingesproken.
Mam
Mijn vaders stem stond in de voicemail van mijn tante (zijn zusje), die heb ik ook nog een paar keer gebeld toen. Ik ben benieuwd of ze hem inmiddels al heeft vervangen voor haar eigen stem. Het is immers alweer 5 jaar geleden.
Gelukkig kan ik hun stemmen nog zo naar boven halen, alsof ze naast me staan en even wat zeggen, net als hun kuchjes, hun lach, het snuiven van de neus wat mijn vader altijd deed...al die vertrouwde geluiden. Zelfs zijn snurken kan ik me nog heel goed herinneren ;)
Herinneringen....
Het is niet zo dat ik nu de hele dag heb lopen mijmeren hoor, ik ben ook nog even weggeweest met de kinderen. Na eerst heel lang te hebben uitgeslapen, lekker in het donker gelopen en ik heb nog een stempel gegutst(natuurlijk!) het was wel een oké dag...helemaal toen ik zag hoeveel mensen er mijn blog bezocht hadden. Joepie zeg, Dank u wel!!!!!!
Blijf vooral terugkomen!
Ga ik nu lekker slapen
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
Projectje werd project en kreeg een eigen blog....... Bibje ruimt op is een week geleden de lucht in gegaan en ik dacht, laat ik dat hier even melden, voor het geval U het nog niet opgevallen was. (Kan toch?)
Natuurlijk zal ik ook hier nog bloggen over mijn opruimbelevenissen maar dan niet zo uitgebreid. Of misschien wel, dat dit de verzamelblog wordt en dat ik daar alleen maar over het opruimgebeuren blog.
En ook heb ik voor mijn gutsvirus een eigen podium gecreëerd. Op Bibjes stempeltjes etaleer ik mijn werk als een apart project. Ik weet niet of het nu een 365 dagen project gaat worden dan wel een doorlopend creatief platform voor mijn kleine stempel-kunstwerkjes. Dat is iets dat ik onderweg zal beslissen. Voor zover mijn mededelingen ;)
Kerst 2011
Ik ben met de kinderen op weg naar hun vader en zijn gezin. We zijn allemaal uitgenodigd om samen kerst te komen vieren. We blijven ook een paar dagen logeren. Daar aangekomen worden we in de watten gelegd door mijn ex. Het is gezellig en ik voel me reuze welkom. Dankbaar dat dit mogelijk is geweest gaan we weer naar huis.
Kerst 2012
Een nieuwe traditie is geboren,
vandaag ben ik weer met de kinderen (en opa en oma) naar het gezin van hun vader. We eten samen, cadeautjes worden uitgepakt. De kinderen hebben het reuze gezellig met hun stiefbroertje en wij grote mensen met elkaar. Ik voel me welkom en besef dat ik nog steeds deel ben van mijn ex-familie. Het is speciaal en bijzonder, vooral, omdat dit de verjaardag van mijn vader was......
De Middag voor kerst 1988
Ik zit met vriendin voor de tv naar de film van Anne of Green Gables te kijken.
We genieten, lachen en voelen ons veilig en gekoesterd. Mijn moeder loopt af en aan met koffie thee en wat dies meer zij en mijn vader staat de kerstdish in de keuken voor te bereiden. Het ruikt lekker en we zijn allemaal in een opperbest humeur. Kerstmis, de leukste tijd van het jaar, met de verjaardag van mijn vader als sluitstuk!
Kerstnacht 2003
Eerste kerst als alleenstaande moeder. Huilend achter de naaimachine , leg ik de laatste hand aan het broekje van dochter (toen 2) zodat ze wat moois heeft om aan te trekken naar oma en opa toe. De kinderen worden de volgende dag door pappa opgehaald om 2e kerstdag bij mijn ouders weer afgeleverd te worden. Dan is mijn vader jarig. Uit de boxen schallen de Leidse Sleuteltjes met "de herdertjes lagen bij nahahachte, zij hadden hun schaapjes getèèèèèld". Ik voel me zo vreselijk eenzaam en verdrietig. De eerste kerst alleen.
2005
Eerste kerst in het nieuwe huis, de pappa van de kinderen is net geëmigreerd en dus zijn de kinderen voor het eerst met kerst thuis. Mijn vader heeft zijn best gedaan om het in huis nog gezellig te maken voor ons, en heeft de boel versierd en de boom neergezet. We zijn ontdaan, de kinderen verdrietig nu pappa weg is en de sfeer komt er niet goed in. Gelukkig zijn daar opa en oma(mijn ouders) nog, daar bivakeren we twee dagen. Mijn vaders verjaardag vieren we met het hele gezin, broers incluis. het is gezellig.
2007
De laatste kerst met mijn vader. Hij ligt op sterven. Ik ben de dagen ervoor als een bezeten bezig geweest laatste wensen te vervullen en loop alle winkels af voor kerstkransjes en flikjes en ander voor het laatst te eten lekkers. We lopen allemaal over van verdriet maar willen het niet van elkaar weten. We vieren het dan ook niet. Het is een tijd van elke dag meer afscheid nemen.....
2010
Eerste kerst zonder mijn moeder. We tuigen de boom op en ik doe mijn best, maar kerst, kerst heeft zijn glans nu echt helemaal verloren. Ik zit met dochter alleen, zoon is bij zijn vader. Ik zal blij zijn als het gewone leven weer aanvangt.....
2012
Vlak voor kerst te horen gekregen dat de RvdK ingeschakeld gaat worden voor zoon. Hij is een thuiszitter, school kan de zorg niet geven die zoon nodig heeft en wat hij wel nodig heeft wordt hem stelselmatig geweigerd. Dat wat ze aanbieden wil ik niet. Ik sta op het punt om mijn gezinnetje als een kaartenhuis uit elkaar te zien vallen.
♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸. ♥ ♡
6 kerstmissen uit mijn leven......dit schreef ik vannacht, toen ik niet kon slapen en zo gespannen was. Vandaag steek ik een kaarsje aan voor mijn ouders en wens dat het een fijne dag gaat worden.
Kerstmis
Zal het ooit nog zo worden als ooit?
Alles is heimwee
Wolken en water
Alles is heimwee
Naar vroeger - naar later
Vroeger is over
Later - een ster
Gisteren is oud
En morgen nog ver...........Toon Hermans
Lees ik net die lieve commentaren op mijn blog dacht ik aan het bericht wat ik geschreven had over mijn zingende krantjesbezorgende dochter....nergens te vinden natuurlijk. En weet U waarom?
Omdat ik het helemaal niet op mijn blog had gezet maar op mijn facebook.
Sinds facebook facebook niet meer is ben ik dat leuke berichtje dus kwijt.
Nou ja...maakt ook niet uit.
Dochter is van het soort mens wat ondanks alle hardships(en die zijn er in dit gezin waarin zij de zon kwam brengen) toch heel blij en vrolijk is.
"Ik ben een optimist!", verklaarde ze laatst.
Ze is ook een doorzetter, na de zoveelste ruzie en weer-goed-maak-actie met vriendinnetje blijft ze haar toch trouw. Het is een nogal gecompliceerde vriendschap. Eentje waarin flink geoefend wordt met sociale vaardigheden, die ze dan weer terugkoppelt in haar relatie met broer. Ik moet daarin natuurlijk wel vaak een beetje voordoen en bemiddelen, maar ik merk bij de dames dat ze groeien in hun vaardigheden. Zo mooi ook om te zien hoe dochter, die zo lief is, toch zo lekker van zich af kan bijten en echt het kaas niet van haar brood laat eten. Nee echt niet! Dan is ze een pittige tante!
Ze is grappig, ze is lief, ze is pittig en ze is ook nog eens slim, wijs en vrolijk!
Zoon en ik kunnen daar een voorbeeld aan nemen.(vooral dat vrolijk en optimistisch zijn ;)
Hoe zij als verwonderd mens door de wereld gaat en alles beziet alsof het de eerste keer is. Dat is wat ik in haar nog het mooiste vind.
Hoe ze op weg naar school met broer bij de schoolpoort bleef staan bij de sloot, en een kwartier te laat de les in liep.......omdat ze zulke mooie bloemetjes had gezien en toen even bleef kijken. Broer zat allang in de klas.
Of hoe ze de wolken in de lucht zo mooi vond , tijdens het avondvierdaagse lopen, dat ze tegen een lantaarnpaal op liep. Het blauw en wit had haar helemaal betoverd.
Of hoe ze dus op de vroege morgen alle mensen in de krantewijk wakker zong met een liedje van het junior-songfestival. Dat moet nog eens heerlijk wakker worden zijn geweest! Alhoewel, misschien waren er wel mensen zwaar geïrriteerd, maar ach, daar zit ze niet mee, want zij was zo blij dat ze het wel met de hele wereld wilde delen. Zo is zij.
En dat, mijn lieve bloglezers, is het portret van mijn miepselotje, schattiepatattie, poppedijntje, poepelotje, scheetiepeteetie, mooie meidje India!
Vandaag was zij even in de hoofdrol :)
Kerstwensen overbrengen aan de mensen waar je normaal de krantjes door de bus schuift. Dat was de opdracht voor vandaag. Dus togen we vanmorgen op weg, dochter en ik, met krantjes en kortingsbon-folders om aan de deur onze kerstwensen over te brengen.
Nu ben ik helemaal niet zo'n bangepoepert hoor, ik zeg tegen iedereen gedag, vriendelijkheid zit er in gebakken zeg maar. Ik ben eigenlijk in het verkeerde dorp geboren, hier in het topje van Noord Holland lopen best nog wel stugge mensen rond, die geschokt zijn als je met een glimlach hallo zegt. En , heb ik al eerder geleerd, ook als je aan de deur komt. Met Sint Maarten was het al niet een onverdeeld succes. Er waren mensen die gewoon botweg bleven zitten, hoe hard de kinderen ook stonden te zingen. En dan had je nog die ene meneer die achter de deur bleef staan en niet open deed maar boos keek. Hoe durfden ze op zijn stoep te gaan zingen?
Gelukkig waren er ook heel veel mensen die wel heel gul en enthousiast reageerden en zo werd Sint Maarten een groot succes, met een rugzak vol lekkers.
Iets dergelijks maakten we vandaag ook mee. Er waren mensen blij verrast, goedgemutst en hardstikke vriendelijk, maar er waren er ook die boos waren, vet chagrijnig of gewoon vreselijk onbeschoft. Deur niet openen en toch binnen zitten, is nog tot daar aan toe, maar de deur zo voor je neus dichtklappen of zelfs boos zeggen dat ze nu niets wou, want ze was aan het eten is wel het andere uiterste. Dat zijn van die momenten dat ik echt zoiets had van....bekijk het maar, ik schuif die krantjes en kerstwensen zo wel door de deur.......
Maar ja, dochter wou wel dat extra centje ophalen natuurlijk.
Al met al heeft nog niet de helft de deur geopend en daarvan heeft een deel de deur zo voor dochters neus dichtgedaan. Tel daar het grote aantal , geen krantjeswillers van deze wijk bij op en u snapt dat de buit, ook al was die voor haar nog aanzienlijk(55 euro), voor de hele wijk eigenlijk een troostprijsje was. Gelukkig maar dat ze met weinig tevreden is, dat dit voor haar al heel verschrikkelijk veel is. En dat ze daarom nu dankbaar haar centjes , elke keer opnieuw, telt.
Het zijn uiteindelijk toch de kleine dingen die het doen,
zoals de mevrouw die zei "Daar hebben we onze zingende krantenbezorgster ";) en haar toen wat extra gaf. Of de pappa op de roze sloffen van mamma, die met zoontje aan de deur kwam. Daar hebben we nog smakelijk om gelachen. Of die vrouw die verontschuldigend zei dat ze niet meer in huis had en dochter wel 3,85 gaf. En dan als klapstuk van de hele ochtend die deurbel die zo'n gezellig muziekje maakte dat dochter even een dansje deed voor er open gedaan werd.
"Ik ben tevreden hoor", zei dochter, toen we naar huis reden!
Dat bedoel ik.
Ik weet niet wat het is hoor maar ik zit weer in de snik modus,
lees ik de zwijmelzaterdag blog van Elisabeth met de Righteous Brothers als onderwerp en meteen SNIK in mijn keel. Moet ik denken aan mijn vader die dit lied zo mooi vond en dat heel veel draaide. Ik heb maar even geslikt, weg snik, geen zin om nu te snikken met dochter naast me op de bank.
We zaten Annie te kijken, zij vermaakt zich prima, lacht en geniet, en ik.....ik zit met de SNIK.
'T is vast de stress die er nu uitkomt, de pijn en het verdriet om alles wat niet gaat zoals het zou moeten. De angst ook om dat wat hopelijk helemaal niet gebeuren gaat maar me wel in de greep heeft gehouden vele maanden lang. En ook de weemoed naar mijn eigen jeugd . Toen niet ik maar mijn ouders de problemen opvingen en oplosten en wij relatief onschuldig en onbezorgd mochten zijn. Wat zou ik graag nog eens dat kind van toen willen zijn. En de sterren van de hemel zingen, om dan mijn broertje te horen brullen dat hij gek van me wordt en vervolgens woedend op de deur ramt.( 't is net als bij zoon en dochter)
Het zingen is me vergaan en dat komt door die snik. Bij elke toon wringt mijn keel samen en ga ik piepen. Niet meer vrijuit, vol-uit, blijmoedig en dapper zingend de toekomst in.
Tenzij...
tenzij....
tenzij ik het lichtje weer laat branden in mij. Tenzij ik mijn hart weer open en diep, heel diep naar binnen ga. Om daar in het nog half duister, een nieuw ontwakend licht te vinden. Een nieuw begin, een nieuwe lente, een nieuw leven, zomaar aanwezig in mij. Wat een wonder, wat een zegen.
Het is bijna kerstmis.......
Heeeeeeeeerlijk geslapen, tot 10 uur, niet eens zo heel erg laat maar O wat heeft dat geholpen zeg! Lekker een uur gedoucht daarna. Zit ik nu opgefrist en tjipper achter de laptop. Kids zitten hier ook, allemaal goedgemutst en zin in de dag.
Nou als dat geen goed teken is voor de rest van de vakantie dan weet ik het niet meer hoor.
Net vader van de kinders ook nog gesproken, goed gesprek en geeft me ook weer een boost. Ik heb zowaar zin in het paardrijden en krantjes lopen. Nou dat is mooi toch?
Wat een goed gesprek en een goede nachtrust al niet kunnen doen voor een mens.
.Rest mij nog 1 ding te zeggen, en dat is , DANKJEWEL Avonturijn, Anita, Trudy en Aline voor jullie opbeurende armen om mijn schouders!!!!!! Dikke KUS voor de bemoedigingen.
stempel van ontwerp van een schilderij die je hier kunt zien
Ja en dan val je dus even stil.....
gutsend en wel, wel te verstaan, stilte en geen idee meer weten waarover je nu nog moet gaan bloggen. Alles is wel eventjes gezegd en gedacht. Bovendien zit ik hier steeds kribbig te wezen. Elke keer als ik begin te schrijven of wat wil zitten dan komen de kinderen me storen en ben ik zo ontzettend geïrriteerd. Vreselijk gewoon, ik ben niet blij met mezelf nu. Eigenlijk ben ik gewoon vet gestrest. Voel ik nu pas de spanning van al die maanden van 2012 waarin we tussen hoop en vrees in geleefd hebben en waar de vrees nu werkelijkheid geworden is. Vleesgeworden werkelijkheid in de vorm van een veel te leuk uitziende bjz medewerker, mèt ervaring met autisten, ook dat nog. Hoe wrang kun je het hebben! De schaapskleren....of zoiets.
Nee dat is niet aardig om te zeggen, bij deze mijn oprechte excuses!
De man kan het ook niet helpen. Of misschien ook wel door de instelling eens flink op hun kop te geven èn school en dan eens echt wat te gaan doen i.p.v. te zeggen dat ze niks anders kunnen dan bemiddelen. NOU DOE DAT DAN!!!! pffffffffff En als het niet lukt, ontsla ze dan en geef een indicatie voor anderen om hun hulp aan te bieden, want nu kan dat niet, omdat dat niet vergoed wordt doordat die ene niet los wil laten. GRRRRRRRR
Nou ja,
ik heb twee stempels gegutst, waarvan de eerste vet goed gelukt is, al zeg ik het zelf. Vooral op de foto vind ik hem sterk overkomen...ja best wel. Maar de andere is wat wazig, onduidelijk, niet goed dus. Die behoeft bijschaving, veel vooral, en ik weet nog even niet hoe....moet ik nog over nadenken en uitproberen. Zonde van de stempel zelf. Ik denk dat ik de achterkant van de gum maar ga gutsen. In het kader van zuinig zijn met wat je hebt. De snippers van de andere stempel heb ik ook al ingetekend met randjes en zelfs nog een piepklein hartje. Ga ik morgen , als ik tijd heb, nog aan werken. Voor, tussen of na de krantjes en paardrijles. Hangt er even vanaf. Voor nu wens ik eenieder welterusten! Slaap lekker.......
De dag erna,
het klink wel akelig ja. Waar ik gisteren nog ietwat gelaten was ben ik nu na een onrustige nacht niet meer zo gelaten. Ik baal! Baal ervan dat alles zo mijn schoot weer in geworpen is en dat er nu in feite weer gezegd is dat ik het maar uit moet zoeken.(om een goede sier te maken bij de RvdK) Dat ik weer naar school moet stappen om te eisen dat ze wat gaan doen voor zoon, terwijl school al aangegeven heeft dat het hun boven de pet gaat. Ik heb er gewoon geen zin om gelijk de schouders er weer onder te zetten en door te gaan.
Nee,
vandaag ga ik mijn ding doen, en laat ik het even rusten. Het is per slot van rekening bijna kerst. En dat kerstgevoel wil ik dit jaar toch eindelijk weer eens een keer voelen, na jaren van numbness.( is daar eigenlijk wel een Nederlands woord voor? Ik weet het zo even niet hoor) Bovendien tintelen mijn handen om een gutswerkje op te pakken met een aantal ontwerpjes uit de tijd dat ik nog jong was en vol dromen. Alweer 18 jaar geleden. ACHTIEN!!!!!! Jeeeeemig
Toen zat ik bij een kunstkring en hadden we een groepje opgericht om experimenteel te werken. Op de vrijdag avond. We namen een thema, of een woord of iets dergelijks en gingen daar mee aan de slag, maakten de hele week thuis studies en dan op vrijdag avond werkten we dat uit. De dummies met de schetsen en mijn aantekeningen vond ik laatst weer en ze zijn nog steeds goed. Ja best wel.
Ik nam de dans als uitgangspunt. Ballet was nml mijn 2e passie. Ik weet nog dat ik met schetsboek op schoot het zwanenmeer keek en tekende en de mooiste schetsen later uit werkte. (zie boven) Heel dramatisch in oostindische inkt en goud. Heerlijk was dat om te doen. En om mijn rotgevoel nu even weg te krijgen(en mijn battle te kiezen zoals Avonturijn me adviseerde) ga ik vandaag eens niets anders doen en me richten op alles wat goed en mooi is.(en opgeruimd ;)
Dus later op de dag presenteer ik een aantal stempeltjes van het thema van mens tot mens en verbondenheid....het is per slot van rekening bijna kerstmis ;)
peeejes: we zijn voor zoon begonnen met een middel wat rust zou moeten brengen in zijn kop en lijf Puur natuur. Ik hou u op de hoogte http://bit.ly/T9qexu
De film is weer af,
zucht,
op de een of andere manier geeft het me altijd een katterig gevoel. In het begin tranen(die dode moeder/geliefde) en dan al die verliefde mensen en dan aan het einde het happy end....leuke film, prachtig thema, maar ....maar....wanneer ga ik dat nou eens meemaken?
Zo'n liefde waarvan je weet dat'ie helemaal goed zit, die je "of your feet" swiept en je het gevoel geeft dat je nooit meer echt alleen hoeft te zijn? Voor altijd gekoesterd en samen oud worden?
Ik weet heus wel dat ik het allemaal alleen kan hoor, na 10 jaar is dat wel duidelijk geworden. Maar mag ik het dan nu weer eens af en toe uit handen gaan geven? Gewoon eens even niet aan het roer staan? Gewoon even.....
In dat gesprek van vanmiddag voel ik me dan zo alleen staan, ik tegen de rest die het allemaal zo goed bedoelen maar eigenlijk allemaal anders zien dan ik. Waar huil ik dan uit en tegen wie kan ik brullen dat het niet eerlijk is, wie gaat er dan naast me staan? En wie gaat er samen met mij ten strijde?
Aan wie kan ik het overlaten? Wie kan ik zo vertrouwen dat ik het los kan laten?
Wie is er net zo opgewassen tegen de grillen van mijn kinders en ziet ze net zo lief als ik? Zo lief dat 'ie zijn leven ervoor zou geven, bij wijze van spreken ? Wie zou zo voor mij willen gaan?
Ik guts nog maar een stempeltje en droom wat verder.....
'T is allemaal niet zoals in de film,
was het maar waar,
I wish
Om maar met de deur in huis te vallen, alle partijen zijn zoooo bezorgd en aangezien ik niet mee wil gaan in het laten opnemen van zoon in een jeugdpsychiatrische-kliniek ter observatie( hij is toch geen laboratoriumrat) , besloot de meneer van bjz de RvdK in te schakelen. Dit , omdat duidelijk is dat er zo geen schot in zit. Ik heb mijn verhaal gedaan en ik heb de arme man nog drie kwartier extra vast gehouden om mijn verhaal duidelijker te krijgen.( jammer dat zo'n leuke vent dit werk doet) De instelling waar zoon nu ambulante begeleiding krijgt heeft zich onthouden van een mening.
Ik heb duidelijk gestelt dat de oplossing die aangedragen was door Triversum over mijn lijk moet gebeuren! Dat ik daar NOOIT toestemming voor ga geven. Dat ik heel hard mee heb gedacht aan oplossingen maar dat het PCLE elk idee afgeschoten heeft. Dat school uiteindelijk een melding heeft gedaan van absoluut verzuim terwijl ze zelf geen moeite hebben ondernomen om het leerproces van zoon in goede banen te leiden(waar is nu die ver^$&@#$% Dyslectietraining waar ik al jaren om vraag en die fluistermeester??????) Iedereen is het er over eens dat zoon slim genoeg is maar ja thuis leert hij niets(pffff mochten ze willen, die eer voor zichzelf) Ik heb de (leuke!) man gezegd dat zoon juist op school achteruit liep, elke keer weer. i.p.v. dat hij liet zien wat hij waard was zakte hij in als een plumpudding.
"Ik leer daar niks mam, dat kan ik allemaal al....... "
Deze meneer vertelde dat als hij het niet overgeeft de school, of de LPA en zeker weten Triversum een melding doen bij het AMK en dan is het ineens kindermishandeling wat onderzocht gaat worden. Nu is het (zegt hij dan) een onderzoek naar wat de beste manier is om zoon te helpen. Mijn inzet daarin was juist heel positief en die gaf iedereen ook toe, komt dus ook in het dossier. Hij stuurt het eerdaags op en dan moet ik vooral verbeteringen aanbrengen voordat hij het doorstuurt. Ik was zo pissed vanmiddag aan die grote tafel, maar na 3 kwartier in de gang zonder al die anderen werd ik steeds rustiger. En nu , ja nu ben ik weliswaar rustig, maar ook vet teleurgesteld. Want nu zijn we al jaren bezig om voor die knul van mij een goed traject op te zetten en steeds worden we op alle vlakken tegengewerkt door mensen die mijn zoon niet kennen en toch zo ontzettend bezorgd zijn.
Dusssssssss
Dit is het nieuws.......
Geen joepie, geen zucht van verlichting, alleen een leuke vent die ook al bezorgd is. Daar word je toch niet lekker van :(
Dikke ZUCHT dus.
Ik ben peuneveu,
(verbastering van un peut nerveux, mijn mamma had Franse voorouders)
Zenuwachtig....een beetje dan, want straks heb ik dat gesprek.
Dat gesprek waar ik al dagen tegenop zie.
Ik zucht even diep, had vannacht ineens een briljante ingeving over dit gesprek. En ik hoop dat het er goed uitkomt om kwart over 12, want dan mag ik mijn zegje doen. En ik heb een heleboel te zeggen, zeker weten. Voorwaarde is wel dat deze meneer dan wel luistert natuurlijk. Mijn ervaringen met bjz zijn nml niet zo bijster positief. Jaren zijn verspilt met hulp waar niet om gevraagd was en ook totaal overbodig was, misplaatst ook, vreselijke domme inschattingen zijn er gemaakt. Geldverspilling ook dat nog....terwijl een auticoach, of fluisterjuf/meester voldaan had en dan had zoon nu gewoon nog op een gewone school gezeten en niet thuis nadat het zelfs op het speciaal onderwijs mislukte. Het kan zo simpel zijn......
Maar rugzakjes worden in de grote pot gegooid en als ouders mag je daar niet eens echt over meebeslissen. Bjz zegt ineens een bemiddelaar te zijn, dus dit zit niet in het pakket, centrum autisme verzint stoornissen erbij waar helemaal niet aan gedacht zou zijn, als er wat eerder geluisterd was naar deze mamma. En ik....ik zucht nog maar een keertje.
Ga zo mezelf representabel maken, de punten op papier zetten(jee zeg, dat ik dat nog niet gedaan heb, altijd alles op het laatst pffff) en dan hop naar de afspraak. Duimt u mee voor de goede afloop?
Net de kringloop aangedaan en OOOO wat zag ik daar toch weer prachtige spullen. Echt hoor, ik ben fan van onze kringloop. Ik heb er al heel wat vandaan gesleept, maar het houdt natuurlijk een keer op. Ik moet streng worden voor mezelf. Ik zag zulke mooie stoelen en die kan ik best gebruiken en en en ......... Ik ben nu aan het opruimen!!!
En opruimen doen we, inmiddels met zijn allen. (zie http://bibje-ruimt-op.blogspot.nl/2012/12/nog-steeds-op-dag-3.html)
Ik heb nu de droom dat ik over een jaar( toch op zijn minst) een mooi opgeruimd en ruim huis heb. waarin ik bij wijze van spreken , dansen kan zonder van alles om te stoten of over van alles heen te vallen. Dussssss heb ik wel even te gaan. En weg te geven, en te verkopen, en domweg weg te gooien wat allang weg had gemoeten.
Maar vandaag hou ik even pauze!
Vanmorgen heb ik het eerste, waar-ik-zo-tegenop-zag-gesprek gehad. En het viel me gelukkig allengs mee. Dochter mag gewoon blijven waar ze zit. Er was helemaal geen sprake van dat ze weg moest, want ze waren al vanaf het begin op de hoogte van mijn niet kunnen betalen van de hoge bijdrage in het schoolgeld(dochter zit op het Leonardo) Ze hadden gewoon alle ouders opgeroepen om te vragen of er op de een of andere manier nog ruimte was, omdat de Leonardo het had verzaakt en ze de samenwerking hebben opgezegd.
U moet weten dat ik heel erg opgelucht was toen ik daar zat en dit tegen me gezegd werd. Ik had de belasting papieren al meegenomen, want ik wou wel bewijs kunnen laten zien. Gelukkig snapten ze dit helemaal...ik ben zo dankbaar dat gezond verstand overheerste.
Nu het gesprek van morgen nog bij BJZ. Na het telefoongesprek van gisteren zie ik het vooralsnog niet somber in, en ik blijf hoop houden dat ook hier gezond verstand zal overheersen.
Al die onrust levert echter wel iets moois op, een grote verzameling lichtjes in het donker stempeltjes.
Bovenstaande heb ik gisteravond vlak voor het naar bed gaan nog gegutst. De derde ligt er naast, daar ga ik me zo op storten ;)
Schreef gisteravond, dat ik nog even zou gaan gutsen.....
Zie hier het resultaat. Lichtjes in donkere dagen. Niet geheel tevreden heb ik alweer zitten schetsen in de stempelafdruk. Op de een of andere manier vind ik het teveel op slakjes en vuurtorens lijken....mwah....niet helemaal de bedoeling. En nu zijn mijn gummetjes ook nog op(dochter heeft ook gegutst ;) dus moet ik nieuwe halen. Pffffff ook dat nog. Maar ik heb wel een miljoen ideeën en dus wil ik door kunnen gaan met ontwerpen. Wow wat klinkt dat cool zeg, ontwerpen van stempeltjes.
Ik ga er even voor zitten hoor, recht op...ik ben nu dus een ontwerpster van stempeltjes. :)
Net op de wc bedacht ik een gloednieuw ontwerpje. Dan zit ik daar voortaan mijn tijd ook niet meer te verdoen, dat is duidelijk. Multifunctioneel ontlasten heet zoiets. Het is wel zo dat ik op de wc het meeste rust heb en het minste gestoord wordt tegenwoordig. De tijd dat de kinderen aan de deur stonden te rammelen is voorbij.
Eigenlijk is er een heleboel voorbij gegaan dit afgelopen jaar. Zomaar ineens was het allemaal over. Dingen zijn veranderd, het kleine is eraf. Boswandelingen zijn no go geworden, naar de dieren is saai, de uitkijktoren, mwah....het strand, blegh, de bieb horror....
we zijn in de fase "Ik verveel me zo, maar heb nergens zin in" beland.
Ik kan wel een lichtje gebruiken hoor, want puberland, dat is me wezensvreemd, ondanks dat ik jaren lang lesgaf aan dat kindsoort. En ik ben ook al vergeten hoe het ook alweer was om in puberland te moeten vertoeven. Dat is al te lang geleden, toen was alles anders.( jaren 80)
En dan lees ik op de blogs van de mamma's die vertellen over hun koene ridders en lieve prinsesjes en denk ik met weemoed terug aan de tijd dat zoon als boer op zijn tracker rondploegde door het gras, en dochter met haar vleugeltjes verwoede pogingen deed om te vliegen(mam ze doen het niet?)
De tijd vliegt......en ik staar even naar de horizon van het verleden.
Maar waar was ik, voor ik mijn gedachten zo liet afdwalen.....
Dat nieuwe ontwerpje....mijn thema is dus nog even , lichtjes in donkere dagen. Totdat de feestdagen over zijn hoor, daarna ga ik me richten op de liefde. Valentijnsdag. Ja ik heb er zin in. Ik ga gummetjes halen!
Doei
Donker alweer,
hele dag alweer voorbij en niks bijzonders gedaan.
nee dat is niet helemaal waar, maar ik heb niet gedaan wat ik zou doen. Niet allemaal dan. Gewoon geen zin. Echt helemaal geen zin in om wat dan ook te doen nee. Blegh gevoel.....een laat me maar even lekker niks doen.
Natuurlijk zit zoon al de hele dag te vragen wanneer ik dan die auto ga schoonmaken. (hij is echt vies geworden van het stilstaan, o hellep) en spoort me zo nu en dan aan om aan de slag te gaan. tsjop tsjop zegt ie dan. Of ik even meteen aan de slag wil gaan, want nu de auto het weer doet moeten we natuurlijk wel met de auto rijden. Tjah
Ook hierin heb ik een Blegh gevoel op dit moment. Poetsen....blegh
Niet dat ik niet poets hoor, het komt elke dag weer terug ja, geen ontkomen aan nee. En ik ben echt wel goed bezig hoor, echt wel...mijn keukenkastjes zijn ook al aardig opgeruimd en mijn aanrecht is al dagen redelijk leeg. Dus het gaat best wel oké hoor...maar leuk, nah, leuk is het nog steeds niet.
Wel geeft het voldoening, dat dan weer wel. Zo naar die opgeruimde kastjes kijken doet me wel deugd. Hahaha dat is zo'n opmerking die zo uit de mond van mijn vader had kunnen komen. Ik zet de traditie voort met praten in oude taal en in spreekwoorden. Mijn dochter zei vanmorgen nog dat ze me soms gewoon niet eens verstond doordat ik altijd in spreekwoorden praat. Ik ben dus altijd aan het ondertitelen voor haar en voor mijn zoon....
Maar om even terug te komen op dat Blegh gevoel. Ik denk dat dat komt, omdat ik de week die gaat volgen niet zo zie zitten. Eigenlijk ben ik best wel een beetje bang voor de gesprekken die komen gaan. School van dochter wil geld zien anders moet ze van school af of zo? En zoon wordt besproken bij BJZ zonder dat ik ben uitgenodigd. Nu heb ik zelf gebeld naar BJZ om uitleg en morgen bel ik nog een keer(de meneer was er niet) en ben ik benieuwd wat de reden is dat ik niet aanwezig mag zijn bij dat gesprek wat nota bene over mijn zoon gaat.
Autisme en hulpverlening, het gaat gewoon niet samen. Het is als onderwijs door gemiddeld intelligente leerkrachten aan hoogbegaafde kinderen, en kinderloze gezinsvoogden, vers van school die moeders, 2 keer zo oud als hen met een rits aan kinderen, vertellen wat ze moeten doen......een wereld van verschil..... Zo groot dat het bijna niet te overbruggen valt.
Het doet me ook denken aan de psychiater die mij onderzocht voor de WAO en opschreef dat ik in vaktermen sprak, ik wist waar hij het over had (ojee)...dat moest wel een persoonlijkheidsstoornis wezen. De arme man vergat even dat ik hoogbegaafd ben....een wereld van verschil.....
Ik ga nog even gutsen, mijn gedachten tot bedaren brengen. Even nergens aan denken. En daarna naar bed!
proefdrukje kaarsje, staat voor het licht wat in ieder brand!!!
Ik weet gewoon niet waar te beginnen,
zo'n bijzondere dag. Begon natuurlijk heel gewoontjes. Ik werd wakker om 10 uur, ging er meteen uit om me aan te kleden. Ik voelde me zo goed dat ik in de badkamer wat kleine klusjes heb gedaan en de was heb opgehangen. De kinderen werden wakker, samen naar beneden om te ontbijten. Alles was oké. Ik was wel nerveus hoor, n.a.v. een gesprek wat ik gisteren had met een van de hulpverleners die mijn kind heeft gehad. Ik las mijn post door en de lieve reacties van mijn vaste volgsters :) , mijn email over een gesprek waar ik nog steeds niet bij uitgenodigd ben maar wel gewenst door de ambulant begeleider van zoon en andere hulpverleners maar blijkbaar niet door BJZ.....en toen begon ik te malen.
Iets wat ik vaker doe, en waar ik mezelf met moeite van kan losrukken. In mijn hoofd doemen allerlei scenario's op van wat zou kunnen gebeuren en gesprekken die ik nog niet heb gevoerd, die me alleen maar meer van streek maken. En toen vroeg ik me ineens af, terwijl ik even naar mijn voeten staarde, waar ik in hemels naam mee bezig was. Gek hoe je je de kleinste details herinnert van zo'n moment......mijn sloffen dus, en de kabels erop en de tegeltjes waarop mijn voeten stonden. De voegen, die een beetje gorig zagen(tijd voor een poetsbeurt ;)
Ik was er weer, helemaal aanwezig en uit mijn hoofd. Zo moest het dus niet, dat praten in mijn hoofd moest nu maar eens over zijn! Ik heb een gummetje gepakt en ben gaan gutsen. Alle aandacht bij mijn werk. Dat maakt het hoofd wel helder ja......en toen kwam de buurman met zoon, voor de auto.
Ja en de rest is de geschiedenis van een uiteindelijk hele goede dag,
en wat voor een,
de auto heeft inmiddels een gloednieuwe accu, geplaatst door de zoon van buurman, in de garage waar hij werkt, hij heeft de boel even nagekeken, ruitensproei bijgevuld, en weer voor mijn huis afgeleverd. En dat alles voor kostprijs. En toen ik kwam betalen kreeg ik wat terug, om samen met de kinderen een ijsje te gaan eten in de stad morgen ofzo.... Zooooo lief. En als er iets is, mocht ik altijd komen!
Dat was nog eens een hele dikke smakkert van God.
Ik heb van blijdschap nog een stempeltje gegutst, en van verwarring de letters niet gespiegeld weergegeven, Deze kerstvrouw zegt dus geen HO HO HO maar OH OH OH....oeps ;)
volgende keer beter opletten met de tekst en spiegelen ;)
Ik voelde het al vanmorgen toen ik in bed lag, eigenlijk gisteravond al toen ik te snel opstond uit bed om zoon even bestraffend toe te spreken. Duizelig....heel erg. Zwieber zwabber-benen en een tollend hoofd. Vanmorgen was nog veel erger.
Eerst was daar paniek, wat is dit nu?
Toen gekraak in mijn nek(heb al dagen last van mijn nek nadat ik rechtop in slaap ben gevallen en steeds achterover/voorover knakte...stom natuurlijk) Het werd wat beter. Van de weeromstuit heb ik vandaag dus helemaal niets gedaan. Geen kastjes, laatjes, en ander opruimspul. Ik heb alleen de afwas gedaan en een cake gebakken voor de schrik. Zelfs mijn kleren liggen nog ongemoeid op de stoel. Ik zit in pyjama met naakt gezicht een beetje te suffen. En mijn nek doet pijn.....
Gelukkig dat de kerstboom staat, had ik tenminste nog wel een mooi uitzicht vandaag .(en wat is het netjes zeg hahaha)
En toen ik zo dat mooie uitzicht zat te bewonderen laat op de middag kwam de zij-buurman aan de deur melden dat morgen iemand komt kijken naar de auto. Diezelfde buurman heeft eer-vorige week ook al geholpen bij het zagen van de boom. Is dat nu niet ontzettend lief ? Ik ben zo dankbaar.....er zijn veel meer lieve mensen dan ik ooit gedacht had!
Nou ja, projectje....zeg maar gerust een flink project.
Bibje gaat kasten ruimen.
Na het geweldige resultaat van de opruimactie i.v.m. kerst (en het genieten van de ruimte die er nu ineens weer is) ga ik door met het opruimen.
Eigenlijk heb ik een hoger doel hiermee,
ruimte maken voor iets nieuws,
nee geen ruimte om weer vol te stoppen , maar ruimte om juist leeg te laten.
Ruimte in de ruimste zin van het woord.
Alles wat overbodig is loslaten.
Laat ik het weer simpel maken, laat ik het oude weer eens wegdoen, dat wat me hindert en wat ruimte in beslag neemt. Wat onrust brengt (want ik moet het ooit nog eens sorteren en opruimen en al die emoties die eraan kleven) Oude frutsel, knutsels, plaatjes en ander "je weet maar nooit waar het goed voor is" spul. Dat wat in de kast ligt maar ook zeker er bovenop. Ik kan namelijk heel goed stapeltjes maken ;)
Die stapeltjes gaan de komende week al verdwijnen.
Daarom dus.....ik zal niet meteen beloven dat ik iedere dag een kast aanpak, want ik weet niet of ik me aan die belofte kan houden. Maar dat ik ga opruimen staat vast. Ik zal er zelfs een pagina aan gaan wijden op deze blog!! Jaja, dan moet ik wel, snapt u? Een beetje een stok achter de deur. Wie weet wordt deze rommelkont toch nog de perfecte huisvrouw :) (proest)
peejes: ik heb voor vandaag al wel weer een stempeltje gemaakt!
Kasten opruimen. Je kunt me niet "blijer"maken. Als er iets is waar ik een vreselijke hekel aan heb dan is dat het wel. Vooral de kasten waar ik mijn persoonlijke spulletjes in heb staan. Ooit mooi gesorteerd maar na verloop van tijd al meer een rommeltje geworden. Ik stopt er eens iets bij wat er niet hoort of ik wil wat uit het zicht hebben en hopla....een jaar later ligt het daar nog steeds te wachten tot het eruit mag en ben ik het allang vergeten.
Vanmorgen bedacht ik me dat het tijd werd om eens op te gaan ruimen.
Al over twee weken is het kerst. Twee weken , zo snel al, dacht ik vanmorgen ineens. Dan moet ik opschieten!!!
Ik ben nml niet zo'n fan van grote schoonmaak. En dan bedoel ik dus het uitruimen van kasten,want waar laat je anders de spullen die je nu even niet nodig hebt, omdat de kerstversiersels die plek in gaan nemen? Ik heb in de loop der maanden allerlei boeken om me heen verzamelt, en die stonden op het dressoir en op de vensterbank en op tafel. Die moesten dus echt opgeruimd worden. Die moesten in de kast!
Maar ja, de kast zat vol.
Leegruimen dan maar....oooo vreselijk.....alles eruit halen, en dan meteen sorteren.
Ik haat sorteren.
Stapels met oude tijdschriften, tvgidsen, frutsels van dochter, troep van zoon, knikkers, kralen,oorbelletjes, opladers, kistjes, batterijen, enz enz....echt vreselijk, wat ik daar allemaal tegenkwam. Sta-pels oud papier, en boeken(mijn grote liefde als het om verzamelen gaat), mooie, lelijke, oude, nieuwe en veel niet meer van toepassing zijnde boeken. Die heb ik dan ook bij elkaar gezocht, en samen met jaargangen van magazines in een grote tas gestopt. Dat is mijn weggeef tas. Dit komende jaar (heb ik een paar dagen terug besloten) ga ik van alles weggeven. In het kader van opgeruimd staat netjes hahahaha....enne, omdat het gewoon leuk is om iets weg te geven!!!
Affin,
1 kast is uitgeruimd....en ik heb de piano ook gelijk maar even leeggeruimd. Deze kan weer open ( oftewel bespeeld worden ;). De vensterbank is nu ook boekvrij, en het dressoir?...ja het dressoir staat helemaal vol, met kerstboom en huisjes!!!!
Dochter kon ineens niet meer wachten(en mamma ook niet :)
Nu de andere kasten nog.........
Kijk nou, ik heb er al drie gemaakt. Zo leuk om te doen en ook zo'n leuk resultaat. Drie proefdrukjes nu, want er moet nog wel het een en ander aan bijgeschaafd worden. Maar wat zijn ze leuk geworden zeg. Ja ik vind ze leuk, schattig, poepig, Bibje waardig. Een "BibJeStempel" dus!
Ik heb mezelf beloofd om elke dag een klein stempeltje te maken. De komende dagen heb ik nog zat ideetjes, ik kan nog wel even vooruit. Ik heb ook nog zat gummen klaar liggen, nog minstens voor een week of 2! Dus dat kan me ook niet tegenhouden.
Maar het mooiste van alles is dat het me bijna geen moeite kost. Ik guts een stempeltje tussen de bedrijven door.
Ongelooflijk zeg, dat ik dat kan.
Dat ik dat niet eerder ontdekt heb.
Mijn atelier ligt op mijn schoot bij wijze van spreken. Ik leg hem ook zo eventjes opzij! Om dan later weer verder te gaan, zonder dat ik helemaal uit de flow ben , zoals dat wel het geval is als ik schilder of schrijf. De ontwerpjes liggen hier voor het oprapen. Perfect dus voor mij op dit moment.
Moeiteloos, dat is het woord wat hier het beste bij past.
En dat is nu het mooiste cadeau wat ik dit jaar heb mogen ontvangen,
mijn wolkje geluk is aangekomen :)
Met een muziekje op de achtergrond bezin ik me op vandaag, op morgen en op de laatste dagen van het jaar. Probeer te bevatten wat ik dit jaar heb bereikt en wat er allemaal goed is gegaan. Maar ook de minder leuke dingen laat ik de revue passeren. Dat waren er nogal wat dit jaar.
Meer dan het jaar ervoor?
Nee dat niet.
Maar wel veel....
Terugkijkend was het een heftig jaar, alweer.
Een jaar met veel vallen maar ook heel veel opstaan. Een jaar waarin ik terug veerde, en steviger kwam te staan dan ooit. Het jaar ook dat ik begon met wandelen en fietsen, dwars door alle benauwdheden en angsten heen. Waarin ik weer durfde te genieten, van alle goeds en zelfs wat ooit lelijk leek en het toch helemaal niet was. Het jaar waarop zoon thuis kwam te zitten. Het jaar waarin ik sterker en sterker werd. Het jaar waarin ik nieuwe dingen ging doen en oude dingen losliet. Het jaar waarin ik ontdekte hoe dapper ik eigenlijk ben. Hoe sterk ook. Ik was er verbaasd van en best wel een beetje trots dit jaar. Het jaar waarin ik mijn grenzen verlegde.
Het jaar waarin mijn dromen veranderden( volwassen werden) en mijn prioriteiten verschoven.
Het jaar waarin ik dankbaarder ben dan ooit.
Het was me een jaartje wel......en hij is nog niet eens over.
Zo denk ik nu een eindje weg, en luister naar Norah Jones' Come away with me.........
De kerst leeft hier nog niet, en eigenlijk zweef ik nu in zomerland.
Even ver weg van alle dagelijkse beslommeringen. Even niet bewust van de regen buiten, de stapel wasgoed boven en de gesprekken waar ik zo tegenop zie die nog gevoerd moeten worden. Nee, nu ben ik even op reis, in gedachten, in stilte.........
Er is altijd een eerste keer voor alles, zelfs als je geen kind meer bent. En vandaag heb ik voor de allereerste keer een stempeltje gemaakt uit een gummetje. Jaha....echt.....na een paar jaar getalmd te hebben. Het werd dus wel even tijd ja.
Het zit zo, ik schilder niet alleen, veel dingen stempel ik ook, en toen bedacht ik mij (in navolging van moosmade in haar begindagen) dat ik dat best zelf ook wel kon maken. Waarom niet? Gutsen heb ik ook op de lerarenopleiding tekenen gedaan, dussssssss
Viel dat even tegen. :-/
Ik dacht dat doe ik even.
NOT
Zo'n gummetje is toch een heel ander verhaal, dat rekt mee enzo. Vet irritant en best moeilijk. De lijntjes zijn dan ook wat bibberig van het uitschieten en 1 van de sterretjes mist een pootje, maar ach. Voor een eerste keertje ziet het er schattig uit. Ik ben trots, klop mezelf even op mijn schouder. Goed gedaan Bibje!!!!!
Het plaatje is een ander verhaaltje.
Ooit, toen dochter nog een kleutertje was en net naar school ging, en al het materiaal daar letterlijk aanviel om te tackelen, had ze veel tijd over om te tekenen. Heerlijk vond ze dat. Ik vond overal op stukjes papier, kleine tekeningetjes. Van die leuke schattige kleutertekeningetjes. Ik heb er een aantal bewaard. Eigenlijk om er schilderijtjes van te maken. Is ook nog niet gebeurd nee...inmiddels zit ze al in groep 8. Nou ja....
Anyways, toen bedacht ik me dat stempeltjes eigenlijk veel leuker zijn. Dat was een paar jaar geleden. vervolgens heb ik vorig jaar gummen aangeschaft bij de action en vandaag ben ik begonnen. Het heeft even geduurd :-)
Met dank aan Telfort, want ik had vanmorgen geen aansluiting, en van de weeromstuit ben ik maar gaan gutsen ;)
En nu heb ik ineens ook een heel leuk idee voor een verhaaltje over een kerstboom.....
Gisteren heeft me goed gedaan!
.(¯`v´¯) ♥
`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸. fijne dag allemaal!!!!!
Een schrijversblok dus, met de complimenten van Aline ;)
Nu hoor ik er helemaal bij.
Ik weet niet of ik daar nu blij mee moet zijn hoor.
Zou het door de winter komen dat ik het allemaal even niet meer weet?
Of door de nodige gesprekken die ik volgende week moet gaan voeren?
Of ben ik gewoon geveld door een griepje piepje, zoals zovele om mij heen? Nah dat is het niet hoor. En het is ook niet dat ik helemaal geen inspiratie heb nu, alleen het lukt niet om die inspiratie eens knap op papier te krijgen. Het wil gewoon niet. Alle woorden blijven steken in mijn vingertoppen lijkt wel, ze komen niet verder, of ze komen op de verkeerde volgorde, of nog erger, ze slaan gewoon helemaal nergens op en lijken in het niets op dat wat ik in mijn hoofd had. Dat is het dus gewoon.....
Een vette blokkade, ik ben mijn stem kwijt, en ik heb een hoofd vol.
Vol met dingen die ik kwijt moet(wil).
Ik denk dat mijn zachte , lekker lui, niet beweeg, hangwang en verwen dagje toch maar omgezet moet worden in lekker buffelen, door de blokkade heen gaan, letterlijk mijn lijf in actie brengen. Misschien was dat het wel. We hebben gisteren geen krantjes gelopen, geen zondagwandeling dus. Dat hebben we al op zaterdag gedaan(er zou nml sneeuw ofzo komen, toch???)
Ja en dan gaan er dus dingen mis. We hadden er allemaal last van, van die break met de nieuwe traditie. Zoon, omdat hij nu weer moest wennen aan dat het anders was gegaan (een echte pdd-nosser) Dochter , omdat ze haar energie nog lang niet kwijt was voor deze dag en ook niet kwijtraakte op de fijne manier en Vriendinnetje omdat ze zich ergens op verheugd had wat dochter niet zag zitten. En toen was er vlam in de pan en storm en schreeuwpartijen en uiteindelijk dikke tranen, elkaar troosten en goedmaken en rust boven maar niet meer bij mij. Die rust is nog steeds verder dan ver te zoeken.
Dussssss
Als ik flink uitgerust, gevoed en gelaafd ben, doe ik toch maar de kleren aan en ga ik iets doen. Even het lijf losschudden......
peejes; Wat nou schrijversblok, ik schrijf nu toch zomaar twee blogjes op 1 morgen ;)
Vreselijke nacht gehad, het stormde niet alleen buiten maar zeker ook binnen in mij. Ik heb gewoeld en gebatteld, echt ik ben bekaf. Alle spieren staan op strak en ik ben benauwd. Voor het eerst sinds tijden spelen mijn longen weer op. Ik weet wel waar dat aan ligt hoor.
Gisteren was gewoon een snert dag,
Storm,
heftige storm,
geen zin in storm,
was ik eindelijk eens alleen beneden, had ik last van het gewoei rond het huis. Het was een rot dag....
Echt een ROT dag.
Iedereen had last van de naderende storm. Boze jantje, hypermeisje en verongelijkt vriendinnetje.
Nou ja, U ziet het plaatje wel voor u denk?
En nu zit ik op de blaren,
dit gaat dus een zacht dagje worden.
De cake staat al in de oven en de stoel staat voor de verwarming. Ik ga lekker geen kleren aan doen en ik doe niks in huis. Vandaag ga ik uitrusten!
Ik probeer nu al twee dagen een zinnige blog te schrijven maar ik weet het gewoon even niet meer. Is dat nou niet vreselijk irritant? Steeds wil ik beginnen en dan komt het ene of het andere kind me storen en floeps weg inspiratie en woordenflow. En dat gebeurd niet 1 keer maar steeds weer....
Nu is het even stil, alhoewel de tv op zo'n irritante Amerikaanse teenserie staat. Is ook niet echt bevorderlijk voor de woordenflow.
Daarom even geen uitgebreide blog vandaag,
maar wel een aankondiging.
Namelijk dat er een winnaar is verkozen. Het mocht even duren, maar dat komt door bovenstaande , echt waar
Nu moet ik eerst nog even zeggen dat de andere twee mededingsters ook een presentje krijgen, iets kleins(ja het kan nog kleiner ;)
Dussssss
RAPAPA RAPAPA RAPAPA ....
De winnaar is geworden : mevrouw Williams
dan vraag ik nu natuurlijk of de dames hun gegevens door willen mailen naar mij! Dan komt alles dik in orde! (¯`v´¯) ♥ .`*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸. Fijne dag allemaal
dat is lang geleden dat we dat liedje samen zongen, zoon, dochter en ik. Eerst op de peuterspeelzaal, en later thuis toen ze al lang en breed in de kleuterklas zaten. Het heeft iets magisch, helemaal met het ritueel wat er altijd bij gedaan werd.
Zo op de laatste dag voor de vakantie werd er dan een spiraal gemaakt van kerst-takken en in het midden werd een lichtje geplaatst. Dat symboliseerde het licht (lees Jezus) dat naar de wereld was gekomen. Dan mocht zo'n klein peutertje met een eigen kaarsje het spiraal lopen naar het lichtje toe en het kaarsje aansteken met het lichtje in het midden. Hoe symbolisch is dat wel niet, dat je eerst naar binnen gaat om vervolgens het licht aan te steken. Daarna mochten ze het lichtje bij dat licht in de spiraal neerzetten...en langzamerhand kwamen er al meer lichtjes bij elkaar en werd het licht samen een steeds feller en helderder licht.
Hoe mooi ook om dit zonder woorden door te geven aan je kindje, die zo op deze manier leert dat zijn lichtje altijd weer kan gaan schijnen. Gewoon door heel dicht bij je Goddelijke zelf te blijven. Door trouw aan jezelf te zijn, door jouw licht aan te zetten en te laten schijnen, zo vanuit je binnenste. En hoe mooi is het dat dat licht dan weer andere lichtjes aan kan steken. Gewoon door te zijn zoals je bedoelt bent! Stralend, mooi, helder, inspirerend en liefdevol. Advent is begonnen.........
Joeheeeee, gisteren heb ik de 13000 bezoekers op mijn blog gehaald. moooooiiiii getal zeg!
Had ik dat ooit kunnen bedenken toen ik net begon en niet meer dan 5/6 bezoekers per dag had, soms zelfs geen? Dat is nu wel anders ja, helemaal als ik dan weer een nieuw blogje geschreven heb. Mijn dank is dan ook groot! Dank u Dank u!!!!
Helemaal aan hen die ook nog eens de moeite nemen om een reactie te geven( zo leuk vind ik dat!)
Daarom dacht ik, laat ik mijn waardering eens omzetten in een klein cadeautje.
Een Give Away.
Dit is haar dan. Een mini van 10 bij 10 cm.
Ik stuur haar gratis en voor niets op naar jou, wanneer je verkozen bent tot de winnaar.
Dan ga ik nu de zon op zien komen, kleding aandoen(jaaaaa ik zit nog in mijn pyama) en dan op naar het postkantoor, een ander pakketje op de bus doen, frisse lucht snuiven en voorbereidingen treffen voor het heerlijke avondje van Sinterklaas.
We doen er niet veel aan deze keer, gewoon niet zo'n zin. Maar chocomel en speculaas wil ik wel in huis hebben natuurlijk. En de letters zijn nog altijd niet gescoord....zat gewoon even niet in mijn systeem dit jaar. Ik weet zelfs vandaag nog steeds niet wat ik voor cadeautje wil.....
Ja weet ik wel,
ik wil een wolkje geluk,
een kus,
een arm om me heen,
steun in barre tijden,
kracht om rechtop te blijven staan,
en vooral heel veel liefde in en om mij heen!
Zo, en aangezien je dat cadeau niet kan kopen , noch kan inpakken hoef ik niet te gaan winkelen. Ben ik snel klaar!
Fijne dag allemaal, (¯`v´¯) ♥ `*.¸.*.♥.✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
Vandaag was weer zo'n dag, vroeg wakker voor de krantjes van dochter en wat denk je?
Regen dus.....zoooo geen zin om te gaan.
Dat werd dus hagelbui, plensbui en motjesregen tot de laatste straat en toen ineens de ZON!!!!!
Jaaaaaa ineens was mijn chagerijnige bui weg, nam ik dochter achter op de fiets en gingen we zingend naar de AH. Ja en als je dan toch bezig bent ga je natuurlijk niet binnen zitten toch?
Dus togen we de tuin in, en hebben we een flink robbertje geschept en tegels gelegd. Van die grote betongevallen. Daar ben ik een jaar geleden mee begonnen en deze zomer heb ik nog twee tegels gelegd en toen zakte ik in. Vriendinnetje was inmiddels ook van de partij. Ze hebben me eerst nog flink geholpen maar al gauw werden de dames het een beetje zat. Toen gingen zij concert doen buiten, terwijl ik me het schompes werkte. Ik was de stratenmaker die hun concert op de radio hoorde...ken je dat, moet je nog meespelen ook.
Affin,
Er is wel flink wat werk verzet, 5 beton tegels op een rij gelegd en hopen zand weggeschept. Voorlopig heb ik weer de hele week nodig om bij te komen, alles doet zeer :(
Maar he, zie hier het resultaat.
December is begonnen met regen en wind....heerlijk als je binnen mag blijven, maar niet zoals ik vandaag, naar buiten moet. Ik ben die tochtjes naar de manege door weer en wind eventjes helemaal zat. Weer nat geregend worden en weer weggeblazen. He-le-maal geen zin in vadaag. Ik wil knus op de bank, lekker hangen en een beetje tv kijken, theetje sippen en een dekentje over me heen. cocoonen zogezegd. De hele week was al druk, en ineens voorbij en nu moet ik alweer weg. Is het eindelijk weekend :(
U leest het al, moi is een beetje "grumpy". Beetje bah, beetje dipje, beetje moe, beetje sip. En het weer werkt echt niet mee vandaag. Tis zo somber en koud en nat.
ZUCHT
Ik heb zin in zomer, warme dagen en op vakantie gaan. Met een muziekje op de achtergrond enzo. U weet wel, zoals in de film. Dat zie ik nu even helemaal zitten, dus heb ik nu op de achtergrond Eros Ramazotti opstaan.
"Dat is nou echt muziek van jou"zegt dochter net een beetje misprijzend.
Zij houdt vast niet van vakanties in Italië met muziekjes op de achtergrond, in iedergeval snapt ze er niks van dat ik dit nu alweer wil horen. Dit is oudemensen muziek, dat is wel duidelijk. En dat ik hieraan nog jeugdige herinneringen heb zal haar een worst wezen. pffff doe effe normaal mam....nee dat zegt ze niet hoor, daar is ze veel te lief voor, maar ik hoor het haar denken.
Ik zal dan ook maar niet vertellen dat ik zo verlang naar vakanties met muziekjes op de achtergrond, ze zou me vierkant uitlachen......hahahaha ja, zou ik ook doen ja.
goed, we gaan ons een weg banen tussen de druppels en windvlagen door, op naar de manege!
✿´´¯`•.¸⁀°♡ ♥ .¸¸.•´¯`•♥•´¯`•.¸¸.
Het is alweer woensdag, de dagen vliegen voorbij. Niet bepaald aan bijzondere dingen hoor, welnee, ze glijden gewoon zomaar voorbij en voor je het weet is het dan alweer en dag verder. Na de woest/wilde zondag ben ik een beetje ingestort. Ik was toch wel enigzins over mijn grenzen heen gegaan. Niet ernstig hoor, dat niet, maar niet meer kunnen slapen van vermoeidheid is natuurlijk niet ideaal. Dus ben ik nu moe....en vallen de ogen nog steeds dicht als ik wil lezen, of gewoon even zit,zelfs als een van de kinderen iets vertelt. Bovendien heb ik ook meteen geen interessante gespreksstof meer. Tis een warboeltje in mijn hoofd.
Daarom heb ik maar weer een naaiwerk ter hand genomen. Die lag er nog van van het voorjaar(schaaaaaam) Een mooie rode linnen jurk voor dochter. Ze groeit alleen nog maar in de hoogte dus voorlopig kan ze deze nog wel aan.
Nu naai ik niet met de machien, die maakt zoveel herrie en ik word er toch altijd enigzins zenuwachtig van. Ik naai op de hand. Dat pak ik erbij als ik even lekker zit. Het is heel rustgevend om de steekjes door de stof te halen. Een soort van thearpie. "Nu even pas op plaats Bibje", kopje thee en home-made-chocolate-cake erbij en ik kan er wel weer even tegen hoor ;)
strand-art
Maar er is ook iets anders wat nu rijpt in mijn hoofd.
Ik heb nu zoveel takken(mooie takken, dun dik kort lang en piepkleine) waar ik wat mee wil gaan doen. iets van gaan maken, Land-art. Het broeit al een tijdje in mijn binnenste, en nu heb ik nieuw materiaal. Wat ik normaal op het strand doe wil ik nu ook hier thuis in de tuin maken.
Het herinneringsspiraal heb ik nml inmiddels weggehaald. De stenen werden steeds omgekiept door verdrietig kind. Tijd voor iets anders dus. Hieronder nog wat meer voorbeeldjes van wat ik op het strand meestal doe wanneer andere moeders aan het zonnen zijn en ik baal van het zitten/kijken/schrijven/tekenen onder de parasol........Vandaag ga ik maar eens een beginnetje in de tuin maken. Keep you posted !
.