zaterdag 2 februari 2013

Ik geef niet op.......

3 dagen en een aantal mails verder.
Inmiddels het oorspronkelijke verslag binnen van de meneer waar ik zo boos op was.
Daar staat de waarheid niet in. Nee erger nog, er wordt op basis van die onwaarheid geadviseerd om een behandeling af te dwingen, die wij niet willen.
Het gaat nu niet meer om een verschil van mening over hoe we Zoon het beste kunnen helpen, maar over het verdraaien van feiten om het advies van de instelling kracht bij te zetten. En dat is a-moreel! Helemaal als je dan dit als antwoord geeft;

"ik stuur je geen aangepaste versie, je kunt je opmerkingen meesturen. Dat is het protocol.
De RvdK maakt er een eigen conclusie over, zo werkt dat."
 
Maar dan kent die meneer mij nog niet, ik accepteer niet dat hij nu alvast de RvdK voorliegt over iets wat zo belangrijk is. Op mijn reactie kreeg ik het volgende terug;
 
"Over inhoud wordt niet gediscussieerd in deze, daar gaan andere instanties over"
 
En uiteindelijk op mijn opmerking dat hij er dan blijkbaar geen moeite mee had om te liegen tegen de RvdK en dus mijn toestemming niet kreeg om het verslag door te sturen, kreeg ik dit;
 
"We zouden dit kunnen oplossen door een zin toe te voegen aan het verslag dat jij je niet kunt vinden in de opgestelde inhoud met name ten aanzien van de wel of niet ontvangen psycho-educatie. Dan zijn wij het daar over eens en dan kan het verslag wel definitief worden gemaakt en als officieel rapport worden verstuurd."
 
Hij wil het dus op een akkoordje gooien....
Toch jammer dat deze meneer niet beseft dat liegen niet mag en dat ik daar dus nu een klacht over ga indienen. Zowel bij de instantie waar hij werkt als bij het College Bescherming Persoonsgegevens.
De strijd is begonnen......
Heb ik er zin in?
Nou ja, het had fijner geweest als dit niet nodig was. Dat ik op mijn pad alleen maar integere mensen tegen zou komen, die ook nog eens weten wat voor effect hun handelen heeft voor de ander maar zeer zeker ook voor zichzelf!
We hoeven het helemaal niet met elkaar eens te zijn, maar de feiten, je weet wel, de dingen die gebeurd zijn zonder er een kleur aan te geven, die moeten wel als basis dienen. Evenals het respect voor de persoon die je tegenover je hebt staan.

Ik strijd inmiddels al zo ontzettend lang tegen onrecht dat ik besloten heb om dit om te gaan zetten in iets constructiefs. Het is niet voor niets dat dit steeds weer op mijn pad komt.
Ik heb me dan ook ingeschreven voor een studie rechten! Dan kan ik na mijn strijd anderen helpen in hun strijd tegen het onrecht wat hier in Nederland zo gemakkelijk de mensen/kinderen aangedaan wordt. Ik geef het niet op om een vreedzame en rechtvaardige wereld te creëren.

 


7 opmerkingen:

  1. Isabelle van Kampen2 februari 2013 om 10:28

    Hoi Lieve Bianca,

    Wat krijg je toch veel voor je kiezen, en ik vind dat jij je er altijd zo stoer door heen worsteld. Succes en een knuffel uit Hoorn.

    Groetjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je bent zo druk met al díe dingen, terwijl je je veel liever in zou zetten voor je kinderen zelf. Zonder al die poespas van regels en wetten en oneerlijke mensen die het allemaal anders zien maar wel beslissen over je kind...
    Succes met je studie!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik wens je veel sterkte. Je kunt nog meer "rottigheid"tegenkomen. Toch zijn er ook fijne mensen. Kijk maar in de spiegel.Blijf daar in geloven.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Je kent me niet, en ik jou niet... maar ik werd getroffen door je verhaal.

    Ik wil je meegeven dat zowel de Raad voor de Kinderbescherming als Buro Jeugdzorg absoluut niet aan waarheidsvinding doen. Je kunt alleen maar laten zien dat jij goed bezig bent, ze luisteren namelijk echt niet naar wat je zegt, maar kijken naar wat je doet.

    Hoe frustrerend ook, buig mee met de wind, en doe ondertussen wat jij denkt dat goed is.

    Sterkte!

    Marjan NH

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Seen it, been there en juist toen ik dacht dat het een gebed zonder end ging worden, viel er iemand gruwelijk door de mand en was het toneelspelen klaar. Al die (lange) tijd ging het wijzende (priemende) vingertje naar mij (inclusief de bijbehorende gevolgen) en opeens draaiden ze massaal als een blad aan de boom om, excuses bla bla. Pas toen ze zelf 'iets niet zo leuks' ervaren hadden, begrepen ze wat ik al die tijd gezegd en bedoeld had en kreeg ik alle 'steun' en ruimte.

    Blijf bij jezelf maar praat niet over jezelf en wat het met jou doet, maar alleen over kind(eren), wat het met hen doet, wat jij waarneemt (feiten) en wat jij denkt dat het beste voor hen is en vooral ... geef nooit op!

    BeantwoordenVerwijderen