maandag 18 februari 2013

Vertrouwen.....

6 uur, of in ieder geval bijna, samen met Zoon in een uitgestorven trein. Heel af en toe komt er iemand voorbij lopen. Het geruis van de motor en airco maakt me nog slaperiger dan ik al ben.....hoe ben ik in Godsnaam hier terecht gekomen op dit tijdstip??!!!

Den Helder Zuid, 5 over 6 inmiddels, we zijn onderweg. Het is nog zo donker, en ik ben nog zo moe. Hier en daar zie ik lichtjes in het donker en ik zie de Rijksweg, waar een verdwaalde auto rijdt. De koplampen zijn blauw....wat een rot gezicht eigenlijk.
Daarstraks in de stad ontdekte ik dat de kerstverlichting zelfs nog in de bomen hing.
"Nou ja zeg, wat een verspilling", zei ik nog tegen  Zoon.
"Ach mam, da's toch gezellig", zei hij en we liepen bibberend verder......
Ik probeer te kijken maar zie eigenlijk niets dan inktzwart en slierten lichtjes van de Rijksweg en Kooybrug. Hier en daar zie ik een lichtje van een huis, denk ik...de wereld slaapt nog en wij zitten hier. Het is lang geleden dat ik op de vroege morgen in het donker in de trein zat. 25 jaar geleden ongeveer, op weg naar de Hogeschool. Ik tuur maar snel verder en duw die gedachte weg.  
We krijgen controle, de conductrice is een mama van een van de meisjes op paardrijden. Ze neemt een walm van parfum mee de coupé in, dat maakt me misselijk, en lang nadat ze weg is hangt die geur er nog steeds. De raampjes kunnen niet open, ook weer zoiets.

Annapaulowna, het is inmiddels kwart over 6. Iemand stapt in met een bekertje koffie, jee zeg dat dat hier wel kan en bij ons niet. Dit is nota bene een dorp, en wij zijn een stad. Vol lege winkels ja en een dichte OV winkel in het station. De koffie ruikt naar vroeger, naar thuis en naar oma, waar de koffie rijkelijk vloeide. We zijn nu met 4 personen in de hele coupé.
Zoon kijkt naar zichzelf in het raam en trekt gekke gezichten. Volgens mij probeert hij allerlei spieren uit, want hij trekt de ene na de andere wang op en zijn wenkbrauwen plooien zich op veel manieren. Ik moet erom lachen en hij stopt meteen met een verlegen grijns op zijn gezicht.

Schagen, er komt dan nu toch eindelijk iemand naast me zitten en ik doe mijn schrijfboekje weg.......

Dit was onderweg naar Nijmegen vanmorgen. Onderweg naar de psychologe die een onderzoek zou doen om het ontwikkelingspotentieel van Zoon duidelijk te krijgen. Zoon was nerveus, onrustig, maar tegelijkertijd ook zo anders weer. Ineens zag ik dat hij(alweer) een gelijke tegenkwam. En hij zijn schild van afweer losliet. Ineens kon hij weer gewoon praten, want zij luisterde echt naar hem. En ineens zag ik weer dat nieuwsgierige intelligente kind. Hij vertelde haar ook zijn toekomstdromen. Dat hij game-ontwerper of lego-ontwerper wou worden.
In de testen kwam al naar voren dat hij een topdown-learner was, en dat hij in beelden denkt. Dat hij al die tijd tussen kinderen heeft gezeten die zijn gelijken niet waren en dat hij daarom ook zo ontzettend gefrustreerd was. Dat hij daarbij ook nog eens hoogsensitief is maakt het niet bepaald gemakkelijk en door zijn dyslexie is het ook nog eens niet met de WISC te meten. Hij moet dus veel meer uitgedaagd worden, op een manier die bij zijn temperament en leerstijl past. Hoe dat aangepakt moet worden gaan we de komende tijd uitvogelen.
"Heb vertrouwen",zei ze me......



8 opmerkingen:

  1. Kippenvel. Mooi geschreven. En jij hebt de eerste stap gezet met vertrouwen...samen met je zoon. Hulde voor jou/jullie. Liefs Avonturijn

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jullie zijn op de goede weg. Mooi verwoord.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel herkenbaar. Zucht. En wat schrijf je het intens. Dank je wel voor het delen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik zat al bij jullie in de trein, je kan heel beeldend schrijven (nu ken ik die route, zou dat helpen ;-)
    Wat ontzettend fijn dat het zo goed uitpakte! Heerlijk toch geniet er maar van!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Denk wel dat het helpt ja;)
      Ik hou me vast aan gisteren, BJZ heeft net vandaag het concept verslag voor de RvdK gestuurd :(

      Verwijderen