Lieve lezers..

Lieve lezers, ik kijk soms nog wel eens op mijn moeders blog en zie dat er nog steeds mensen zijn die dagelijks naar haar blog lezen. Ik ben vandaag zelf een blog gestart, ter ere van mijn moeder. Op deze blog hou ik jullie op de hoogte van mijn leven als de i in bibje, een half jaar na haar overlijden. Als jullie geïnteresseerd zijn, neem dan vooral een kijkje. Ik wil in geen geval, mijn moeder proberen te vervangen, of iets dergelijks, Ik wil gewoon de traditie voortzetten, aangezien mijn moeder mij tot het bloggen heeft aangezet. De link naar mijn blog is: http://indiaannabartelings.blogspot.nl/
Op deze blog hetzelfde muziekje als op mijn blog, "someone like you" van Adele, omdat we dat graag samen zongen. Fijne woensdag! Groetjes India.

Een treurige mededeling

Beste lezers van mijn moeders blog, ik zit echt al de hele tijd te piekeren over de manier waarop ik dit nieuws moet brengen. En eerlijk? Ik heb nu nog steeds geen idee hoe, maar ik vindt dat jullie het recht hebben om dit te weten. Mijn moeder (Bianca Schreur, beter bekent als bibje) is afgelopen dinsdag 26 januari 2016 overleden. Ik zelf kan het nog steeds niet bevatten eigenlijk.. Morgen om half 2 is de uitvaart in Olea Hof Den Helder. Ik vindt dat de mensen die mijn moeder gekend hebben het recht hebben om afscheid van haar te mogen nemen. Als je niet naar de ceremonie wilt komen dan ligt ze vandaag nog opgebaard van 09.00 tot 17.00 in Olea Hof Den Helder. Wij hebben er voor gekozen om haar te cremeren, omdat ze dat altijd wilde en dan uitgezaaid te worden. Zodat ze over de hele wereld kan vliegen. Het was altijd haar droom om verre reizen te maken. Mijn moeder was een sterke en moedige vrouw, en ik weet zeker dat er veel mensen zijn die haar zullen missen.. Ze is de beste moeder die ik me ooit kon wensen en ik zou haar voor geen goud willen ruilen..  Geen liedje deze keer, omdat ik gewoon echt geen idee heb welk liedje ik voor haar zou moeten uitkiezen. Als je iets wilt zeggen op de ceremonie neem dan vooral contact met mij op: india1991@live.nl

Zwijmelen op Zaterdag

Ik heb het zooooooo koud, mijn voeten zijn als ijsklompjes, en ik heb toch echt warme sloffen en sokken aan.  En ondanks de rode konen ril ik all over. Gister avond begon het hoesten. En is nog niet over. Kachel flink opgeschroefd maar ook een raampje op een klein kiertje voor de frisse lucht. Ik ben moe, alle vermoeidheid van donderdag is over me heen gevallen. Ik ben dan wel mijn bed uit gekomen maar in de stoel heb ik alleen maar geslapen. Net als op de wc, en aan het aanrecht. Zou ik een griepje hebben opgelopen?
Ik hoop het toch niet zeg.

Goed een liedje
ik ga voor de Guilty Pleasure. Gewoon , omdat het vrolijk is.
Ik zie de meiden van de tweede klas nog staan bij de noodgebouwtjes op de trap. Eén van de liedjes van Spargo was net uitgekomen en die waren ze aan het zingen met zijn allen. Ik weet even niet meer welke het was, ze waren namelijk nogal een hitkanon in die jaren en poepten de ene na de andere single er uit.
Daarom dus een rijtje van mogelijke kandidaten :)
*´¨)
 ¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸

VU verhalen

Nog voor ik de trein in stapte sloeg het noodlot al toe. Ik zat even op een muurtje, bij de trap voor het station, te wachten op Zoon. Het was lekker fris maar niet koud. Voor deze huismuts een welkome afwisseling na al dat binnen zitten en rond het huis hangen. Zoon was nog wat lekkers wezen halen voor in de trein. En ik wou niet mee.
Ik dacht niet echt na bij het opstaan, Zoon stond naast me en ik dacht dat ik wel omhoog kwam. Wat een vergissing, thuis heb ik ook overal steun nodig. Hoe kon ik nou denken dat ik hier zo even op stond? Het muurtje is immers laag. Dus tuimelde ik voorover. Ik wou mezelf nog tegenhouden met mijn rechterhand, maar die zwikte opzij. Waardoor ik zo van de trap af rolde. Ik stootte mijn mond, neus en kin aan de stenen treden en lag ineens op mijn rug.
Dat moment net daarna, dat je ligt en je afvraagt: Hoe kan dit nou? Verbazing, verrassing, en dan schiet de pijn door je heen. Ik kon niet meer omhoog en bleef liggen. Zo'n eeuwig moment van staren naar de lucht. Oké het was nog geen minuut toen naast me een geschokte Zoon stond. "Mam, gaat het mam?"
Ik had nog geen woord gesproken, hij was zich rot geschrokken toen ik daar zo stil lag.

oorlogswonden :/

"Help me maar even overeind vent," kreunde ik.
Ik krabbelde zo goed en zo kwaad het kon overeind en Zoon tilde me verder. Daar stond ik dan te bibberen en bloeden. Want ik had mijn hand flink opengehaald.
Zakdoekje eromheen gewikkeld en dan toch maar op naar naar de trein.
Was ik nou alleen geweest had ik mooi naar huis gegaan.
Gelukkig was Zoon daar om me op te peppen.

Natuurlijk ging er nog veel meer mis. Niet kunnen plassen in de trein en het dus moeten ophouden tot het ziekenhuis. Een tramchauffeur, die ons de verkeerde tram in stuurde, waardoor we een rot eind moesten lopen. Met oedeem buik, benen én een volle blaas. Maar verder liep alles op rolletjes.
De longarts die zijn dossier nog niet gelezen had en dat dan maar ter plekke samen met mij ging doen. Waardoor ik nu wel echt inzage had en de scans mee kon kijken. Hij legde er ook nog eens goed bij uit. Kwam met de opmerking dan de PH minimaal was, er was maar een kleine verhoging van de bloeddruk in de longen. Oftewel hij snapte er ook niets van. Ik was een ingewikkeld geval. Maar ja ik was nog zo jong. En daarom wou het het tot de bodem uitzoeken. Ik was eigenlijk allang blij dat ik helemaal niet zulk ernstige PH had.
En toen kreeg ik de opmerking dat ik zo onaangedaan leek. Het was niet niks wat ik allemaal te horen kreeg steeds. Ik werd stil, wat moet je daar nou op zeggen? Dat ik heus wel aangedaan ben maar niet op het moment zelf, wanneer ik wil opletten wat er gezegd wordt. Dat ik ook een beetje murw ben van alle slecht-nieuws-gesprekken, die de keer daarop toch weer niet juist waren. En dat ik gewoon eerst wil zien en dan geloven. Dat ik niet wil dat er iedere keer weer een crisis overwonnen moet worden. Om vervolgens te ontdekken dat het totaal voor niets was. Laat ze maar onderzoeken en afvinken en uiteindelijk een conclusie trekken. Ik heb nog steeds hoop, goede hoop, ik hou vertrouwen!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸

Bleu monday?

Ons nieuwste park in de Schooten

"Mevrouw, hoe gaat het nu met U?" vraagt de cardioloog door de foon.
"Mwah niet om over naar huis te schrijven hoor," antwoord ik geheel naar waarheid.
"Hoe gaat het met het vocht vasthouden? Bent U nog wat kwijt geraakt?" Vraagt hij weer. Ja hoeveel denk ik meteen, veel te weinig, het is niet genoeg. Maar dat antwoord ik niet. Ik zeg braaf hoeveel kilo's het zijn.
"Nou dan heeft U uw best gedaan," hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik ben verbaasd, en toch ook weer niet. Vochtverliezen mag niet zo snel ivm kelderen van de bloeddruk dus dit was netjes op schema. Ik snap het helemaal, ik wil ook blij zijn, maar ik ben het niet. Want lopen is nog steeds een straf, en de buik...nou ja die buik.....

Ik viel steeds in slaap vandaag, de laptop is wel 4 keer op de grond gegleden. De laatste keer merkte ik niet dat ik in slaap viel. Toen ik wakker werd lag de laptop  aan mijn voeten en was het ineens een half uur later. In dat half uur droomde ik over mijn moeder. Over hoe ik haar aan tafel trof toen ze nog heel jong was, ze had nog donker haar en krullen. Haar haar zat zo lief en dat zei ik dan ook heel ontroerd. Ze streek langs haar hoofd en glimlachte. Maar dat was ooit. Een tel later was ze zoals ze was en had ze een halflang kapsel in lagen. Mooi donker haar, beetje stoer en warrig als een temperamentvolle Française.
"Dit staat je ook heel mooi mam, dit moet je nooit meer anders doen!" zei ik en streek door haar haar. Het stond lief, mooi, stralend vooral stralend. Zoals ik haar nog nooit gezien had. O wat hield ik van haar, we omhelsden elkaar innig.
Maar toen ik het tegen Zoon zei, was die kribbig en geïrriteerd.
"Ze is dood mam," zei hij bot.
"Maar ik zag vroeger Zoon," zei ik tegen hem," zoals ze was." Want ineens besefte ik dat ze al jaren terug afscheid had genomen van ons. En dat ze nu even langs was gekomen.
Ik keek nog even opzij de kamer in en daar zat ze, ze glimlachte en kneep haar ogen even geruststellend toe. Ze was er nog, en ik kon haar zien. Mijn hart vulde zich met dankbaarheid.
En zo zit ik hier nu te mijmeren......
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Welterusten*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸

Zwijmelen op Zaterdag

Ik was het bijna vergeten zeg. Het is alweer zaterdag, en ik heb de hele week wel een beetje geschreven hoor, maar man o man wat een depri-gedoe. Niet echt fijn om te lezen. Ik ben er er helemaal doorheen geweest, omdat ik ipv meer minder ging plassen op de medicatie. Nu op weg naar woensdag begint de stress alweer door mijn keel te gieren met die lange reis in het vooruitzicht. Zitten in de trein kan ik als de beste hoor, maar dat wandelen. Zoon gaat gelukkig mee. Alleen zou het me niet lukken. Eigenlijk zou een booster nu wel wat wezen pffff
Afijn,
ik besloot dus dat ik dat stukje maar even niet ga gebruiken.

Mijn bijdrage. Uit Merry Christmas Mr Lawrence
Ik heb de film nooit gezien, er zat voor mij teveel geweld in en dat kon ik toen ook al niet erg goed verdragen. Vriendin vertelde hoe in een scene een soldaat uit angst zijn tong doorbeet en er in stikte. Dat was genoeg voor mij om de hele film te vermijden als de pest ;)
De muziek vond ik wel erg mooi! Daarom dus.
Sakamoto, die hier Yonoi speelt, schreef ook de muziek voor de film. Later zou hij ook de muziek voor The Last Emperor schrijven.
Ik heb voor de liefhebber ook nog even de trailer van de film toegevoegd.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Merry_Christmas,_Mr._Lawrence 

op de valreep dus ENJOY!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸

Zwijmelen op Zaterdag

Ik heb  geschreven en gedelete, en weer geschreven en weer gedelete en nu sta ik weer op het punt om te schrijven maar ik weet het niet meer. Ik weet gewoon niet meer hoe ik de tollende gedachten in mijn hoofd een plek op mijn blog kan geven. Ik kan alles keurig opnoemen, mooi op een rijtje, ik kan beschrijven wat er gebeurd is, maar die storm in mijn hoofd die wil maar niet gaan liggen. Daar binnen in mijn hoofd sta ik me schrap te houden tegen elke doemscenario die mij al is voorgelegd.
En in het midden van die storm zingt dit lied in mijn hoofd terwijl de tranen over mijn wangen stromen. En ik denk, wat een verspilling van mijn tijd al de jaren....en nu ben ik bang dat ik ook nog eens te laat ben.

En wat doe je dan als je je zo voelt?
Slapen, eindeloos veel uren slaap ik. Ik ben moe en droom, droom, droom de dag en nacht voorbij. Ik kan niet zeggen dat ik nutteloos bezig ben, dat dan weer niet. Rust is nu juist belangrijk, om me voor te bereiden op wat nog komen gaat aan onderzoeken. En ook om mezelf weer te voelen in het midden van al die mensen, die van alles van me willen. Maar vooral, om over die bult heen te kunnen kijken, daar achter ligt de toekomst, en daar wil ik in rondwandelen. Daar wil ik in leven, daar wil ik ook naar toe.
En daar wil ook weer chocola kunnen eten!
Kan ik me zoooooo op verheugen :)

 oja....ook de reuma is even afgevinkt....voor nu. De uitslagen spraken elkaar tegen,
*´¨)Vandaag
¸.•´¸.•*´¨)een echte zwijmel
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★Fijn weekend*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸