Gisteren verrast met een bezoekje van Zus!
Was alweer een tijdje geleden. Door ziekte en zeer, en grote en kleine dippen hadden we elkaar amper gesproken. Ze zag er moe uit. En dunnetjes. We keken elkaar aan met zo'n blik van;
"Het leven is loooooodzwaar".
Kopje thee dan maar?
"Ja lekker".
CV wat opgeschroefd, want uit bed was het toch wel een stuk kouder dan erin.
En lekker op de bank genesteld. Nou kom maar op dachten we beiden.
En ja hoor....Daar kwam het:
Eerst gal spuwen,
alle ellende leggen we dan voor ons neer,
al dan niet vergezeld met tranen,gezucht en gegrom om ons vervolgens wanhopig af te vragen waarom ons dit toch steeds weer overkomt. Ik deed er na een week ziek en wanhopig zijn grif aan mee. Voelde ook wel lekker om even weer helemaal door het stof te gaan. Ik bedoel maar, het is toch ook zo! Als ik alles op een rijtje zet heb ik een aardige CV in 'ROT LEVEN'.
"Ik snap het niet hoor,"zei Zus,
"als er echt iemand daarboven is,waarom laat hij dit dan gebeuren?"
"Ik weet het niet,"zei ik zuchtend.
Terwijl ik me afvroeg of God hier überhaupt wel iets mee van doen heeft. Lichtelijk in de war over deze wending in het gesprek en mijn geen idee hebben over het waarom van alle dingen, die ons overkomen, nam ik nog een slok thee.
Ik had werkelijk geen antwoorden.
"Omdat we het aankunnen zeker,"zei ze wat schamper."Je krijgt dat wat je dragen kunt."
"Nou dan ben ik bere-sterk", zei ik tegen Zus.
"Ben je ook", zei ze daarop.
"Nou lekker dan, ik wil dit helemaal niet!"Ik.
"Neuh!" Zus.
Slokje thee.
"En ik maar visualiseren....helpt allemaal niks." Zus.
"Neeeee, kan visualiseren wat ik wil maar het is er nog steeds niet hoor, wat ik zo graag wil." Ik.
ZUCHT
Nog een slokje thee.
"Maar we kunnen nog lachen!" Zei Zus net toen ik op mijn zuurst keek.
"Jah?" Ik terwijl de lach al om mijn mond krulde.
"Jaaaa zie je wel, je doet het al."
Gelukkig....
we kunnen nog lachen.
_________________________________
Yesterday I had a surprise visit from Sis.
It had been a while. Sickness and stuff, big and small problems made us not talking to one another. She looked tired and thinish. We looked at eachother with that look.
"Life sucks!!!"
Cuppa tea?
"Yes please!!!"
Central heating a degree higher, outside the bed it was a lot colder than inside. I sat snug on the couch. Lets have it out we both thought. And yes, there it came;
first we complained a lot, together with or without tears and sighs and growls. And then we asked ourselves desperatly why, for gosh sake, it always happens to us?????? After a week of being ill and feeling down I howled toooo, much to my own pleasure. It felt good going through the dust, I mean....life sucks,doesn't it. When al things come together I can make a huge resume of 'a rotten life'.
"I don't get it," said Sis,
"when there is realy someone up there(roling her eyes upwards) why does het let these things happen???"
"I don't know, " I said with a sigh.
Meanwhile wondering what God had to do with all of this. A bit confused about this bend in the conversation and not knowing the why of things that happen to us, I took a sip of tea.
I really had not a clue.
"Because we can handle it I guess," Said Sis contemptuously. "You get what you can carry."
"surely, I am as strong as a bear ."I said to Sis.
"Wel you are!." Said Sis.
"Great, I did not want this!." Me.
"Nah." Sis.
Sip of tea.
"I still keep on visualising...wont do me any good though!"Sis.
"Noooo, I can visualise what I want, but what I want still isn't there."Me.
BIG SIGH
Another sip of tea.
"But we can laugh though!" Said Sis just when I had the sour look on my face.
"Yeah?" I said while my mouth started curling in the corners.
"Yeah, I see you doing it right know."
Thank God!
We still can laugh about it.
~