Zwijmelen op Zaterdag

Prachtige foto van ons park, net Monet niet waar?  foto van Agnes Claase Blaset.

10:30
Gisteren de vrijstellingsbrief gehad...of wat ervoor door moest gaan. Staat bol met info die er niets meer van doen heeft, zelfs gevoelige informatie waar ik geen toestemming voor heb gegeven. Vervolgens meld ze ook nog even dat Zoon de komende jaren gevolgd gaat worden, omdat zij vind dat het belangrijk is dat hij zich blijft ontwikkelen. Allemaal informatie die niet in een vrijstellingsbrief horen.
Dus moeten we haar weer aanschrijven en correctie aanvragen en tegelijkertijd bedanken voor haar intentie tot goede zorgen, waar wij ouders en ingeschakelde professionals toch echt meer verstand van hebben dan gemeente-ambtenaren en schoolarts.
En dan had ik nog wel gehoopt dat we de volgende stap konden zetten.
Nou ja, ik kan altijd nog het park in gaan en naar de herfst-asters kijken(aangezien die van mij weggemaaid zijn bedenk ik me ineens, snif, ook mijn herfst-asters)

12:00
We zouden vandaag vroeg op weg, maar vroeg is het al niet meer dus moet ik nu wel gaan opschieten. Ik ga dus even pauze houden en verras jullie vanavond met de rest. Oké? Oké!

20:00
Ik zit in het donker met kerstlichtjes aan. Eigenlijk best wel een beetje te donker, maar ja, 't is zo gezellig. Ik heb de lichtjes vorig jaar opgehangen en niet weggehaald. Een boom had ik niet, daar had ik toen geen zin in. Misschien dit jaar wel weer?
Vanmiddag stad gedaan met dochter, maar zowel zij als ik waren doodmoe. Snap je dat nou? Zo'n jonge meid en dan kapot zijn....ik denk dat ze toch aangestoken is door Zoon.
Het was wel gezellig zo met zijn tweetjes.
En wat een weertje niet vandaag?
Ik heb genoten, ook nog even lekker in de zon geslapen achter in de tuin. Daarom koos ik dit liedje, The Corrs & Bono. Morgen weer zo'n mooie dag.
Enjoy
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..

Dansende Donderdag

Dinsdag
Ik zit nog steeds in bed,
buiten schijnt nu weer de zon, waar net nog een hoosbui was. Dochter zit op school en Zoon heeft ineens nieuwe hoop. We hebben wat gepraat op bed. Mijn ogen zijn dik, jeuken, rood. Daar loop ik alweer een weekje mee rond. Zo wordt ik elke dag wakker. Ik heb vast wat verkeerds gegeten, dacht ik gisteren nog.
Maar toen had ik mijn facebook-herinneringen nog niet bekeken en had Dochter me nog niet wakker gemaakt. Ik ben namelijk ook de hele week alweer zo sentimenteel. Huil om niks, en dus om alles. Mis ze ineens weer zo vreselijk. Dat gevoel.
Niet dat ik al in de gaten had waarom juist nu hoor. Ik leef mijn leven tegenwoordig zonder agenda en schrijf de afspraken op de spiegel. Ik probeer er zo min mogelijk te maken :D
Maar vandaag is dus de geboortedag van mijn moeder. Vandaar.....

Woensdag
Derde dag op een rij dat ik lang in bed blijf hangen.
Eigenlijk best wel lekker, voel me een stuk relaxter en ik kan nu ook weer wat meer. Niet gek natuurlijk als je bedenkt dat ik 11 uur op een nacht slaap. Ik zal het nodig hebben. Zoon is trouwens ook al de hele week ziek. Maar dan echt, hij niest snottert, hoest dat het en lieve lust is. En slaapt veel, heel veel.

Donderdag
Hoosbui, net als gisteren. Het is nu echt herfst hoor. Ik heb de sokken weer aan en de kachel gaat ook weer aan in de avond. Ik vind de herfst in de regen helemaal niks nakkes nada aan. Maar ja, ik heb het er maar mee te doen. Ga vandaag dus niet naar buiten, geen zin om nat te regenen. Dochter is ook vrij vandaag en hangt dus op bed. Ja ik ook ;) en Zoon nog steeds.
Vanmiddag wordt ik wel actief. Denk ik, misschien.

Inmiddels ben ik ook al een week in conclaaf met de lpa en GGD-arts. Of nee, wordt ik bestookt om toch maar vooral alvast dingen aan te gaan vragen, terwijl de bevestiging van de vrijstelling achterwege gehouden wordt. De lpa is zelfs zo onbeschoft, dat ze mij alleen nog maar cc-tjes stuurde ipv directe mail. Is ze boos, dat ze niet meer mee mag spreken? Heeft ze zichzelf daarom een rol toegedicht "in het belang van Zoon?"
Ik beraad me nog op een goede actie, die haar op haar plek zet. Ongefundeerde en ongewenste bemoeienis van gemeenteambtenaren stellen wij niet op prijs. Zo ook beraam ik me op een reactie richting GGD-arts, die haar nota bene gevraagd heeft te ondersteunen zonder ons ook even te vragen of wij dat wel op prijs stellen. Fijn ook weer dat ze daarmee ons vertrouwen beschaamd. 
 Nou ja...het komt goed, dat moet gewoon!
*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
 (¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★  *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..

Zwijmelen op Zaterdag

Frans Diederich- achter de duinen van Den Helder

Deze week zit er ook weer op.
Niet dat ik nou erg actief was hoor. het was vooral een week super rustig. Zoon lag ziek op bed te slapen vooral, Dochter zat in Luxemburg. En ik vooral veel in bed. Op de één of andere manier moet ik altijd enorm uitrusten en bijslapen als de kinders me niet zo hard nodig hebben. Dat beloofd nog wat als ze later het huis uit gaan :) Natuurlijk duurt zo'n weekje niet zo heel lang en moesten we vannacht Dochterlief ophalen. Ik verwachtte hyper de pieper, maar ze was moe en stilletjes voor haar doen. En nu(middag inmiddels) slaapt ze nog steeds. En Zoon is weer terug gekropen vanmorgen.

Ik herken dit helemaal niet van mijn thuis van vroeger.
Zaterdag was druk druk druk dag. Dan ging mijn vader voor dag en dauw naar de markt. Ik ging vaak mee, en dan daarna gingen we naar de gloednieuwe Bibliotheek toe. Zochten onze boeken, gingen daarna aan een tafeltje aan het raam zitten en genoten van wat te drinken.
Toen was de bieb nog mega-groot. Werkte Buurmannetje van Opoe daar nog en zijn broertje (jaaaa ze waren leuk) en Jochie (klasgenoot vriendin, nòg leuker). Dus was het een feest om aan de balie te staan en je boeken in te leveren of af te stempelen.
Zaterdag was de dag dat ik alleen-tijd had met mijn vader. En hij met mij. Dan gingen we intellectueel doen. Sparren over allerlei interessante onderwerpen. Dat deden  wij graag....
Mijn moeder hield daar niet zo van, en mijn broertjes waren daar he-le-maal niet mee bezig. Die gingen op zaterdag te voetballen, en mijn moeder juichte ze aan op het veld. Of waste tenu's en schraapte de modder van de schoenen achteraf.
Zaterdag was ook de nog even snel alles aan kant dag. En de alvast voor-kook-dag voor Zondag. De soep werd gemaakt en het vlees voorbereid. Dat deed mijn vader. En ik zat daar vaak bij. Beetje meesnoepen en praten natuurlijk. Als hij erg veel gemaakt had aten we 's avonds al een kommetje soep. Zooo lekker.

Afijn,
wat ik zeggen wou; het is nu erg rustig en dag tikt zomaar voorbij. Ik denk dat ik er maar een paar wakker ga schudden. Tis zo stil zo.
*´¨) ik wens
¸.•´¸.•*´¨) iedereen een
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..
peejes: Het liedje heeft niets met die tijd te maken maar was wel een liedje wat mijn vader vaak draaide in de jaren voor hij stierf. Ineens was hij helemaal into de Franse liedjes. Het popte vannacht ineens in mijn hoofd en wil niet meer weg. Daarom dus een Frans liedje :)

Zwijmelen op Zaterdag...ik ben er weer hoor...

Sferische foto van Patrick Vischschraper .

Ik had even geen woorden meer. Ik zat verstopt, kon niets meer zeggen, wist het even niet meer onder woorden te brengen. Ik zat vol, zo vol, en ik was verdwaald. Nog niet echt in de gaten dat ik reageerde op iets wat al geweest was.
Denk om je hart schreef Albert een aantal keer op mijn tijdlijn...ja...denk om je hart....mijn hart bonkt nu alweer weken bijna mijn borst uit. Ik was gierende bang, bang dat we weer hetzelfde mee zouden maken. Dat we weer opgejaagd zouden worden.
Het slapen lukte niet meer, het wakker zijn lukte niet, onrust stroomde uit elke porie van mijn lijf. Zo erg dat ik ook niet meer schrijven kon. Waar moest ik het over hebben. Ik wist zelf amper meer wat ik nog voelde dan een gierende schreeuwende angst.
En waarom?
Omdat we naar de GGD-arts moesten voor een gesprek ivm het beroep op vrijstelling voor Zoon. Niet dat dat op zich nou zo'n probleem was hoor, maar het waren de woorden van de leerplichtambtenaar die dit losmaakten. Zij schreef dat zij na dit onderzoek nog om tafel ging met deze arts en het samenwerkingsverband om te kijken of er toch nog iets mogelijks was. dat hij toch weer naar school zou moeten, en dan pas zou zij beslissen.
Maar zij mag helemaal niet beslissen, ze mag zelfs niet eens in overleg met de GGD-arts. Die mag alleen een verklaring geven of ze hem wel dan wel niet geschikt acht voor schoolgang.
Dus vroeg ik haar naar de wettelijke basis voor haar plannen. Die kon ze niet geven, daar draaide ze omheen. Ze hield daar zo aan vast, dat ik van het een op het andere moment dat akelige nare inquisitie gevoel weer had. Zoals toen met de raad. Ze doet voorkomen of zij de gene is die bepaald of er een vrijstelling komt.
Maar toen kwam het gesprek met de GGD-arts.
Dat verliep heel goed. Zo goed dat ze besloot een verklaring voor de laatste jaren af te geven, en zo goed dat ze rechtstreeks voor ons zou bemiddelen voor zijn vrijetijdsbegeleiding. Alles buiten de lpa om. Meteen dezelfde middag stuurde ze verklaring door naar de lpa en naar ons. Nu is het wachten op de lpa tot zij haar taak verricht.
Daarna zal de rust indalen,
hoop ik,
heel erg!

1971

Het liedje?
Ik had hem al die tijd in mijn hoofd, werd ermee wakker en ik stond er mee op. 1971, wie had toch ooit gedacht dat dat vrolijke kleutertje van toen zoveel te verduren zou krijgen.
Wat zong Kelly Clarkson ook alweer?
What doesn't kill you makes you stronger
Laten we het daar maar op houden.
Op naar een autonoom leven voor Zoon en een warme gezonde fijne herfst voor ons allemaal.

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..