Zwijmelen op Zaterdag...ik ben er weer hoor...

Sferische foto van Patrick Vischschraper .

Ik had even geen woorden meer. Ik zat verstopt, kon niets meer zeggen, wist het even niet meer onder woorden te brengen. Ik zat vol, zo vol, en ik was verdwaald. Nog niet echt in de gaten dat ik reageerde op iets wat al geweest was.
Denk om je hart schreef Albert een aantal keer op mijn tijdlijn...ja...denk om je hart....mijn hart bonkt nu alweer weken bijna mijn borst uit. Ik was gierende bang, bang dat we weer hetzelfde mee zouden maken. Dat we weer opgejaagd zouden worden.
Het slapen lukte niet meer, het wakker zijn lukte niet, onrust stroomde uit elke porie van mijn lijf. Zo erg dat ik ook niet meer schrijven kon. Waar moest ik het over hebben. Ik wist zelf amper meer wat ik nog voelde dan een gierende schreeuwende angst.
En waarom?
Omdat we naar de GGD-arts moesten voor een gesprek ivm het beroep op vrijstelling voor Zoon. Niet dat dat op zich nou zo'n probleem was hoor, maar het waren de woorden van de leerplichtambtenaar die dit losmaakten. Zij schreef dat zij na dit onderzoek nog om tafel ging met deze arts en het samenwerkingsverband om te kijken of er toch nog iets mogelijks was. dat hij toch weer naar school zou moeten, en dan pas zou zij beslissen.
Maar zij mag helemaal niet beslissen, ze mag zelfs niet eens in overleg met de GGD-arts. Die mag alleen een verklaring geven of ze hem wel dan wel niet geschikt acht voor schoolgang.
Dus vroeg ik haar naar de wettelijke basis voor haar plannen. Die kon ze niet geven, daar draaide ze omheen. Ze hield daar zo aan vast, dat ik van het een op het andere moment dat akelige nare inquisitie gevoel weer had. Zoals toen met de raad. Ze doet voorkomen of zij de gene is die bepaald of er een vrijstelling komt.
Maar toen kwam het gesprek met de GGD-arts.
Dat verliep heel goed. Zo goed dat ze besloot een verklaring voor de laatste jaren af te geven, en zo goed dat ze rechtstreeks voor ons zou bemiddelen voor zijn vrijetijdsbegeleiding. Alles buiten de lpa om. Meteen dezelfde middag stuurde ze verklaring door naar de lpa en naar ons. Nu is het wachten op de lpa tot zij haar taak verricht.
Daarna zal de rust indalen,
hoop ik,
heel erg!

1971

Het liedje?
Ik had hem al die tijd in mijn hoofd, werd ermee wakker en ik stond er mee op. 1971, wie had toch ooit gedacht dat dat vrolijke kleutertje van toen zoveel te verduren zou krijgen.
Wat zong Kelly Clarkson ook alweer?
What doesn't kill you makes you stronger
Laten we het daar maar op houden.
Op naar een autonoom leven voor Zoon en een warme gezonde fijne herfst voor ons allemaal.

*´¨)
¸.•´¸.•*´¨)
(¸.•´ ★ *¨*•.¸¸.. ★ Fijn Weekend *¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸.. ★*¨*•.¸¸..